№ 819 สมัชชาใหญ่วิเคราะห์ยาเซียนแห่งแคว้นศรสวรรค์

รองเจ้าสำนักเห็นเช่นนี้ก็ลอบถอนหายใจ ได้แต่ไม่เอ่ยถึงอีกเช่นกัน

เวลาต่อมา เฟิ่งจิ่วไม่ได้เก็บของเตรียมตัวกลับบ้านเช่นคนอื่นๆ แต่จดจ่อกับการกลั่นยาเซียนอีกครั้ง กลั่นยาบำรุงโฉมออกมาก่อนสองเม็ด แล้วพัฒนากลั่นยาอายุวัฒนะที่ผู้ชายกินแล้วใช้ฟื้นสภาพความหนุ่มและความแข็งแรงได้ เรียกยาอายุวัฒนะที่ผู้หญิงใช้ว่ายาบำรุงโฉม ส่วนยาที่ผู้ชายใช้เรียกว่ายาคงรูปลักษณ์

ยาอายุวัฒนะสองชนิดนี้ตั้งแต่เลือกยาจนถึงกลั่นยาล้วนเลือกตามคุณสมบัติเฉพาะ ด้วยเหตุนี้หากกินผิดไป ผลลัพธ์ย่อมเป็นเหมือนอาจารย์โอสถหวงแน่นอน

เพราะเห็นนางเก็บตัวปรุงยามาตลอด กวนสีหลิ่นจึงเข้ามาลา บอกนางว่าเขาจะตามคนตลาดมืดออกไปฝึกฝนวิชา ดังนั้นเฟิ่งจิ่วจึงวานให้เขาช่วยส่งยาบำรุงโฉมให้พวกตู้ฝาน ให้พวกเขาส่งไปยังภูเขาร้อยปี

หลังจากกวนสีหลิ่นไป เยี่ยจิงก็บอกที่อยู่บ้านตนเอง ให้เฟิ่งจิ่วมีเวลาค่อยเข้าไปหานาง ก่อนจะออกจากสำนักศึกษาและกลับบ้านไป

พูดได้ว่าเหล่านักเรียนทั้งสำนักศึกษา เหลือเพียงเฟิ่งจิ่วที่ยังอยู่ในอาศรมเหมือนไม่คิดจะจากไป

เพียงแต่ยังมีสองคนถูกหลงลืม นั่นคือเนี่ยเถิงกับโอวหยางซิว คนแรกเห็นเฟิ่งจิ่วยังไม่ไปไหนจึงอยู่ฝึกบำเพ็ญที่อาศรมตลอด คิดว่าจะรออีกฝ่ายไปก่อนค่อยไป ส่วนโอวหยางซิวคนหลังก็คิดหาโอกาสจะประลองกับเฟิ่งจิ่ว

ด้วยเหตุนี้เมื่อคนอื่นๆ ออกไปกันหมด โอวหยางซิวจึงยังอยู่ในสำนักศึกษา รอเฟิ่งจิ่วกลั่นยาเสร็จออกมาจะหาโอกาสลองเชิงสักหน่อย ด้วยความคิดตั้งมั่นในใจว่าอยากต่อสู้ด้วย

วันนี้ โม่เฉินในชุดขาวมานั่งตรงโต๊ะหินใต้ต้นไม้นอกอาศรมของเฟิ่งจิ่ว ดวงตาลึกล้ำไม่เห็นก้นบึ้งมองอาศรมที่มีเสียงเคลื่อนไหวแว่วมาเลือนราง สีหน้าอารมณ์หวั่นไหวเล็กน้อย ไม่รู้กำลังคิดอะไร นั่งอยู่เงียบๆ ความคิดเหมือนลอยไปไกลแล้ว

สามสัตว์อสูรข้างๆ ไม่ได้นั่งอยู่ สายตาแต่ละตัวจับจ้องบนร่างเขา หยุดอยู่พักหนึ่งก็เคลื่อนจากไป อย่างไรพวกมันก็รู้จักเขา

ในเวลาเกือบหนึ่งเดือนต่อมา เฟิ่งจิ่วอยู่ภายในอาศรม ไม่เดินออกมาแม้แต่ก้าวเดียว ส่วนโม่เฉินคนนั้นจะมานั่งที่นี่ทุกวัน มองพลางเฝ้ารอคอย…

จนกระทั่งวันนี้ สายฟ้าสามสายผ่าลงมาจากท้องฟ้าอีกครั้ง รอจนสายฟ้าหายไป สุดท้ายในอาศรมก็มีเสียงหัวเราะร่าลอยมา ยามได้ยินเสียงหัวเราะนั้น มุมปากเขายกขึ้นเล็กน้อยอย่างอดไม่ได้ เผยรอยยิ้มบางๆ ที่แม้แต่ตัวเองยังไม่รู้สึก

“สำเร็จแล้วๆ ในที่สุดก็สำเร็จ! ฮ่าๆๆๆ…”

ภายในอาศรม เฟิ่งจิ่วถือยาอายุวัฒนะสองเม็ดในมือ นี่คือยาคงรูปลักษณ์ที่เป็นธาตุหยาง แรกเริ่มตอนปู่ของเธอแต่งงานก็คิดจะกลั่นให้เขา แต่ไม่นึกว่าตอนนี้ถึงเพิ่งจะกลั่นออกมาได้

หลังจากความตื่นเต้นดีใจผ่านไป เธอก็เก็บยาอายุวัฒนะ เห็นร่างกายตัวเองเลอะเทอะจึงล้างให้สะอาดเสียก่อน เปลี่ยนมาสวมเสื้อผ้าสะอาดแล้วถึงจะออกอาศรมไป ทว่าเมื่อเดินออกจากอาศรม และเห็นร่างสีขาวใต้ต้นไม้นั้นก็อึ้งงันทันที มองๆ เขาด้วยสีหน้าแปลกๆ

“คุณชายโม่เฉิน? ท่านมาได้อย่างไร”

ไม่รอให้โม่เฉินเอ่ยปาก เหล่าไป๋ก็บอกว่า “เขามานั่งตรงนี้ทุกวัน ไม่ใช่ว่าเพิ่งมาวันนี้ขอรับ”

“เจ้าไม่คิดจะกลับบ้านหรือ?” เขาถาม น้ำเสียงทั้งอ่อนโยนและแผ่วเบา ซ้ำยังมีความเฉยชาโดยธรรมชาติ

“ทำไม?” เธอจ้องเขาอย่างระวังตัว “ข้าจะกลับบ้านหรือไม่เกี่ยวอะไรกับท่าน?”

เขาเห็นสีหน้าเธอระมัดระวัง แววตาก็สั่นไหวเล็กน้อย เอ่ยว่า “ปีหน้าวันที่สามเดือนสาม แคว้นศรสวรรค์จะมีสมัชชาใหญ่วิเคราะห์ยาเซียน เจ้าจะไปด้วยกันหรือไม่?”

……………………………….