646. วิชาของกรีด

ยุงตัวนี้แทงทะลุผ่านกลุ่มของมันราวกับลำแสงสีม่วงและส่งเสียงคำรามออกมา มันพุ่งตรงเข้ามาหาหวังหลิน เมื่อหยุดถึงข้างหวังหลินจึงเอาปากขนาดใหญ่ถูกับหวังหลินเบาๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

กลุ่มอสูรยุงที่พุ่งเข้าหาหวังหลินทั้งหมดต่างหยุดชะงักลง แม้ว่าสายตาของพวกมันยังดุร้ายแต่กลับเกิดความสงสัย

ฉากเหตุการณ์นี้ทำให้กรีดตะลึงงันโดยสิ้นเชิง แม้แต่สายตาของเฉินหลงยังส่องสว่างเจิดจ้า

กรีดใช้ฝ่ามือสร้างผนึกและตะโกนขึ้น “เจ็ดเข็มวิเศษ ประทับ!”

สียงกรีดร้องดังออกมาจากส่วนลึกของฝูง กลุ่มอสูรยุงขนาดใหญ่เปิดเส้นทางออกทันที ตรงกลางเป็นอสูรยุงที่มีเข็มสีเงินเจ็ดชิ้นติดอยู่ที่หัว เจ้ายุงค่อยๆลอยออกมา

สายตาสีแดงอยู่ในอาการดิ้นรน มันจ้องกรีดและส่งเสียงคำราม กรีดส่งเสียงร้องและเข็มเงินที่ติดอยู่บนหัวของมันได้จมลงไปอีกสามนิ้ว ร่างเจ้ายุงสั่นเทาและดวงตาดุดันมากยิ่งขึ้น

อย่างไรก็ตาม สายตาของมันได้แสดงร่องรอยว่ากำลังร้องอย่างเจ็บปวดแสนสาหัส! มันหันสายตาดุจสายฟ้าและจับสายตาไปที่อสูรยุงของหวังหลิน

เจ้าอสูรยุงของหวังหลินตกตะลึงพลันกระพือปีกและลอยออกมาจากหวังหลิน มันพุ่งตรงเข้าหาฝูงและมาถึงด้านหลังยุงตัวยักษ์ในทันที

ปากขนาดใหญ่ของมันแทงเข้าไปในร่างเจ้ายุงยักษ์พร้อมกับเริ่มสูด สายตาดิ้นรนเจ้ายุงยักษ์หายไปและถูกแทนที่ด้วยแสงแห่งความโล่งอก

การสูดเสร็จสมบูรณ์แทบในเสี้ยววินาที เมื่อเจ้ายุงยักษ์แห้งเหี่ยว เจ้ายุงของหวังหลินก็ค่อยๆเติบโต ร่างของมันขยายใหญ่ขึ้นและสีม่วงบนตัวมันก็ยิ่งหนาแน่นยิ่งกว่าเดิม จากนั้นกลิ่นอายที่สัผัสได้เฉพาะเผ่าเดียวกันพลันกระจายออกมา

เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเร็วยิ่ง อสูรยุงของหวังหลินเงยศีรษะขึ้นมาจ้องกรีดก่อนจะร้องคำราม สายตาอสูรยุงทั้งหมดตกลงบนกรีดและจากนั้นพุ่งเข้าหาในทันที

หนังศีรษะของกรีดด้านชา ฝ่ามือสร้างผนึกและเข็มเงินเจ็ดเล่มออกมาจากร่างศพที่แห้งเหี่ยวและกลับมาหาเขาทันที เข็มเงินกลายเป็นม่านแสงสีเงินด้านข้างเขาและเขาพุ่งออกมาทันที

หวังหลินสูดหายใจลึกและถอยกลับ นิ้วชี้ขวาพลันชี้ไปที่กรีดส่งดัชนีแห่งความตายพุ่งออกไป

ห่างออกไปไกล เหล่าอสูรยุงทั้งหมดที่ล้อมรอบเฉินหลงได้จากไปแล้วและสายตาเขาเปลี่ยนมาเย็นเยียบ ฝ่ามือสร้างผนึกโดยไม่มีความลังเลและกระบี่ยักษ์ด้านหลังลอยออกมา มังกรสีดำแฝงสายตาแห่งสติปัญญาปรากฏขึ้นและส่งเสียงคำราม เขาส่งปราณกระบี่ตรงเข้าใส่กรีดไปด้วย

แม้ว่าทั้งสองคนไม่เคยต่อสู้ร่วมกันมาก่อน แต่การบรรลุระดับบ่มเพาะได้ไกลขนาดนี้เป็นเครื่องพิสูจน์ได้ว่าทั้งคู่ต่างมีจังหวะที่ดี การโจมตีของทั้งคู่บังคับให้กรีดต้องล่าถอย!

