602. เจตนาอันบ้าคลั่ง
หวังหลินดวงตาแดงก่ำขณะที่มองพื้นด้านล่าง ด้วยจำนวนของผลทะยานสวรรค์นั้นเขาสามารถดูดซับได้เพียงหนึ่งในสิบจากผลไม้ทั้งหมดที่นี่ หวังหลินยื่นมือออกไปด้วยขั้นเทวะระดับต้นจนพื้นดินสั่นสะเทือน! ผลไม้นับไม่ถ้วนหลุดจากต้นและลอยเข้ามาหา
ผลทะยานสวรรค์ประมาณแสนลูกถูกเก็บไว้ในกระเป๋า ตอนนี้หวังหลินไม่อาจระงับความต้องการต่อสู้และจิตสังหารได้อีกต่อไป หวังหลินร้องคำรามและกำลังจะจากไป
ทว่าในชั่วขณะนั้นลมหายใจอันหนาวเหน็บเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวโผล่ออกมาจากอากาศ
มันพุ่งตรงเข้าสู่จิตใจของหวังหลิน!
จิตใจหวังหลินสั่นสะท้านและจากนั้นกระอักเลือดออกมาพร้อมกับร่วงตกลงมาจากท้องฟ้า เมื่อถึงพื้นจึงหันไปจ้องมองบนท้องฟ้า สายตาเผยจิตสังหารและเจตนาต่อสู้อันรุนแรง!
ตอนนี้จิตใจหวังหลินได้รับความเสียหายเพียงแค่ลมหายใจอันหนาวเน็บ ปกติแล้วเขาจะหลบหนีทันที แต่ว่าตอนนี้ต่างกันออกไปและดวงตาแฝงความบ้าคลั่งออกมา
ไม่เพียงแต่อาการบาดเจ็บที่ได้รับจะไม่ลดเจตนาต่อสู้ลงแต่กลับมันยิ่งทำให้เขาบ้าคลั่งขึ้นไปอีก!
หวังหลินตบกระเป๋าและกลืนเม็ดจำนวนมากลงไป พลันก้าวเท้าและพุ่งออกไป ถึงแม้ว่าจะบ้าคลั่งแต่ยังคงประคองสติได้ เมื่อลมหายใจอันหนาวเหน็บเคลื่อนผ่านมา หวังหลินสัมผัสตำแหน่งที่มันออกมาได้เลือนลางและพุ่งตรงไปทางนั้น
“ฆ่า!!!!” ความคิดเดียวในจิตใจหวังหลินตอนนี้ก็คือฆ่า!
จิตสังหารที่เขาลบเลือนไปตอนที่เปลี่ยนเป็นคนธรรมดาได้ระเบิดออกมาอีกครั้งซึ่งต้องขอบคุณผลไม้ทะยานสวรรค์ที่กระตุ้นขึ้นมา!
อสูรร้ายที่ทำให้ทะเลปิศาจและแคว้นจ้าวสั่นเทาได้ตื่นขึ้นแล้ว!
ร่างหวังหลินเคลื่อนไหวข้ามผ่านท้องฟ้าราวแสงจากอุกาบาต พุ่งตรงไปยังทิศทางที่เขาสัมผัสได้ถึงสายลมหนาวอันเลือนลาง
ลมหายใจหนาวเหน็บออกมาจากหอคอยในสนามรบโบราณอีกครั้ง ลมหายใจนี้แฝงความดูถูกและจิตสังหารขึ้นมา
ลมหายใจเย็นเยือกส่งมาถึงและร่อนลงบนหวังหลินทำให้เขากระอักโลหิตคำโตออกมา ทว่าแววตายังคงบ้าคลั่งยิ่งขึ้น พลันตบกระเป๋าส่งผลทะยานสวรรค์นับแสนล้อมรอบร่างกาย
หวังหลินยื่นมือออกมาโดยไม่มีอาการลังเลใดๆ ผลไม้นับแสนก็เริ่มถูกควบแน่นทีละผล ของเหลวจากผลไม้นับแสนถูกกลั่นสกัดกลายเป็นหนึ่งหยด!
