№ 528 ผู้หญิงขี้ขลาด

ได้ยินเช่นนี้ เฟิ่งจิ่วเก็บอารมณ์บนใบหน้า มองซ้ายแลขวาสักพัก จากนั้นหันมองเหลิ่งซวงกับเหลิ่งหวาโดยแสร้งทำว่าไม่ได้ยิน “อืม พวกเราออกมากันสักพักแล้ว กลับโรงเตี๊ยมไปพักผ่อนก่อนเถอะ แล้วค่อยสั่งอาหารดีๆ สองสามอย่างมาฉลองที่ข้าได้รับเหรียญตรายาทิพย์ศักดิ์สิทธิ์”

เหลิ่งหวายิ้มกว้าง บอกว่า “นายท่าน ก่อนหน้านี้ข้าได้ยินคนบอกว่าในเมืองมีร้านขายขาหมูน้ำแดงอร่อยมาก ประเดี๋ยวข้าจะไปซื้อกลับมาเพิ่มที่โรงเตี๊ยมนะขอรับ”

เธอเดินมาข้างกายเหลิ่งหวาแล้วตบๆ บ่าเขา เอ่ยยิ้มๆ ด้วยว่า “เจ้าไม่ต้องไปหรอก ให้ฮุยหลางไปสิ ฮุยหลางวิ่งเร็วกว่า” พูดจบก็หันไปเหลือบมองฮุยหลาง

เห็นเช่นนี้ฮุยหลางจึงยิ้มเจื่อนๆ “คุณชายจิ่วโปรดวางใจ เรื่องนี้ให้เป็นหน้าที่ข้าเอง เรื่องวิ่งๆ อะไรพวกนี้ข้าช่ำชองที่สุด” ให้ผู้แข็งแกร่งระดับหลอมแก่นพลังวิ่งไปซื้อขาหมู เรื่องเช่นนี้มีเพียงภูตหมอที่ทำได้

“อืม ข้ารู้ว่าเรื่องนี้ยกให้เจ้าดีที่สุด วันหลังข้าจะส่งของให้เจ้าบ้าง” เธอพูดพลางยิ้มตาหยี กล่าวจบก็ลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็ว และมุ่งไปยังโรงเตี๊ยม

“หึ! ผู้หญิงขี้ขลาดนี่!” เห็นนางจากไปเหมือนหลบหนี หลิงโม่หานแค่นเสียงเย็นอย่างอดไม่ได้ รู้ว่าผู้หญิงคนนี้เบี่ยงประเด็น เขาเอ่ยคำพูดออกมาหมดแล้วก็ยังไม่กล้าตอบรับ

ฮุยหลางกับอิ่งอีก้มหน้าลง ยืนด้วยความเคารพนบนอบพลางแสร้งว่าไม่ได้ยิน

หลิงโม่หานลุกขึ้นเดินผ่านข้างกายทั้งสองไป ก่อนชะงักฝีเท้า แล้วเหลือบมองฮุยหลาง “ของที่นางให้เจ้าต้องส่งมาให้ข้าด้วย” กล้ารับของจากผู้หญิงของเขาหรือ? คงไม่อยากมีชีวิตอยู่จนแทบทนไม่ไหวแล้ว

ฮุยหลางยังไม่ทันได้สติจากความดีอกดีใจที่ภูตหมอจะมอบของให้เขา ได้ยินเช่นนี้ก็รีบร้อนขานรับ “ขอรับ ข้าน้อยจะส่งคืนแน่นอน”

“หึ!” หลิงโม่หานแค่นเสียงหยัน เอามือไพล่หลังเดินลงไป

ยามนี้ ฮุยหลางถึงจะถอนหายใจเบาๆ เช็ดปาดเหงื่อ แล้วมองอิ่งอีด้วยใบหน้าโศกา “เจ้าว่าทำไมภูตหมอถึงชอบสั่งข้าไปทำธุระขนาดนั้น ทำไมข้าไม่เคยเห็นนางสั่งเจ้าวิ่งไปทำอะไรบ้าง?”

ดีกับเขาเกินไปจนนายท่านจวนจะไม่พอใจแล้ว

อิ่งอีเหลือบมองเขา บอกว่า “เจ้าเพิ่งพูดไปไม่ใช่หรือ เรื่องวิ่งอะไรพวกนี้เจ้าช่ำชองที่สุด ไม่สั่งเจ้าแล้วจะสั่งใคร?” พูดจบก็ตามนายท่านข้างหน้าไปอย่างรวดเร็ว

มุมปากฮุยหลางกระตุก ตัวเองเป็นคนเสนอเอง จึงทำได้เพียงวิ่งไปซื้อขาหมูอย่างว่าง่าย

อีกด้านหนึ่ง เจ้าของโรงเตี๊ยมตรงโต๊ะรับแขกเช็ดเหงื่ออยู่ตลอดเวลา เห็นหัวหน้าตลาดมืดนั่งอยู่ชั้นหนึ่งมาชั่วยามกว่าแล้ว สองขาจึงอดสั่นเทาเล็กน้อยไม่ได้

หรือคนพวกนั้นที่พักชั้นสองจะยั่วยุคนตลาดมืดโดยไม่ดูตาม้าตาเรือ มิเช่นนั้นหัวหน้าตลาดมืดคนนี้จะนั่งอยู่ที่นี่มาชั่วยามกว่าไม่ไปไหนได้อย่างไร ขณะคิดอย่างอดสั่นขวัญแขวน ก็ได้ยินเสียงหัวหน้าตลาดมืดคนนั้นลอยมา

“เถ้าแก่”

“ทะ ท่านหัวหน้าเคอ ไม่ทราบว่าท่านมีอะไรจะสั่งหรือขอรับ?” เขารีบร้อนมาตรงหน้าลูกค้า ยืนอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย เพราะตกใจเสียงจึงสั่นเครืออยู่บ้าง

หัวหน้าเคอมองเขาแวบหนึ่ง ก่อนถามเสียงเข้ม “เจ้าลองคิดอีกที คุณชายชุดแดงท่านนั้นบอกหรือไม่ว่าไปไหน?”

“มะ ไม่ได้บอกขอรับ”

เจ้าของโรงเตี๊ยมเช็ดๆ เหงื่อที่ไหลตรงหน้าผากพลางเอ่ย

“แต่พวกเขาคงไม่หนี ม้าพวกเขายังอยู่ด้านหลังเลยขอรับ! ตอนเสี่ยวเอ้อร์เข้าไปทำความสะอาดเห็นสัตว์เลี้ยงของพวกเขายังถูกขังอยู่ในห้อง คง คงจะออกไปทำธุระกันขอรับ”

ขณะกำลังพูด หางตาก็เหลือบเห็นร่างสีแดงแสบตานั้นเดินมาจากที่ไม่ไกล เถ้าแก่ดีใจจนรีบชี้พวกเขาพร้อมส่งเสียงตะโกน

“มาแล้วๆ หัวหน้าเคอ ท่านรีบดูสิ คุณชายชุดแดงท่านนั้นกลับมาแล้วขอรับ”

…………………..