ตอนที่ 303 ผู้ปกป้อง

เขาเสียใจ เสียใจอย่างสุดซึ้ง!

เขานึกเสียใจว่าเหตุใดตอนนั้นถึงไม่ยอมแลกทุกสิ่งเพื่อสังหารซูหมิง ให้ซูหมิงมาเข้าสำนักเหมันต์สวรรค์ไม่ทัน!

เขาเสียใจ…ทว่าพอคิดไปคิดมา จากการต่อสู้กับซูหมิงหลายครั้ง ก็มีเพียงครั้งนี้ที่ทำให้เขาสำนึกเสียใจ นอกจากครั้งนี้แล้ว เขากลับหาวิธีโต้ตอบซูหมิงไม่พบเลย

การพบกันครั้งแรกในสำนักเหมันต์สวรรค์ การต่อสู้กันของทั้งสองบรรลุถึงขีดสุด ต่อให้เขาอยากลงมือสังหาร แต่กลับถูกห้าม ต่อให้เขาฝืนลงมือ เกรงว่าไม่เพียงแต่ไม่สำเร็จ แต่ยังจะสร้างหายนะครั้งใหญ่!

ตอนนั้นเขามองจุดนี้ไม่ออก ทว่าตอนนี้พอเข้าใจในยอดเขาลำดับเก้าแล้ว เขารู้สึกถึงมันอย่างลึกซึ้ง ถึงอย่างไรเรื่องของเผ่าชายแดนเหนือ เขาก็เป็นส่วนน้อยที่รู้โดยละเอียด

“ซือหม่าซิ่น ท่านทำข้าเจ็บ” ระหว่างที่ซือหม่าซิ่นคลุ้มคลั่ง มีเสียงเย็นชาดังผ่านหู

เสียงนี้มาจากไป๋ซู่ ไป๋ซู่มองซือหม่าซิ่นด้วยความเย็นชา นางอ่านบุคคลผู้นี้ออกแล้วจริงๆ ความจริงนางน่าจะรู้ตัวตั้งนานแล้ว เพียงแต่นางไม่ยอมรับ ถูกม่านที่เรียกว่าความรักบังตา

จนกระทั่งนางเจอซูหมิง จากการใกล้ชิดกันทีละนิด ม่านนั้นค่อยๆ เปลี่ยนสี ค่อยๆ ให้นางกลายเป็นตัวเอง และทำให้นางเหมือนตื่นขึ้นจากซือหม่าซิ่น

เพียงแต่ว่านางในตอนนั้นยังเหมือนกึ่งหลับกึ่งตื่น ยังมีความลังเลใจ ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรและยังตัดสินใจไม่ได้ จนกระทั่งนางแยกกับซูหมิง จนกระทั่งนางยืนอยู่ตรงหน้าซือหม่าซิ่น นางถึงตื่นขึ้นอย่างแท้จริง

จากการตื่นครั้งนี้ ความเจ็บปวดจากหัวใจแตกสลายทำให้นางหน้าซีด ภายใต้ความเย็นชาที่มองซือหม่าซิ่น มีความเสียใจภายหลังแอบซ่อนอยู่ลึกๆ

ซูหมิงกับซือหม่าซิ่น คนต่างกัน ประสบการณ์ต่างกัน

ซือหม่าซิ่นเป็นโอรสแห่งสวรรค์และโดดเด่นได้อีกหลายปี แม้อยู่ในสภาพคลุ้มคลั่งอย่างที่ไม่อาจบรรยายเป็นคำพูดแบบนี้ก็ตาม ทว่าเขาก็จะระงับมันได้ในทันใด

แม้ความโกรธนี้ไม่หายไป แต่กลับเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

เพราะปลูกเมล็ดพันธุ์หมานไม่สำเร็จก็ตาม เขาก็จะไม่บาดเจ็บ ทว่าหากปลูกแล้วเกิดเหตุการณ์อย่างซูหมิงเช่นนี้ สำหรับซือหม่าซิ่นแล้วไม่ด้อยไปกว่าการจมน้ำตาย

เพราะเมล็ดพันธุ์หมานแว้งกัดตัวเอง กระทั่งมีความเป็นไปได้สูงมากว่าเขาจะกลายเป็นเมล็ดพันธุ์หมานของอีกฝ่ายเสียเอง แม้อีกฝ่ายไม่มียอดวิชาเมล็ดพันธุ์หมานไร้ใจ ก็ยังได้รับส่วนหนึ่งของเมล็ดพันธุ์หมาน!

