891. คนรับใช้
แววตาเด็กหัวโตส่องประกายเจิดจ้า สายตาแห่งอสูรร้ายที่ถูกผลักเข้าจนตรอกและต่อสู้อย่างสิ้นหวัง
ชีวิตของเด็กหัวโตเต็มไปด้วยเหตุการณ์ร้ายแรง เกิดขึ้นมาศีรษะใหญ่ ร่างกายเล็ก ในช่วงชีวิตวัยเด็กเขามักจะถูกเพื่อนๆเยาะเย้ย
หากเป็นแค่นั้นก็คงดีนักแต่นั่นไม่ใช่เรื่องผิดปกติอย่างเดียว เขาเป็นคนช้าและมักจะมีรอยยิ้มโง่ๆประดับบนใบหน้า
ท่านแม่ไม่ชอบเขาและเมินเฉยอย่างสิ้นเชิง เขาใช้เวลาวัยเด็กไปกับการถูกกลั่นแกล้งและถูกทารุณ อย่างเขาก็ไม่ได้เข้าใจเรื่องนี้นักและทุกครั้งที่เขาเห็นใครสักคน เขาเพียงประดับรอยยิ้มโง่ๆบนหน้า
พรสวรรค์ของเขาไม่เหมาะต่อการฝึกฝนเซียน ในอายุสิบห้าเขาถูกเตะออกจากตระกูลและไม่เกี่ยวข้องกัน
อย่างไรก็ตามไม่มีใครคิดว่าเขาจะปรากฏตัวอีกครั้งในตระกูลในห้าร้อยปีถัดมา รูปลักษณ์เขาไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปมากทั้งยังมีรอยยิ้มโง่เขลาอยู่ด้วยแต่เขาบรรลุขั้นเทวะแล้ว!
สิ่งนี้ทำให้ทางตระกูลสนใจทันที นับตั้งแต่นั้นมาเขาก็กลายเป็นผู้อาวุโสของตระกูล วันเวลาผ่านไปอีกไม่กี่ร้อยปี เด็กหัวโตก็บรรลุขั้นรูปธรรมหยางระดับสูงสุด!
ชีวิตวัยเด็กทำให้นิสัยเขาบิดเบี้ยว ในช่วงระยะเวลาหลายร้อยปีนี้มีหลายคนถูกทารุณและสังหาร ไม่ว่าจะหญิงหรือชาย ทั้งหมดต้องตายอย่างโหดเหี้ยม
เขาเป็นคนที่ระมัดระวังตัวเป็นอย่างยิ่ง หากลงมือแล้วจะต้องไม่ให้ใครพบเบาะแสได้ อย่างไรก็ตามสามปีก่อนระหว่างที่หนึ่งในคนที่เขาสังหารตายไป ในที่สุดตระกูลเขาก็ทนไม่ได้อีกต่อไป บรรพชนขั้นส่องสวรรค์จึงออกมาฆ่าเขาด้วยตัวเอง!
กระทั่งสมาชิกตระกูลทุกคนยังคิดว่าการต่อสู้นี้ถูกตัดสินไปแล้ว แต่เด็กหัวโตพลันปลดปล่อยขั้นส่องสวรรค์ระดับต้น เขาบรรลุขั้นนี้ได้เมื่อหลายสิบปีก่อนแล้วแต่เก็บซ่อนมันเอาไว้ ตอนนี้เขาปลดปล่อยระดับบ่มเพาะและเริ่มต่อสู้กับบรรพชนตัวเอง!
ในการต่อสู้ครั้งนี้ บรรพชนตายและเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสจึงต้องล่าถอย! หลังจากนั้นก็ไม่มีข่าวเขาเลยจนกระทั่งการแข่งขันตำแหน่งเทพ เขาปรากฏตัวอีกครั้งเป็นคลื่นขนาดยักษ์ภายในตระกูล!