หวังหลินมองของเหลวสีแดงดุจปิศาจซึ่งสามารถทำให้คนเป็นบ้าขึ้นมาได้และกลืนกินลงไป
ขณะที่กลืนของเหลวสีแดงลงไป หวังหลินรู้สึกราวกับร่างกำลังระเบิด โลหิตไหลเวียนในร่างกายบรรลุถึงขีดสุด!
เจตนาต่อสู้และความบ้าคลั่งไม่เคยบรรลุมาถึงขั้นนี้มาก่อนเลย
จากนั้นนำไหเหล้าออกมาจากกระเป๋า ไหเหล้าใบนี้เขาได้มาจากในถ้ำและมีน้ำทิพย์สวรรค์อยู่ข้างในถึงสิบหยด!
ทันทีที่เปิดมันออกมา หวังหลินก็กินดื่มมันไปถึงสี่หยด!
หลังจากน้ำทิพย์สวรรค์เข้าสู่ร่างกาย ปราณสวรรค์เคลื่อนผ่านเส้นชีพจรดุจสายฟ้าอันโกรธเกรี้ยว ปราณสวรรค์จำนวนมากเหนือจินตนาการเคลื่อนผ่านร่างกายไปถึงจุดที่เขาอาจจะไม่สามารถควบคุมมันได้! หากไม่ใช่ว่าเส้นชีพจรเขาแข็งแกร่งขึ้นมาตั้งแต่เริ่มเข้าสู่ขั้นเทวะและถูกหล่อหลอมด้วยปิศาจโบราณ เขาคงไม่สามารถอดทนมันได้แน่นอน!
หวังหลินดูเหมือนคลุ้มคลั่งไปแล้ว เส้นผมเริ่มพริ้วไสวในอากาศและพุ่งทะยานออกไปราวกับคนบ้า
แสงชั่วร้ายกระพริบภายในชุดเกราะที่อยู่ในหอคอยทมิฬและส่งข้อความสัมผัสวิญญาณตะโกนออกมา
“มันบ้าไปแล้วหรือ? ถ้าหากมันมาถึงที่นี่ได้จริงๆและทำให้เกราะที่ข้าอยู่เสียหาย..จะไม่ให้มันมาที่นี่ได้!”
จิตสังหารพุ่งออกมาจากหอคอยและเลือนหายไปความว่างเปล่า
เส้นใยจิตสังหารได้เล็งหวังหลินเป็นเป้าหมายจากภายในมิติว่างทันที!
เมื่อจิตสังหารนั้นเข้ามาถึงหวังหลิน ปราณสวรรค์พรั่งพรูขึ้นมาผ่านร่างกายหวังหลินทันที ร่างกายหวังหลินสั่นสะท้านแต่จิตสังหารในดวงตายิ่งรุนแรงขึ้น หวังหลินส่งเสียงคำราม ปราณสวรรค์ในร่างดูเหมือนกำลังระเบิดซึ่งทำให้ร่างกายเคลื่อนไหวได้เร็วขึ้นไปอีก!
ตอนนี้หวังหลินดุจเปลวเพลิง ทุกครั้งคนผู้อยู่ในหอคอยทมิฬพยายามจะดับเปลวเพลิง มันก็จะลุกไหม้ขึ้นอีกครั้ง
ไม่ใช่ว่าเขาไม่ได้รับบาดเจ็บเลย ทว่าในทางตรงกันข้ามหวังหลินได้รับบาดเจ็บสาหัสจากการโจมตีต่อเนื่องจากคนที่อยู่ในหอคอยทมิฬ ทว่าเนื่องจากผลทะยานสวรรค์ แรงกระตุ้นในวิญญาณดั้งเดิมของเขานั้นจะไม่จางหายในเร็วๆนี้เว้นแต่ว่าเขาจะตาย!
ภายใต้แรงกระตุ้นไม่ว่าหวังหลินบาดเจ็บแค่ไหนก็ไม่สน!!!
