№ 435 เจ้าตำหนักยมราชผู้ถูกลืม

เฟิ่งจิ่วเห็นภาพเช่นนี้ก็กลืนน้ำลายโดยฉับพลัน จ้องมองฉิวฉิวที่นอนอยู่ด้านหลังด้วยดวงตาเป็นประกาย รู้สึกเพียงแปลกใหม่อย่างยิ่ง นึกไม่ถึงว่าเธอจะไม่รู้ว่าเจ้าตัวเล็กนี่เป็นสัตว์ร้ายตัวใหญ่เพียงนี้? เมื่อครู่พอมันกลืนวิญญาณต้นดวงนั้น ลวดลายสัตว์ร้ายบนหน้าผากก็เปลี่ยนไป นี่คือการบรรลุขั้นรึ?

เธอรู้ว่าฉิวฉิวไม่ใช่หมาน้อยธรรมดาๆ แต่ตลอดมาก็ไม่เคยเห็นมันมีการเปลี่ยนแปลงอะไร ทว่ามองจากลวดลายสัตว์ร้ายที่ปรากฏเมื่อครู่ เหมือนจะบรรลุจากอสูรศักดิ์สิทธิ์กลายเป็นสัตว์เทวะแล้ว?

เจ้าตำหนักยมราชเหลือบมองอสูรกลืนเมฆาด้านหลังเฟิ่งจิ่ว แล้วกวาดมองผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังเจ็ดแปดคนรอบๆ เห็นพวกเขาแต่ละคนถอยหลังไปอย่างหวาดหวั่น ก่อนจะหยุดสายตาลงบนร่างรัชทายาทแคว้นเหินเวหาเนี่ยเถิง

ผู้ฝึกตนวัยกลางคนชุดดำเห็นเข้า แม้ใจจะหวาดกลัว กลับยังคงขวางอยู่ด้านหน้าเนี่ยเถิง

เจ้าตำหนักยมราชกวาดมองพวกเขา สะบัดแขนเสื้อส่งกระแสลมทรงพลังเข้าโจมตี กระแทกทั้งสองคนม้วนกระเด็นออกไปไกลหลายสิบเมตร เสียงทุ้มต่ำที่น่ายำเกรงโดยธรรมชาติเอ่ยออกมาช้าๆ

“ไสหัวออกไปจากอาณาเขตแคว้นแสงสุริยัน! หากยังกล้าฝ่าฝืนอีก ข้าจำต้องทำลายแคว้นเหินเวหาพวกเจ้าอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้!”

เนี่ยเถิงล้มลงบนพื้นปากกระอักเลือด เพียงเม้มริมฝีปากจ้องมองเจ้าตำหนัก ไม่ได้พูดอะไร

แต่เมื่อผู้ฝึกตนวัยกลางคนชุดดำได้ยิน ก็รีบร้อนคำนับขอบคุณโดยไม่สนใจว่าตนเองบาดเจ็บหนัก

“ขอบพระคุณเจ้าตำหนักที่เมตตาไม่ฆ่าพวกเรา ข้าน้อยจะไปเดี๋ยวนี้”

เห็นฝ่ายนั้นสังหารผู้แข็งแกร่งระดับกำเนิดวิญญาณไปเสียดื้อๆ เขากลัวที่สุดว่าเจ้าตำหนักจะฆ่านายท่านด้วย หากมีเจตนาฆ่ากันจริง เกรงว่าต่อให้พวกเขาสู้สุดชีวิตก็ปกป้ององค์รัชทายาทไม่ได้! โชคดีที่ศัตรูโจมตีมาไม่ได้หมายจะฆ่าคน มิเช่นนั้นพวกเขาแต่ละคนคงไม่มีทางรอดชีวิตออกไป

“อึ้งอะไรกันอยู่? ไปเร็ว!”

ผู้ฝึกตนวัยกลางคนชุดดำประคองเนี่งเถิงขึ้นมา ตะโกนใส่คนบนพื้นกับพวกผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลัง แล้วตรงไปยังเรือเหาะอย่างรวดเร็ว

ตอนมายิ่งใหญ่โอหัง ตอนไปขายหน้าอย่างยิ่ง แต่ละคนถึงกับขวัญหนีดีฝ่อ กลัวว่าพวกเขาจะฆ่าให้สิ้นซาก

ผู้คนที่มุงดูมองคนแคว้นเหินเวหาจากไปอย่างรวดเร็ว ไม่รู้ใครกู่ร้องยินดีออกมา จากนั้นทั่วทั้งพื้นที่ก็อึกทึกครึกโครมขึ้นมาอีกครั้ง สิ่งที่แตกต่างคือครั้งนี้เป็นเสียงหัวเราะมีความสุขของผู้คนและเสียงตบหน้าตักแซ่ซ้อง…

ท่ามกลางเสียงหัวเราะแซ่ซ้องของทุกคน เจ้าตำหนักยมราชหันไปร่างที่พราวพร่างน่าเย้ายวน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นนางแต่งชุดผู้หญิง ทว่าในสายตาเขากลับเหมือนชินตามาแล้วเป็นพันหมื่นครั้ง ตัวนางเช่นนี้ช่างคล้ายคลึงกับสตรีในภาพวาดเขา ทำให้เขาหลงใหลและควบคุมตัวเองไม่ได้…

เขาจับจ้องนาง ในดวงตาดำขลับล้ำลึกมีเพียงนาง ครั้นนึกถึงแววตาออดอ้อนเมื่อครู่ และกิริยาเล็กๆ น้อยๆ ตอนกล่าวฟ้องเขาอย่างน้อยอกน้อยใจ หัวใจก็หลอมละลายกลายเป็นผืนน้ำ อ่อนยวบอย่างไม่น่าเชื่อ

เมื่อแววตายิ่งอบอุ่น ยิ่งอ่อนโยนขึ้นทุกที เขาสาวก้าวเดินไปหานาง

ขณะคิดว่านางจะต้องพุ่งเข้าหาอ้อมกอดเขาอย่างระรื่น โอบเอวเขาไว้แน่น และเงยใบหน้าเล็กงามเลิศนั้นขึ้นจับจ้องเขาด้วยดวงตาเจ้าเล่ห์น่าหลงใหล เขาอ้าแขนเล็กน้อยจะเข้าไปรับโดยไม่รู้ตัว

ทว่า ต่อมากลับเห็นองครักษ์นายหนึ่งคุยกับนางเสียงเบา จากนั้นนางก็รีบเร่งเข้าไปในจวนโดยไม่แม้แต่จะพูดหรือใช้สายตามองมาทางเขา ทิ้งเขาไว้ตรงนี้…

ร่างเขานิ่งอยู่ที่เดิม แขนที่ยื่นออกไปยังแข็งทื่ออยู่กลางอากาศเช่นนั้น ความอ่อนโยนบนใบหน้าเปลี่ยนเป็นแข็งกระด้างในเวลานี้ เขายืนอยู่ตรงนั้น เม้มริมฝีปากบางแน่น พลางจ้องประตูใหญ่จวนตระกูลเฟิ่งด้วยแววตาเคร่งขรึม…

…………………………………………….