№ 95 เยือนจวนตระกูลสวี่
ยามวิกาล

องครักษ์ฟังแล้วหัวใจสั่นไหว กลับยังคงรีบร้อนขานรับ ก่อนจะเดินไปหยิบเหล็กเผาไฟร้อนจากด้านหลังมายื่นให้ท่านผู้นำตระกูลอย่างระวัง

“ข้าอยากลองดูนัก ว่ากระดูกเจ้าจะทนทานสักเพียงใด!”

ผู้นำตระกูลสวี่เอ่ยเสียงทุ้มเข้ม เหล็กร้อนในมือกำลังจะลนลงไปบนร่างกวนสีหลิ่น เหล็กที่เผาไฟร้อนนั้นยังมีไอร้อนซ่าๆ แผ่ออกมา แม้แต่องครักษ์ด้านข้างก็ไม่กล้าหันไปมอง

“หยุดนะ!”

น้ำเสียงที่แฝงไปด้วยแรงกดดันดังลอยมา ทำให้ท่านผู้นำตระกูลสวี่ที่กำลังจะนาบเหล็กร้อนลงไปต้องหยุดมือไว้ทั้งอย่างงั้น ขมวดคิ้วน้อยๆ พลางหันมองไป

ชายชราชุดเทาย่างก้าวเดินเข้ามา พอได้กลิ่นคาวเลือดในคุกใต้ดินนี้ และยังมีกวนสีหลิ่นที่หมดสติไป ก็ขมวดคิ้วขึ้นพร้อมใบหน้ามืดลง ถลึงมองท่านผู้นำตระกูลสวี่ด้วยสีหน้าไม่ชอบใจนัก

“คนยังมีประโยชน์อยู่ หากท่านทำเขาตาย สาวน้อยผู้นั้นไม่มา กระผมจะไปหาใครได้?”

ฟังคำพูดนี้ ผู้นำตระกูลสวี่ก็ไม่พูดอะไรอีก เพียงยื่นเหล็กร้อนส่งให้องครักษ์ข้างๆ “ท่านผู้อาวุโสไม่ต้องกังวลไป นังเด็กเหลือขอนั่นจะมาแน่นอน!”

ต่อให้ไม่มา เขาก็จะพลิกหาทั้งเมืองอวิ๋นเยวี่ยให้นางโผล่หัวออกมาให้ได้!

เมื่อรัตติกาลมาเยือน ในจวนตระกูลสวี่ยังคงมีแสงโคมสว่างราวกลางวัน ทั้งด้านในด้านนอกล้วนมีองครักษ์แต่ละกองลาดตระเวนสอดส่องอยู่ แหฟ้าตาข่ายดินที่วางไว้ แค่สำหรับเหยื่อที่อาจมาเยือนในค่ำคืนนี้

เฟิ่งจิ่วซ่อนตัวสังเกตการณ์อยู่ในมุมมืดเพียงเพื่อรอถึงพลบค่ำ จู่ๆ ก็เห็นเงาร่างสีดำที่แสนคุ้นตา จึงขมวดคิ้วขึ้น ร่างสีแดงแวบพุ่งไปยังเงาร่างนั้น

เหลิ่งซวงกำลังจะกระโดดขึ้นกำแพงทางเข้าจวนตระกูลสวี่ ทันใดนั้น มีมือหนึ่งคว้าเข้าที่ไหล่ ส่วนอีกข้างปิดปากไว้และลากนางไปยังมุมมืด พอจะสู้ตอบ ก็ได้ยินน้ำเสียงอันคุ้นเคยดังลอยมาเบาๆ

“ข้าเอง”

ในขณะที่ปริปาก เฟิ่งจิ่วก็ปล่อยมือออก แล้วขมวดคิ้วน้อยๆ พลางมองนางที่หมุนหันตัวมา “ข้าให้เจ้าคอยดูแลเวิ้งสวนท้อไม่ใช่หรือ? ไยจึงมาอยู่นี่?”

“นายท่าน?”

ดวงตาเหลิ่งซวงเป็นประกายน้อยๆ “ข้าเป็นห่วงท่าน ดังนั้นจึงตามมาเจ้าค่ะ” ปล่อยนางมาช่วยคนเสียเอง จึงยังคงไม่วางใจอยู่บ้าง ดังนั้น หลังจากกำชับอาหวาให้ดูแลตัวเองดีๆ ก็ตามมาเลย

“หาเรื่องใส่ตัว!”

น้ำเสียงเธอเข้มขึ้นน้อยๆ “หากข้าไม่รั้งเจ้าไว้ คืนนี้คงทำข้าเสียเรื่องเป็นแน่”

ฟังคำพูดนี้ เหลิ่งซวงก็ก้มหน้าลงอย่างอดไม่ได้ “ขอโทษเจ้าค่ะ นายท่าน”

“กลับไปเดี๋ยวนี้!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น นางจึงเงยหน้าขึ้นมาทันใด แล้วส่ายหน้าอย่างดื้อรั้น “ข้าไม่กลับเจ้าค่ะ! ข้าอยากช่วยนายท่านช่วยคุณชาย!”

“หากเข้าไปแล้ว เจ้าอาจตายได้นะ!”

นางมองนายท่านด้วยแววตายืนหยัดหนักแน่น “ชีวิตเหลิ่งซวงเป็นของนายท่าน ต่อให้ตาย เหลิ่งซวงก็ไม่อาจให้นายท่านไปเสี่ยงอันตรายตัวคนเดียวเจ้าค่ะ!”

ได้ยินเช่นนี้ เฟิ่งจิ่วก็มองนางอย่างลึกซึ้งอยู่นานนัก ถึงจะละสายตาออกไป “ในเมื่อไม่กลัวตาย ก็ตามมา!”

“เจ้าค่ะ!” นางระรื่นอยู่ในใจ ดวงตาเป็นประกายขึ้นมา

เฟิ่งจิ่วพานางกระโดดขึ้นไปหลังกำแพงอย่างเงียบเชียบ แอบในมุมมืด เพียงเห็นก็มองออกว่าสถานที่รอบนอกจวนตระกูลสวี่ที่ไม่มีองครักษ์ลาดตระเวนล้วนมีค่ายกลกระบี่วางไว้ หากอยากจะเข้าไป จำต้องผ่านค่ายกลนั้น

“ด้านในมีค่ายกลกระบี่ ตามติดข้ามา ห้ามเดินผิดแม้แต่ก้าวเดียว” สิ้นสุดคำพูด ก็โดดลงด้านล่าง พาเหลิ่งซวงเดินเข้าไปในค่ายกล

และที่ด้านในจวนตระกูลสวี่ บริเวณลานบ้าน

ผู้นำตระกูลสวี่กำลังจิบชาอยู่ เอ่ยถามอย่างไม่วางใจเล็กน้อย “ท่านผู้อาวุโส ค่ายกลกระบี่นั้นจะดักจับคนได้จริงๆ รึ? หากนางมาแล้วพวกเราจะไม่รู้หรือไม่?”

“ไม่มีทางหรอก”

ชายชราส่ายหัว กล่าวอย่างมั่นอกมั่นใจ “ค่ายกลกระบี่ของกระผม ในแคว้นแสงสุริยันนี้ไม่มีผู้ใดแก้ได้มาแต่ไหนแต่ไร ขอเพียงนางกล้าเข้ามา พวกเราก็ไม่ต้องลงมือ นางจำต้องถูกดักจับอยู่ในค่ายกลโดยไม่มีทางออกมาได้แน่!”

…………………………………….