บทที่ 32

นี่คือสถานการณ์แบบไหนกัน?!

องค์ชายหรงเช่อโบกมือเป็นสัญญาณให้พวกเขาลุกขึ้น ทั้งยังแกว่งป้ายหยกในมือไปมา ยิ้มอย่างสุภาพอ่อนโยน “ท่านทั้งสี่ ด้วยป้ายสมาชิกชิ้นนี้ของข้าคงอนุญาตให้พวกเราสองคนเข้าไปได้แล้วกระมัง?”

เด็กหนุ่มทั้งสี่ไหนเลยจะกล้าบอกปัด จึงกล่าวเป็นเสียงเดียวกัน “ย่อมได้ ย่อมได้! ขอเชิญทั้งสองท่าน”

กู้ซีจิ่วแทบจะคลำหน้าดูแล้ว ทำไมองค์ชายแปดผู้นี้ถึงช่วยเธอล่ะ? หรือว่าจะดูออกว่าเป็นเธอ?

ไม่ใช่กระมัง?! เธอเชื่อมั่นในวิชาแปลงโฉมของตัวเองเป็นอย่างยิ่ง หลังจากแปลงโฉมแล้วต่อให้เป็นบิดา มารดา สามี หรือบุตรก็ยังไม่แน่ว่าจะดูออก องค์ชายแปดผู้นี้เคยพบหน้าเธอเพียงหนเดียว ไม่นับว่าคุ้นเคยกัน ไม่น่ามองนางออก!

ในชั่วขณะที่เธองุนงงอยู่ ทันใดนั้นข้อมือก็ถูกคนกุมเอาไว้แน่น “น้องชาย ไปเถอะ พวกเราเข้าไปกัน”

เหตุเพราะชาติก่อนเธอเป็นนักฆ่า ความระมัดระวังตัวของเธอจึงมากกว่าคนปกติ เพื่อความปลอดภัยจึงมักจะรักษาระยะห่างกับคนอื่นสามฉื่อตามสัญชาตญาณ แต่ขณะนี้ข้อมือถูกผู้อื่นกุมไว้กะทันหัน ตามสัญชาตญาณ เธอจึงตวัดฝ่ามือแล้วพลิกหมุนข้อมือไหลลื่นดุจปลาไน หลุดออกมาจากการเกาะกุมของหรงเช่อ เมื่อกระทำการนี้เสร็จสิ้น เธอจึงรู้ตัวว่าตนเองระแวงมากไป อีกฝ่าย เพียงแค่กุมข้อมือเธอไว้เท่านั้นจริงๆ ไม่ได้คิดจะสกัดจุดเธอ เธอกระแอมไอเบาๆ ประสานมือ “เช่นนั้นกระหม่อมจะเข้าไปก่อน”

แล้วสาวเท้าก้าวใหญ่เดินเข้าไป

องค์ชายหรงเช่อมองดูฝ่ามือที่ว่างเปล่า ดวงตาฉายแววชอบใจแวบหนึ่งแล้วเดินเข้าไปด้วยท่าทีเบิกบาน

เด็กหนุ่มทั้งสี่คนนั้นเมื่อเห็นแล้วก็ได้แต่อ้าปากค้าง!

องค์ชายแปดผู้รักสะอาด ผู้สูงส่งดุจเมฆาบนฟากฟ้ารุกเข้ากุมมือของเจ้าเด็กตัวดำคนหนึ่งก่อน!

ทว่าเจ้าเด็กตัวดำกลับสลัดมือองค์ชายแปดทิ้งอย่างไม่ไว้หน้า! องค์ชายแปดก็ไม่มีท่าทีจะโกรธเคือง นี่คือสถานการณ์แบบไหนกันแน่?!

ด้วยบารมีขององค์ชายแปดผู้นี้ กู้ซีจิ่วไม่เพียงแต่เข้าร่วมงานประมูลได้อย่างราบรื่น แต่ยังได้รับการต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่ พวกเขาทั้งคู่ถูกเด็กรับใช้หน้าตาหล่อเหลาสองคนนำทางไปสู่ห้องรับรองแขกที่เรียบหรูและงดงาม ภายในห้องตกแต่งไว้อย่างประณีตบรรจง เครื่องเรือนไม่ว่าจะเป็นโต๊ะเล็กหรือฉากกั้นลม ล้วนถูกจัดวางไว้อย่างมีรสนิยมยิ่งนัก

ยามนั่งเบื้องหลังโต๊ะเล็ก เมื่อมองผ่านม่านมุกที่แขวนตรงหน้าต่าง ก็จะเห็นบรรยากาศบนเวทีประมูลทั้งหมดได้พอดี บนโต๊ะเล็กยังจัดวางขนมอบและผลไม้ซึ่งเป็นที่นิยมเอาไว้ด้วย ภายในห้องมีกลิ่นหอมของผลไม้ลอยอยู่จางๆ ราวกับอยู่ในป่าผลไม้ที่มีอากาศบริสุทธิ์สดชื่นก็มิปาน

กู้ซีจิ่วสังเกตการจัดแต่งภายในห้องอย่างละเอียดแล้ว ก็เดาได้ว่าห้องนี้เป็นห้องรับรองแขกพิเศษ เธอจึงเดินไปที่หน้าต่างเพื่อมองดูรอบๆ สถานที่ที่เธออยู่นั้นตั้งอยู่บนชั้นสองของหอ ส่วนเวทีประมูลตั้งอยู่ที่ชั้นหนึ่ง มีเก้าอี้ตั้งจำนวนหนึ่งอยู่รอบๆ บนเก้าอี้มีคนนั่งอยู่หลายสิบคน แม้ว่าหน้าตาท่าทางจะแตกต่างกัน แต่ถ้าสังเกตการณ์แต่งองค์ทรงเครื่องก็ล้วนเป็นผู้ดีมีตระกูลทั้งสิ้น ส่วนบนชั้นสองมีอยู่ 16 ห้อง รายล้อมรอบเวทีประมูลไว้

เมื่อกู้ซีจิ่วมองจากมุมนี้ไป สามารถมองเห็นหน้าต่างที่เป็นทรงกลมเหมือนพระจันทร์เต็มดวงของแต่ละห้องได้พอดี หน้าต่างของทุกห้องล้วนแขวนม่านมุกเอาไว้ม่านมุกถูกแสงเทียนในหอส่องกระทบจนเกิดประกายแสงระยิบระยับดุจระลอกคลื่นในทะเลสาบ ทำให้คนมองเห็นผู้ที่อยู่ในห้องได้ไม่ชัดเจน

แต่อย่างไรก็ดี หลังม่านมุกทั้งสิบหกห้องยังมีแสงเทียนอ่อนจางลอดผ่านออกมา มีเงาคนสั่นไหวน้อยๆ น่าจะมีแขกพิเศษคนอื่นอยู่ในห้องนั้น สายตาของเธอเหลือบขึ้น จ้องมองไปที่ชั้นสาม