บทที่ 122

ตาต่อตาฟันต่อฟัน

“พูดให้ตรงประเด็นหน่อย!” กู้ซีจิ่วตัดบทนาง “ไม่ต้องโยกโย้ท่านแค่ตอบคำถามสองข้อก่อนหน้าของข้าก็พอ”

ใบหน้างดงามของกู่ซีซีขึ้นสีแดงจางๆ “หลายปีมานี้ อาจารย์ของข้ารักษาคนไปทั้งหมด 130 กว่าคน ฐานะของพวกเขาย่อมสูงส่ง ล้วนมีความสามารถใน

ด้านใดด้านหนึ่ง…”

“สุดท้ายแล้วเป็น 130 เท่าใด?”

“138 !” กู่ซีซีลอบกัดฟัน แจ้งจำนวนหนึ่งออกไป

“ท่านแน่ใจหรือ?”

กู่ซีซีใจฝ่อเล็กน้อย แต่กลับไม่ได้เผยสีหน้าออกมา ตอบไปอย่างองอาจ “แน่ใจ!”

“ผิด! เจ้าสำนักถามสวรรค์อยู่ในเส้นทางการแพทย์มาแล้ว 88 ปี รักษาผู้ป่วยไปทั้งสิ้น 248 คน ฐานะของพวกเขาหลากหลาย มีทั้งผู้ที่เป็นเลิศทางด้านใดต้านหนึ่งและบุคคลธรรมดาทั่วไป ถึงแม้เจ้าสำนักถามสวรรค์จะไม่รักษาใครง่ายๆ แต่ถ้ารักษาแล้วกลับไม่ได้มองที่ฐานะของอีกฝ่าย ขอเพียงถูกชะตากัน ต่อให้อีกฝ่ายเป็นเพียงขอทาน หากว่าเขาสนใจก็ได้รับการรักษาเช่นเดียวกัน หลายปีมานี้เขารักษาคนสวนไปแล้ว 6 คน คนเรือ 18 คน ขอทาน 2 คน คนเดินดินทั่วไป 64 คน…”

เมื่อกล่าวถึงตรงนี้กู้ซีจิ่วชะงักไปเล็กน้อย แล้วกล่าวต่อว่า “นักฆ่า 121 คน เจ้าสำนักไปจนถึงผู้อาวุโสของสำนัก ต่างๆ 10 คน ขุนนางชั้นสูงในราชสำนัก องค์ชายและพระญาติพระวงศ์อื่นๆ 27 คน…”

เสียงกู้ซีจิ่วแจ่มใสไพเราะ แจ้งตัวเลขจำนวนหนึ่งออกมา ฝูงชนที่ได้ฟังต่างตกตะลึง และไม่ทราบว่าที่นางกล่าวมานั้นถูกหรือไม่

กู่ซีซีหัวเราะอย่างเย็นชา “พูดจาซี้ซั้ว! เจ้าเป็นเพียงคุณหนูในห้องหอผู้หนึ่งที่ประตูใหญ่ไม่ก้าวออกประตูรองไม่ก้าวข้าม[1]จะมาทราบเรื่องราวในสำนักถามสวรรค์ของข้าได้ยังไง? พูดจามั่วซั่วทั้งเพ!”

กู้ซีจิ่วไม่สนใจนาง เอ่ยอย่างเฉยชา “ที่ข้าพูดเป็นความจริงหรือไม่นั้นข้าคิดว่าใต้เท้าเผยหน่วยข่าวกรองน่าจะสามารถยืนยันได้”

ดังนั้นสายตาของคนทั้งหมดจึงมองไปทางหน่วยข่าวกรองที่รับผิดชอบสืบหาข่าวสารในใต้หล้า

จักรพรรดิซวนจึงเอ่ยถามทันที “เผยอ้ายชิง คุณหนูกู้หก พูดถูกหรือไม่?”

