594. การตายของเกราะทอง
เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นในพริบตา วิชาของหัวหน้าผู้บัญชาการสวรรค์และชายเกราะทองกำลังเข้าปะทะกัน หัวหน้าสวรรค์ตื่นตะลึงโดยไม่คาดคิดถึงผลลัพธ์เช่นนี้ เขาอยู่ใกล้ชายเกราะทองมากจึงรับรู้อาการบาดเจ็บที่อีกฝ่ายได้รับทันที และมันไม่ได้มีเพียงหนึ่งแต่กลับมีถึงสอง!
หากวิชาของเขาเข้าปะทะใส่ ชายเกราะทองจะตายแน่นอน เขาไม่ได้ลงมาฆ่าแต่มาเพื่อหยุดชายเกราะทอง ดังนั้นจึงถอนการโจมตีออกไปโดยไม่ลังเล
แต่จากมุมมองของคนนอก ชายเกราะทองได้รับการโจมตีจากหัวหน้าสวรรค์และได้รับบาดเจ็บสาหัส
หัวหน้าสวรรค์ถอนวิชากลับมา ก้าวถอยหลังกลับไปหลายก้าวและมองชายเกราะทอง
ร่างชายเกราะทองสั่นเทา พลันกระอักโลหิตคำโต พลังปราณปิศาจทั้งหมดในร่างหายไปสิ้นและเกิดรอยร้าวบนเส้นชีพจร ตอนนี้เขาเปลี่ยนจากมังกรดุร้ายกลายเป็นมดแมลงเสียแล้ว!
“นั่น…ลมหายใจนั่นน่าหวาดกลัวเกินไป มันแข็งแกร่งมากกว่าจักรพรรดิปิศาจหลายเท่าจนมิอาจอธิบายได้ มันเป็นระดับที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง เขาไม่ได้ต้องการฆ่าข้า หากต้องการฆ่าข้าจริงๆข้าคงตายไปแล้ว!” ชายเกราะทองได้รับบาดเจ็บสองครั้งในคราเดียว ปราณปิศาจทั้งหมดสูญสลาย ใบหน้าซีดเผือดและร่างชุ่มไปด้วยเหงื่อเย็น
ตอนนี้อาการบาดเจ็บของชายเกราะทองดูเหมือนเกิดจากหัวหน้าสวรรค์ แต่หวังหลินอยู่ใกล้มากจึงรู้ว่าวิชาของหัวหน้าสวรรค์ไม่ได้ตกกระทบใส่เลย!
ดวงตาหวังหลินส่องสว่าง ระงับความสงสัยในใจเอาไว้ ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดในการสังหารชายเกราะทอง ไม่รู้ว่าเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ได้อย่างไร แต่หากหวังหลินไม่ฆ่าเสียตอนนี้ก็คงไม่ใช่หวังหลิน!
หวังหลินเลื่อนมือขวาออกมาจากกลองโดยไม่ลังเล และคว้าร่างอ่อนปวกเปียกที่อยู่ในเกราะสีทองเอาไว้ จิตสังหารของหวังหลินพุ่งเต็มในดวงตา เขาโยนชายเกราะทองเข้าใส่กลองปิศาจโดยไม่ลังเล!
เมื่อร่างของเขาปะทะเข้ากับกลองปิศาจอย่างรุนแรง หมอกโลหิตพุ่งออกมาจากร่างอันอ่อนแอและกระอักโลหิตคำโตไปบนกลองปิศาจ
ฝ่ามือขวาหวังหลินบรรจุความเศร้าทั้งหมดในใจเอาไว้!
เป็นการโจมตีครั้งสุดท้ายที่เขาใช้ในขั้นแปลงวิญญาณ หวังหลินทิ้งความเศร้าทั้งหมดในใจไปกับการโจมตีครั้งนี้!
เมื่อร่างชายเกราะทองปะทะใส่กลองปิศาจ ความเศร้าในมือขวาหวังหลินได้พุ่งออกมาแทงทะลุผ่านร่างเขาและเข้าสู่กลองปิศาจ
ตึงงงงง! เสียงกลองดังสนั่นกึกก้อง!
