№ 233 ให้นางโผล่ออกมาเอง!

เจ้าตำหนักยมราชชำเลืองมองทั้งสองคน น้ำเสียงที่ทุ้มต่ำและมีแรงดึงดูดเปล่งออกจากปาก “ข้าไม่สนว่าพวกเจ้าใครจะหันมาชอบผู้ชายเพราะใคร ตอนนี้ จงไปตามหาคนให้ข้าซะ!”

สองคนได้ยินก็รีบถาม “นายท่านจะตามหาหนุ่มน้อยคนเมื่อครู่รึขอรับ?”

“ถูกต้อง” เจ้าตำหนักยมราชตอบรับเสียงเข้ม ชะงักไปเล็กน้อยสักพัก มองทั้งสองคนแวบหนึ่ง ถึงจะเอ่ยว่า “นางคือภูตหมอ”

“อะไรนะขอรับ?”

ทั้งสองคนตกใจ ส่งเสียงอุทานพร้อมกันโดยไม่นัดหมาย ภูตหมอรึ? หนุ่มน้อยชุดคลุมขาวผู้นั้นน่ะนะ? จริงหรือเท็จกันเนี่ย? แล้วทำไมนายท่านถึงมองออก?

“นายคงจำคนผิดแล้วกระมัง? หนุ่มน้อยชุดขาวคนนั้น เขา เขาจะเป็นภูตหมอไปได้อย่างไรขอรับ?”

ฮุยหลางฝืนใจเอ่ยถามไป จริงๆ มันก็ยากนักที่จะเชื่อ ว่าหนุ่มน้อยผู้ใบหน้าเสียโฉมกับเด็กหนุ่มชุดขาวรูปงามเลิศเลอคนก่อนหน้าจะเป็นคนคนเดียวกัน

สายตาเย็นเยือกของเจ้าตำหนักยมราชกวาดมามองเขา

อิ่งอีเห็นเช่นนี้ กล่าวขึ้นทันใด “ข้าน้อยจะไปตามหาเดี๋ยวนี้ขอรับ!” สิ้นสุดน้ำเสียง ก็ออกไปอย่างรวดเร็ว

“ข้าน้อยก็จะไปตามหาด้วยขอรับ ต้องหาให้เจอแน่นอน!” ฮุยหลางรีบร้อนบอก เร่งฝีเท้าจากไปโดยไม่กล้าถามอะไรอีก

เจ้าตำหนักยมราชยืนมือไพล่หลัง แววตาลึกล้ำมองไปยังฝูงชน นิ่งไปเล็กน้อยพักหนึ่ง ก่อนจะสาวก้าวเดินเข้าถนนใหญ่ แทรกตัวเข้าไปท่ามกลางผู้คน…

พวกเจ้าตำหนักยมราชเวลานี้ยังไม่รู้ ว่าคนที่พวกเขาตามหา กำลังนั่งอยู่ใต้โต๊ะในร้านค้าแผงลอยที่ห่างไปไกลไม่ถึงสองสามเมตร และได้ยินคำพูดพวกเขา

แปลกจริง เขาจำเธอได้ยังไงกันแน่เนี่ย?

เฟิ่งจิ่วลูบๆ หน้าตัวเอง ไม่เข้าใจเลย ชัดเจนว่าเขาไม่เคยเห็นรูปลักษณ์ที่ไร้รอยตำหนิของเธอ แล้วจะมองใบหน้าหลังคืนสภาพเช่นนี้ออกได้อย่างไรเล่า?

หลังนั่งอยู่ใต้โต๊ะในร้านไปนานสักพัก เธอถึงจะออกมาจากด้านใน มองซ้ายแลขวา ไปยังโรงเตี๊ยมอย่างรวดเร็ว

หามาทั้งคืน ฮุยหลางกับอิ่งอีก็ไม่อาจหาร่องรอยเฟิ่งจิ่วได้พบ อันที่จริง เมืองลิ่วเต้ามีคนอยู่หลายล้าน ในเมืองยังแบ่งเป็นหลายเขตมากมาย ทุกอาณาเขตอย่างน้อยก็มีเป็นแสนๆ คน จะตามหาเบาะแสคนคนหนึ่งท่ามกลางหลายแสนคนนี้ จะพูดง่ายๆ ได้อย่างไร?

