บทที่ 403

ทักษะของข้ายอดเยี่ยมมาก… 2

“เมื่อเป็นเช่นนี้ นับว่าข้าเป็นผู้มีพระคุณที่ช่ายชีวิตแม่นางไว้ สุภาษิตกล่าวไว้ว่า แม้นพระคุณเพียงนํ้าหนึ่งหยดขอแทนทดด้วยตานํ้าล้นเหลือ แม่นางจะตอบแทนอย่างไรเล่า?” คุณชายน้อยผู้นั้นจ้องเธอด้วยสายตาแวววาว

กู้ซีจิ่วนิ่งเงียบ ถึงแม้บุญคุณของคนผู้นี้มิใช่การช่วยเหลือด้วยใจการุณย์และบุญคุณที่เขาช่วยชีวิตไว้ก็เป็นเรื่องบังเอิญ แต่เธอก็ติดหนี้นํ้าใจเขาแล้วจริงๆ…

“วันหน้าข้าจะช่วยเหลือท่านหนึ่งครั้งเป็นการตอบแทนบุญคุณนี้” กู้ซีจิ่วให้คำมั่น

“สิบครั้ง!” คุณชายน้อยเอ่ยปาก

หา?

กู้ซีจิ่วไม่เข้าใจ

“ข้าบอกไปแล้ว น้ำหนึ่งหยดแทนทดด้วยตาน้ำล้นเหลือ ข้าช่วยเจ้าหนึ่งครั้ง เจ้าก็ควรจะช่วยเหลือข้าสิบครั้งถึงจะเป็นการตอบแทนบุญคุณอย่างแท้จริง ใช่แล้ว เจ้ายังเหยียบเต่าของข้าด้วย เรื่องนี้เจ้าก็ควรชดใช้เช่นกัน” คุณชายน้อยผู้นั้นคิดบัญชีกับเธอ

กู้ซีจิ่วเอ่ยทวนอีกครั้ง “เต่าของท่าน?” หมายความว่าอย่างไร?

“เมื่อกี้ข้ากำลังตกเต่าทองอยู่ที่นี่ เพิ่งจะดึงให้มันเผยกระดองสีทองได้นิดหน่อย ก็ถูกเท้าเจ้าเหยียบจมลงน้ำไปแล้ว แล้วยังเหยียบจนสายเบ็ดข้าขาดด้วย” คุณชายน้อยผู้นั้นยื่นคันเบ็ดคันหนึ่งให้เธอดู

กู้ซีจิ่วจำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าเมื่อครู่เท้าเกือบจะเหยียบลงไปในน้ำ ในช่วงคับขันคล้ายจะเหยียบโดนอะไรบางอย่างถึงรักษาเท้าทั้งคู่เอาไว้ได้

เธอคิดมาตลอดว่าสิ่งที่เหยียบโดนคือขอนไม้ท่อนหนึ่ง ที่แท้เป็นเต่าทองที่เขาตกขึ้นมาเองหรือ?

เธอมองลงไปในน้ำอย่างควบคุมสายตาไว้ไม่ได้ มิใช่ว่าน้ำในแม่น้ำเสมือนน้ำกรดเข้มข้นหรอกหรือ? แล้วเต่ามีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?

นํ้าในแม่นํ้าเป็นสีครามเข้มเช่นกัน คลื่นนํ้าเชี่ยวกราก เธอจึงมองความผิดปกติไม่ค่อยออก

เธอหยิบก้อนกรวดที่อยู่ริมฝั่งขึ้นมาก้อนหนึ่งแล้วโยนลงไป

‘จ๋อม!’ ก้อนกรวดเด้งไปตามผิวนํ้าแล้วจมลง

แม่น้ำสายนี้เป็นแม่นํ้าธรรมดารึ? มิเช่นนั้นเหตุใดก้อนกรวดถึงไม่ละลายหายไป?

“ก้อนกรวดพวกนี้มิใช่ก้อนกรวดทั่วไป เป็นของขึ้นชื่ออย่างหนึ่งของที่นี่ และมีเพียงมันที่ไม่ละลายหายไปในแม่น้ำแห่งนี้ หากมิใช่เพราะก้อนกรวดเหล่านี้ก่อตัวเป็นเขื่อนอยู่ตรงนั้น เจ้าคิดว่าแม่นํ้าจะยังนองอยู่ที่นี่หรือ? คงไหลบ่าไปนานแล้ว!”

เป็นเช่นนี้นี่เอง!

“แม่นํ้าแห่งนี้สามารถละลายสิ่งใดได้บ้าง?” กู้ซีจิ่วถาม เธอรู้สึกว่าคุณชายน้อยผู้นี้เหมือนจะรู้จักที่นี่เป็นอย่างดี

“นอกจากก้อนกรวดของที่นี่และเต่าทองที่อยู่ในน้ำแล้ว สิ่งอื่นล้วนละลายได้หมด” คุณชายน้อยเก็บกวาดอุปกรณ์ตกปลาที่อยู่ข้างกาย

ข้างกายของเขานอกจากคันเบ็ดคันนั้นแล้ว ยังมีถังรูปทรงพิลึกใบหนึ่งอยู่ด้วย ในถังเหมือนจะมีบางอย่างส่งเสียงดังขลุกขลัก

“ท่านตกเต่าทองได้กี่ตัวแล้ว?” กู้ซีจิ่วเดินเข้ามาหา อยากเห็นเต่าทองที่เขาตกได้ว่าหน้าตาเป็นอย่างไร

แต่ภายในกังนอกจากน้ำสีเหลืองๆ เขียวๆ แล้ว ก็ไม่มีอย่างอื่นอีก

“กี่ตัวหรือ? เจ้านึกว่าเป็นการตกปลาแบบทั่วไปงั้นสิ? เต่าทองตกได้ยากเย็นเป็นที่สุด ข้านั่งแกร่วอยู่ที่นี่สองวันแล้ว ไม่ง่ายเลยกว่าจะมีสักตัวมากินเบ็ด…” คุณชายน้อยผู้นั้นส่ายหน้าพลางถอนหายใจ

นั่นปะไร เป็นความผิดของเธอจริงๆ

กู้ซีจิ่วมองคันเบ็ดของเขา ตัดสินใจใช้หนี้นํ้าใจให้ “ข้าช่วยท่านตกดีหรือไม่? ทักษะการตกปลาของข้ายอดเยี่ยมมากเชียว”

“เจ้าน่ะหรือ?” คุณชายน้อยหันมามองเธอแวบหนึ่ง แล้วส่ายหน้า “ไม่ต้องหรอก ในแม่น้ำสายนี้มีเต่าทองอยู่แค่สี่ห้าตัวเท่านั้น และเต่าทองเหล่านี้สื่อใจกันได้ ถ้ามีตัวหนึ่งเกือบถูกตกได้แล้ว ตัวอื่นก็ จะไม่ติดเบ็ดอีก วันหน้าข้าคงต้องคิดหาวิธีอื่น”

นึกไม่ถึงว่าเต่าทองในแม่น้ำแห่งนี้จะเฉลียวฉลาดปานนี้!

กู้ซีจิ่วลอบถามหยกนภา ‘เสี่ยวชาง เต่าทองของที่นี่มีลักษณะพิเศษอะไร?’

หยกนภาดูเหมือนจะหดหู่เล็กน้อย ‘เจ้านาย คุณชายท่านนี้กล่าวมิผิด เต่าทองของที่นี่ท่านอย่าได้หวังเลย พวกมันใช่เต่าที่ไหนกัน เป็นพญาเต่าหัวแหลมไปแล้วชัดๆ!’