№ 347 เตรียมการส่งมอบอำนาจ!

วุ่นวายมาทั้งวัน หลังส่งแขกไปพวกคนรับใช้ก็เริ่มเก็บกวาด กวนสีหลิ่นส่งเฟิ่งจิ่วกลับจวน แล้วพวกเขาก็นั่งคุยถึงเรื่องราววันนี้ด้วยกัน

“ไม่เลว ที่มากันได้ก็หมายความว่าพวกเขาให้ความสำคัญกับเจ้ามาก แม้เป็นตระกูลเล็กๆ ก็สามารถเชิญผู้นำตระกูลต่างๆ ในเมืองมาได้ เช่นนี้ถือว่าเป็นหน้าเป็นตาไม่น้อย” ผู้เฒ่าเฟิ่งลูบเคราพลางกล่าวยิ้มๆ มองกวนสีหลิ่นด้วยสีหน้าชื่นชม

“หากไม่มีท่านปู่ช่วยเหลือเดาว่าวันนี้คงยุ่งวุ่นวายไปหมดแล้วขอรับ” เขายิ้มด้วยความเกรงใจอยู่บ้าง บอกว่า “เสี่ยวจิ่วอีกคน ใช้ชื่อภูตหมอให้คนตลาดมืดเข้าไปส่งของขวัญ ข้าเห็นพอคนพวกนั้นได้ยินว่าเป็นของขวัญจากภูตหมอก็จ้องมากันใหญ่เลย”

“ฮ่าๆๆ ภูตหมอเป็นคนระดับไหนแล้ว? ในแคว้นเล็กระดับเก้าอย่างแสงสุริยันเราแม้แต่ตระกูลใหญ่โตยังหวังจะได้สานสัมพันธ์ด้วย” ผู้เฒ่ามองที่เฟิ่งจิ่วอย่างเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจและพอใจอย่างยิ่ง

คงไม่มีใครคิดว่าภูตหมอผู้มีชื่อเสียงโด่งดังจะเป็นหลานสาวเขา

“ท่านปู่ ยามนี้เรื่องที่พี่ชายเข้าบ้านก็จบไปแล้ว พวกเราควรจัดการเรื่องในจวนเสียหน่อยหรือไม่เจ้าคะ?” เฟิ่งจิ่วถามพลางมองผู้เฒ่าที่ยิ้มด้วยสีหน้าภูมิอกภูมิใจ

“หลานหมายถึงเรื่องส่งมอบอำนาจรึ?” ผู้เฒ่าหยุดยิ้มมองนาง เอ่ยว่า “เรื่องนี้ปู่เตรียมพร้อมแล้ว คิดว่าพรุ่งนี้เช้าจะเข้าวัง แม้ตระกูลเราไม่ได้เป็นแม่ทัพปกปักษ์แคว้นก็ไม่มีใครกล้าทำอะไรเรา ไม่เป็นยังสุขกายสบายใจกว่า”

“เจ้าค่ะ งั้นพรุ่งนี้หลานต้องไปเป็นเพื่อนไหม?”

ผู้เฒ่าโบกๆ มือ “ไม่ต้องๆ หลานอยู่ในบ้านเป็นพอ เรื่องนั้นปู่ไปเองก็ได้”

เห็นเช่นนี้เฟิ่งจิ่วก็พยักหน้า บอกกับกวนสีหลิ่นว่า “พี่ชาย วันนี้ท่านก็ยุ่งมาทั้งวันแล้ว กลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ!”

“ก็ดี งั้นข้าจะกลับไปก่อน หากมีเรื่องอะไรค่อยมาหาข้านะ” เขาพูดยิ้มๆ ก้มหัวให้ทั้งสองคนถึงจะหมุนตัวจากไป

“ท่านปู่ หลานจะไปดูเหล่าไป๋หน่อยนะเจ้าคะ”

“ไปเถอะ!” ผู้เฒ่าให้สัญญาณ แล้วยิ้มมองนางหันตัวออกไป

สำหรับเรื่องที่เหล่าไป๋ช่วยเฟิ่งเซียวไว้ ภายในจวนมีเพียงพวกเขาสองสามคนที่รู้เรื่อง เพราะเป็นเช่นนี้พวกเขาจึงรู้สึกแปลกใจกับการที่เหล่าไป๋สามารถต่อต้านผู้แข็งแกร่งระดับบรรพชนนักรบขั้นสูงสุดได้ แต่ตลอดมาก็ยังมองไม่ออกว่ามันเป็นสัตว์วิญญาณระดับใด

ถึงอย่างไรเดิมมันเป็นสัตว์วิญญาณกลายพันธุ์ ปกตินอกจากความขี้เกียจกับบ้ากามก็มีเพียงเรื่องกิน หากไม่ผ่านเรื่องครั้งนั้นมาก็ยังธรรมดาไม่เท่าไหร่เลยจริงๆ

โดยเฉพาะที่เลี้ยงแบบปล่อยโดยไม่ได้ขังไว้ มันกับสัตว์เลี้ยงตัวน้อยที่ชื่อฉิวฉิวจึงวิ่งเล่นอยู่ในจวนกันทั้งวันอย่างอิสระ แต่สถานที่ที่มักจะอยู่บ่อยๆ ก็คือตรงภูเขาจำลองเพราะตรงนั้นปกติจะมีสาวใช้เดินผ่านมากที่สุด เหล่าไป๋จึงเฝ้าอยู่ตรงนั้นทุกๆ วัน

เป็นดังคาดเพิ่งเดินเข้าใกล้ข้างภูเขาจำลองก็ได้ยินเสียงหัวเราะของสาวใช้แว่วมา ค่อยๆ เดินไปใกล้เห็นเหล่าไป๋ส่ายหางกำลังหยอกล้อกับสาวใช้สองคนที่เดินผ่าน สาวใช้ทั้งสองกดกระโปรงไว้พลางวิ่งหนีออกไป

“ฮี้!”

เหล่าไป๋อ้าปากส่งเสียงร้อง หันหน้าไปมองๆ เมื่อเห็นเฟิ่งจิ่วก็เร่งรีบวิ่งเข้าไปหานางอย่างเริงร่า

“เหล่าไป๋ หากเจ้ายังนิสัยหื่นกามไม่เปลี่ยน ไม่ช้าก็เร็วต้องมีปัญหาแน่” เธอลูบหัวมันพลางพูดทั้งรอยยิ้ม ปัดๆ เส้นขนบนหัวแล้วมองเนื้อที่ช่วงนี้โตขึ้นมาอีกครา บอกยิ้มๆ ว่า “ช่วงนี้เจ้าขี้เกียจอีกแล้วล่ะสิ? เจ้าดู เนื้อตรงท้องโตขึ้นมาอีกแล้ว”

“ฮี้!”

เหล่าไป๋ส่งเสียงร้องพร้อมสะบัดหางเข้าใกล้ข้างกายนาง

…………………………….