แรงสะท้อนรุนแรงผ่านเข้าไปในร่างชายเกราะทองโดยไม่มีความลังเล ขณะที่ลั่นเสียงกลอง จวี่หวู่ซิ่วผู้เป็นหัวหน้าทองได้ระเบิดกลายเป็นหมอกโลหิตและถูกตีแตกกระจายด้วยเสียงกลอง
ร่างที่แตกกระจายนั้นคือการตายอย่างอนาถ! แม้กระทั่งดวงวิญญาณก็ยังถูกแตกสลายไปด้วย ร่องรอยของเขาในโลกนี้ทั้งหมดเลือนหายไปโดยสิ้นเชิง!
ลั่นเสียงกลองห้าครั้งตัดหนึ่งแขน สิบครั้งตัดไปสองแขน ลั่นเสียงสิบห้าครั้ง…คือเอาชีวิตไป!
คนที่ฆ่าเขาไม่ใช่หวังหลินแต่เป็นคนที่ทำให้เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส! หากมีเพียงแค่เสียงกลองเข้าไปเขาคงไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสจนมิอาจฝืนได้
ทว่าลมหายใจสองสายนั้นได้ทำให้ผู้ทรงอำนาจแห่งแคว้นปิศาจฟ้าที่มีชื่อเสียยังกลายเป็นขยะ! จากนั้นเพิ่มด้วยการหลอกของหวังหลิน ทั้งหมดนี้จึงมีค่าเท่าชีวิต!
ชายหนุ่มบนเรือตื่นตะลึงและพึมพำ “ตาย…มันเปลี่ยนเป็นแบบนี้ได้อย่างไร…” เขาสังเกตบางอย่างได้ทันทีและดวงตาเย็นเฉียบเปลี่ยนเป็นจิตสังหารเต็มเปี่ยมมองออกไปห่างไกลราวกับสามารถมองทะลุเมืองปิศาจฟ้าออกไปที่ความว่างเปล่าตรงนั้น
แต่เขาก็ต้องก้มศีรษะรวดเร็วราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น
ณ จตุรัสลานประลอง หัวหน้าสวรรค์อยู่ใกล้หวังหลินที่สุด ตอนนี้เขามองหวังหลินและรู้สึกถึงเจตนาต่อต้านออกมา เขาเผยใบหน้าดุจผู้อาวุโสกะลังมองผู้น้อยด้วยความชื่นชมในพรสวรรค์ ขณะนั้นเขารู้สึกราวกับกำลังเห็นตัวเองเมื่อก่อน ชีวิตเขาหากเลือกที่จะไม่ยอมแพ้เมื่อตอนนั้น!
หัวหน้าผู้บัญชาการอีกเจ็ดคนทั้งหมดมองหวังหลินด้วยความรู้สึกซับซ้อน แต่ละคนไม่ได้สนใจที่ระดับบ่มเพาะของหวังหลินแต่เป็นความจริงที่เขาลั่นเสียงกลองได้สิบห้าครั้ง!
สิบห้าครั้ง! ก้าวข้ามผ่านทุกคนจนทำให้หวังหลินกลายเป็นคนที่ลั่นเสียงกลองได้จำนวนครั้งมากที่สุดในแคว้นปิศาจฟ้า!
รองผู้บัญชาการสูงสุดที่ตื่นตะลึงมานานได้เงียบกริบ รองผู้บัญชาการซวนสูดลมหายใจอันหนาวเหน็บเข้าไป ระดับบ่มเพาะของเขาติดอยู่กับที่มานานแล้วเกือบจะทะลวงผ่านระดับ ทั้งหมดเป็นเพราะเสียงการชำระไขกระดูกของหวังหลินและพบการเปลี่ยนจิตใจของตนเองผ่านหวังหลิน
ผู้ชมทุกคนไม่ได้มองหวังหลินด้วยสายตาตกใจอีกแล้วแต่เป็นความเคารพแทน!
เคารพในความแข็งแกร่งของดินแดนวิญญาณปิศาจ!
