№ 822 คนที่ตัวหดเล็กลง

ร่างด้านนอกประตูข้างเป็นเด็กชายดูอายุสามสี่ขวบ สวมชุดคลุมตัวเล็กสีดำขนาดพอดีตัว และสวมรองเท้าสีเดียวกัน ตรงเอวยังประดับพู่หยกไว้ ยามนี้เด็กชายตัวน้อยเอามือไพล่หลังและวางท่าเช่นผู้ใหญ่ เหมือนโดนขวางไว้จึงค่อนข้างหงุดหงิด กำลังยืนขมวดคิ้วน้อยๆ อยู่ตรงนั้น

แต่สิ่งที่ทำให้เฟิ่งจิ่วมองตาไม่กะพริบตาคือหน้าตาของเด็กชายตัวน้อยที่งดงามเสียเหลือเกิน คล้ายกับเป็นเซวียนหยวนโม่เจ๋อฉบับตัวหดเล็กลง โดยเฉพาะกลิ่นอายบนร่างยังมีความคล้ายคลึงกันบางส่วน เพียงแต่ถึงอย่างไรก็เป็นเด็กน้อยอายุสามสี่ขวบ ด้วยเหตุนี้จึงขาดอำนาจบารมีไปบ้างอย่างชัดเจน

เมื่อเห็นเด็กน้อยคนนี้ ภายในหัวเธอเกิดความคิดมากมาย นี่เป็นน้องชายเขาหรือ เป็นไปไม่ได้กระมัง? น้องชายก็ไม่น่าคล้ายกันถึงเพียงนี้?

หน้าตาคล้ายกันเช่นนี้ แม้แต่ท่าทางที่คิ้วขมวดยังเหมือนกัน เป็นพ่อลูกกันชัดๆ!

ลูกนอกสมรส!

หรือว่าเด็กคนนี้เป็นลูกนอกสมรสของเซวียนหยวนโม่เจ๋อ? แค่ความคิดนี้ผุดขึ้นมาก็รู้สึกไม่ดีในทันที

และเมื่อเฟิ่งจิ่วปรากฏตัว ชัดเจนว่าเด็กชายตัวน้อยสังเกตเห็นเธอเช่นกัน ดวงตาที่ฉายประกายประหลาดจับจ้องเธอแล้วละสายตาไป ดูคล้ายว่าเขินอายอยู่บ้าง

“อ๊ะ! คุณชายจิ่ว!”

ฮุยหลางที่ยืนอยู่ด้านหลังเด็กชายเห็นเฟิ่งจิ่ว ทันใดนั้นก็ตะโกนด้วยความระรื่น บอกคนเฝ้าประตูว่า “หลบไปเร็วๆ ข้ามาหาเขา มาหาเขานี่แหละ”

คนเฝ้าประตูเห็นเช่นนี้ก็ถอยไปข้างๆ แต่ดวงตายังคงพินิจมองพวกเขาเป็นครั้งคราว

เฟิ่งจิ่วเห็นฮุยหลางตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว เพียงแต่พอเห็นใบหน้าของเด็กชายที่คล้ายคลึงกับเซวียนหยวนโม่เจ๋อ ก็พลันไม่ค่อยยินดีนัก อย่าบอกเธอเชียวว่าเป็นพี่น้องอะไรกัน พี่น้องจะเหมือนกันอีกสักเท่าใดก็คงไม่เหมือนเช่นนี้

“คุณชายจิ่ว ไม่ได้เจอกันตั้งปีกว่า ข้าคิดถึงท่านแทบตายเลยจริงๆ”

ฮุยหลางมาด้านหน้าเฟิ่งจิ่วด้วยความดีใจ ทว่าเอ่ยเช่นนี้ออกไป ก็รู้สึกว่าด้านหลังมีลำแสงหนาวเหน็บสองสายหยุดลงบนร่างเขาอย่างเยียบเย็น แข็งทื่อไปทันที ยิ้มเจื่อนๆ กล่าวว่า “อันที่จริง นายท่านของข้าก็คิดถึงท่าน”

“เจ้าตามข้าเข้ามา” เฟิ่งจิ่วกระดิกนิ้วมือ ให้สัญญาณเขามาข้างๆ

“ขอรับ” ฮุยหลางขานรับ หันกลับไปมองเด็กน้อยแวบหนึ่ง ก่อนจะเดินตามไปข้างๆ และถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “คุณชายจิ่ว อันที่จริงครั้งนี้ข้ามา…”

คำพูดยังกล่าวไม่ทันจบก็ถูกขัดจังหวะ

“ลูกนอกสมรสนายท่านเจ้าหรือ” เธอชายตามองทางเด็กชาย ยิ่งมองยิ่งรู้สึกว่าถอดแบบมาจากเซวียนหยวนโม่เจ๋อ

“อะ อะไรนะ?” ฮุยหลางเบิกตาอย่างตกตะลึง “ละ ลูกนอกสมรสของนายท่าน? จะเป็นไปได้อย่างไร!” ทำไมนางถึงคิดเช่นนี้ได้?

ทางนั้น เด็กชายที่มองไปทางอื่น หูกลับฟังสองคนนั้นคุยกันและได้ยินคำพูดนี้ ผิวหน้าก็แข็งเกร็งขึ้นมา มุมปากกระตุกเล็กน้อยอย่างที่ไม่อาจสังเกตพบ

เฟิ่งจิ่วกอดอก แค่นเสียงเย็นด้วยสีหน้าเย็นชา “หรือว่าไม่ใช่? อย่าบอกข้าเชียวว่าเป็นน้องชายของนายท่านเจ้า นายท่านเจ้าใกล้จะสามสิบแล้ว หากมีลูกนอกสมรสก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ เจ้าว่าใช่หรือไม่?”

ฮุยหลางได้ยินคำพูดแปลกๆ จากนาง ก็ยิ้มกระอักกระอ่วนกล่าวว่า “เรื่องนั้น คุณชายจิ่ว นี่ไม่ใช่ลูกนอกสมรสของนายท่านข้าจริงๆ นายท่านน่ะเป็น…”

เสียงเขาชะงัก กลืนคำว่าชายบริสุทธิ์ผุดผ่องกลับลงไป พอถึงปากจึงเปลี่ยนกลายเป็น “ผู้ชายขาวสะอาด เขาเติบใหญ่ถึงเพียงนี้แล้วยังชอบท่านแค่คนเดียว ใจที่เขามีต่อท่าน ฟ้าดินรับรู้ ตะวันจันทราเป็นพยาน”

………………………