№ 857 คุณชายสูงศักดิ์สง่างาม สว่างเจิดจ้าไร้คนเทียบเคียง

ด้วยเหตุนี้ เฟิ่งจิ่วจึงสั่งคนไปแก้เสื้อผ้าให้ยมราชน้อยก่อน จากนั้นถึงจะพาเขาเข้าวัง

งานเลี้ยงถูกจัดขึ้นภายในอุทยานหลวง เมื่อมาถึงภายในวังมีคนไม่น้อยอยู่ตรงนั้นแล้ว วันนี้เชิญมาแค่ตระกูลและเพื่อนฝูงที่มีไมตรีต่อกัน รวมถึงครอบครัวของซู่ซีจากทางนั้น ไม่ได้จัดใหญ่โตมาก แค่ให้ทุกคนรวมตัวกันมาดูเด็กน้อย

เฟิ่งเซียวกำลังทักทายทุกคนในอุทยานหลวง ส่วนผู้เฒ่าเฟิ่งยังอยู่ในตำหนักด้านหลังไม่ออกมา เมื่อเฟิ่งจิ่วพายมราชน้อยมาถึง แต่ละคนต่างลุกขึ้นคารวะ

“คารวะองค์หญิง”

“ไม่เจอกันตั้งนาน บุคลิกท่าทางขององค์หญิงยิ่งงดงาม”

“แม่หนูเฟิ่ง นับวันยิ่งงามขึ้นนะ ฮ่าๆๆๆ!”

เธอเห็นทุกคนคารวะทักทายก็ยิ้มๆ กล่าวด้วยว่า “เชิญท่านทั้งหลายนั่งเถอะ” เธอหาที่นั่งลง ยิ้มพูดกับทุกคนพลางคุยเล่นกันเรื่อยเปื่อย

“เหอะๆๆ ปู่เจ้าโชคดีมาก มีลูกชายอีกคนหนึ่ง ชั่วพริบตาเด็กก็อายุครบเดือนแล้ว เวลาช่างผ่านไปไวจริงๆ!” ผู้เฒ่าเกิ่งนั่งอยู่ข้างกายเฟิ่งจิ่ว พูดคุยกับเธอ

“ใช่เจ้าค่ะ เวลาผ่านไปเร็วจริงๆ รู้สึกว่าวันนั้นที่ไปสู่ขอเหมือนเพิ่งเป็นเมื่อวาน นึกไม่ถึงว่ากลับมาครั้งนี้ก็คลอดลูกชายเสียแล้ว” เธอหัวเราะเบาๆ ก่อนจะรินเหล้าให้เขา

“ท่านปู่เกิ่ง ท่านดื่มก่อนเจ้าคะ ข้าจะไปคารวะสุราและคุยสองสามประโยคทางนั้นเสียหน่อย” เธอกล่าวจบก็ลุกขึ้นขอตัวไปก่อน

“ได้ๆๆ ไปเถอะๆ!” ผู้เฒ่าเกิ่งพยักหน้า ยิ้มจนดวงตาหยีกลายเป็นเส้นเดียว

เฟิ่งจิ่วมาทางเหล่าพี่ชายของท่านย่า แม้ทางนั้นจะมีท่านพ่อเธอคอยดูแล แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องเข้ามาพูดคุยด้วยและคารวะเหล้า

เพียงเดินเข้าไปใกล้ก็ถูกพวกเขาลากไปคุยด้วย ดื่มเหล้าลงไปหลายต่อหลายแก้ว เพียงรู้สึกว่าสถานการณ์ทั้งหมดเต็มไปด้วยบรรยากาศรื่นเริง

“แม่หนูเฟิ่ง ภายหน้าหากมีเวลาต้องไปเล่นทางโน้นบ้าง ถ้าไปถึงที่นั่นจะแค่ผ่านทางไม่เข้าไปไม่ได้นะ!” หลินป๋อเหิงเอ่ย มองสาวน้อยชุดแดงที่สง่างามไร้คนเทียบเคียงคนนี้ รู้เพียงว่าแม่หนูนี่จะไม่ธรรมดาในอนาคต

เธอได้ฟังก็หัวเราะเบาๆ เอ่ยอย่างเจ้าเล่ห์ว่า “แน่นอนเจ้าค่ะ ข้าจะไปที่นั่น จะไปกินเปล่าอยู่เปล่าที่บ้านท่านปู่หลินแน่นอน ถึงเวลานั้นท่านปู่หลินจะโทษว่าข้าเป็นตัวปัญหาขวางหูขวางตาไม่ได้นะเจ้าคะ!”

“ไม่หรอกๆ เจ้ายอมมา ท่านปู่หลินร้องขอยังไม่สมใจเลย!” หลินป๋อเหิงหัวเราะร่า ดื่มกับเธออีกสองแก้วขณะคุยเล่นกัน

ทุกคนพูดคุยไปพลาง พวกนางกำนัลก็ยกอาหารตั้งโต๊ะไปพลาง อาหารทุกชุดล้วนมีไว้สำหรับหนึ่งคน วางเรียงเบื้องหน้าแต่ละคน ทั้งประณีตและพิถีพิถัน

จวบจนท่านผู้เฒ่าอุ้มเฟิ่งเย่ซึ่งอายุครบเดือนก้าวยาวๆ ออกมา คนยังมาไม่ถึงเสียงก็ดังมาก่อนแล้ว

“ฮ่าๆๆ ขอบคุณเครือญาติสหายเก่าทั้งหลายมากจริงๆ ที่ให้เกียรติมาร่วมงานเลี้ยงครบเดือนของลูกชายข้า”

เมื่อได้ยินเสียงนี้ ทุกคนตกใจเล็กน้อย เพราะเสียงนั้นหนุ่มมาก ไม่ค่อยเหมือนเสียงผู้เฒ่าเฟิ่งในวันวาน ด้วยเหตุนี้แต่ละคนจึงชะงักแก้วเหล้าแล้วมองไปทางเสียงนั้น เมื่อมองต่างก็เบิกตาโตอย่างตกตะลึง กรามแทบจะอ้าค้างไปถึงพื้น

ชายหนุ่มที่รูปร่างสูงโปร่ง บุคลิกไม่ธรรมดา สวมชุดคลุมหรูหราสีทองเข้ม ตรงเอวสวมเข็มขัดหยก มีพู่หยกเป็นของประดับ ใบหน้าหล่อเหลาเส้นผมสีหมึกดำสนิท ก็คือผู้เฒ่าเฟิ่ง เฟิ่งซานหยวนคนนั้นที่พวกเขาคุ้นเคยหรือ?

ทว่าเห็นเขาอุ้มทารกน้อยในอ้อมแขน บนใบหน้ามีรอยยิ้มและความปีติที่ไม่อาจปิดบัง กลางหว่างคิ้วฉายแววกระปรี้กระเปร่า ความน่าเกรงขามและงดงามรวมเข้าด้วยกัน ทำให้คนชื่นชมอย่างอดไม่ได้ว่า ‘คุณชายสูงศักดิ์สง่างาม สว่างเจิดจ้าไร้คนเทียบเคียง’

……………………………….