เมื่อรอถึงวันรุ่งขึ้น ทั้งสองคนก็กลับมายังเรือนที่พำนัก รายงานกับนายท่านในห้องหลัก “นายท่าน ข้าน้อยคอยตามหาอยู่ทั้งคืน ล้วนไม่มีข่าวคราวของภูตหมอเลยขอรับ”

“ไม่ต้องหาแล้ว”

เสียงเจ้าตำหนักยมราชลอยออกมาจากในห้อง “ข้ามีวิธีทำให้นางโผล่ออกมาเอง”

ได้ยินคำพูดนี้ ฮุยหลางกับอิ่งอีก็มองหน้ากัน ให้ภูตหมอปรากฏออกมาเอง? เป็นไปไม่ได้กระมัง? เกรงว่าจะสายเกินไปเพราะเขาเอาแต่หลบพวกเขา แล้วจะโผล่หัวออกมาเองได้อย่างไรเล่า?

แต่ว่า นายท่านพวกเขาตลอดมาจะไม่ทำเรื่องที่ตัวเองไม่มั่นใจ หรือว่า จะมีวิธีอะไรที่ทำให้ภูตหมอโผล่ออกมาเองจริงๆ?

ส่วนเฟิ่งจิ่วเวลานี้ หลังจากเข้าไปฝึกวิชาในห้วงมิติตลอดทั้งคืนก็ออกมา ทั่วทั้งร่างกายจึงสดชื่นขึ้นมาชั่วขณะ

วรยุทธ์พลังวิญญาณถึงระดับยอดปรมาจารย์พลังวิญญาณแล้ว เธอต้องเตรียมตัวให้ดีเพื่อจะพุ่งไปถึงระดับสร้างรากฐาน แม้ยาบางชนิดจะช่วยให้บรรลุขั้นพลังได้ แต่การจะไปถึงระดับสร้างรากฐานยังจำเป็นต้องมียาสร้างฐานพลังถึงจะได้

แต่เม็ดยาชนิดนี้ของโลกนี้ เธอไม่เคยคลุกคลีด้วยมาก่อน อยากจะปรุงยาสร้างฐานพลัง ของใช้ที่จำเป็นก็มีไม่น้อยเลย

เดิมทีคิดว่าเมืองลิ่วเต้านี้เป็นเมืองหนึ่งที่รุ่งเรืองยิ่งนัก จะรวบรวมซื้อของใช้ปรุงยาที่นี่ก็ได้ แต่ตอนนี้ยังถูกเจ้าตำหนักยมราชเพ่งเล็งอยู่ ลองคิดไปก็รู้สึกหัวโตแล้ว

เจ้าตำหนักยมราชท่านนี้ ไยจึงเป็นเงาตามติดไม่คิดปล่อยเช่นนี้?

หลังเปลี่ยนสวมชุดแดงก็ออกมา เดินเข้าไปยังร้านค้าของชั้นดีแห่งหนึ่งที่ชื่อว่า กระโจมสมบัติ

“คุณชาย เชิญด้านในขอรับ ดูได้ตามสบาย หากเจอของที่ชอบค่อยมาเจรจาราคากัน” เจ้าของร้านพูดยิ้มๆ อยู่ข้างๆ พาเฟิ่งจิ่วเข้าไปด้านใน

สายตาเธอมองผ่านในตู้ไปคร่าวๆ สักพัก เอ่ยถามว่า “เจ้าของร้าน ที่นี่พวกเจ้ามีเตาปรุงยาหรือไม่?”

………………………………….