บทที่ 98

เจ้าต้องระวังหน่อยนะ

กู้เทียนเฉาขมวดคิ้วนิดๆ มองไปที่ราวชิงช้า แววตาแข็งกระด้างเล็กน้อย

ตัวอัปลักษณ์น้อยที่โดนเขาดูถูกเหยียดหยามมาโดยตลอดยามนี้สวมชุดกระโปรงสีแดงกำลังยืนอยู่บนชิงช้า พอชิงช้าแกว่งไกว กระโปรงสีแดงก็ประหนึ่งเปลวไฟ

กลางอากาศ ปลิวไสวไปพร้อมกับเส้นผมดกดำของนาง โบกสะบัดราวกับธงผืนหนึ่ง

สมัยก่อนทุกครั้งที่กู้เทียนเฉาเห็นนาง หน้าตาของนางมักจะมอมแมมอยู่เสมอ เสื้อผ้าที่สวมอยู่ก็ไม่พอดีตัว ผมเผ้ายุ่งเหยิงรุงรังปกคลุมไปเสียครึ่งหน้า ไม่ว่าจะพบเจอใครก็ล้วนเขินอายจนหัวหด เฉิ่มเชยยิ่งนัก

ทว่านางในตอนนี้คล้ายกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ชุดกระโปรงแดงบนร่างขับเน้นให้ผิวที่ขาวซีดของนางมีชีวิตชีวาขึ้นไม่น้อย

ผมหน้าม้าสีดำราวกับหมึกบดบังรอยปานแดงบนหน้าผากของนางไปกว่าครึ่ง จมูกโด่งเป็นสัน ดวงตาเปล่งประกายแวววาว สาเหตุเนื่องจากนางเพิ่งจะออกแรงไปเมื่อครู่ นวลแก้มทั้งสองของนางจึงแดงระเรื่อ แม้แต่ริมฝีปากที่เคยซีดจางและแห้งแตกเป็นขุยบัดนี้กลับอิ่มเอิบชุ่มชื้นขึ้นมา กลายเป็นสีชมพูฉ่ำวาวราวกับกำมะหยี่ เห็นกันอยู่ชัดๆ ว่ารูปโฉมเคยเป็นแบบใดก็ยังคงเป็นแบบนั้น ทว่ากลับดูเหมือนเปลี่ยนเป็นคนละคนไป มองแล้วไม่รู้สึกว่านางน่าเกลียดถึงเพียงนั้นอีกแล้ว ถึงขั้นรู้สึกว่างดงามจนทำให้คนตกตะลึงได้ด้วยซ้ำ…

กู้เทียนเฉายังงุนงงอยู่เล็กน้อย ทว่ากู้เทียนอีกลับทนไม่ไหวแล้ว “น้องหกบอกว่าไม่สบายไม่ใช่หรือ? แล้วทำไมถึงวิ่งออกมาโล้ชิงช้าเสียล่ะ?”

กู้ซีจิ่วไม่สนใจนาง กลับหันไปยิ้มบางๆ ให้กู้เซี่ยเทียน “ท่านพ่อ รบกวนช่วยเพิ่มแรงอีกหน่อย ข้าอยากโล้ให้สูงกว่านี้อีกนิด”

แววตาของกู้เซี่ยเทียนเปล่งประกาย

หลายวันที่ผ่านมานี้นี่นับเป็นครั้งแรกที่กู้ซีจิ่วเรียกเขาว่า พ่อ! เขารอฟังคำนี้มานานแล้ว!

เขารีบผลักทันที ทั้งยังไม่ลืมกำชับอีก “เจ้าต้องระวังหน่อยนะ”

ทุกคนต่างตกตะลึงกันล้วนหน้า

ใบหน้าสะสวยของกู้เทียนอีเขียวคล้ำ!

