№ 164 นายหญิงอย่าชกข้า!

“อ๊าก!”

ถูกนางชกมาหนึ่งหมัดอย่างทันทีทันใด ชกตรงเข้าดวงตา เจ็บเสียจนต้องกู่ร้อง มือหนึ่งปิดตาถอยหลังด้วยความรวดเร็ว

“คุณหนูใหญ่ ท่านชกข้าทำไมเนี่ย?”

เฟิ่งจิ่วยิ้มชั่วร้าย “พวกเจ้าต้องรับมือด้วยหมัดไม่ใช่หรือ? ในเมื่อเจ้าส่งตัวเองมาถึงหน้าประตู ข้ากำลังคันไม้คันมือพอดี งั้นก็ใช้เจ้าฝึกปรือฝีมือเสียเลย” สิ้นสุดน้ำเสียง ร่างก็แวบพุ่งเข้าไปอีกครั้ง

เห็นเช่นนี้ ชายหนุ่มชุดฟ้าจึงปล่อยมือออก และกล่าวว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ คุณหนูใหญ่อย่าโทษว่าข้าไม่เกรงใจละกัน” รอบนี้เขาไม่หลบ แต่ออกหน้ารับ แล้วหมัดก็ชกโจมตีออกไปหานางอย่างรุนแรง

นึกไม่ถึงว่ามือที่โจมตีออกไปกลับถูกนางคว้าไว้มือหนึ่ง อีกมือหนึ่งจึงออกกระบวนท่ากับนาง เสียงสองหมัดชนกันดังผัวะๆ ลอยมา ระหว่างนั้นก็ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องของเขาที่ดังขึ้นไม่หยุดหย่อน โดยไม่ทันสังเกต เขาเพียงรู้สึกว่าทั้งร่างพลันถูกยกขึ้น ก่อนจะร่วงหล่นล้มลงบนพื้นอย่างแรง

“ผัวะ!”

“อื้ม!”

เสียงล้มลงหนักๆ ดังขึ้นตามด้วยเสียงร้องอู้อี้ ร่างเขาถูกกดอยู่บนพื้น ไม่รู้ว่าแขนถูกนางบิดไปถึงตรงไหน ถึงได้ถูกจับไว้เสียจนเมื่อยล้าไร้เรี่ยวแรง ยังไม่ทันหอบหายใจสักเฮือก ก็เห็นหมัดมุ่งหน้าชกมาทางเขา จึงตกใจตะโกนลั่น “อย่าชกหน้าสิ!”

“ผัวะๆๆๆ!”

“อ๊าก! ทำไมท่านชกแค่ที่หน้าล่ะ? อย่าชกหน้าสิ! อย่าชกหน้า! อ๊าก…”

ทหารอารักขาที่ได้ยินการเคลื่อนไหวนึกว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น จึงร้อนรนเข้ามาดู ใครจะรู้ว่ากลับเห็นองครักษ์นายนั้นถูกคุณหนูใหญ่กดไว้บนพื้นพลางซ้อมอย่างรุนแรง ชั่วครู่หนึ่ง แต่ละคนต่างเบิกดวงตากว้างด้วยความเหลือเชื่ออยู่นิดหน่อย

คุณหนูใหญ่ซ้อมองครักษ์ได้เช่นไรกัน? องครักษ์คงยอมนางกระมัง?

“อื้ม! ท้องข้า! อ๊าก! อย่า อย่าทำข้า นายหญิง นายหญิง นายหญิงอย่าทำข้าเลยขอรับ ข้ายอมแล้ว…”

สิ้นสุดน้ำเสียง ในที่สุดก็เห็นเข่านางที่กดไว้ตรงท้องเขายกขึ้น เวลานี้ถึงจะถอนหายใจ ร่างกายผ่อนคลายลง แต่ขณะที่กำลังโล่งใจและไม่ทันระวัง หมัดหนึ่งก็ชกตรงท้องซ้ำอย่างโหดร้าย ทำให้ร่างโค้งงอขึ้นมาราวกับกุ้งต้มสุก หายใจลำบากพลางหน้าแดงก่ำ

“ข้า ก็ เรียก นายหญิงแล้ว… ทำไมยัง ชกข้า…”

เฟิ่งจิ่วยืนขึ้น ปัดๆ เสื้อผ้า มองชายหนุ่มที่หน้าบวมจมูกช้ำขดตัวอยู่บนพื้นด้วยดวงตาหรี่ยิ้ม เอ่ยว่า “หมัดสุดท้ายนี้เป็นการสั่งสอนจากข้า เมื่อเหตุอันตรายยังไม่บรรเทา ก็อย่าได้คลายการระวังตัว รู้ว่าเจ็บ ถึงจะจำบทเรียนครั้งนี้ไว้ได้”

เห็นเงาร่างที่ปัดป่ายมือเดินเข้าห้องไป เขาก็ร้องซี๊ด กัดฟันทนความเจ็บลุกยืนขึ้น และเดินกะโผลกกะเผลกกลับไป

เมื่อชายหนุ่มคนอื่นที่เหลือเห็นเขาเดินกะเผลกเข้ามา ในดวงตาแต่ละคนล้วนฉายแววตกตะลึง คนหนึ่งในพวกนั้นล้อมเข้ามา เอ่ยถามอย่างแปลกใหม่ “เกิดอะไรขึ้น? เจ้าแค่ออกไปเดินเล่น ทำไมถึงดั้งช้ำหน้าบวมกลับมาเล่า?”

“ใครซ้อมมารึ? ในจวนนี้นอกจากท่านผู้เฒ่ากับผู้นำตระกูล ยังมีใครซ้อมเจ้าจนเป็นเช่นนี้ได้อีก?”

“ซี๊ด! พวกเจ้าอย่าเพิ่งถามก่อนได้หรือไม่? ไม่เห็นแผลบนตัวข้ารึ? เร็ว รีบประคองข้านั่งลง ข้าเจ็บแทบตายแล้ว”

เขาเกาะแขนชายหนุ่มข้างกายไว้ ปล่อยแรงทั้งหมดบนร่างพิงไปหาเขา พลางพูดว่า “วันนี้ข้าเสียสละไปมากนัก แต่ก็คุ้มค่า”

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

พวกเขาต่างล้อมมองมาข้างกายเขา เห็นใบหน้าหล่อเหลาที่ปกติเขาจะใส่ใจมากที่สุดถูกซ้อมกลายเป็นหัวหมู บางคนจึงหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้

“คนผู้นี้ลงมือได้โหดเหี้ยมนัก หนำซ้ำยังเลือกชกแค่หน้าเจ้า จิ๊ๆ แผลเช่นนี้ ไม่หายภายในสามถึงห้าวันหรอก”

……………………………