№ 773 พบไป๋เสี่ยวอีกครั้ง
“พี่ชาย มีอะไรพูดกันดีๆ สิ ทำเรื่องน่าอดสูเช่นนี้ได้อย่างไร? พี่ชาย อย่างมากข้าจะไม่ขอค่าชดเชยจากคุณหนู แต่พวกท่านอย่าทำชะ เช่นนี้เลย…”
“หึ! ค่าชดเชย? เจ้าหนูไปขอกับพญายมที่ใต้พิภพเถอะ!”
“เหลือศพให้เจ้ายังนับว่าปรานี ฮึ! วันนี้หากเปลี่ยนเป็นคุณชาย คงเป็นภาพนองเลือดไปนานแล้ว”
“พี่ชาย เช่นนั้นข้าไม่เอาค่าชดเชยไม่ได้หรือ? ท่านปล่อยข้าไปเถอะ! ถือซะว่าทำเรื่องดีๆ สักหน่อย”
“ปล่อยเจ้า? ไม่ต้องรีบหรอก จะปล่อยเจ้าลงไปแน่”
เฟิ่งจิ่วบริเวณไม่ไกลกระโดดเบาๆ ขึ้นมาดูบนต้นไม้ต้นหนึ่ง เพียงเห็นชายฉกรรจ์สองคนตรงหน้านั้นกำลังขุดหลุมอยู่กลางป่า หนึ่งคนในนั้นยังกระโดดลงไปลองความลึก สุดท้ายก็ออกมาและวางชายหนุ่มสวมชุดสีฟ้าคนหนึ่งด้านบนลงไปภายในหลุมนั้น จากนั้นค่อยเริ่มกลบดิน
ฝังทั้งเป็น? เธอเลิกคิ้วขึ้น คิดว่าชายหนุ่มที่กำลังลำบากคนนั้นคุ้นตานิดหน่อย
“พี่ชาย พวกเรามาคุยกันเถอะ ท่านหยุดตักดินก่อน…”
“พี่ชาย ท่านอย่าทิ้งดินมาบนหัวข้าได้หรือไม่?”
เฟิ่งจิ่วเห็นภาพเช่นนั้นก็ยิ้มโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะนึกได้ว่าชายหนุ่มคนนี้เป็นใคร คือชายนามไป๋เสี่ยวคนนั้น เจ้าของเหล่าไป๋คนก่อน แต่นึกไม่ถึงว่าผ่านไปนานเพียงนี้จะยังพบเขาอีก
เธอเก็บใบไม้สองใบมาอย่างลวกๆ นิ้วมือดีดยิงออกไปพร้อมกลิ่นอายพลังวิญญาณ โดนเข้าตรงข้อมือชายฉกรรจ์สองคนนั้น พวกเขาเจ็บเสียจนร้องอุทาน กุมข้อมือพลางมองไปรอบๆ แล้วเปล่งเสียงตะโกนลั่น
“ใคร? ใครกัน? ออกมานะ!”
“คนที่พวกเจ้าฝังเป็นเพื่อนข้า”
สองแขนเฟิ่งจิ่วกอดอก เอนพิงบนกิ่งไม้พลางมองไป๋เสี่ยวที่โดนฝังไปสูงถึงครึ่งตัว แล้วยกยิ้มส่งให้เขา “ไม่เจอกันนานนะไป๋เสี่ยว เจ้าจะทำให้ตนเองลำบากเกินไปแล้ว”
“เจ้าหนู! เจ้ากล้าใช้อาวุธลับทำร้ายข้า!” หนึ่งคนในนั้นเห็นว่าเป็นเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ก็ส่งเสียงด่ากราดทันที “ข้าว่าเจ้าไม่อยากมีชีวิตเสียแล้ว”
เฟิ่งจิ่วเก็บใบไม้สองใบมาอีก กล่าวว่า “พวกเจ้าไม่ไปแน่หรือ? ใบไม้สองใบนี้ ครั้งนี้จุดที่โดนคงไม่ใช่ข้อมือพวกเจ้า”
อีกคนหนึ่งเห็นท่าทาง ก้มหน้ามองเห็นว่าสิ่งที่ทำให้พวกเขาบาดเจ็บคือใบไม้ใบหนึ่งจริงๆ ในใจก็ตกใจ รีบร้อนลากคนข้างกายจะไป กลับถูกเฟิ่งจิ่วเรียกไว้
“เดี๋ยวก่อน”
“จะ เจ้าบอกให้พวกเราไปไม่ใช่หรือ? พะ พวกเราแค่ทำตามคำสั่ง ไม่ได้อยากจะฝะ ฝังเพื่อนเจ้า…” ยามนี้ทั้งสองตกใจ สองขาสั่นเทาเล็กน้อย สีหน้าขาวซีดไปบ้าง
ใช้ใบไม้เป็นอาวุธลับได้ เช่นนั้นวรยุทธ์ต้องสูงเพียงใด? อย่างไรก็ตามพวกสองคนใช้ใบไม้เป็นอาวุธไม่ได้ จึงไม่ใช่คู่ต่อสู้หนุ่มน้อยคนนี้
“ลากเขาขึ้นมาค่อยไป” เธอเชิดคางขึ้นให้สัญญาณ
“โอ้ ได้ๆๆ”
สองคนรีบร้อนขานรับ ใช้แขนข้างที่ไม่บาดเจ็บลากไป๋เสี่ยวที่โดนฝังทรายไปครึ่งตัวคนนั้นขึ้นมา ถึงจะสับขาวิ่งหนี ราวกับด้านหลังมีสัตว์ร้ายงูพิษอะไรไล่ตาม
“เจ้าคือ… เฟิ่งจิ่ว?” ไป๋เสี่ยวลังเลสักพัก แล้วเรียกชื่อเฟิ่งจิ่วออกมา
“อืม ดูท่าทางเจ้ายังจำข้าได้” เธอพยักหน้า หรี่ตายิ้มพลางเอ่ยถาม “ไป๋เสี่ยว เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ทำไมทำให้ตนเองลำบากเช่นนี้?” ระหว่างพูดยังแก้เชือกบนตัวเขาไปด้วย
“เฮ้อ! มันอธิบายยากน่ะ”
หลังจากเขาแก้เชือกออก ก็ปัดๆ ทรายในเส้นผม พร้อมเขย่าชุดสีฟ้าบนร่าง ถามว่า “เฟิ่งจิ่ว เหล่าไป๋ล่ะ? ทำไมไม่อยู่ด้วยกันกับเจ้า? มันเชื่อฟังไหม? ก่อปัญหาอะไรให้เจ้าหรือเปล่า?”
……………………