ต้องขอบคุณผลจากน้ำทิพย์สวรรค์ทั้งสี่หยดที่ทำให้ปราณสวรรค์พรั่งพรูเร็วยิ่งขึ้น!
สัมผัสวิญญาณภายในหอคอยยิ่งโกรธเกรี้ยวมากขึ้นและโจมตีต่อเนื่อง หากเป็นคนอื่นก็คงตายไปแล้วแต่ก็ต้องขอบคุณการร่วมมือกันของผลทะยานสวรรค์และน้ำทิพย์สวรรค์ที่ใช้เข้ากันได้อย่างประหลาด หวังหลินจึงไม่ตาย!
โดยปกติแล้วร่างกายเขาจะต้องตายนานแล้วและวิญญาณดั้งเดิมจะต้องสลายไป แต่ด้วยผลลัพธ์ของผลไม้ทะยานสวรรค์ วิญญาณดั้งเดิมเขาจึงไม่แตกสลาย! และด้วยปราณสวรรค์จำนวนมากจากน้ำทิพย์สวรรค์ ร่างหวังหลินตึงไม่ถูกทำลาย!
“ตาย!!!!” สัมผัสวิญญาณเผยอาการหวาดกลัวออกมา สถานะของหวังหลินตอนนี้แม้กระทั่งคนที่อยู่ในหอคอยทมิฬก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่ามีเรื่องเลวร้ายกำลังย่างกรายเข้ามา
จากมุมมองของเขา หวังหลินคนนี้ได้บ้าไปแล้วจริงๆ!
“ถ้าข้ารู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ ข้าจะไม่พยายามกลืนกินเขา! ”
เจตนาแห่งความตายภายในสัมผัสวิญญาณแทงทะลุผ่านมิติว่างและร่อนลงไปบนหวังหลิน!
หวังหลินกระอักเลือดคำโตออกมา แม้แววตาของเขาจะเริ่มหมองลง แต่ในไม่นานก็ถูกแทนที่ด้วยจิตสังหารและเจตนาต่อสู้!
ขณะเหาะเหินหวังหลินพลันส่งเสียงออกมาจากลำคอดุจอสูรกาย “ดัชนีแห่งความตาย … ”
ดัชนีแห่งความตายเริ่มดูดซับพลังชีวิตของสิ่งมีชีวิตอื่น ทำให้เริ่มเหี่ยวเฉาลงและเพิ่มพลังให้กับดีชนี!
หวังหลินใช้ในสภาวะบ้าคลั่ง กลิ่นอายแห่งความตายเริ่มกระจายออกจากร่างกายและหลอมรวมเข้ากับโลกใบนี้
ขณะที่ลอยอยู่ในอากาศ ต้นไม้ด้านล่างเหี่ยวแห้งลง พื้นดินแตกระแหง พืชพันธุ์ นกและสัตว์ป่าทั้งหมดตายตกกันไป
พื้นที่ผ่านดุจขุมนรก! แปลกประหลาดทั้งยังน่าตกตะลึงถึงขีดสุด!
ความตายของสิ่งมีชีวิตแต่ละตัวได้สร้างเส้นควันสีขาวไล่ตามหวังหลินและเข้าไปในร่างกาย ควันสีขาวเหล่านี้ได้ช่วยซ่อมแซมร่างกายที่เสียหายของหวังหลินรวมถึงวิญญาณดั้งเดิมด้วย
ณ แคว้นปิศาจอัคคี ซื่อจูกำลังนั่งอยู่บนหลังม้า เขาสวมเสื้อคลุมสีน้ำเงินและแนบกระบี่ยักษ์บนหลัง สายตาเย็นชาทอดมองออกไปข้างหน้า ด้านหลังเป็นทหารปิศาจสามหมื่นนาย สิบสองกระบี่แห่งสำนักกระบี่ต้าหลัวได้กระจายตัวกันออกไป เขาคือหนึ่งในนั้น มีระดับบ่มเพาะขั้นแปลงวิญญาณระดับปลายสูงสุด ได้รับความสำเร็จตำแหน่งรองผู้บัญชาการและตอนนี้กำลังนำทหารปิศาจมุ่งหน้าไปพบสหาย!
