บทที่ 6

เธอล่อนจ้อนอีกแล้ว!(2)

ภายในถํ้ามืดสนิท เธอคลำทางเข้าไปด้านในได้ประมาณสิบกว่าเมตรใต้ฝ่าเท้าของเธอก็พลันว่างเปล่า เธอจึงเสียหลักกลิ้งหลุนๆ ตกลงไปด้านล่างอย่างรวด เร็ว!

‘แปลกจริง เห็นอยู่ชัดๆ ว่าเมื่อกี้เธอเหยียบอยู่บนพื้นดิน แล้วจู่ๆ กลับกลายเป็นหลุมไปได้ยังไงกัน?’

หลังจากผ่านการกลิ้งอย่างน่าเวียนหัวมาสักพัก ในที่สุดเธอก็กลิ้งมาถึงด้านล่าง หลังจากที่ลุกขึ้นมาอย่างทุลักทุเล ใบหน้าพริ้มเพราของเธอก็ดำทะมึน!

เป็นเพราะเธอพยายามปรับสมดุลร่างกายให้เข้ากับการกลิ้งไถลนี้อย่างสุดชีวิต ดังนั้นเธอจึงไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่ผ้าม่านเพียงผืนเดียวที่ห่อหุ้มร่างกายเธอไว้เพื่อกันความอุจาดกลับขาดรุ่งริ่ง ห้อยอยู่ตรงนั้นบ้างตรงนี้บ้างบนร่างกาย

‘เธอล่อนจ้อนอีกแล้ว!’

เธอได้แต่ก่นด่าเทพเจ้าเฮงซวยที่ทำให้เธอทะลุมิติมา แต่ภายในใจยังรู้สึกยินดีอยู่เล็กน้อย โชคดีที่สถานที่แห่งนี้ไม่มีใครอื่น ไม่เช่นนั้นเธอคงอับอายขายหน้าเป็นอย่างยิ่ง

เธอสะบัดศีรษะไปมา เพื่อขจัดความรู้สึกตาลายคล้ายจะเห็นดาวออกไป มองไปรอบๆ ตามสัญชาตญาณ จู่ๆ ก็ร่างกายแข็งทื่อโดยพลัน!

ถํ้าที่เธอยืนอยู่ตอนนี้ไม่มืดมิดอีกต่อไปแล้วผนังถํ้าก็ไม่ทราบว่าเป็นหินชนิดใด ถึงได้เรืองแสงสีฟ้าระยิบระยับออกมา ทำให้เธอพอจะมองสภาพภายในถํ้าได้อย่างเลือนราง

ภายในถํ้าถึงกับมีศาลาโบราณหลังเล็กๆ อยู่หลังหนึ่ง ภายในศาลามีคนผู้หนึ่งนั่งตัวตรงอยู่!

เพราะว่าอยู่ห่างกันค่อนข้างไกล อีกทั้งในถํ้าก็มีเพียงแสงสลัวๆ กู้ซีจิ่วจึงไม่สามารถมองเห็นรูปลักษณ์ของคนผู้นั้นได้ชัดเจน มองเห็นแค่เพียงแค่โครงร่างรางๆ ชุดสีขาวผมสีขาว ตลอดทั้งร่างล้วนขาวโพลน

‘ใครกัน? เป็นจอมยุทธ์ผู้เร้นกายกลางหุบเขา? หรือเป็นปีศาจ?’

กู้ซีจิ่วหลบไปอยู่หลังก้อนหินใหญ่ก้อนหนึ่งตามจิตใต้สำนึก เธอกลั้นหายใจ แล้วมองไปยังทิศนั้นอยู่ครู่ใหญ่

คนผู้นั้นอยู่ในท่านั่งตัวตรง ณ ที่นั้นไม่เปลี่ยนแปลง ไม่มีการขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย

‘คนตาย? หรือว่ากำลังนั่งสมาธิอยู่?’ กู้ซีจิ่วรออยู่สักพักค่อยตัดสินใจเดินเข้าไปหาช้าๆ

ใกล้เข้าไป ใกล้เข้าไปอีก… ในที่สุดเมื่อกู้ซีจิ่วมองเห็นรูปลักษณ์ของอีกฝ่ายได้ ชัดเจนก็ตกตะลึง จากนั้นจึงยื่นมือออกไปช้าๆ แตะลงบนร่างกายของคนชุดขาวคราหนึ่ง แล้วถอนหายใจยาวๆ ออกมา ผิวสัมผัสเย็นเฉียบและแข็งกระด้างดังนั้นย่อมไม่ใช่คนจริงๆ แต่เป็นรูปสลักหยกที่มีดูมีชีวิตชีวาสมจริงชิ้นหนึ่ง!

