№ 500 เหงื่อโซมกาย
“ข้ารู้” คิ้วนางคลายออก เผยรอยยิ้มอ่อนโยน “ตอนนี้ได้เห็นเขาอยู่ข้างกาย ข้าก็มีความสุขแล้ว”
ได้ยินเช่นนี้ หลินป๋อเหิงมองนางด้วยสีหน้าประหลาดอยู่บ้าง กระแอมไอถามว่า “ตอนนี้เขาเป็นแค่ตาแก่ เจ้ายังชอบเขาจริงหรือ? แม้บอกว่าพวกเจ้าสองคนอายุห่างกันแค่สิบปี แต่รูปลักษณ์เจ้าจะคงอยู่ตลอดไปไม่เปลี่ยนแปลง เขากลับไม่เหมือนกัน หรือเจ้าจะลองคิดอีกที?”
เอาเถอะ! อันที่จริงเขาก็ไม่เข้าใจว่าน้องสาวตนชอบซานหยวนตรงไหนกันแน่? ตอนวัยหนุ่มรูปลักษณ์ภายนอกยังดูดี แต่ตอนนี้อายุหกสิบกว่าแล้ว ทำไมนางยังรักตาเฒ่านี่อีก?
หนำซ้ำเขาไม่อยากพูด! แต่ตอนนี้รูปลักษณ์ทั้งสองคนแตกต่างกันเกินไป เห็นแล้วน่าอึดอัดใจมากจริงๆ เพราะซานหยวนแก่ถึงเพียงนี้ ซู่ซีกลับยังอ่อนเยาว์ หลายปีนี้แม้รู้ว่าภรรยาเขาจากไป หลินป๋อเหิงจึงยังไม่บอกซู่ซีมาตลอด แต่ใครจะรู้…
ใครจะรู้ว่าซู่ซียิ้มขึ้นเล็กน้อย มองหลินป๋อเหิงพลางบอกว่า “พี่ใหญ่ เขายังเป็นพี่ซานหยวนเสมอ ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง”
“เฮ้อ! ช่างมันเถอะๆ ตามใจเจ้าแล้วกัน! อย่างไรเสียเจ้าก็จับตัวมาแล้ว ข้าจะไม่ยุ่งเกี่ยวด้วย” เขาพูดพลางโบกๆ มือ กิริยาพลันชะงักไป บอกว่า “ดูซิ โดนเรื่องเจ้ามารบกวน แทบจะลืมเรื่องสำคัญไปเลย”
“เรื่องสำคัญอะไร?” นางเอ่ยปากถาม
“ข้าจะไปเรียกซานหยวนออกมา เรื่องนี้เป็นเรื่องทางด้านตระกูลเฟิ่ง” หลินป๋อเหิงกล่าว ยิ้มพลางเดินไปทางประตูที่ปิดสนิทและตะโกนว่า “ซานหยวน รีบออกมาเถอะ ข้ามีข่าวดีมาบอกเจ้า”
“พี่ใหญ่ ท่าน ท่านมีอะไรก็บอกมา ตรงนี้ข้าฟังได้ยินอยู่ จะไม่ออกไปหรอก” ผู้เฒ่าเฟิ่งที่หลบอยู่ด้านในกันตรงประตูไว้ แล้วดื่มเหล้าเพื่อปลอบขวัญ ใบหน้าชราแดงก่ำ มือเท้าสั่นเทาเล็กน้อย เหมือนจะตกใจมากจริงๆ
ไม่ตกใจได้ด้วยหรือ? เขาแก่ชราแล้วจึงอดตกใจไม่ได้จริงๆ
ได้ยินเสียงเขาด้านในสั่นเครือเล็กน้อย หลินป๋อเหิงก็หันกลับมามองน้องสาวตาเขียวว่าทำให้คนตกใจเสียจนพูดจายังเสียงสั่น
ซู่ซีเพิ่งถูกเขาทำให้โกรธ ถึงจะพูดออกไปเช่นนั้น ยามนี้ใจเย็นลงแล้วก็รู้สึกขอโทษพอควร ยิ่งเห็นเขาตกใจเพราะคำพูดนางจริงๆ ทันใดนั้นจึงทำอะไรไม่ถูกอยู่บ้าง
นางไม่อยากทำให้เขาตกใจจริงๆ
“พี่ซานหยวน ท่านออกมาเถอะ! ข้าแค่พูดเล่น”
นางเอ่ยปากด้วยความเสียใจ
ผู้เฒ่าเฟิ่งด้านในนั่งบังประตูอยู่บนพื้น อ้อมแขนกอดน้ำเต้าดื่มเหล้าอีกสองสามอึก ได้ยินคำนางก็ส่ายหน้าตามสัญชาตญาณ
“ไม่ ตีให้ตายข้าก็ไม่ออกไป!”
เห็นเช่นนี้ ซู่ซีจึงมองพี่ชายอย่างขอความช่วยเหลือ
“เจ้ากลับไปก่อนเถอะ! ข้าจะลองคุยกับเขา”
หลินป๋อเหิงยิ้มๆ โบกมือให้สัญญาณนางออกไปก่อน
“ก็ได้!”
เมื่อไม่มีทางเลือกก็ทำได้เพียงขานรับ ทว่าคิดๆ แล้วนางยังบอกอย่างไม่วางใจ
“แต่พี่ใหญ่ ท่านอย่าให้พี่ซานหยวนไปนะ หากปล่อยไปจริงเขาจะต้องไปซ่อนตัวแน่ๆ”
“รู้แล้วๆ”
ในใจหลินป๋อเหิงแอบทอดถอนใจ เห็นนางจากไปแล้วถึงจะส่ายหน้า แล้วเคาะประตู
“ซานหยวน ซู่ซีไปแล้ว เจ้าเปิดประตูเถอะ ข้ามีเรื่องจะบอกจริงๆ เป็นเรื่องตระกูลเฟิ่งพวกเจ้า”
ผู้เฒ่าเฟิ่งในบ้านได้ยิน นึกถึงเรื่องทางด้านตระกูลเฟิ่งก็เป็นกังวล จึงถามทันใด
“นางไปแล้วจริงหรือ?”
“อืม ไปแล้ว” หลินป๋อเหิงยิ้มรับ
ได้ยินแล้วผู้เฒ่าเฟิ่งด้านในถึงจะย้ายโต๊ะเก้าอี้ที่กั้นประตูไว้ออก เปิดประตูอย่างระมัดระวัง แล้วชะโงกหน้าออกมามองสักพัก หลังจากแน่ใจว่าไม่เห็นนางถึงถอนหายใจออกมาเบาๆ
“ฮู่! ข้าตกใจจนเหงื่อออกท่วมตัวเลย”