เมื่อนึกถึงชีวิตตนเอง ดวงตาโหดเหี้ยมยิ่งมากขึ้น ร้องคำรามออกมา เส้นเอ็นพุ่งออกไปจากศีรษะพร้อมด้วยกลิ่นอายกดขี่ข่มเหงสามารถฉีกกระชากโลกได้เป็นชิ้นๆ พุ่งเข้าใส่หวังหลิน
ในเวลาเดียวกันที่พลังปราณสวรรค์เต็มไปทั่วบริเวณและมีพลังปิศาจรวมอยู่ด้วย เสาเนื้อเข้าใกล้หวังหลินในพริบตา ระเบิดกลายเป็นเส้นเอ็นนับไม่ถ้วนก่อตัวเป็นตาข่าย ล้อมรอบพื้นที่ขนาดใหญ่และเข้าใกล้หวังหลิน
แววตาหวังหลินสงบนิ่ง พ่นของชิ้นนึงออกมาด้วยท่าทีเยาะเย้ย ของชิ้นนี้คือตราประทับผนึกเทพ มันเรืองแสงสีทองพร่ามัว อักขระรูนนับแสนปรากฏก่อตัวเป็นพายุสีทองกวาดผ่านไปข้างหน้า
เอ็นตาข่ายห่อหุ้มรอบพายุทันทีแต่อักขระรูนสีทองตรงเข้ากระแทกใส่ทันที ผนึกหนึ่งชิ้นก่อตัวขึ้นบนอักขระรูนแต่ละแห่ง
โดยเฉพาะอักขระรูนที่ผนึกวิญญาณของเซียนเอาไว้มีท่าทีรุนแรงที่สุด เมื่อพวกมันร่อนลงใส่ฝ่ายตรงข้ามพลันเกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว แข็งแกร่งกว่าผนึกธรรมดานับร้อยเท่า!
พริบตาที่พายุทองกวาดผ่านบริเวณไป แสงสีทองปกคลุมร่างเด็กหัวโตและเขาโดนผนึกอย่างสมบูรณ์
เสียงร้องคำรามดังออกมา ดวงตาแดงฉานและเริ่มดิ้นรน อักขระรูนเริ่มแตกสลายและวินาทีนั้นหวังหลินก็เคลื่อนไหว!
หวังหลินก้าวเท้าขวาพลันเกิดระลอกคลื่น เมื่อก้าวเท้าที่สองราว มิติหดลงและสามารถไปที่ไหนก็ได้เพียงก้าวเดียว
บิดมิติ!
หวังหลินปรากฏตัวข้างเด็กหัวโตในก้าวถัดไป สองดัชนีก่อรูปกระบี่ เขตแดนผสานเข้าไปในดัชนีด้วย เพียงชี้นิ้วออกไปปลาหยินหยางก็ปรากฏ
ดัชนีห้อมล้อมด้วยควันสีขาวและดำ เขากดประทับลงไป อักขระรูนทั้งหมดเคลื่อนตัวออกห่างดัชนี ยอมให้หวังหลินประทับนิ้วลงไประหว่างคิ้วเด็กหัวโต!
สายตาเด็กหัวโตเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและถอยร่นโดยไม่ลังเล เทียบกับหวังหลินแล้วเขาช้าเกินไป ในจังหวะนี้เขารู้สึกมีบางอย่างร้อนๆระเบิดอยู่ในร่างกาย
ควันสีขาวและดำล้อมรอบร่างกายและทำให้หัวใหญ่ยักษ์ของเขาหดเล็กลงทันที เส้นเอ็นที่ยื่นออกมาจากศีรษะพลันหดลงไปด้วย
เขากระอักโลหิตออกมาตรงๆ โลหิตนี้ไม่ได้กระอักออกมาสุ่มสี่สุ่มห้า หยดเลือดแต่ละจุดพุ่งเข้าหาหวังหลิน!
ทุกหยดโลหิตบรรจุพลังปราณสวรรค์ทรงพลัง หากหยดโลหิตนี้ตกไปบนร่างหวังหลิน ร่างกายจะแตกสลายทันที! นอกจากนั้นระดับบ่มเพาะของเด็กหัวโตไม่ได้อ่อนแอ เขาก็เป็นเซียนขั้นส่องสวรรค์เช่นกัน!
หวังหลินสีหน้านิ่งและไม่หลบเลี่ยง เมื่อโลหิตเข้ามาใกล้พลางเอ่ยเสียงเบา “หยุด!”
ด้วยขั้นส่องสวรรค์ วิชายับยั้งจึงแข็งแกร่งมากกว่าก่อนหลายเท่า ยิ่งตอนที่หวังหลินใช้วิชานี้ ลูกปัดเทพที่ฉิงชุ่ยทิ้งเอาไว้ก็หมุนอย่างรวดเร็ว ร่องรอยพลังเทพดั้งเดิมเข้าไปในโลกด้วย!
สิ่งนี้ทำให้วิชายับยั้งบรรลุระดับใหม่ตั้งแต่ที่หวังหลินเรียนรู้มันมา!