เจ้าหน้าที่หน่วยข่าวกรองอึกอัก เขาเป็นคนขององค์ชายสี่หรงฉู่ เขาย่อมไม่อยากให้ฝ่ายองค์ชายสี่พ่ายแพ้…

เขากำลังจะอ้าปากพูด เทียนจี้เยวี่ยที่นั่งอยู่บนที่นั่งพลันเอ่ยอย่างเฉยชา “ทุกคนต้องพูดความจริง หากข้าตรวจพบว่าช่วยฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งโป้ปดปิดบังความจริง ต้องถูกข้าตามสังหารด้วยมือตนเอง!”

หน้าผากของใต้เท้าเผยหน่วยข่าวกรองมีหยาดเหงื่อเย็นเยียบผุดพรายออกมา จนใจนัก จำเป็นต้องตอบไปว่า “ตามข่าวได้รับมาจากเจ้าหน้าที่ระดับล่าง ที่แม่นางกู้ กล่าวมาทั้งหมดเป็นความจริง…”

ราวกับเทนํ้าเปล่าถ้วยหนึ่งลงไปในหม้อนํ้ามันที่เดือดพล่าน ผู้คนล้วนส่งเสียงซุบซิบกันเบาๆ พากันเมียงมองไปที่กู่ซีซี กู่ซีซีหน้าแดงกํ่า มองกู้ซีจิ่วอย่างไม่อยากจะเชื่อ “เจ้า… เหตุใดเจ้าจึงรู้ละเอียดถึงเพียงนี้?!”

กู้ซีจิ่วเคาะนิ้วลงบนโต๊ะดังกึกๆ “ข้าเคารพนับถือท่านเจ้าสำนักถามสวรรค์เป็นอย่างยิ่ง เขาเป็นคนในฝัน…ข้าเป็นผู้ที่เลื่อมใสเขา ย่อมสืบถามเรื่องราวของเขามาอย่างละเอียดยิ่ง ทว่าแม่นางกู่ท่านนี้ในเมื่อกล่าวว่าตนเป็นศิษย์ที่เจ้าสำนักถามสวรรค์เอ็นดูที่สุด เหตุใดแม้แต่เรื่องเหล่านี้ของอาจารย์ก็ยังไม่ทราบ? ถ้าข้าจะสงสัยว่าท่านไม่ใช่สตรีศักดิ์สิทธิ์แห่งสำนักถามสวรรค์แล้วมันผิดตรงไหน?!”

หยกนภาอดส่งเสียงเข้ามาในสมองของเธอไม่ได้ “เอ้ ข้อมูลพวกนี้ล้วนเป็นข้าบอกท่านไม่ใช่หรือไง? ก่อนหน้านี้ท่านไม่รู้ว่าเขาแซ่อะไรด้วยซํ้า”

กู้ซีจิ่วไม่สนใจมัน เพียงใช้นิ้วหมุนกำไลที่อยู่บนข้อมือเล็กน้อย ลูบไล้อย่างอ่อนโยน

กู่ซีซีลอบสูดหายใจ “อาจารย์มักกระทำการอย่างลึกลับ เงียบเชียบ เรื่องที่เขากระทำก็ไม่เคยเล่าให้ลูกศิษย์ฟัง ข้า…ต่อให้ข้าไม่รู้เรื่องเหล่านี้อย่างละเอียด ก็น่าจะไม่แปลกนี่?”

กู้ซีจิ่วหัวเราะเย้ยอย่างเย็นชา “หากท่านเป็นคนไม่คิดอะไรมากไม่ชมชอบซักไซ้เรื่องราวของอาจารย์ไม่ทราบว่าที่แท้แล้วอาจารย์รักษาคนจนหายดีไปเท่าไหร่จริงๆ ก็ไม่นับว่าแปลกเท่าไหร่ แต่ไม่ทราบนิสัยการรับรักษาผู้ป่วยของอาจารย์ก็น่าประหลาดเกินไปแล้วกระมัง?!”

……………………………

[1] ประตูใหญ่ไม่ก้าวออกประตูรองไม่ก้าวข้าม หมายถึง ไม่ได้ติดต่อสื่อสารกับโลกภายนอก