ตอนที่ 163
หลงซือเย่มาแล้ว
กู้ซีจิ่วกำมือแน่น ที่แท้ไม่เพียงแต่หน้าตาและท่าทางเท่านั้นที่เหมือน แม้กระทั่งเสียงก็ยังเหมือนกันถึงเพียงนี้!
เธอลุกขึ้นทันที “ท่านนั่งตรงนี้ได้เลยเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวข้าไปหาที่อื่นนั่งก็ได้เจ้าค่ะ”
หันหลังเตรียมจะลงไป
ทันใดนั้นมือข้างหนึ่งก็กดไหล่ของเธอไว้ ออกแรงเบาๆ แต่กลับหำให้กู้ซีจิ่วขยับเขยื้อนไม่ได้ “เจ้าไม่ต้องลงไปหรอก”
ถือโอกาสจับเธอให้นั่งลง เขาอยู่ซ้าย เธออยู่ขวา
การเคลื่อนไหวของเขารวดเร็วเกินไป จักรพรรดิซวนยังไม่ทันได้กล่าวว่า ‘เช่นนี้จะได้อย่างไร’ เจ้าสำนักผู้นี้ก็นั่งนิ่งอยู่ข้างกายกู้ซีจิ่ว เอ่ยอย่างสุภาพยิ่ง “ช่ายเพิ่มจานชามให้อีกชุดด้วย”
จักรพรรดิซวนไม่ทราบว่าเขาคิดอะไรอยู่ ปฏิกิริยาแรกคือคิดว่าเจ้าสำนักผู้นี้จะมาล้างแค้นให้กู่ซีซีศิษย์ของเขา ดังนั้นจึงจ้องกู้ซีจิ่วทันทีที่มาถึง…
ในใจเขากระวนกระวาย แต่ไม่ได้แสดงสีหน้าใดออกมา เพียงยิ้มน้อยๆ “ต้อนรับเจ้าสำนักได้ไม่สมเกียรตินัก”
รีบสั่งให้คนยกจานชามงดงามสะอาดสะอ้านชุดหนึ่งขึ้นมา
นางกำนัลที่อยู่ด้านข้างก้าวออกมาคิดจะชงชาให้เขาก่อน เขาโบกแขนเสื้อ บ่งบอกให้อีกฝ่ายถอยไป “ข้าจะจัดการเอง”
เขาพกชุดชงชาของตัวเองมาด้วย วางกาดินม่วง[1]รูปแบบเก่าแก่ เรียบง่ายและถ้วยชาทรงบุปผาชุดหนึ่งไว้เบื้องหน้า
ม่านตาของกู้ซีจิ่วหดลงเล็กน้อยเมื่อเห็นชุดชงชานี้!
ชุดชงชานี้ก็เป็นแบบเดียวกับที่หลงซีใช้บ่อยๆ ในตอนนั้น!
แม้กระทั่งตอนเขาวางยาเธอ ชาที่เชื้อเชิญให้เธอดื่ม ก็ใช้ชุดชงชาแบบเดียวกันนี้ชงออกมา!
ท่วงท่าการชงชาของเขาสง่างามเป็นธรรมชาติ อุ่นถ้วย กรอกชา ลงกา ล้างชา ปาดชา ปิดกา…เป็นขั้นตอนที่หลงซีใช้เสมอยามชงชา
นัยน์ตากู้ซีจิ่วดำมืดดุจน้ำหมึก มองดูเขากระทำแต่ละขั้นตอนเงียบๆ คล้ายมีอะไรถาโถมอยู่ภายในใจ ทว่าสีหน้ากลับสงบราบเรียบ
เมื่อหลงซือเย่ชงชาเสร็จ ก็รินออกมาสองถ้วย เลื่อนถ้วยหนึ่งไปให้กู้ซีจิ่ว “มาเถิด ชิมนี่ดู ชาก่อนพิรุณแบบต้นตำรับ ดูว่ารสชาติถูกปากเจ้าหรือไม่”
แม้แต่คำพูดก็ยังเหมือนหลงซีในชาติก่อนตอนคิดจะวางยาเธอเพื่อเอาหัวใจ เหมือนยามที่ชักชวนให้เธอดื่มชา!