เพียงคำเดียว โลหิตทั้งหมดที่กำลังพุ่งเข้าหาหวังหลินพลันแข็งค้างกลางอากาศ ไม่เพียงแต่หวังหลินเท่านั้น แม้กระทั่งเด็กหัวโตที่พยายามหลบหนียังแข็งค้างพร้อมน้ำตา
ตั้งแต่เริ่มจนจบ หวังหลินยังคงสงบนิ่ง หลบเลี่ยงโลหิตและใช้ฝ่ามือประทับลงระหว่างคิ้วเด็กหัวโตดุจสายฟ้าฟาด
ร่างเด็กหัวโตสั่นเทา ถูกโยนออกไปพร้อมกับเกิดเสียงปะทุดังขึ้นมาจากในร่าง วิชายับยั้งไม่จางหายไป หวังหลินก้าวเท้าและไล่ล่าตามหลัง
อย่างไรก็ตามชั่ววินาทีนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไปเมื่อมีปราณกระบี่หลายเส้นตกลงมา พวกเขาคือเหล่าเซียนทุกชั้นฟ้าซึ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ระดับบ่มเพาะแต่ละคนทรงพลัง เหินลงมาผ่านชั้นบรรยากาศ
การปรากฏตัวของคนพวกนี้ทำให้เกิดแรงกดดันขนาดใหญ่ต่อดาวซูซาคุ เมื่อไหร่กันที่เหล่าเซียนดาวซูซาคุได้เห็นเซียนทรงพลังจำนวนมากเบื้องหน้า? พวกเขาทั้งหมดต่างก็ตกตะลึง
ยามที่เหล่าเซียนทุกชั้นฟ้าตกลงมา พวกเขาเห็นหวังหลินและเด็กหัวโตทันที เมื่อเห็นหวังหลินเข้าแล้ว สีหน้าแต่ละคนเปลี่ยนมหาศาล
หวังหลินไล่ล่าต่อไม่มีหยุด ตบกระเป๋านำธงพยัคฆ์สวรรค์ซึ่งเป็นตัวแทนสถานะแห่งเทพสายฟ้าออกมา
วินาทีที่ธงปรากฏขึ้น พลันเกิดเสียงพยัคฆ์ดุร้ายคำราม ควันสีม่วงล้อมรอบธงผืนนั้นเปลี่ยนกลายเป็นพยัคฆ์ร้องคำรามตรงเข้าใส่เหล่าเซียนทุกชั้นฟ้าในอากาศ
“ข้ากำลังกำจัดใครบางคน พวกเจ้าทั้งหมดจงรออยู่ด้านนอก ใครที่กล้าขัดขวางข้าจะถูกสังหาร!” หวังหลินไม่ได้หันกลับไปมอง ประทับดัชนีลงระหว่างคิ้วเด็กหัวโตอีกครั้ง เสียงปะทุขดังขึ้นมาจากร่างอีกฝ่ายและเขาถูกกระแทกลงบนพื้นอย่างรุนแรง
พื้นดินเกิดหลุมใหญ่พร้อมกับเสียงดังปังและสั่นสะท้าน
คนที่ฉลาดในกลุ่มร้อยเซียนทุกชั้นฟ้าพลันล่าถอยและลอบสาปแช่งในใจทันที หากพวกเขารู้เรื่องนี้เสียก่อนคงไม่ต้องเข้ามาดู การต่อสู้ระหว่างผู้ถือครองตำแหน่งเทพสองคนไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาจะไปเข้าร่วมได้
เมื่อมีคนนำทาง เซียนทุกชั้นฟ้าทั้งหมดติดตามและล่าถอยไป พวกเขาออกไปจากดาวซูซาคุและไม่กล้าเข้าร่วมการต่อสู้ครั้งนี้
การเปลี่ยนแปลงฉับพลันทำให้เซียนทั้งหมดบนดาวซูซาคุเข้าใจบรรพชนหวังหลินแห่งดาวของตัวเองมากขึ้น เขามีสถานะสูงส่งท่ามกลางเซียนทุกชั้นฟ้า!