เหล่าแม่ทัพปิศาจต่างตกอยู่ในความเงียบโดยสิ้นเชิง โม่ลี่ไฮ่มองร่างหวังหลินและเขารู้ว่าไม่มีอะไรจดจ่อมากกไปกว่าการกลายเป็นรองหัวหน้าผู้บัญชาการอีกแล้ว
เสียงจากกลองครั้งที่สิบห้าดังก้องไปทั่วท้องฟ้า แม้ว่าจะมีกลิ่นโลหิตในเสียงนี้แต่กลับมีความเศร้ามากเกินจินตนาการ ความเศร้าได้หลอมรวมกับเสียงกลองจนกระจายออกไปไกล
ประกายสายฟ้าเคลื่อนไหวดุจอสรพิษสีเงินท่ามกลางท้องฟ้า เสียงฟ้าคำรามดังสนั่นรุนแรงแต่เมื่อเสียงกลองครั้งที่สิบห้าปรากฏ ทุกสิ่งดูเหมือนหลอมรวมกัน สายฟ้าคำรามดูเหมือนได้ดูดซับความเศร้าจากเสียงกลองจนก่อเกิดความเศร้าผ่านสายฟ้าและกระจายไปทั่วทั้งแคว้นปิศาจฟ้า!
เสียงกลองครั้งที่สิบห้านั้นทรงพลังมากกว่าสิบสี่ครั้งก่อนหน้ารวมกันเสียอีก เสียงกลองเป็นตัวแทนเต๋าของหวังหลิน ความเศร้าของเขา จิตใจแห่งเต๋าอันสมบูรณ์ของเขาและเส้นทางการฝืนลิขิตสวรรค์ที่แท้จริง!
ต้องขอบคุณการช่วยเหลือของสายฟ้ามันจึงไม่ได้เป็นความเศร้าจากมนุษย์แต่กลับกลายเป็นความโศกเศร้าแห่งสวรรค์! ทุกคนในเมืองปิศาจฟ้าต่างรู้สึกถึงความเศร้าและร้องไห้ออกมาโดยไม่รู้ตัว…
บนเรือที่กำลังแล่น สตรีผู้เล่นพิณรู้สึกถึงความเศร้าและเริ่มเล่นเพลงอย่างเบามือ
หวังหลินเงยศีรษะขึ้นมองท้องฟ้าและกระซิบกับตัวเอง “ข้าเก็บความผูกพันของข้าเอาไว้…”
เต๋าแห่งสวรรค์คือหนทางสวรรค์ แม้ตระกูลผู้สูงศักดิ์ยังกล่าวไว้ว่ากฏของโลกที่แท้จริงไม่ใช่ราชา! แต่เป็นเต๋าแห่งสวรรค์ไร้ขอบเขต มันยื่นข้ามผ่านอวกาศและมีอยู่ทุกที่!
จะอยู่เดียวดายในดินแดนวิญญาณปิศาจ หรือจะอยู่ในถ้ำของเทพ เต๋าสวรรค์จะไม่หยุดการลงมา! เพราะทุกสิ่งทุกอย่างในโลกคือเต๋าแห่งสวรรค์ หากมันคงอยู่ก็เพราะเต๋าสวรรค์ยอมให้มันคงอยู่!
เต๋าแห่งสวรรค์ตกลงมา!
ปกติเต๋าแห่งสวรรค์นั้นมองไม่เห็นและเมื่อมันเปลี่ยนเป็นมีตัวตนและตกลงมา มีชื่อเรียกเพียงชื่อเดียวเท่านั้น…ทัณฑ์สวรรค์!!!
ด้วยการล่มสลายของแดนสวรรค์ ทัณฑ์สวรรค์จึงหายไป แต่ที่เลือนหายไปนั้นไม่ใช่ทัณฑ์สวรรค์ของจริง มันเป็นเพียงแค่ทัณฑ์สวรรค์ที่สร้างขึ้นมาจากเหล่าเทพเท่านั้น ทัณฑ์สวรรค์ที่แท้จริงคือการลงโทษจากสวรรค์และมันจะไม่หายไปเนื่องจากดินแดนถูกทำลาย มันปรากฏขึ้นมาเมื่อมันควรปรากฏเท่านั้น!
การปรากฏตัวของเซียนที่กำลังฝืนลิขิตสวรรค์อย่างแท้จริงเป็นเงื่อนไขในการให้ทัณฑ์สวรรค์ปรากฏ!