ขณะที่พวกเขาเคลื่อนที่ไป เมื่อเขาเห็นอุกกาบาตที่เห็นได้ชัดทั่วท้องฟ้าความรู้สึกเปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน ดวงตาแคบลงมองอย่างละเอียดและแล้วความรู้สึกจึงเปลี่ยนไปทันที
“เซียนขั้นเทวะ!”
เขารีบลดศีรษะลงและสั่งทหารปิศาจให้กลับขึ้นมาเพื่อไม่ให้ไปกระตุ้นเซียนขั้นเทวะคนนี้ ซึ่งเขาเห็นว่าสภาวะจิตใจของเซียนคนนี้ดูเหมือนจะคลั่งเล็กน้อย
สิ่งที่ทำให้เขาหวาดกลัวยิ่งขึ้นก็คือทุกพื้นที่ที่คนผู้นั้นผ่านไป พื้นดินด้านใต้จะแห้งเหี้ยวโดยสิ้นเชิงและถูกดูดซับ โชคดีที่พวกเขาไม่ได้อยู่บนเส้นทางเดียวกัน ไม่เช่นนั้นซื่อจูคงเลือกทิศทางอื่นทันทีและอยู่ให้ห่างคนคนนี้เอาไว้
หวังหลินไม่ได้สังเกตุเห็นทหารปิศาจ ในตอนนี้สิ่งเดียวที่ปรากฎในแววตาของเขาคือการต่อสู้และการฆ่า!
ในขณะเดียวกัน ลมหายใจอันเย็นเยียบแฝงจิตสังหารและความกังวลได้เข้ามาอีกครั้ง คราวนี้มันยิ่งแข็งแกร่งมากขึ้น ร่างกายของหวังหลินสั่นสะท้านและกระอักโลหิตออกมาอีกคำ
ร่างกายของเขากำลังจะถูกทำลายและวิญญาณดั้งเดิมกำลังก็จะแตกสลาย ทว่าพลังชีวิตที่ถูกเขาดูดกลืนระหว่างทางมาที่นี่ค่อยๆหล่อเลี้ยงร่างกายและวิญญาณซึ่งทำให้ค่อยๆฟื้นฟูขึ้นอย่างช้าๆ!
ซื่อจูจ้องมองไปที่หวังหลินในท้องฟ้า เมื่อเขาเห็นหวังหลินไอออกมาเป็นเลือด ดวงตาพลันเบิกกว้าง!
“คนผู้นี้ต้องได้รับบาดเจ็บสาหัส แม้ว่าเขาจะมีกลิ่นอายแข็งแกร่ง การที่เขากระอักโลหิตออกมาขณะที่เหาะเหินนั้นแสดงให้เห็นแล้วว่าได้รับบาดเจ็บแค่ไหน! เมื่อเขาบรรลุขั้นเทวะจะต้องมีสมบัติมากมายและวิชาดีดีอยู่บ้าง ที่สำคัญกว่า ถ้าข้าสามารถปรับแต่งวิญญาณดั้งเดิมของเขาและส่งให้วิญญาณกระบี่ของข้ากลืนกิน มันจะเพิ่มพลังของวิญญาณกระบี่ได้มหาศาล!”
ดวงตาซื่อจูแฝงปรากฏจิตสังหารแต่มันก็หายไปอย่างรวดเร็ว “เขาเป็นเซียนขั้นเทวะ …… แต่ถ้าปล่อยให้โอกาสนี้ผ่านไป ใครจะรู้ว่าข้าจะได้พบกับเซียนขั้นเทวะที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสอีกหรือไม่ ไปกันเถอะ!” สายตาซื่อจูพลันสว่างขึ้นอีกครั้ง
“ฆ่า!” ร่างของซื่อจูเปลี่ยนเป็นเงาพุ่งตรงไปยังหวังหลิน ทหารปิศาจที่อยู่ข้างหลังเขาได้ยินคำสั่งและก่อรูปเป็นค่ายกลอย่างรวดเร็ว
หวังหลินคือเป้าหมายของจิตสังหาร!