สำหรับซูหมิงแล้ว เมล็ดพันธุ์หมานส่วนหนึ่งเป็นเสียงสายลมเบาๆ พัดผ่านเข้ามาในชีวิต แต่สำหรับซือหม่าซิ่น หากเรื่องนี้เป็นจริงดังว่า…มันจะเป็นทั้งหมดในชีวิตเขา!

นี่เพียงแค่ความเป็นไปได้เดียวเท่านั้น จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ซือหม่าซิ่นไม่รู้ และเพราะไม่รู้เขาถึงหวาดกลัวคลุ้มคลั่ง

“ซู่ซู่ ข้าลืมตัวไป…” ซือหม่าซิ่นปล่อยไหล่ไป๋ซู่ หน้าซีดขาว ครั้นนึกถึงการกระทำของตนเมื่อครู่ เขานึกเสียใจภายหลังอีกครั้ง แม้ไป๋ซู่จะล้มเหลว ทว่านางก็ยังมีประโยชน์กับเขา กระทั่งกล่าวได้ว่าเป็นตัวช่วยชีวิตที่มีไม่มากในตอนนี้

“ซู่ซู่ พาข้าไปพบบิดาเจ้า ให้เขาช่วยข้า…”

ซือหม่าซิ่นเพิ่งกล่าว ก็เห็นความเย็นชาในดวงตานาง หัวใจเต้นสะดุด

“ซู่ซู่! เมื่อครู่นี้ข้าผิดเอง ทว่าเจ้าไม่รู้หรือว่าเหตุใดข้าถึงเป็นเช่นนั้น เพราะหากซูหมิงทะลวงขั้นพลังในครั้งนี้ ตอนที่เขาเดินออกมา นั่นคือเวลาตายของข้า! นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าใช้ยอดวิชาเมล็ดพันธุ์หมานล้มเหลว ผลลัพธ์ไม่อาจจินตนาการได้ บางที…จากนี้ไปข้าอาจต้องเป็นหุ่นเชิดของซูหมิง…ซู่ซู่ เพราะเรื่องพวกนี้ข้าเลยลืมตัว….”

ไป๋ซู่เงียบ แพขนตาสั่นไหวเบาๆ ก่อนหลับตาลง

เมื่อนางหลับตา นัยน์ตาซือหม่าซิ่นมีจิตสังหารวาบผ่าน ทว่าเขาซ่อนเอาไว้ทันควัน ก่อนหมุนตัวมองไปตรงจุดที่มีความรู้สึกอึดอัดเด่นชัดที่สุด นั่นคือจุดที่ซูหมิงอยู่

‘ยังมีอีกหนึ่งวิธี อาศัยจังหวะนี้สังหารซูหมิง เมื่อนั้นจะแก้ไขทุกอย่างได้!’

ทว่าซือหม่าซิ่นกลับลังเลใจ ก่อนหน้าเหตุการณ์เผ่าชายแดนเหนือ เขายังพอมั่นใจว่าจะสังหารซูหมิงได้ แต่หลังจากเรื่องชายแดนเหนือ จึงทำให้เขารู้ชัดถึงระดับความต่างระหว่างตนกับซูหมิง!

เขาไม่มีความมั่นใจเลยว่าจะเอาชนะซูหมิงได้!

โดยเฉพาะยามอยู่ต่อหน้าสำนักทะเลตะวันออก ต่อหน้าสำนักเหมันต์สวรรค์ หากต่อสู้ที่นี่ สิ่งที่รอเขาอยู่คือการลงโทษอย่างเด็ดขาด ต่อให้เขาสังหารซูหมิง…นอกจากต้องรับโทษแล้ว ยังต้องรับความบ้าคลั่งจากยอดเขาลำดับเก้าด้วย!

ภายใต้การลงโทษและความบ้าคลั่งแบบนี้ ต่อให้เขาหักหลังสำนักเหมันต์สวรรค์ ก็ไม่มีที่ยืนในแดนอรุณใต้อีก เว้นแต่…จะหนีไปเผ่าเชมัน…

‘ทำอย่างไรดี ทำอย่างไรดี…’ ซือหม่าซิ่นตัวสั่น นัยน์ตาฉายแววสิ้นหวัง

“นำสิ่งนี้กลับไปสำนักเหมันต์สวรรค์ แล้วเซ่นไหว้มันใต้ฝ่ายนภา…คนฝ่ายบิดาข้าจะมารับท่าน…ซือหม่าซิ่น ข้าจะช่วยท่านเป็นครั้งสุดท้าย จากนี้ไปท่านอย่ามายุ่งกับข้าอีก” ไป๋ซู่ลืมตา หยิบแผ่นไม้บันทึกหนึ่งม้วนโยนลงบนพื้น แล้วหมุนตัวเดินไกลออกไป แผ่นหลังนางเงียบเหงา โดดเดี่ยว แฝงไว้ด้วยความเสียใจภายหลังอย่างล้ำลึก และยังหลุดพ้น