รูม่านตาของกรีดหดลง เขารู้ตัวว่าต้องไม่ถูกพวกอสูรยุงล้อมกรอบ ไม่เช่นนั้นเขาจะตายแต่นอน! พลันพ่นลมหายใจเย็น เขาฝึกฝนเซียนมาหมื่นปีและเผชิญกับเหตุการณ์เช่นนี้หลายครั้ง พลันสร้างผนึกที่ฝ่ามือและข่วนไปบนผนังพลันส่งเสียงตะโกน “ผู้กลืนกินความตายรูปแบบแรก!”

การข่วนทำให้ควันสีเขียวจำนวนมากออกมาจากผนังรวมตัวกันและก่อเกิดเป็นน้ำตกสีเขียว

น้ำตกสีเขียวถูกดึงออกมาจากพร้อมกับกรีดขยับแขนขวา ดวงตาเรืองแสงสีเขียวและโยนน้ำตกไปด้านหลัง!

ควันสีเขียวพุ่งออกไปดุจลำแสงข้ามผ่านท้องฟ้า ดัชนีแห่งความตายของหวังหลินเมื่อสัมผัสกับควันสีเขียวพลันเปลี่ยนสีและแตกสลายทันที

เมื่อวิญญาณกระบี่มังกรของเฉินหลงสัมผัสกับควันสีเขียวมันจึงร้องคำรามออกมา ตอนปะทะกันนั้นวิญญาณมังกรแตกสลายทันทีและกระบี่ลอยกลับหาเฉินหลง

“เจ้าเด็กน้อยกล้ามาตอแยข้า!” กรีดส่งเสียงตะโกนพลันเคลื่อนตัวพุ่งออกจากวงล้อมของอสูรยุง

หากเขาสามารถหนีออกจากวงล้อมได้ หากเขาจะสู้หรือจะหนีก็ไม่มีใครสามารถหยุดได้

เฉินหลงตะโกน “หวังหลิน เราไม่ควรจะรั้งมือได้แล้ว! มาร่วมมือกันฆ่าเจ้าโจรเฒ่าคนนี้กันเถอะ ไม่เช่นนั้นเราทั้งคู่จะตายแน่นอน!” พลันพ่นโลหิตวิญญาณดั้งเดิมออกจากปากตกใส่กระบี่ของตนเอง กระบี่เริ่มสั่นเทาและเกิดรอยร้าวไปทั่ว เศษโลหะทั้งหมดเริ่มหลุดออกราวกับกำลังผลัดเปลี่ยนผิวหนัง

เศษกระบี่ที่แตกหลุดออกไปได้แฝงความกระหายเลือดเอาไว้ด้วย เมื่อพวกมันสร้างกลับเป็นมังกรดำใหม่อีกครั้งจึงมีความแข็งแกร่งมากกว่าเดิมหลายเท่า

ดวงตาหวังหลินส่องสว่างขึ้น สัมผัสจุดระหว่างคิ้วไปด้วยและพลันพลังสังหารจำนวนมากลอยออกมารวบรวมที่ปลายนิ้ว พลังสังหารควบแน่นอย่างรวดเร็วจากหนึ่งล้านสายกลายเป็นหนึ่งแสน จากหนึ่งแสนกลายเป็นหนึ่งพัน จากหนึ่งพันกลายเป็นเพียงหนึ่งเดียว!

พลังสังหารทั้งหมดควบแน่นที่ปลายนิ้วหวังหลินให้กลายเป็นหนึ่งสายยกเว้นที่เขาเก็บไว้ในวิญญาณดั้งเดิม พลังสังหารที่หนาแน่นพุ่งออกไปเพียงหวังหลินสะบัดแขน

“ศาสตร์สังหารเทพของเทียนหยุนและวิญญาณกระบี่แตกหักของหลิงเทียนโฮว!” ดวงตาของกรีดส่องสว่างเจิดจ้าแต่ยังแฝงการเยาะเย้ยเอาไว้ เขาล่าถอยและกล่าวออกมา “แม้ว่าสองวิชานี้จะทรงพลัง พวกเจ้าไม่ได้เชี่ยวชาญมันอย่างสมบูรณ์ เบื้องหน้าข้า พวกมันแค่อ่อนแอเกินไป!”

