ตอนที่ 166
เจ้าไม่ยินดีกราบข้าเป็นอาจารย์หรือ?
จักรพรรดิซวนเกือบนึกว่าเจ้าสำนักหลงผู้นี้เป็นสายลับที่อาณาจักรอื่นส่งมาบ่อนทำลายเสียแล้ว!
“เจ้าสำนักหลง ท่านอยากเชื้อเชิญนางไปเป็นแขกที่เขาถามสวรรค์นั้นนับว่าเป็นเกียรติแก่นาง และเป็นเกียรติแก่อาณาจักรเฟยซิง แต่ในเมื่อนางอ้างตัวว่าได้รับความสามารถจากสวรรค์ก็ต้องรอให้ ท่านทูตสวรรค์’ฝ่ายซ้ายมาพิสูจน์ก่อน เมื่อพิสูจน์แล้วท่านค่อยเชิญนางไปก็ยังไม่สาย” จักรพรรดิซวนเริ่มประวิงเวลา
หลงซือเย่มองเด็กสาวที่อยู่ในอ้อมแขน เด็กสาวในอ้อมแขนสงบเยือกเย็นนัก ไม่ต่อสู้ดิ้นรนโดยเปล่าประโยชน์ ราวกับเขาจะพานางไปไหนนางล้วนยินยอมพร้อมใจ…
นัยน์ตาของเขามืดมน นางเล่นละครอยู่หรือ? หรือว่าตนจำคนผิด?
ริมฝีปากบางของเขาโค้งขึ้นเล็กน้อย “ซีจิ่ว พวกเราออกไปแล้วค่อยๆ คุยกันเถิด”
จักรพรรดิซวนหน้าเปลี่ยนสียิ่งนัก เมื่อได้ยินวาจาของเจ้าสำนักหลง ที่ยืนกรานจะนำตัวกู้ซีจิ่วไป!
เล่ากันว่าเจ้าสำนักหลงผู้นี้ไม่ลงมือง่ายๆ แต่ถ้าลงมือแล้วย่อมสะท้านฟ้าสะเทือนดิน!
ในคำร่ำลือมีหัวหน้าคนหนึ่งของสมาพันธ์มือสังหารบาดเจ็บสาหัสเจียนตาย จึงลักพาตัวลูกศิษย์สำนักถามสวรรค์คนหนึ่งไปเพื่อรักษาอาการเขา เนื่องจากรักษาให้หายไม่ได้ เลยถูกหัวหน้าคนอื่น ในสมาพันธ์มือสังหารจับขึงแล้วย่างสด แขวนตากประจานไว้บนซุ้มประตู…
ผลคือเป็นการกระตุกหนวดเจ้าสำนักหลงเขาบุกเดี่ยวเข้าไปในกองบัญชาการมือสังหารนั้น ภายใต้การโอบล้อมของมือสังหารจำนวนนับไม่ถ้วน เขาปลดศพลูกศิษย์ตนลงมาอย่างสุขุมเยือกเย็น จากนั้นก็สังหารล้างบางสมาพันธ์มือสังหารนั้น ซากศพเกลื่อนกลาดไปทั่ว…
สมาพันธ์มือสังหารแห่งหนึ่งที่รุ่งโรจน์มาร้อยปีจึงถูกกวาดล้างลงตรงนี้ นับจากนั้นมาก็หายสาบสูญไปจากทวีปซิงเยวี่ย
และนับตั้งแต่วันนั้นมา ผู้คนในทวีปซิงเยวี่ยถึงทราบกันถ้วนหน้าว่า เจ้าสำนักหลงผู้นี้ไม่เพียงแต่เชี่ยวชาญการแพทย์ แม้กระทั่งวรยุทธ์ก็ยังลํ้าเลิศอย่างน่าประหลาด ไม่สามารถไปหาเรื่องได้ง่ายๆ!
สมาพันธ์เช่นนั้นเขายังสามารถสังหารได้ ยามนี้เขาต้องการจะพากู้ซีจิ่วไป องครักษ์ในวังแห่งนี้จะสามารถสกัดกั้นไว้ได้หรือ?
