บทที่ 346
การแลกเปลี่ยนนี้ไม่คุ้มค่า!
“ซีจิ่ว ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ได้คิดอะไรกับหรงฉู่ แต่ถ้าฝ่าบาทประทานสมรสพระราชทานให้เจ้าโดยตรง เจ้าเป็นข้าบาทย่อมขัดขืนไม่ได้ ตอนนี้ข้ามีความคิดอยู่อย่างหนึ่ง ไม่รู้ว่าเจ้าอยากฟังหรือไม่?”
“ความคิดใด?” กู้ซีจิ่วเลิกคิ้ว
“อันที่จริงข้าก็ถูกเสด็จพ่อเร่งรัดให้สมรสเช่นกัน และข้าก็ไม่มีความคิดที่จะสมรสเช่นเดียวกับเจ้า มิสู้เจ้ากับข้ามาเล่นละครด้วยกัน หากเสด็จพ่อประทานสมรสพระราชทานให้เจ้าในงานเลี้ยงส่งจริงๆ ข้าจะทูลขอพระองค์ให้ประทานสมรสพระราชทานให้ข้ากับเจ้า…”
องค์รัชทายาทหรงเจียหลัวเงยหน้าสบตาที่สุกสกาวคู่นั้นของกู้ซีจิ่ว “วางใจได้ ถึงข้ากับเจ้าจะหมั้นหมายกัน ก็เป็นแค่การเสแสร้งให้คนนอกชม เจ้ายังคงอิสระไร้พันธะเหมือนเดิม ข้าก็จะไม่ฝืนใจอะไรเจ้า ในอนาคตหากเจ้ามีคนที่ชอบพอ ข้าย่อมวางมือแล้วช่วยให้สมปรารถนา และจะหาวิธียกเลิกการหมั้นหมายนี้”
กู้ซีจิ่วเงียบไปครู่หนึ่ง บนทวีปนี้ ถ้าเธอไม่นับรวมตี้ฝูอีและคนที่อยู่ในระดับเดียวกับเขา ทุกหนทุกแห่งใต้หล้านี้ มิมีที่ใดมิใช่แผ่นดินของกษัตริย์ ปวงชนทุกเขตคาม มิมีผู้ใดมิใช่ข้ารองบาทของกษัตริย์อำนาจกษัตริย์ยิ่งใหญ่เทียมฟ้า เมื่อมีพระราชโองการลงมา ย่อมไม่มีผู้ใดกล้าฝ่าฝืนขัดขืนรับสั่ง
หากจักรพรรดิซวนประทานสมรสพระราชทานในงานเลี้ยงจริงๆ เกรงว่าเธอคงขัดขืนตรงๆ ไม่ได้…
เพียงถึงอย่างไรตนก็เป็นศิษย์ของเทพศักดิ์สิทธิ์ ต่อให้จักรพรรดิซวนพิโรธโกรธาก็คงสั่งประหารตนไม่ได้กระมัง?
แถมตนต้องไปป่าทมิฬ พอออกมาได้ก็ไม่อยู่ในฐานะนี้แล้ว ยังต้องกลัวอะไรอีกเล่า?
องค์รัชทายาทหรงเจียหลัวเหมือนจะทราบความคิดบางส่วนของเธอ จึงถอนหายใจพลางกล่าว “ซีจิ่ว เจ้าเป็นศิษย์ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ หากฝ่าฝืนขัดขืนรับสั่ง เสด็จพ่อย่อมเอาชีวิตเจ้าไม่ได้จริงๆ แต่จะสร้างความลำบากให้คนในครอบครัวเจ้า ในกรณีร้ายแรงอาจจะประหารทั้งโคตร…”
กู้ซีจิ่วเงียบงัน
สาเหตุจากเธอคนเดียว แต่หลายร้อยชีวิตในจวนแม่ทัพต้องเดือนร้อนตกตาย…
การแลกเปลี่ยนนี้ไม่คุ้มค่า!
กู้ซีจิ่วนึกถึงสาวใช้เหล่านั้นที่รับใช้ตนอย่างสุดความสามารถ พวกนางจงรักภักดีต่อเธอ จะให้เธอไม่ไยดีความเป็นความตายของคนเหล่านี้ เธอทำไม่ได้!