กรีดสัมผัสกระเป๋านำภูเขาเล็กลูกหนึ่งออกมา หลังจากนั้นมันก็ขยายขนาดสูงกว่าเดิมเป็นหลายร้อยฟุตพร้อมกับลอยตัวกลางอากาศ

ภูเขาลูกนี้ปกคลุมไปด้วยสัญลักษณ์ลึกลับที่สลักเอาไว้ ขณะที่มันเคลื่อนไหวสัญลักษณ์ก็กระพริบไปด้วยและทำให้ภูเขาแปลกประหลาดอย่างยิ่ง

กรีดใช้ฝ่ามือขวาเป็นกรงเล็บอีกครั้ง วางมือบนภูเขาและตะโกน “ผู้กลืนกินความตายรูปแบบสอง! แยกวิญญาณภูเขา!”

ภูเขาทั้งลูกสั่นเทา กลิ่นอายโบราณพลันปรากฏออกมาจากภายในภูเขา ดุจเซียนโบราณที่ฝึกฝนมาหลายหมื่นปี!

นี่คือวิญญาณแห่งภูเขา!

ขณะกรีดส่งเสียงตะโกน กลิ่นอายก็ถูกดึงออกมาปรากฏเป็นภาพมายาภูเขาด้วย

กลิ่นอายทรงพลังหาที่เปรียบไม่ได้พลันปรากฏ หลังวิญญาณภูเขาถูกแยกออกมันจึงเริ่มสั่นเทาและเกิดรอยร้าวนับไม่ถ้วน จนกระทั่งทั้งภูเขาแตกสลายกลายเป็นเศษดินเศษหินและตกจากท้องฟ้า!

ทว่าภาพมายาวิญญาณภูเขายังอยู่ในฝ่ามือกรีด!

“ระดับบ่มเพาะของข้าเทียบไม่ได้กับเจ้าเด็กหลิงเทียนหรือเจ้าโจรเฒ่าเทียนหยุน แต่วิชาของข้าไม่มีตำหนิ! พวกเจ้าแค่เรียนวิชามาจากคนอื่น คิดจริงๆหรือว่ามันจะเป็นของเจ้าเอง!” สายตาของกรีดเต็มไปด้วยความเยาะเย้ยและพลันกดมือลง

วิญญาณภูเขาคล้อยลงมาพร้อมกับเสียงดังปัง

มังกรดำที่เกิดจากกระบี่ของเฉินหลงพลันเกิดเสียงครวญครางเมื่อแรงกดดันจากวิญญาณภูเขากดลงมา หลังเสียงครวญครางหลายครั้งเจ้ามังกรดำก็ถูกกักขังอยู่ภายใต้แรงกดดันนั้น

สีหน้าเฉินหลงซีดเผือด เขากระอักโลหิตออกมา สายตาเต็มไปด้วยอาการตื่นตกใจ

“นี่…นี่มันวิชาอะไรกัน!?”

พลังสังหารของหวังหลินลอยผ่านอากาศและดูเหมือนวิญญาณภูเขาไม่สามารถหยุดมันได้ พลังสังหารแทงทะลุผ่านวิญญาณภูเขาไปได้ ดวงตาหวังหลินเปลี่ยนเป็นเย็นชาและตะโกนออกมา “กระจาย!”

พลังสังหารที่แทงทะลุเข้าไปในวิญญาณภูเขาพลันแตกกระจาย เปลี่ยนจากหนึ่งเป็นล้านสาย!

พลังสังหารหนึ่งล้านสายเคลื่อนที่ภายในวิญญาณภูเขา ราวกับพวกมันต้องการพุ่งออกมาจากวิญญาณภูเขาและฉีกเป็นชิ้นๆ

ทว่าพลังปราณสวรรค์จากวิญญาณภูเขากลับทรงพลังยิ่ง พริบตาเดียวกันนั้นพลังสังหารแต่ละสายก็แตกสลายทีละเส้น

หวังหลินสูดหายใจอันหนาวเหน็บเข้าไป หากไม่ใช่ว่าเขาเก็บหนึ่งสายไว้ในวิญญาณตัวเองเพื่อให้ฟื้นฟูพลังสังหารได้ไม่มีที่สิ้นสุด หวังหลินคงเจ็บปวดที่สูญเสียไปมากขนาดนี้!