สายตาหวังหลินเต็มไปด้วยจิตสังหารเต็มเปี่ยมดังนั้นจึงสัมผัสไวต่อจิตสังหาร เขาหันศีรษะกลับมาและเห็นทหารปิศาจสามหมื่นนายอยู่บนพื้นพร้อมกับซื่อจูที่กำลังพุ่งมาหาเขา!
หวังหลินเผยรอยยิ้มน่าขนลุก ร่างกายเคลื่อนไหวพุ่งเข้าหาซื่อจู เขาเร็วมากเกินไปและมาถึงร่างซื่อจูได้ในพริบตา
ท่าทีซื่อจูเปลี่ยนไป คาดไม่ถึงว่าคนผู้นี้จะพุ่งเข้ามาในขณะที่ยังบาดเจ็บสาหัสอยู่ พลันถอนหายใจเย็นเยียบ ฝ่ามือสร้างผนึกและกระบี่ยักษ์ด้านหลังลอยออกมา
กระบี่ลอยออกมาพร้อมกับที่หวังหลินปรากฏตัว เขาคว้ากระบี่ด้วยมือขวาและโยนมันไปข้างหลัง ในเวลาเดียวกันก็ผ่านไปด้านข้างซื่อจู
เมื่อหวังหลินผ่านมาถึง เขาแตะไปที่ไหล่ของซื่อจูอย่างเบามือ!
ซื่อจูสั่นสะท้าน ร่างกายเหี่ยวแห้งพร้อมกับวิญญาณดั้งเดิม ผนึกชีวิตได้ถูกสร้างขึ้นในพริบตาและลอยตรงไปยังหวังหลิน
หวังหลินไม่ได้หยุดชะงัก พลันพุ่งเข้าหาทหารปิศาจสามหมื่นตนที่อยู่บนพื้น การฆ่าอย่างบ้าคลั่งได้เริ่มขึ้น! คราบโลหิตเปื้อนผืนปฐพี ดวงวิญญาณเต็มไปทั่วท้องฟ้า!
ผนึกชีวิตหลายสายปรากฎขึ้นต่อเนื่องและเข้าสู่ร่าง! เวลาครึ่งก้านธูปต่อมาบนพื้นปกคลุมไปด้วยโลหิต หลังจากทุกอย่างสงบลง หวังหลินเหาะเหินและพุ่งทะยานออกไปไกล
ตอนนี้หวังหลินผนึกชีวิตสามหมื่นสาย แต่ละสายมีพลังไร้ที่สิ้นสุด เมื่อสัญลักษณ์นึงหายไปร่างจะเริ่มฟื้นฟูขึ้นเล็กน้อย ผนึกชีวิตสลายหายไปอย่างรวดเร็ว แต่ร่างกายของเขาก็ฟื้นตัวอย่างรวดเร็วเช่นกัน
ความโกรธเกรี้ยวของสัมผัสวิญญาณในหอคอยทมิฬเริ่มรุนแรงมากขึ้น
“มันดูดกลืนผลทะยานสวรรค์จำนวนมาก ภายใต้พลังของผลไม้ทำให้มันไม่กลัวแม้แต่ความตาย!”
“การโจมตีหลายครั้งของข้าควรจะฆ่ามัน แต่แทนที่มันจะตาย เจตนาต่อสู้กลับยิ่งแข็งแกร่งขึ้น”
“นั่นไม่ใช่ส่วนสำคัญที่สุด คนผู้นี้มีวิชาที่ช่วยให้สามารถดูดซับพลังชีวิตจากสิ่งมีชีวิตทุกประเภท เมื่อเกิดบาดแผลขึ้นมันจะฟื้นฟูรวดเร็วยิ่ง! หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป จะถึงวันที่มันเข้ามาที่นี่ได้…”
ความรู้สึกเสียใจที่หายากยิ่งได้ปรากฏในสัมผัสวิญญาณที่อยู่ในเกราะสีดำ