852. เทพโลหิต
เหยาหยุนกระทั่งไม่ได้มองกระจกทองแดง ตอนนี้เขาลืมเลือนคำสั่งจากบรรพชนไปแล้ว กุมศีรษะตัวเองและร้องคำรามด้วยความเจ็บปวด เงามารสูงมากกว่าร้อยฟุตอยู่เบื้องบน มันถอนสายตาออกมาจากสายฟ้าทัณฑ์สวรรค์และมองหวังหลินอย่างเย็นชา
‘มารโบราณ!’ ดวงตาหวังหลินส่องสว่างขึ้น
แววตาเจ้ามารโบราณเผยแสงอันชั่วร้าย ร่างกายกระพริบวูบวาบคว้าเหยาหยุนเพื่อต้องการจะพาเขาออกไปนอกระยะของก้อนเมฆทัณฑ์สวรรค์
ขณะนั้นก้อนเมฆทัณฑ์สวรรค์ก็ปลดปล่อยเสียงคำรามสั่นสะทือนปฐพี สายฟ้าสี่เส้นตกลงมา สองสายพุ่งตรงเข้าหาหวังหลิน อีกสองสายพุ่งเข้าหามารโบราณ
หวังหลินสงบใบหน้านิ่ง สองฝ่ามือเคลื่อนไหวเบื้องหน้า ควันสีขาวและดำก่อตัวเป็นภาพหยินหยางอย่างรวดเร็ว
สายฟ้าเส้นแรกเข้ามาปะทะกับภาพหยินหยาง เกิดเสียงดังคำรามสนั่น หวังหลินถอยร่นพร้อมกับวังวนหยินหยางด้านหน้าเขาดูดซับสายฟ้าเข้าไปด้วย
จากนั้นสายฟ้าเส้นที่สองก็ตกลงมาใส่ภาพหยินหยาง ดวงตาหวังหลินเผยประกายแสงประหลาด วิญญาณดั้งเดิมโผล่ออกมากลายเป็นรูปมังกรสายฟ้าโบราณและกลืนกินมัน
กลืนกินทัณฑ์สวรรค์!
วิญญาณหวังหลินสั่นสะท้านรุนแรง พลังอำนาจของทัณฑ์สวรรค์สะท้อนอยู่ในวิญญาณดั้งเดิม ทว่ามังกรสายฟ้าโบราณมีชีวิตอยู่ในสายฟ้าและแสงไฟ มันร้องคำรามกลับเข้าสู่ร่างกายและเขาถอยร่นอย่างรวดเร็ว
อย่างไรก็ตามหวังหลินไม่ได้เผยอาการตื่นตระหนกอันใด แม้ทัณฑ์สวรรค์จะแข็งแกร่งเขาก็ไม่ได้กลัวมันเลย ทั้งยังมีคนช่วยรับไปครึ่งนึงด้วยแล้ว
ส่วนเจ้ามารโบราณก็ถอยร่นไปด้วยอย่างบ้าคลั่ง ก้อนเมฆทัณฑ์สวรรค์ยื่นออกมา แม้มันจะกลืนกินสายฟ้าทัณฑ์สวรรค์ไปสองสาย มันยิ่งพร่ามัวมากกว่าเดิมและร้องคำรามเงียบพลางถอยไปด้วย มันถอยหนีเร็วยิ่งจนกระทั่งก้อนเมฆทัณฑ์สวรรค์ไล่ตามไม่ทัน มันมองออกไปราวกับต้องการจะรับเหยาหยุนและออกไปจากพื้นที่ของก้อนเมฆทัณฑ์สวรรค์
หวังหลินดวงตาส่องสว่างขึ้นมาและตะโกน “เหยาหยุน เจ้าจำสองสาวน้อย เหยาปิงหยุนและเหยาหมิงหยุนได้ไหม!? เจ้าจำเรื่องที่เกิดบนดาวโลหิตได้ไหม เหตุการณ์ตะเกียงโบราณกลืนกินวิญญาณนั่น!”
น้ำเสียงหวังหลินแฝงสัมผัสวิญญาณเอาไว้ แผ่กระจายออกไปด้วยอำนาจและร่อนลงถึงหูของเหยาหยุนที่กำลังถอยหนี
เหยาหยุนส่งเสียงร้องเจ็บปวดมากยิ่งกว่าเดิมและหยุดเคลื่อนไหวลงทันที
เส้นเลือดบนใบหน้าปูดโปน กุมศีรษะด้วยความเจ็บปวดและร้องออกมา “ออกไปจากร่างกายข้า!”