เหอะๆ ดูเหมือนจะใช่เขาจริงๆ! เขามาเพื่อหยั่งเชิงการมาของเธอ!
ดวงตากู้ซีจิ่วสาดแสงแวบหนึ่ง เม้มริมฝีปากนิดๆ ไม่ได้รับชาถ้วยนั้นไว้ “ขอบพระคุณท่านเจ้าสำนักยิ่ง แต่ซีจิ่วไม่ชอบดื่มชาเจ้าค่ะ”
เธอรินน้ำเปล่าให้ตัวเองถ้วยหนึ่ง แล้วยิ้มน้อยๆ “พูดถึงการดื่มน้ำซีจิ่วชอบดื่มแค่น้ำเปล่าเจ้าค่ะ”
ชาติก่อนเธอก็ไม่ชอบดื่มชาจริงๆ แต่เป็นเพราะเขาชอบ เธอก็เลยชอบด้วย เคยกระทั่งศึกษาศาสตร์การชงชา เพียงเพื่อให้รู้ใจเขา และมีหัวข้อสนทนากันมากขึ้น…
หลงซือเย่หลุบตามองใบหน้าเล็กๆ ของเธอ “เป็นเพราะไม่ชอบดื่มจริงๆ หรือเป็นเพราะระแวงข้า? กลัวว่าข้าจะวางยาพิษเจ้าอีก?”
เขาใช้คำว่า ‘อีก’
กู้ซีจิ่วเอียงคอมองเขา คล้ายจะไม่เข้าใจ “ซีจิ่วเพิ่งพบท่านเจ้าสำนักซือเย่เป็นครั้งแรก เหตุใดถึงใช้คำว่าอีกล่ะเจ้าคะ? อีกอย่าง ท่านเจ้าสำนักก็คงไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องวางยาพิษข้ากระมังเจ้าคะ? ทำเช่นนี้ไม่สมกับฐานะของท่านหรอกเจ้าค่ะ”
หลงซือเย่มองเธอ ไม่ได้ตอบข้อสงสัยของเธอออกมาตรงๆ เอ่ยเนิบๆ “อันที่จริง ข้ายังมีอีกชื่อหนึ่ง เป็นชื่อเล่นที่ไม่มีใครรู้ในโลกนี้ อาจมีอยู่แค่สองคนที่รู้ เจ้าลองเดาสิว่าชื่อเล่นของข้าคืออะไร?”
กู้ซีจิ่วส่ายหัว ตอบทันที “เดาไม่ถูกเจ้าค่ะ!”
“หลงซี…” ดวงตาทั้งคู่ของหลงซือเย่จ้องเธอเขม็ง พลางเอ่ยสองคำนี้ออกมา
“ไม่เลวเลยเจ้าค่ะ ชื่อเล่นนี้ไพเราะมาก” แววตาของกู้ซีจิ่วไม่แม้แต่จะวูบไหว
หลงซือเย่มองเธออยู่ครู่หนึ่ง เธอก็มองตอบเขาอย่างสุขุมเยือกเย็น ในดวงตาใสกระจ่างคู่นั้นไม่มีทั้งความเกลียดชังและความเคืองแค้น มีแต่ความไม่คุ้นเคยทั้งสิ้น เป็นแววตาที่ใช้มองคนแปลกหน้าจริงๆ!
ก้นบึงนัยน์ตาของหลงซือเย่คล้ายจะมีความปวดใจพาดผ่านแวบหนึ่ง แต่กลับยิ้มน้อยๆ ทั้งยังเลื่อนชาถ้วยนั้นมาไว้ใกล้ๆ เธอ “ลองชิมเถอะ ถ้วยนี้รสชาติดีจริงๆ ไม่แน่อาจจะถูกปากเจ้าก็ได้”