หวังหลินร่อนลงบนพื้นและมองไปยังเด็กหัวโตในหลุม วิชายับยั้งจบลงแล้วและใบหน้าอีกฝ่ายซีดเผือด ปกคลุมไปด้วยเลือดและเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
หวังหลินมองเขาอย่างเฉยชา ยกแขนขวาขึ้นมากระพริบแสงสีเขียว ก้อนเมฆสายฟ้ารวมกันในท้องฟ้าเหนือดาวซูซาคุ สายฟ้ากระพริบวูบวาบติดต่อกัน จากนั้นทั้งหมดดูเหมือนถูกควบคุม พุ่งเข้าหาแขนขวาหวังหลิน
พริบตานั้นก้อนสายฟ้ารวมกันในฝ่ามือหวังหลินและเริ่มปลดปล่อยเสียงปะทุ เส้นโค้งมากมายหลุดลอยออกมาจากก้อนสายฟ้า มองไกลๆมันราวกับเป็นสายฟ้าแห่งสวรรค์ที่ถูกหวังหลินควบคุมไว้อย่างสมบูรณ์แบบ
เมื่อเห็นสายฟ้า เด็กหัวโตสั่นเทา เหตุการณ์ที่ทำให้เขาหวาดกลัวหวังหลินจากเส้นทางสู่สวรรค์กลับปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้เขาหวาดกลัวจากก้นบึ้งหัวใจ!
“พี่ซิ่ว การฝึกเซียนสองพันปีไม่ใช่เรื่องง่าย หากมีสิ่งใดที่ท่านต้องการโปรดเอ่ยออกมาเถิด ตราบใดที่ท่านไม่สังหารข้า ข้าตกลง!” เด็กหัวโตหรี่ดวงตาแคบจ้องมองก้อนสายฟ้า เขาไม่ใช่คนโกหก นับตั้งแต่การต่อสู้กับหวังหลินเริ่มต้นขึ้น หวังหลินไม่เคยใช้วิชาทรงพลังอันใดเลย ดังนั้นเขาจึงคิดว่าอีกฝ่ายไม่ได้ต้องการจะฆ่าเขา หากเขาก้าวถอยไปหนึ่งก้าว อาจจะสามารถหลีกเลี่ยงหายนะครั้งนี้ได้
หวังหลินเอ่ยขึ้นมา “ข้าต้องการคนรับใช้!”
เด็กหัวโตขบคิดเงียบๆและเอ่ยขึ้น “ข้าเข้าไปในสระเทพและสูญเสียเขตแดนแล้ว ข้าไม่อาจยกเต๋าให้ท่านได้”
“ไม่มีปัญหา ข้ามีวิชาหนึ่ง หากเจ้ายอมรับมัน มันจะไม่ทำอันตรายเจ้า แต่หากเจ้าต่อต้าน เมื่อนั้นมันจะทำลายและเจ้าก็จะตาย!” หวังหลินยกแขนขวาขึ้นมาก่อตัวเป็นอักขระรูนประหลาด จากนั้นพลังเทพดั้งเดิมผุดออกมาจากลูกปัดในร่างกายและรวมเข้าไปในอักขระรูนด้วย
อักขระรูนสีทองเข้มกระพริบแสงสีทองปรากฏในฝ่ามือขวาหวังหลิน
ตอนที่เขาได้รับหินหยกจักรพรรดิเทพฉิงหลิน นอกจากวิธีการหลอมองครักษ์เทพแล้วยังมีวิชาสำหรับควบคุมคนอื่นๆอยู่ด้วย อย่างไรก็ตามเมื่อหวังหลินพยายามลองดูมันไม่ได้แข็งแกร่งตราบที่บันทึกบอก
กระทั่งตราทาสบนตัวลี่หยวนยังถูกกล่าวถึงในหินหยกของจักรพรรดิเทพฉิงหลิน แต่หลังจากหวังหลินวิเคราะห์เขายังไม่พบเบาะแสอันใด จนกระทั่งเขาได้เรียนรู้ต้นกำเนิดเทพ นั่นเป็นตอนที่ทุกอย่างชัดแจ้ง
วิชาผนึกพวกนี้ต้องใช้กับเหล่าเทพ หากไม่มีต้นกำเนิดเทพเมื่อนั้นไม่อาจแสดงพลังที่แท้จริงออกมาได้ พลังต้นกำเนิดเทพรวมกันไปเพื่อสร้างอักขระรูน จากนั้นอักขระก็เข้าประทับระหว่างคิ้วเด็กหัวโต
พริบตานั้นหวังหลินเกิดความรู้สึกว่าเพียงแค่ตัวเองคิดก็ทำให้เด็กหัวโตแตกดับได้แล้ว!
หวังหลินขบคิดเล็กน้อยและเข้าใจความแตกต่างระหว่างผนึกและองครักษ์เทพ