“มีแม้กระทั่งปราณสวรรค์ในวิญญาณภูเขา ปราณสวรรค์นี้ดูไม่เหมือนว่าจะมาจากกรีด มันเป็นของภูเขาเอง!” สายตาหวังหลินหดลง

ด้วยการช่วยเหลือของวิญญาณภูเขา ในที่สุดกรีดก็สามารถหลบรอดจากฝูงอสูรยุงมาได้ เขาหัวเราะเสียวดัง “เจ้าเด็กน้อย เจ้ารู้ไหมว่าภูเขานี่คือสิ่งใด? มันคือภูเขาจากแดนสวรรค์! ข้าดึงมันออกมาเมื่อหมื่นปีก่อนและผนึกเอาไว้!”

ในจังหวะนั้นหมอกม่วงที่กำลังหดตัวลงอย่างต่อเนื่องใกล้จะเสร็จสิ้น มันหดตัวลงจากหนึ่งฟุตกลายเป็นสิบฟุตก่อเกิดเป็นทรงกลมหมอกม่วงหนาแน่น

ไม่มีเสียงอะไรดังออกมาจากข้างในหมอกนั้นแต่หวังหลินรู้ได้ว่ามีอยู่หนึ่งคนยังอยู่ข้างใน ศิษย์สำนักกระบี่ต้าหลัวคนนั้น

เสียงดังปัง ทรงกลมสิบฟุตหดลงอีกครั้งและเหลือเพียงเจ็ดฟุต!

ป้ายสิทธิ์ค่อยๆเริ่มปรากฏข้างในสายหมอก ป้ายสิทธิ์กำลังถูกสร้างขึ้นจากสายหมอกและควบแน่นอย่างรวดเร็ว

ในดวงตาของกรีดได้เกิดสายตาแห่งความโลภ เขากำลังพุ่งออกไปหาป้ายสิทธิ์ทว่าฝูงอสูรยุงด้านหลังกลับส่งเสียงร้องคำรามดุร้าย

พวกมันพุ่งออกมาทีละตัวอย่างบ้าคลั่ง ไม่สนใจชีวิตของตนเองอย่างสิ้นเชิง ความเร็วแต่ละตัวมากกว่าเดิมหลายเท่า ในจังหวะนั้นทำให้สีหน้ากรีดเปลี่ยนไปทันที

อสูรยุงของหวังหลินที่อยู่ในฝูงกลับส่งเสียงคำรามและทันใดนั้นร่างอสูรยุงทั้งหมดได้ปลดปล่อยแสงสีแดง ยุงที่เข้าใกล้กรีดมากที่สุดแตกสลายพลันแตกสลายกลายเป็นก้อนเนื้อ ทว่าโลหิตเปล่งสีแดงออกมา พวกมันกลับคืนกลายเป็นอสูรยุงอีกครั้ง!

ไม่ใช่ตัวเดียวที่ใช้วิชานี้แต่อสูรยุงทุกตัวใช้มัน พวกมันแตกสลายกันทั้งหมดและกลับคืนสู่รูปเดิมในวินาทีถัดไป ทั้งหมดเกิดขึ้นในเสี้ยววินาทีและกักขังกรีดไว้ได้อย่างสมบูรณ์แบบ!

หมอกสีม่วงหดลงอย่างรวดเร็วและป้ายสิทธิ์ข้างในยิ่งเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา ในที่สุดก้าวขั้นสุดท้ายก็เสร็จสมบูรณ์ หลังจากหมอกทั้งหมดหายไป ป้ายโบราณที่ปลดปล่อยแสงสีม่วงพลันลอยอยู่กลางอากาศ

ในแสงสีม่วงมีแสงสีทองผสมอยู่ด้วย…

สายตาของหวังหลินและเฉินหลงตกลงบนป้ายสิทธิ์ในจังหวะเดียวกัน!

เฉินหลงพุ่งออกไปหาป้ายสิทธิ์ทันที ไม่มีใครกล้าใช้เคลื่อนที่พริบตาใกล้ๆทางออก แรงกดดันที่นี่มีมากเกินไปดังนั้นหากใครพยายามเคลื่อนที่พริบตาพวกเขาจะถูกกัดขังไว้ในมิติว่างตลอดกาล!

หวังหลินพุ่งตัวออกไปในจังหวะเดียวกัน ฝ่ามือสร้างผนึกและปราณสวรรค์ในร่างพุ่งพล่าน เขาเตรียมตัวใช้วิชายับยั้งเอาไว้แล้ว

“เจ้าเด็กน้อยกล้าดีอย่างไร!” ในจังหวะนั้นเองเสียงคำรามโกรธเกรี้ยวก็ดังขึ้นภายในฝูงอสูรยุง