910. ผสานร่างแข็งแกร่งที่สุด

รูปร่างหวังหลินไม่ได้เปลี่ยนแปลงมากนักแต่เขาสงบนิ่งเป็นอย่างยิ่ง เส้นสายเจือจางบนร่างกายแต่เห็นได้ไม่ชัด กลิ่นอายทรงพลังแข็งแกร่งผุดออกมาจากร่างกายและเต็มไปทั่วดวงดาว

กลิ่นอายแพร่กระจายก่อตัวเป็นพายุยักษ์บนดาวเคราะห์เซียนระดับหก เซียนนับไม่ถ้วนตื่นตัวจากการบ่มเพาะ วิญญาณแต่ละคนสั่นไหว

ขณะที่ทุกคนตกตะลึง หวังหลินก้าวเท้าออกไป ระลอกคลื่นปรากฏขึ้นใต้ฝ่าเท้าและหายตัวไปท่ามกลางดวงดารา

ยู่เฟยสีหน้ามืดมนและกำหมัดแน่น ก่อนหน้านี้ตอนที่เขาเห็นระลอกคลื่นใต้ฝ่าเท้าหวังหลิน รูม่านตาหรี่แคบด้วยความตกตะลึงมหาศาล

บิดมิติ!

เขารู้จักวิชานี้แต่ไม่คาดคิดว่าซิ่วมู่จะรู้วิชานี้ด้วยเช่นกัน กล่าวได้ว่ามีเซียนน้อยคนที่เขารู้จักสามารถใช้วิชานี้ได้ ยิ่งระดับบ่มเพาะเท่าเขายิ่งหาได้ยาก!

เขาจะไม่ประหลาดใจได้อย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้นข้อมูลที่เขาได้รับเกี่ยวกับซิ่วมู่ก็ไม่เคยกล่าวถึงเรื่องนี้มาก่อนเลย

เขาแพร่พลังดั้งเดิมออกไปโดยไม่รู้ตัวทำให้พื้นที่รอบด้านพังทลาย แต่ไม่มีสัญญาณของซิ่วมู่ แม้กระทั่งทำให้พลังดั้งเดิมในพื้นที่บิดเบี้ยวไปแล้วเขาก็ยังไม่สามารถหาซิ่วมู่เจอได้

ยู่เฟยใบหน้าเย็นเยียบขึ้นกว่าเดิมและเข้าใจได้ทันทีว่าซิ่วมู่หนีไปแล้ว!

เขาหันกลับมาร้องคำรามด้วยความโกรธเกรี้ยว จับจ้องไปยังเด็กหัวโตที่กำลังสู้กับร่างอวตาร จิตสังหารทั้งหมดไหลทะลักและตรงไปยังเด็กหัวโตพร้อมกับพุ่งใส่อย่างรวดเร็ว

“นายของเจ้าหนีไปแล้ว ให้ข้าเล่นกับเจ้าแล้วกัน!” ยู่เฟยโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างยิ่ง ความโกรธครั้งนี้ตกต่ำเป็นอย่างยิ่ง เขาเป็นถึงเซียนขั้นส่องสวรรค์ระดับกลางแต่กลับปล่อยให้ส่องสวรรค์ระดับต้นหนีไปได้และยังไม่สามารถตามตัวเจอได้อีก เขาไม่พบเจอเรื่องแบบนี้มานานแล้ว

เด็กหัวโตที่กำลังต่อสู้กับร่างอวตารพลันหนังศีรษะด้านชาและเกือบสิ้นสติ อดไม่ได้ที่จะดุด่าหวังหลินพลางถอยร่นและพยายามหลบหนี

ทว่ายู่เฟยโกรธเกรี้ยวมากและเข้าประชิดในพริบตา ใช้ระดับบ่มเพาะที่เหนือกว่าชี้นิ้วใส่ กระบี่โลหิตทั้งห้าเล่มพุ่งเข้าใส่เด็กหัวโตทันที

“จงตายซะ!” ยู่เฟยร้องตะโกน กระบี่โลหิตห้าเล่มพุ่งเข้าใส่ดุจเซียนขั้นส่องสวรรค์ระดับต้นห้าคน เพิ่มเติมกับอีกหนึ่งเล่มก่อนหน้า จึงเหมือนกับเซียนหกคนกำลังโจมตี

แล้วเด็กหัวโตจะต่อต้านได้อย่างไรเล่า?