สตรีคนอื่นๆ ต่างมองหน้ากันไปมา ขนาดกู้เทียนฉิงที่เชี่ยวชาญการเก็บซ่อนอารมณ์มาตลอด แต่ในขณะนี้ใบหน้างดงามนั้นซีดเซียวนิดหน่อยริมฝีปากเล็กๆ เม้มแน่น

นัยน์ตาของกู้เทียนเฉาสาดแสงขึ้นแวบหนึ่ง สายตามีแววมืดทะมึนวาดผ่าน เขาเดินไปข้างหน้าหลายก้าว แย้มยิ้มพลางเอ่ย “จิ่วเอ๋อร์พี่มาแล้วเจ้าก็ไม่รู้จักออกไป ต้อนรับเสียบ้างเลย ยังมีใจมาโล้ชิงช้าเล่นอยู่ที่นี่อีก ลงมาเถอะ ให้พี่ดูหน่อยว่าเจ้าโตขึ้นบ้างหรือยัง”

พลันยื่นมือไปคว้าสายชิงช้า บังคับให้ชิงช้าที่แกว่งอยู่หยุดลง

เขาลงมือเร็วยิ่งนัก เร็วจนกู้เซี่ยเทียนห้ามไว้ไม่ทัน

ชิงช้าถูกคว้าแล้วบังคับให้หยุดลงในขณะที่แกว่งขึ้นไปถึงจุดสูงสุด แรงต้านมหาศาลทำให้ร่างกายของกู้ซีจิ่วที่อยู่กลางอากาศสั่นไหวอย่างเฉียบพลัน หมุนคว้างอยู่กลางอากาศ…

“ระวัง!” กู้เซี่ยเทียนหน้าเปลี่ยนสี ดึงนางไว้ไม่ได้ ได้แต่มองร่างเล็กๆ ของนางพุ่งลอยไปประหนึ่งลูกกระสุนปืนใหญ่ก็มิปาน!

นี่คือผลลัพธ์ที่กู้เทียนเฉาต้องการ!

เขาก็แค่อยากให้นางหล่นลงมาแล้วอับอายขายหน้า แต่ถ้าหล่นลงมาแข้งขาหักด้วยจะดีที่สุด…

เขาแสร้งทำเป็นตื่นตระหนกแล้วก้าวออกไปข้างหน้า

“จิ่วเอ๋อร์…”

เดิมทีแค่คิดจะเสแสร้งแกล้งตะโกนเท่านั้น แต่ยามได้เห็นทิศทางที่กู้ซีจิ่วพุ่งลอยไปอย่างชัดเจนแล้ว เสียงของเขาก็เปลี่ยนเป็นจริงจัง “ระวัง!”

‘โครม!’

“กรี๊ด!”

อุบิตเหตุเกิดขึ้นภายในชั่วพริบตา ร่างของกู้ซีจิ่วลอยไปชนกับเหลิ่งเซียงอวี้ที่กำลังยืนชมเรื่องครื้นเครงอยู่ไม่ไกล!

เหลิ่งเซียงอวี้มีวรยุทธ์ตํ่าต้อยมาก ทั้งยังอยู่สุขสบายมานานถึงขนาดนี้พลังยุทธ์ในกายจึงเหลืออยู่เพียงน้อยนิด เมื่อถูกศีรษะของกู้ซีจิ่วกระแทกที่หน้าอกจึงกรีดร้องออกมา ร่างกายเซถอยไปหลายก้าวอย่างช่วยไม่ได้ นางหงายหลังล้ม ท้ายทอยกระแทกลงไปบนอิฐเขียวดังตึง! ด้วยกระแทกลงไปเต็มแรงจึงวิงเวียนตาลายจนเห็นดาวลอยวนอยู่เบื้องหน้า…

กู้ซีจิ่วนั้นจะดีจะร้ายอย่างไรก็ยังมีนางเป็นเบาะรองเนื้อ ตกลงมาบนร่างนางโดยตรง ต่อให้ชนก็ยังมีที่รองอยู่ เหลิ่งเซียงอวี้พลันหายใจติดขัด หมดสติไป!

“ท่านแม่!” ในที่สุดกู้เทียนเฉาก็ได้สติ เอื้อมมือออกไปคิดจะลากกู้ซีจิ่วออกมาก่อน คาดไม่ถึงเลยว่าฝ่ามือของเขายังไม่ทันได้สัมผัสโดน กู้ซีจิ่วก็กลิ้งออกมาเอง พลิกตัวลงมาจากร่างของเหลิ่งเซียงอวี้

เขาจึงคว้าได้เพียงสาบเสื้อตรงหน้าอกของเหลิ่งเซียงอวี้…

‘แคว่ก!’ เขาออกแรงมากเกินไป ด้วยการคว้านี้จึงทำให้สาบเสื้อของเหลิ่งเซียงอวี้ฉีกขาดออก เผยให้เห็นทรวงอกขาวสล้างของนาง…