บทที่ 321
เผยคมเขี้ยว
ซานซิงตะโกนเสียงดัง “ถอย!”
จากนั้นเหินทะยานมาทางพวกหลงซื่อจื่อ “ซื่อจื่อ สิ่งนี้พวกเรารับมือไม่ไหว จำเป็นต้องถอย!”
หลงซื่อจื่อย่อมทราบความร้ายกาจของเจ้าสิ่งนี้ เขามองราชากิ้งก่าหิมะที่กำลังอาละวาดตัวนั้น รีบนำทางทุกคนหันหลังหลบหนีทันที
คนเหล่านี้ล้วนเป็นยอดฝีมือในหมู่ยอดฝีมือ เมื่อต้องหนีเอาชีวิตรอด ย่อมเค้นพละกำลังทั้งหมดออกมา หลบหนีรวดเร็วปานลมกรด เพียงชั่วพริบตาก็หนีออกมาได้สี่ห้าลี้แล้ว
“แม่นางผู้นั้นล่ะ?!” ระหว่างที่หนีอยู่หลงซื่อจื่อเหลียวศีรษะกลับไป ครั้นไม่เห็นกู้ซีจิ่ว จึงชะงักฝีเท้าทันที!
พวกซานซิงพากันมองซ้ายมองขวา ก็ไม่เห็นร่องรอยของแม่นางห่มหนังหมีผู้นั้น
เสียงคำรามของราชากิ้งก่าหิมะที่อยู่ด้านหลังดังสะท้านสะเทือน ทว่าไม่ได้ไล่ตามมา…
พวกเล่อเจียจวินหนีจนเหนื่อยหอบ รีบกล่าวขึ้นมา “นางอาจจะหนีไปคนเดียวแล้วก็ได้ ถึงอย่างไรนางก็ไม่ได้มากับพวกเรา พวกเรารีบไปจากที่นี่เถิด สถานที่นี้ยังไม่ปลอดภัย ราชากิ้งก่าหิมะตัวนั้นคงจะไล่ตามมาในชั่วพริบตา…”
พวกนางกล่าวยังไม่ทันจบ หลงซื่อจื่อก็ดีดกายขึ้นพุ่งทะยานกลับไป “ข้าจะไปหาดู” เพียงกะพริบตาก็เลือนหายไปท่ามกลางพายุหิมะ
พวกเล่อเจียจวินตะลึงงัน
สีหน้าซานซิงแปรเปลี่ยนเล็กน้อย รีบสั่งการคนอื่นๆ “พวกเจ้าพาพวกแม่นางทั้งสองหนีไปก่อน ข้าจะไปดู!” แล้วพลันดีดกายขึ้นพุ่งกลับไปเช่นกัน
หยกนภารู้สึกว่าเจ้านายของมันแปลกไม่เหมือนใครจริงๆ ในช่วงหน้าสิ่วหน้าขวานเช่นนี้ นางยังคงห่วงอาวรณ์ดอกอสูรเหมันต์ที่เหลืออยู่เหล่านั้น!
ผู้อื่นหลบหนีเอาชีวิตรอด นางกลับเคลื่อนย้ายไปที่ผานํ้าแข็ง ยื่นมือไปเด็ดดอกไม้!
เดิมทีราชากิ้งก่าหิมะตัวนั้นเตรียมจะไล่ตามคนอื่นๆ ที่หลบหนีไป แต่พอเหลียวกลับมาก็เห็นกู้ซีจิ่วที่เสี่ยงภัยเด็ดดอกไม้อยู่บนผาชัน!
มันจึงเดีอดดาลยิ่ง แผดเสียงคำรามด้วยความโกรธเกรี้ยว กระโจนเข้าใส่ประหนึ่งรถไฟขบวนเล็กๆ
ส่งลิ้นยาวพุ่งเข้าพันร่างกู้ซีจิ่ว!
กู้ซีจิ่วสำแดงวิชาเคลื่อนย้ายในพริบตา ลิ้นของกิ้งก่าตัวนั้นจึงพันไม่ถูกร่างกู้ซีจิ่ว กลับหวิดจะพันรัดดอกไม้ที่เหลืออยู่หลายต้น…
เห็นได้ชัดว่ามันหวงแหนสิ่งนี้ จึงรีบหดลิ้นยาวๆ กลับไป คำรามเสียงสนั่น นัยน์ตาดุจดวงโคมมองหากู้ซีจิ่วที่หาญกล้ามากระตุกหนวด ร่างกายใหญ่มโหฬารของมันหมุนวนอย่างไรก็หาร่องรอยของมนุษย์ตัวจ้อยผู้นั้นไม่พบ
ถึงแม้ราชากิ้งก่าหิมะตัวนี้จะร้ายกาจยิ่งนัก แต่สมองของมันไม่ฉลาดเท่าไหร่ มันหากู้ซีจิ่วไม่พบ เลยคิดจะไปตามหาตัวปัญหาที่หลบหนีไปเหล่านั้น ขณะที่กำลังจะติดตามร่องรอยไปก็พลันเกิดเสียงดังปัง น้ำแข็งก้อนหนึ่งซัดเข้าที่หัว มันเงยหน้าโดยพลัน เห็นกู้ซีจิ่วเด็ดดอกไม้ต่อเนื่องกัน 3 ดอกรวด!
ฝีมือการเก็บเกี่ยวของเธอคล่องแคล่วกว่าหลงซื่อจื่อมากนัก ยื่นมือออกไปครั้งหนึ่งก็ได้มาหนึ่งต้น!
ราชากิ้งก่าหิมะโกรธจนเกล็ดทั่วร่างตั้งชันขึ้นมา!
มันแหงนหน้าพ่นสายนํ้าขนาดมหึมาเกินจะเปรียบสายหนึ่งใส่กู้ซีจิ่ว! แฝงด้วยพลังทำลายล้างทั้งหมดโจมตีใส่กู้ซีจิ่ว!
ทว่า กู้ซีจิ่วหายไปอีกแล้ว!
สายนํ้านั้นซัดสาดลงพื้เสียงดังตู้ม จับตัวเป็นภูเขาน้ำแข็งเล็กๆ ลูกหนึ่ง!
…………………………
ตอนที่หลงซื่อจื่อที่ย้อนกลับมาจึงได้เห็นเหตุการณ์เช่นนี้
จู่ๆ เงาร่างแม่นางที่สวมชุดหนังหมีผู้นั้นก็ปรากฏบนหน้าผาแล้วเด็ดดอกไม้ไป ยามที่ราชากิ้งก่าหิมะตัวนั้นโจมตีด้วยความเดือดดาล นางก็ไปโผล่บนศีรษะราชากิ้งก่าหิะเอาเสียดื้อๆ…
จุดนั้นเป็นจุดอับสายตาของราชากิ้งก่าหิมะ มันย่อมมองไม่เห็นอยู่แล้ว
วิชาตัวเบาของกู้ซีจิ่วยอดเยี่ยมยิ่ง ร่อนลงแผ่วเบาราวกับขนนก อีกทั้งแผ่นเกล็ดของราชากิ้งก่าก็หนา จะอย่างไรก็ไม่รู้สึก ดังนั้นมันจึงไม่รู้ว่ากู้ซีจิ่วยืนอยู่บนยอดหัวมัน ทุกครั้งที่หาคนไม่พบ ศีรษะ ใหญ่โตของมันจะเหลียวซ้ายแลขวา โกรธเกรี้ยวจนแผดเสียงคำรามดังสนั่นดุจฟ้าร้อง แต่ก็จับมนุษย์ตัวจ้อยที่น่าชังผู้นั้นไม่ได้!