บทที่ 241
ผีสิถึงจะเชื่อว่าเขาหวังดีกับเธอ!
กู้ซีจิ่วฉวยโอกาสถอยหลังไปหลายก้าว ไม่สนใจจะต่อกระดูก พลิ้วกายแวบหนึ่งหนีออกไปนอกตำหนัก!
เธอว่องไว แต่หลงซือเย่ว่องไวกว่า เรือนกายเขาวูบไหว พุ่งไปขวางหนหางหนีของกู้ซีจิ่วไว้ ยื่นมือหมายจะคว้าเธอ “ซีจิ่ว เจ้าต้องเชื่อว่าข้าหวังดีกับเจ้า มาเถอะ ข้าจะต่อกระดูกให้เจ้าก่อน…”
ผีสิถึงจะเชื่อว่าเขาหวังดีกับเธอ!
สีหน้ากู้ซีจิ่วขาวซีด ถอยหลังอย่างลื่นไหลอีกครั้ง
แต่วิชาเคลื่อนย้ายในพริบตาของเธอถูกผนึกไว้ อีกทั้งที่นี่ก็หนาวเย็นยิ่งนัก หลังจากหลุดพ้นจากการเกาะกุมของหลงซือเย่ มือเท้าของเธอล้วนหนาวจนชาไปหมดแล้ว!การเคลื่อนไหวย่อมไม่คล่องแคล่วเท่ายามปกติ ร่างกายหลงซือเย่วูบไหวอีกคราหนึ่ง ในที่สุดก็คว้าเธอไว้ได้ “…ซีจิ่ว!”
เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง จู่ๆ ก็มีเสียงปรบมือสามครั้งดังมาจากตรงประตู หลังเสียงปรบมือยังตามมาด้วยน้ำเสียงเกียจคร้านของใครบางคน “แสดงฉากต่อสู้กันอยู่หรือ?”
หลงซือเย่หยุดการเคลื่อนไหวทันที แล้วมองไปทางประตู
เห็นตี้ฝูอียืนพิงขอบประตูอยู่ ผมดกดำแผ่สยาย เสื้อคลุมสีม่วงพลิ้วไหวน้อยๆ แสงอาทิตย์นาบไล้ร่างเขาจนเกิดรัศมีสีทองอ่อนๆ ดูสง่างามและเจ้าสาราญอย่างยิ่ง
เขายืนมือไปหากู้ซีจิ่ว “มาเถิด เด็กน้อย”
เส้นโลหิตบนหน้าผากกู้ซีจิ่วปูดโปนทันที ยังรู้สึกต่อต้านคำว่าเด็กน้อยของเขาอยู่บ้าง!
เมื่อก่อนพอเห็นเงาร่างเขาเธอก็ปวดหัวแล้ว อยากจะหลบไปให้ไกลจากเขายิ่ง แต่ยามนี้พอเห็นเขาปรากฏตัวที่นี่กะทันหัน เธอกลับรู้สึกโล่งใจ
ท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายผู้นี้ปรากฏตัวแล้ว เช่นนั้นอย่างน้อยหลงซือเย่คงลงมือกับเธอไม่ได้ภายในระยะเวลาสั้นๆ นี้…
ทว่าสีหน้าหลงซือเย่กลับย่ำแย่นัก มองตี้ฝูอีอย่างเย็นชา “ท่านไม่ควรพูดเหลวไหลกับนางเช่นนี้!”
เด็กน้อยอะไรกัน?! น่าสะอิดสะเอียนยิ่งนัก!
ตี้ฝูอีหยัดกายขึ้น อัมเรื่อยเฉื่อย “เหลวไหลหรือ? ไม่แน่นางอาจจะกลายเป็นคู่หมั้นของข้า เรียกเด็กน้อย[1]แล้วจะทำไม?”