เห็นได้ชัดว่ากองทหารรักษาพระองค์เหล่านั้นก็เคยได้ยินเรื่องกล่าวขานนี้ของหลงซือเย่ ถึงแม้บัดนี้จะขวางกั้นอยู่เบื้องหน้าเขา ทว่าแต่ละคนกลับสีหน้าซีดขาว เส้นประสาทเคร่งตึง
สายตาที่เย็นชาดุจน้ำแข็งของหลงซือเย่ กวาดมองฝูงชนด้านหน้า สุดท้ายตกลงบนร่างจักรพรรดิซวน กล่าวอย่างเฉยชา “ฝ่าบาท ท่านคิดว่าคนของท่านจะขวางข้าได้หรือ? ข้าไม่อยากเปิดฉากสังหารครั้งใหญ่ เพียงคิดจะพานางไป หนึ่งปีให้หลังจะปล่อยนางเป็นอิสระ”
แขนซ้ายของเขายังคงโอบกู้ซีจิ่วไว้ มือขวาแบออก ป้ายหยกสีครามอ่อนชิ้นหนึ่งปรากฏขึ้นกลางฝ่ามือเขา “หากท่านยอมเปิดทาง ป้ายหยกนี้จะเป็นของท่าน”
ดวงตาของจักรพรรดิซวนทอประกายขึ้นมาเล็กน้อย!
เขารู้ว่าป้ายหยกนี้เป็นป้ายคำสั่งถามสวรรค์ เมื่อผู้ถือป้ายคำสั่งประสบวิกฤต สามารถขอความช่วยเหลือจากสำนักถามสวรรค์ได้โดยไม่มีเงื้อนไขหนึ่งครั้ง!
สามารถกล่าวได้ว่าสิ่งนี้คือของลํ้าค่า จักรพรรดิซวนใจเต้นรัวแล้ว!
“ท่านจะรับนางไปแค่หนึ่งปีจริงๆ ใช่ไหม?”
“มิผิด!”
“สามารถรักษาปานของนางได้ใช่ไหม?”
“ได้”
“ตกลง ครั้งนี้เราจะเชื่อท่าน” จักรพรรดิซวนส่งสัญญาณให้กองทหารรักษาพระองค์เหล่านั้น
กองหหารรักษาพระองค์ที่ฝืนใจขวางกั้นอยู่ตรงนั้น เมื่อเห็นสัญญาณนี้ทุกคนล้วนถอนหายใจด้วยความโล่งอก หลีกทางออก เป็นสองฝั่งทันที
กู้ซีจิ่วนึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะมีอำนาจยิ่งใหญ่ถึงเพียงนี้ ไม่ต้องลงมือ ก็สามารถพาเธอออกไปได้ ดูเหมือนว่าเขาจะเข้ากับโลกใบนี้ได้ดีอย่างยิ่ง!
เพราะอะไรเขาถึงยืนกรานจะพาเธอไป?
หรือว่าชาติก่อนเธอกับเขาตกตายไปด้วยกันทำให้เขาไม่ชอบใจ ดังนั้นเลยคิดจะฆ่าเธออีกครั้ง?
หรือวิญญาณร่างโคลนนิ่งเช่นตนจะแตกต่างกับผู้คน อีกทั้งยามนี้สิงร่างผู้อื่นได้สำเร็จ ไม่มีปฏิกิริยาต่อต้านที่ควรมีเหมือนผู้ฟื้นคืนชีพอื่นๆ ดังนั้นเขาจึงรู้สึกประหลาดใจ คิดจะพาเอากลับไปเพื่อศึกษาวิจัยทางการแพทย์?
นัยน์ตากู้ซีจิ่วมิดดำ ชาติก่อนเป็นเพราะเธอชอบเขาเลยไม่ได้ระแวงเขา ถึงโดนเขาวางยาสลบควักหัวใจได้ง่ายๆ ชาตินี้เธอยังจะเป็นแบบนั้นอีกไหม?!
…………………….
[1] ความเท็จเป็นจริง ความจริงเป็นเท็จ เป็นวลีจากวรรณกรรมจีน เรื่องความฝันในหอแดง ความหมายคือ เมื่ออยู่กับเรื่องหลอกลวงไปนานๆ ก็จะคิดว่ามันเป็นเรื่องจริง พอได้รับรู้เรื่องจริงก็กลับคิดว่าเป็นเรื่องหลอกลวง