“ข้าไม่สนว่าเจ้าเป็นใคร ออกไปจากร่างกายข้า!!” เหยาหยุนเหวี่ยงศีรษะขึ้น ดวงตาแดงฉานบ้าคลั่งราวกับเขาสามารถเป็นเจ้ามารโบราณด้านบนที่ยื่นออกไปจากร่างกายตัวเองได้
เจ้ามารโบราณมีสีหน้ามืดมนยิ่ง มันมองหวังหลินด้วยท่าทีเย็นชา แทนที่จะล่าถอยมันกลับยื่นออกมาจากเหยาหยุนและพุ่งเข้าหาหวังหลิน
ดวงตาหวังหลินส่องสว่างขึ้นมา อ้าปากพ่นควันสีขาวออกไป มีของสิ่งหนึ่งอยู่ในควันสีขาวนั้นคือตราประทับผนึกเทพ มันขยายตัวเบื้องหน้าหวังหลินในทันที และเมื่อฝ่ามือสร้างผนึกขึ้นมา เหล่าผนึกกว่าแสนชิ้นพุ่งเข้าหามารโบราณ
ชั่วขณะนั้นก้อนเมฆทัณฑ์สวรรค์ควบแน่นอีกครั้งก่อเกิดเป็นสายฟ้าแดงมากกว่าสิบสาย ยาวมากกว่าสิบฟุต ราวกับอวกาศจะล่มสลายเมื่อพวกมันตกลงมา
เมื่อเผชิญหน้ากับผนึกนับแสนและสายฟ้าทัณฑ์สวรรค์ เจ้ามารโบราณดวงตาส่องสว่างขึ้น พ่นคำพูดเงียบๆออกมา ร่างกายที่พร่ามัวอยู่แล้วยิ่งหนักขึ้นไปอีก
ผนึกสีทองนับแสนดูเหมือนจะสูญเสียเป้าหมาย สายฟ้าทัณฑ์สวรรค์ทั้งหมดหยุดชะงักและเปลี่ยนทิศทางเข้าหาหวังหลิน
เสียงดังสนั่นกึกก้อง เจ้ามารโบราณเผยแววขนลุก ในช่วงวิกฤตเช่นนี้หวังหลินไม่ได้เผยร่องรอยแห่งความตื่นตระหนกเลยแม้แต่น้อย แขนขวายื่นออกไปเข้าหาความว่างเปล่า ผนึกสีทองทั้งหมดรวบรวมเข้าหาเขาอย่างรวดเร็ว
ดูคล้ายกับหวังหลินกำลังผนึกตัวเอง ทัณฑ์สวรรค์คล้อยลงมาอย่างรวดเร็ว
ในเสี้ยววินาทีนั้นพลันเกิดแสงกระพริบเบื้องหน้าหวังหลินและปรากฏเตาหลอมมายาขึ้นมา กลิ่นอายเทพโบราณทรงพลังแผ่กระจาย เจ้ามารโบราณอ้าปากค้าง ดวงตาเบิกกว้างและไม่เชื่อสายตาตัวเอง
“เป็นแค่มารตัวน้อย เจ้าไม่คู่ควรจะทำให้ข้าสนใจ! เปลี่ยนตำแหน่ง!” หวังหลินเผยรอยยิ้มประหลาดพร้อมกับมีพลังสายหนึ่งโผล่ออกมาจากเตาหลอมเทพโบราณ วินาทีนั้นร่างหวังหลินก็หายไปและเจ้ามารโบราณที่มีสีหน้าตกตะลึงก็หายไปด้วย
ทั้งสองคนสลับตำแหน่งกันในวินาทีนั้น!
วินาทีเจ้ามารโบราณปรากฏตัวอีกครั้ง อักขระรูนสีทองนับแสนได้ล้อมรอบมันและมีสายฟ้าทัณฑ์สวรรค์มากกว่าสิบเส้นพุ่งเข้าหา
เสียงร้องคำรามสั่นสะเทือนฟ้าดินดังกึกก้องไปทั่วดารา เจ้ามารโบราณถูกสายฟ้าทัณฑ์สวรรค์มากกว่าสิบสายเข้าโจมตีพร้อมกับผนึกนับแสน มันร้องคำรามออกมาอย่างโหดร้ายและร่างกายแทบจะสูญสิ้น
ท้ายที่สุดมันก็กลายเป็นผนึกมารพุ่งเข้าหาระหว่างคิ้วของเหยาหยุน ผนึกมารชิ้นนี้ปลดปล่อยสัมผัสที่บอกว่ามันอ่อนแอยิ่งนัก
วินาทีนั้นสีหน้าเหยาหยุนกลับโหดเหี้ยมขึ้นกว่าและร้องตะโกน “ออกไปซะ!” ร่างกายบ้าคลั่งไปแล้ว พลังดั้งเดิมรั่วไหลราวกับกำลังจะระเบิด พลังดั้งเดิมผลักออกราวกับมันพยายามป้องกันไม่ให้ผนึกมารกลับมา!
ดวงตาหวังหลินส่องสว่างขึ้น เขาไม่ได้ลงมือช่วยเหลือแต่ถอยร่นแทน ทัณฑ์สวรรค์ยังไม่จบและมีแต่เพียงแข็งแกร่งขึ้น ตอนนี้เจ้ามารโบราณช่วยเหลือเขาไว้มาก
ทว่าในวินาทีนั้น สีหน้าหวังหลินพลันเปลี่ยนไปมหาศาล กลิ่นอายโลหิตพลันปรากฏขึ้นทันที กลิ่นอายนี้ดูเหมือนไม่เกรงกลัวต่อทัณฑ์สวรรค์และพุ่งเข้ามาหา ในไม่ช้าหมอกโลหิตจำนวนมากก็ปรากฏ!
“ถึงเวลาจบเรื่องนี้แล้ว!” น้ำเสียงเก่าแก่ดังออกมาจากสายหมอก ในเวลาเดียวกันแขนแห้งเหี่ยวก็โผล่ออกมาจากด้านหลังเหยาหยุนและคว้าผนึกมารเอาไว้ แขนนั้นเมินเฉยพลังดั้งเดิมของเหยาหยุนและกดประทับลงระหว่างคิ้ว
‘เทพโลหิต!’ รูม่านตาหวังหลินหดเล็กลงทันที!
ณ ตอนนี้ในอารามเทพอัสนี ขุนนางเทพฉิงชุ่ยพลันลืมตาขึ้น ขบคิดเงียบๆชั่วครู่ พลันถอนหายใจเย็นและหายตัวไป