นางอยากไปหาซูหมิง แต่ก็กัดริมฝีปากล่าง แม้ปากแตกเลือดไหลก็ไม่มีความกล้าพอจะไปเผชิญหน้า ทำได้เพียงเลือกจากไปอย่างเงียบๆ

ตอนมา มีเสียงหัวเราะอย่างสนุกสนาน บ้างก็มองซูหมิงด้วยสีหน้าเย้าเล่น ตอนไป เงียบเหงาไร้ชีวิตชีวา ราวกับสูญเสียหัวใจ สูญเสียจิตวิญญาณ เหมือนสัตว์น้อยที่บาดเจ็บตัวหนึ่ง นางเพียงอยากอยู่คนเดียวและเลียบาดแผลเงียบๆ

นางรู้ว่าตนทำผิด…เป็นความผิดที่ไม่น่าให้อภัย ดีว่าความผิดนี้มิได้ทำร้ายคนที่ผุดขึ้นในใจนางยามนี้อย่างไม่อาจเรียกคืนได้…

ท่ามกลางสายลมหิมะ นางก้มนางแล้วเดินจากไป

ด้านหลังนาง ภูเขาทมิฬ ชนเผ่า ก่อขึ้นเป็นความตื่นตะลึงทางสายตา ภายในพายุหิมะที่รวมตัวเป็นน้ำวนบนที่ราบ มีเสียงของซูหมิงดังก้องออกมา

“จันทร์โลหิต…”

ยามใกล้ฟ้าสาง เดิมทีควรจะมืดทึบ ทว่าด้วยการสะท้อนแสงจากหิมะจึงเห็นเพียงรางๆ ไม่มืดเท่าไรนัก เมื่อซูหมิงกล่าวจบ เหนือภูเขาทมิฬบนท้องฟ้าปรากฏจันทร์โลหิตหนึ่งดวง!

จากการปรากฏของจันทร์โลหิต ความรู้สึกอึดอัดพลันเพิ่มขึ้นไม่น้อย ขณะแผ่กระจายออกเป็นวงกว้าง ก็เกิดเป็นพายุคลั่งสะเทือนฟ้าดิน!

กลิ่นอายพลังแข็งแกร่งมากขึ้นเรื่อยๆ รวมอยู่ในตัวซูหมิง และเพิ่มขึ้นไม่หยุด แข็งแกร่งขึ้นอย่างต่อเนื่อง!

จื่อเชออยู่ห่างจากซูหมิงหลายร้อยจั้ง ทนรับแรงกดดันไม่ไหว จึงถอยห่างอย่างต่อเนื่อง เขาพยายามให้ตนถอยช้าลงเล็กน้อย เขาอยากอยู่ตรงนี้เพื่อปกป้องซูหมิง

แม้เขาไม่เห็นไป๋ซู่ แม้ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นถึงทำให้ซูหมิงเป็นเช่นนี้ แต่เขารู้ดีว่าเขาเป็นคนยอดเขาลำดับเก้า ซูหมิงเป็นศิษย์ยอดเขาลำดับเก้า เท่านี้ก็พอแล้ว

ภายในชนเผ่างานประมูลชั่วคราวของสำนักทะเลตะวันออก

หลังจากพลังของซูหมิงแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ จิตสื่อสารระหว่างเรือสิบกว่าลำดังก้องขึ้นมาอีกครั้ง

“เด็กคนนี้มีลายหมานเช่นนี้เชียวหรือ…ต่อให้เป็นโอรสแห่งสวรรค์ แต่ทะลวงขั้นพลังนอกชนเผ่าสำนักทะเลตะวันออกของเราเช่นนี้ คิดจริงๆ หรือว่าสำนักทะเลตะวันออกจะไม่กล้าลงมือ!”

“ผู้อาวุโสไห่ อย่าผลีผลาม เด็กคนนี้เป็นศิษย์ของเทียนเสียจื่อ!”

