บทที่ 101

ทำเหมือนเป็นยาจกที่มาขอทาน

ยังคงเป็นกู้เทียนฉิงที่พอมีไหวพริบรีบเอ่ยขึ้นมาจากด้านข้าง “ท่านพี่ ท่านหยิบผิดหรือเปล่า? ปิ่นนี้ข้าฝากท่านซื้อให้แม่นมจางมิใช่หรือ? เมื่อเช้านี้แม่นมจางยังพูดถึงอยู่เลย เกรงว่าท่านพี่จะลืมเสียแล้วกระมัง”

พลางหยิบปิ่นด้ามนั้นออกมาแล้วยัดใส่เข้าไปในแขนเสื้อลวกๆ จากนั้นก็ล้วงปิ่นทองด้ามหนึ่งออกมา “ท่านพี่ นี่สิถึงจะเป็นของขวัญที่ท่านจะมอบให้น้องซีจิ่ว ท่านมอบให้ข้าไว้ก่อน สั่งข้านำมามอบให้ ท่านพี่มีธุระมากมายคงจะลืมแล้ว โชคดีที่น้องยังจำได้”

กล่าวพลางเดินไปหยุดข้างกายกู้ซีจิ่ว ยื่นปิ่นทองในมือไปตรงหน้ากู้ซีจิ่ว “จิ่วเอ๋อร์นี่คือของขวัญที่พี่รองซื้อมาให้เจ้า ลองปักดูสิว่าเหมาะหรือไม่?”

ประโยคนี้ช่วยคลีคลายสถานการณ์ที่น่าอึดอัดลง กู้เทียนเฉามองน้องสาวตัวเองด้วยความซาบซึ้ง แล้วมองกู้ซีจิ่วที่ยืนกอดออกอยู่ตรงนั้นโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ในที่สุดกู้ซีจิ่วก็เหลือบมองเขาแวบหนึ่ง สายตานี้แฝงความเยียบเย็นเอาไว้จางๆ ทำให้กู้เทียนเฉาผู้เย่อหยิ่งใจสั่นสะท้านขึ้นมาอย่างน่าประหลาด!

เห็นกันอยู่ชัดๆ ว่าอีกฝ่ายเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง ทว่าสายตากลับคมกริบยิ่งนัก ราวกับสามารถมองเขาได้ทะลุปรุโปร่ง ทำให้ ‘เด็กน้อย’ ที่ซ่อนอยู่ภายใต้เปลือกนอกอันแสนงดงามของเขาไร้ที่หลบซ่อน

ในชั่วขณะนั้น เขาคิดว่ากู้ซีจิ่วคงหยิ่งทระนงมากจนไม่ยอมรับปิ่นทองด้ามนี้ สร้างความลำบากใจแก่เขา

แต่คิดไม่ถึงเลยว่ากู้ซีจิ่วจะแย้มยิ้มแล้วรับปิ่นทองด้ามนั้นไป “เช่นนั้นก็ขอบคุณมาก ลำบากคุณชายรองแล้วที่ต้องคอยนึกถึงข้าอยู่ทุกครั้ง”

ในใจกู้เทียนเฉานั้นลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก กำลังจะบอกนางว่าปักปิ่นนี้ให้ดูหน่อย นึกไม่ถึงว่ากู้ซีจิ่วจะเอ่ยขึ้นอย่างช้าๆ อีกครา “ของขวัญจากคุณชายรอง ซีจิ่วจะถนอมให้เหมือนสมบัติลํ้าค่า เก็บไว้อย่างดี ปิ่นนี่แพงถึงขนาดนี้ซีจิ่วหักใจใช้ไม่ลง ควรจะเก็บรวมไว้กับของขวัญพวกนั้น ”

พลันร้องสั่งสาวใช้ข้างกาย “ไปที่ห้องของข้าแล้วหยิบหีบเล็กสีแดงบนโต๊ะข้างหัวเตียงมา” สาวใช้ส่งเสียงตอบรับแล้วจากไป

สีหน้าของกู้เทียนเฉาแปรเปลี่ยนเล็กน้อย ฝืนยิ้มพลางกล่าว “จิ่วเอ๋อร์ปิ่นซื้อมาแล้วก็ต้องปักสิ ไม่ต้องเก็บรักษาไว้…”

พูดยังไม่ทันจบ สาวใช้กู้คล่องแคล่วนางนั้นก็อุ้มหีบสีแดงออกมาแล้ว

กู้ซีจิ่วเปิดหีบออก เผยให้เห็นสิ่งของที่อยู่ด้านใน ปิ่นไม้ ถุงหอมใบเล็กสีสันจืดชืดจนบ่าวรับใช้ยังไม่อยากห้อย ดอกไม้ผ้าดอกหนึ่ง ยังมีก้อนหินหน้าตาแปลก ประหลาดเล็กน้อยอยู่ด้วย…

ของทุกชิ้นถูกจัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบ ห่อไว้ด้วยผ้านุ่มๆ ดูออกเลยว่าเจ้าของร่างเดิมมีสิ่งของเหล่านี้เป็นสมบัติลํ้าค่า ของที่กู้เทียนเฉามอบให้กู้ซีจิ่วล้วนซื้อมาอย่างส่งๆ จากข้างถนน บางครั้งถึงขั้นเก็บเอาจากข้างทาง ไม่ใส่ใจเลยแม้แต่น้อย ย่อมนึกไม่ออกว่าปีนั้นมอบอะไรให้บ้าง

เมื่อได้เห็นในยามนี้ถึงพอจะนึกออกบ้างลางๆ…

บัดนี้ได้เห็นสิ่งเหล่านี้ถูกเก็บถนอมไว้อย่างดีถึงเพียงนี้ ใจของเขาเต้นถี่รัว ใบหน้าก็เห่อร้อนขึ้นมาเล็กน้อย

กู้เซี่ยเทียนก็เห็นสิ่งของเหล่านี้เช่นกัน ในใจเต็มไปด้วยอารมณ์หลากหลาย!

เขาละเลยเด็กคนนี้เนิ่นนานเกินไปแล้วจริงๆ! ที่แท้เด็กคนนี้ขาดความอบอุ่นมากขนาดไหนกันถึงได้เก็บขยะพวกนี้ไว้ราวกับเป็นสมบัติลํ้าค่า?!

เขานึกว่าบุตรชายปฏิบัติต่อกู้ซีจิ่วอย่างดีมาตลอด ที่แท้ไอ้ระยำนี่ก็ทำเหมือนเด็กคนนี้เป็นยาจกที่มาขอทาน…

เขาทั้งโกรธทั้งละอาย หันไปมองกู้เทียนเฉาอย่างเย็นชา ฉวยเอาหีบเล็กใบนั้นมาแล้วขยับนิ้วมือ แสงสีทองอ่อนๆ วาบขึ้นมาหีบไม้พร้อมด้วยข้าวของที่อยู่ด้านในพลันแหลกละเอียด ร่วงหล่นลงบนพื้น

“จิ่วเอ๋อร์เจ้าเป็นบุตรีของข้ากู้เซี่ยเทียน คู่ควรกับสิ่งที่ดีที่สุด พ่อมีของที่ดีกว่านี้จะมอบให้เจ้า ไปกันเถอะ ตามพ่อไปที่ห้องหนังสือ!”

แล้วดึงกู้ซีจิ่วจากไป

ทุกคนพากันตกตะลึง