มิสู้ยอมเล่นละครเรื่องนี้กับองค์รัชทายาทหรงเจียหลัวเสียดีกว่า…
ในที่สุดเธอก็ยินยอม เพียงแต่เธอคงต้องกล่าววาจาเสียดหูต่อผู้ที่อยู่เบื้องหน้า “องค์รัชทายาท หม่อมฉันเป็นเพียงสหายของพระองค์ วันหน้าถ้าข้าเข้าสู่ป่าทมิฬแล้ว ไม่ว่าจะออกมาได้หรือไม่ การหมั้นหมายนี้ก็ต้องสิ้นสุดลงอยู่ดี”
ดวงตาองค์รัชทายาทหรงเจียหลัวฉายแววหม่นหมองแวบหนึ่ง เขาพยักหน้า “ย่อมเป็นเช่นนั้น ข้าพูดแล้วว่าจะไม่ผูกมัดเจ้า การหมั้นหมายสามารถยุติได้ตลอดเวลา หากเจ้าไม่เชื่อ ข้าเขียนสัญญายุติการหมั้นหมายให้เจ้าได้ในยามนี้เลย เจ้านำออกมาใช้ได้ทุกเมื่อ”
เมื่อกล่าวมาถึงตรงนี้ กู้ซีจิ่วก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไม่เห็นด้วยแล้ว “ตกลง! เช่นนั้นคอยดูสถานการณ์ในงานเลี้ยงเถิด”
เพื่อให้ละครเรื่องนี้สมจริง องค์รัชทายาทหรงเจียหลัวจึงหยิบกำไลหยกใสพิสุทธิ์แวววาววงหนึ่งมอบให้ถึงมือกู้ซีจิ่ว “ซีจิ่ว นี่คือของหมั้น”
กำไลหยกวงนั้นมองแวบเดียวก็รู้แล้วามิใช่ของสามัญ ใสกระจ่างกว่าหยกมรกตที่ดีที่สุดเสียอีก ราวกับมีแอ่งน้ำอยู่กลางฝ่ามือก็มิปาน ทั้งยังมีพลังวิญญาณระยิบระยับอยู่บนพื้นผิวด้วย
หยกนภาที่เงียบงันมาโดยตลอดถ่ายทอดความรู้ให้กู้ซีจิ่วอย่างตื่นเต้นทันที ‘เจ้านาย นี่คือกำไลวิญญาณ เมื่อสวมใส่สามารถเพิ่มพูนพลังวิญญาณได้ ทั้งยังช่วยบำรุงความงาม คงความอ่อนเยาว์ไว้ตลอดกาล แต่ไหนแต่ไรมาล้วนเป็นสมบัติตกทอดที่ฮองเฮาต้องมอบให้องค์รัชทายาท…ทั่วทั้งอาณาจักรเฟยซิงมีวงนี้เพียงวงเดียว! ท่านรับไว้เลย มันมีผลดีต่อปานบนใบหน้าของท่านมาก อาจทำให้เลือนหายไปอย่างสมบูรณ์ได้ทีเดียว…’
มันพูดจ้ออยู่ในหัวกู้ซีจิ่วไม่หยุด กู้ซีจิ่วฟังมันจ้อจนจบ จึงตอบมันประโยคหนึ่ง ‘อืม อย่างน้อยมันก็ดูดีกว่าเจ้ามาก’
หยกนภาทึ่มทื่อไปเลย!
ร่างเดิมของมันโดดเด่นกว่าเจ้ากำไลวิญญาณวงนี้ตั้งเยอะ! ตอนนี้มันอัปลักษณ์ถึงเพียงนี้มิใช่เพราะความต้องการของนางหรอกหรือ?!
ขณะที่มันหงุดหงิดแทบคลั่ง กู้ซีจิ่วก็แทงมันซ้ำอีกแผล ‘มา เก็บกำไลที่เลอค่าเช่นนี้ไว้ในช่องมิติของเจ้าเถอะ จะได้ขัดเกลาจิตสำนึกของเจ้าบ้าง’