“เทียนเสียจื่อ? คนบ้าแบบนั้น ข้าไม่เคยเจอเขามาก่อน หากเจ้าไม่พูดเช่นนี้ข้าก็คงไม่อะไร ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ข้าก็อยากจะรู้นักว่าเทียนเสียจื่อมีขั้นพลังระดับใด!” จิตสื่อสารเย็นเยือกพลันกลายเป็นเสียงเฉียบคม ทว่ากลับมีน้อยคนนักที่ได้ยินเสียงลากยาวพุ่งออกจากชนเผ่า ตรงเข้าใส่พายุคลั่งของซูหมิงปานสายฟ้า

จิตสื่อสารนี้ประหนึ่งกระบี่คมกริบ เหมือนอยากผ่าพายุคลั่งให้เป็นสองท่อน และโจมตีปลิดชีพซูหมิงในนั้น!

ช่วงที่จิตสื่อสารลากยาวออกมา ในชนเผ่ากลับมีน้อยคนนักที่สังเกตเห็น ภายในกระโจมธรรมดาๆ ที่มีคนชุดดำยืนอย่างเงียบงัน ชายชราผมขาวที่นั่งอยู่บนโต๊ะยาวกล่าวช้าๆ กับชายหนุ่มตรงกันข้าม

“เพราะว่าเขาคือคนยอดเขาลำดับเก้า…..” เขาเพิ่งกล่าวถึงตรงนี้ สีหน้าพลันเปลี่ยน เงยหน้าขึ้น

ขณะเดียวกัน ชายหนุ่มตรงกันข้ามขมวดคิ้วขึ้น พลันเผยความน่าเกรงขามจนหมดสิ้น!

แทบจะเป็นช่วงที่สองคนนี้ตรวจพบ จิตสื่อสารจากกระบี่คมกริบไร้รูปพุ่งทะลวงที่ราบหิมะ ปรากฏอยู่นอกพายุคลั่งของซูหมิง และเหมือนจะฟันลงไป!

ทว่าทันใดนั้น มีเสียงของจิตสื่อสารวางอำนาจดังแว่วเข้ามาจากความว่างเปล่า เหมือนส่งมาจากที่ห่างไกล จากยอดเขาลำดับเก้าแห่งสำนักเหมันต์สวรรค์ ตรงเข้ามาราวกับคลื่นโทสะถาโถม ปานกระแสน้ำโหมกระหน่ำ

“ย่าเจ้าเถอะ ไอ้ชั่วตัวไหนมันกล้าแตะต้องศิษย์ของข้า ข้าจะสังหารเผ่าเจ้าให้เรียบ สังหารเจ้าทั้งสำนัก สังหารเจ้าทุกๆ ชาติไป!”

เสียงนั้นเต็มไปด้วยการวางอำนาจบาตรใหญ่อย่างที่ไม่อาจบรรยาย ตอนที่เสียงดังขึ้น กระบี่จากจิตสื่อสารที่กำลังจะฟันลงสั่นไหวอย่างรุนแรง ตามด้วยเสียงระเบิดเหมือนถูกโจมตี ก่อนแหลกละเอียด ขณะเดียวกัน เศษจิตสื่อสารที่เหลืออยู่สะท้อนกลับ ภายในมีกลิ่นอายพลังน่าสะพรึงถึงขีดสุด

พลังชั่วร้ายในเสียงนั้นสะเทือนฟ้าสะท้านดิน ขณะมันดังกึกก้องและเศษจิตสื่อสารถูกสะท้อนกลับ ก็ถูกพลังชั่วร้ายซัดสาดอีกครั้ง พลันแตกละเอียดจนสิ้น

มีเสียงร้องอย่างน่าเวทนาดังแว่วๆ ขณะเดียวกัน ภายในสิ่งก่อสร้างคล้ายเรือลำหนึ่งในชนเผ่า ชายชราผมแดงตัวสั่นเทิ้ม พลันลืมตากระอักโลหิตกองโต ใบหน้าพลันซีดขาว กระทั่งเส้นผมยังหลุดร่วงอย่างรวดเร็ว พริบตาเดียวก็กลายเป็นคนหัวล้าน และที่น่าทึ่งไปกว่านั้นคือเมื่อเส้นผมร่วงแล้ว ทั้งตัวเขายังแห้งเหี่ยวโดยเร็ว ครู่เดียวกลายเป็นหนังหุ้มกระดูก

หากมิใช่เพราะตราหยกที่แกะสลักรูปตะวันพ้นทะเลตรงหน้าเขาพลันเปล่งแสงเด่นชัด เขาต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย!

เสียงแกรกๆ ดังก้อง เมื่อตราหยกดูดซับพลังโจมตีจนแตกหัก ชายชรากระอักโลหิตอีกครั้ง นัยน์ตาฉายแววระทึก สีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นกลัว เมื่อครู่นี้เขาเหยียบเข้าไปในยมโลกครึ่งเท้าแล้ว

“เทียนเสียจื่อ…” ชายชราตัวสั่นสะท้าน