เธอเดินวนรอบรูปปั้นนี้หนึ่งรอบ ร้องอุทานอยู่ในใจอย่างอดไม่ได้

ยามต้วนอี้ในแปดเทพอสูรมังกรฟ้า[3]ได้พบรูปสลักสตรีหยกที่แสนงดงามชิ้นหนึ่งภายในถํ้า รูปสลักนั้นงดงามเป็นอย่างยิ่ง งามจนทำให้ต้วนอี้ผู้เคยชินกับการพบเห็นสาวงามมานักต่อนักแล้ว ยังต้องก้มศีรษะคารวะ เรียกขานรูปสลักนั้นอย่างยกย่องว่าพี่เทพธิดา และไม่รู้ว่าโขกศีรษะให้แก่รูปสลักนั้นไปแล้วมากน้อยเพียงใด

ตอนที่เธอได้อ่านก็รู้สึกว่าเขียนบรรยายเกินจริงไปมาก รูปสลักหยกชิ้นหนึ่งจะงดงามได้สักแค่ไหนกันเชียว

แต่รูปสลักที่อยู่เบื้องหน้าเธอตอนนี้ทำให้เธอรู้สึกว่าการบรรยายในนั้นไม่ได้เกินจริงเลยแม้แต่น้อย เพราะในความเป็นจริงมีรูปสลักเช่นนั้นอยู่จริงๆ แค่ว่าสิ่งที่ต้วนอี้ เห็นคือพี่เทพธิดา ส่วนสิ่งที่เธอเห็นอยู่นี้…ย่อมต้องเป็นพี่เทพบุตร!

ใบหน้าของรูปสลักหยกงดงามอย่างยิ่ง งดงามเสียจนกู้ซีจิ่วไม่สามารถสรรหาถ้อยคำมาบรรยายได้

การแกะสลักก็สมจริงมาก รายละเอียดทุกอย่างล้วนสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ แม้แต่ขนตาเล็กละเอียดสองแถวบนนั้นยังแกะสลักอย่างชัดเจน โค้งเป็นรัศมีสวย เหมือนเป็นมนุษย์จริงๆ!

รูปสลักหยกที่นั่งตัวตรงอยู่ในนั้น สง่างามดุจจันทรา พิสุทธิ์ดุจปทุมมา ถึงแม้จะเป็นรูปสลักหยกที่ไม่มีความรู้สึกใดๆ แต่ทั่วทั้งร่างของรูปสลักหยกนี้คล้ายมีรัศมีอย่างหนึ่งที่ทำให้ผู้คน รู้สึกอยากคุกเข่าคารวะ เหมือนเปล่งแสงเรืองรองออก มารางๆ ทำให้ไม่กล้าดูหมิ่นแม้แต่น้อย

ตลอดชีวิตของกู้ซีจิ่วไม่เคยเห็นรูปสลักหยกที่สมจริงขนาดนี้มาก่อน ดูราวกับว่าแค่ใช้ปากเป่าลมใส่ เขาก็จะมีชีวิตขึ้นมาทันที

เธอลูบคลำลงไปบนใบหน้าของรูปสลักหยกอีกครั้งอย่างอดไม่ไหว เนื้อหยกเรียบลื่น เย็นเฉียบและแข็งกระด้าง เป็นรูปสลักหยกไม่ผิดแน่ ไม่ใช่คนจริงๆ…

บนร่างของรูปสลักหยกนี้สวมเสื้อคลุมสีขาวหิมะไว้ทั้งตัว

หนึ่ง เสื้อคลุมนี้ไม่รู้ว่าทำมาจากวัสดุอะไรจึงได้เรียบลื่นดุจแพรต่วน บางเบาดุจผ้าไหม ลวดลายสีที่ปักอยู่บนผ้าก็ดูมีมิติสมจริงยิ่ง ภายใต้แสงสีฟ้าจางๆ ในถํ้า บนเสื้อคลุมสีขาวตัวนี้คล้ายมีมวลเมฆสีขาวกำลังลอยวนอยู่อย่างเชื่องช้า

……………………………

[1]คำว่าตะวันตกในภาษาจีนอ่านออกเสียงว่า ‘ซี’ พ้องรูปและเสียงกับชื่อบรรดาศักดิ์ของซีอ๋องหรงเหยียน

[2]ลี้คือหน่วยมาตราวัดของจีน มีระยะทางประมาณ 500 เมตร

[3]แปดเทพอสูรมังกรท้า เป็นนวนิยายกำลังภายในซึ่งประพันธ์โดยกิมย้ง ถูกนำมาสร้างเป็นละครและภาพยนตร์หลายครั้ง โดยต้วนอี้เป็นหนึ่งในตัวเอกของ เรื่อง