“คะ…คู่หมั้นอะไรกัน?” หลงซือเย่ตกตะลึงพรึงเพริดจนพูดจาติดขัด
ตี้ฝูอีเล็กคิ้วยิ้มบางๆ “คำว่าคู่หมั้นนี้ท่านเข้าใจยากนักหรือ?”
“ไม่ใช่! ข้าหมายความนางจะเป็นคู่หมั้นท่านได้อย่างไร…อึก ท่าน ทำอะไร?!”
ตี้ฝูอีเคลื่อนไหวดุจสายฟ้า!
เมื่อครู่เขายังยืนพิงขอบประตูอยู่ตรงนั้นอย่างเฉื่อยชา ดูไม่มีพิษมีภัยกับผู้ใด นึกไม่ถึงว่าเขาจะลงมือกะทันหัน ไม่มีสัญญาณเตือนล่วงหน้าเลยสักนิด!
เขาไม่ได้ลงมือกับหลงซือเย่ แต่ซัดฝ่ามือใส่โลงน้ำแข็งใบนั้น!
ฝ่ามือนี้ของเขาแฝงเสียงกึกก้องไว้ ทรงพลังปานจะเคลื่อนเขาถมทะเล หากถูกฝ่ามือเขาซัดเข้าจริงๆ โลงนํ้าแข็งนี้ย่อมแตกเป็นเสี่ยง! เด็กสาวที่อยู่ด้านในก็ต้องแหลกละเอียดแน่นอน รวมตัวไม่ได้อีกต่อไป!
หลงซือเย่ตื่นตระหนกยิ่ง ปล่อยมือกู้ซีจิ่วแทบจะทันที ไปขวางหน้าโลงน้ำแข็งในทันใด เขายื่นมือออกไปทั้งสองข้าง ฝืนรับฝ่ามือนั้นของตี้ฝูอีไว้…
ฝ่ามือทีตี้ฝูอีซัดออกไปเป็นสีทอง ทว่าฝ่ามือทั้งสองที่หลงซือเย่ส่งออกมากลับเป็นสีเขียว
สีทองหนักแน่นดุจลูกตุ้ม ส่องแสงดั่งดาวตก สีเขียวดุจตาข่าย ครอบคลุมใต้หล้า
ลูกตุ้มดาวตกสีทองพุ่งชนตาข่ายสีเขียวขนาดใหญ่จนเกิดเสียงดังเอี๊ยดอ๊าด!
เสียงนั้นเสียดหูยิ่ง เหมือนมีคนใช้เหล็กขูดขีดอย่างเอาเป็นเอาตาย ในห้องมืดชวนให้คนรู้สึกเสียวฟัน
เสียงนี้ราวกับเส้นลวดที่เจาะทะลวงเข้าไปในแก้วหูคนก็มิปาน เสียงดังหึ่งๆ อยู่ในหูกู้ซีจิ่ว สมองก็มึนงง แทบจะล้มทรุดลงแล้ว
ทันใดนั้นพลันมีเรียวแรงมหาศาลฉุดรั้งเธอเข้าไปใกล้ๆ แขนข้างหนึ่งรัดเอวเธอไว้
แขนนั้นอบอุ่นนัก เดิมทีเนื่องจากกู้ซีจิ่วหลุดพ้นการควบคุมของหลงซือเย่ ทั่วทั้งร่างจึงเย็นเยียบดุจนํ้าแข็ง แต่หลังจากถูกแขนอีกฝ่ายโอบรัด เธอก็เหมือนข้ามผ่านฤดูหนาวในเดือนสิบสองไปสู่ฤดู ใบไม้ผลิที่อบอุ่นดอกไม้บานสะพรั่งทันที ความอบอุ่นลอยอยู่รอบด้าน โอบล้อมตัวเธอไว้ ในหูที่แทบจะถูกเสียงประหลาดนั้นทำให้หนวกก็ค่อยๆ อุ่นขึ้น สมรรถภาพการฟังฟื้นฟูขึ้นมาในชั่วพริบตา