เด็กหัวโตเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง พลันเกิดความคิดบ้าๆขึ้นในใจ เขากำลังจะระเบิดวิญญาณของตัวเอง ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องทำลายได้สักร่างนึง

ในจังหวะความเป็นความตายนั้น เสียงเย็นเยียบดังขึ้นจากด้านหลังเด็กหัวโต

“นี่คือปาฏิหาริย์ของข้า!” น้ำเสียงเย็นยะเยือกดังสะท้อน เด็กหัวโตรู้สึกร่างถูกคว้าเอาไว้และถูกโยนกลับหลังทำให้เขารอดพ้นอันตรายไปได้

หวังหลินเดินออกมาจากความว่างเปล่า ท่าทางเย็นชาเผชิญกับกระบี่โลหิตหกเล่ม พลันโยนกำปั้นออกไป พลังเบื้องหลังกำปั้นแข็งแกร่งกว่ากำปั้นของต้าซานเสียอีก ตามมาด้วยเสียงกระหึ่มดุจมิติแตกสลาย!

คลื่นเสียงกระแทกดังเป็นชุด มิติเบื้องหน้าหวังหลินแตกเป็นเศษเสี้ยว อากาศเย็นเยียบโผล่ออกมาจากรอยร้าวนับไม่ถ้วนแต่ทั้งหมดไม่มีผลกระทบอะไรต่อหวังหลิน

หากอวกาศเป็นถึงขนาดนี้คงไม่จำเป็นต้องพูดถึงกระบี่โลหิตหกเล่ม หมัดหวังหลินพุ่งใส่กระบี่เหินเล่มหนึ่งตรงๆ กระบี่สั่นเทาและพังทลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เศษเสี้ยวถูกผลักกลับไปและเปลี่ยนกลายเป็นร่างอวตารพร้อมกระอักโลหิต สายตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและล่าถอยออกมา

หวังหลินสีหน้าเยือกเย็นสุดขั้วราวกับน้ำแข็งที่ไม่มีวันละลาย ร่างอวตารของยู่เฟยคือขั้นส่องสวรรค์ระดับต้น ส่วนร่างจริงคือขั้นส่องสวรรค์ระดับกลาง ด้วยที่พวกเขาร่วมมือกันคงยากมากที่หวังหลินจะสังหารยู่เฟยลงได้ แม้จะชนะได้คงเป็นราคาที่สูงมาก ดังนั้นตัวเลือกที่ดีที่สุดสำหรับหวังหลินคือผสานกับร่างดั้งเดิม เขาก้าวเท้าออกไปปรากฏตัวข้างร่างอวตารที่กระอักเลือดตัวนั้นก่อนที่อีกห้าร่างจะทันได้ตอบสนอง หวังหลินโยนอีกหมัดออกไปโดยไม่ลังเล!

ปัง!

ดุจมิติกำลังสั่นพ้อง ร่างอวตารกระอักโลหิตอีกครั้ง เมฆหมอกโลหิตจำนวนมากระเบิดออกมาจากร่างกาย หลังจากมันถอยไปได้อีกสิบก้าวก็แตกสลายและถูกทำลายอย่างสิ้นเชิง!

สังหารอย่างหมดจด!

เป็นการสังหารอย่างสมบูรณ์!

หลังฆ่าร่างอวตารไปหนึ่ง หวังหลินหันกลับมาเดินเข้าหากระบี่โลหิตที่กำลังจู่โจมหา เรื่องราวทั้งหมดก่อนหน้านี้เสร็จเรียบร้อยในพริบตา หวังหลินเร็วมากจนเกิดภาพติดตาไว้เบื้องหลัง คราวนี้กำปั้นปะทะใส่ความว่างเปล่า เสียงแตกร้าวดังขึ้นมาพร้อมกับเกิดรอยร้าวใหญ่ขึ้น ฉีกกระชากอวกาศดุจมังกร

กระบี่โลหิตเล่มหนึ่งกระพริบวาบพุ่งใส่หวังหลิน หวังหลินยื่นแขนขวาออกไปกระทั่งไม่ได้มองดูมัน กระบี่โลหิตสั่นสะท้านและต้องการดิ้นรนแต่ก็ถูกหวังหลินจับได้พร้อมกับบดขยี้อย่างโหดเหี้ยม!

กระบี่เล่มที่สองแตกสลายเสียงดังปังและกำลังจะหลบหนี แต่สายฟ้านับไม่ถ้วนรวมกันภายใต้สายตาจ้องมองของหวังหลิน สายฟ้านับไม่ถ้วนกระแทกเข้าใส่ร่างอวตารและเกิดเสียงปะทุดังออกมา ร่างอวตารแตกสลายและตายทันที!

วินาทีนั้นเหลือกระบี่แค่สี่เล่มที่เข้ามาใกล้หวังหลิน พวกมันเข้าปะทะกับร่างกายหวังหลินจนเกิดเสียงเหล็กกระทบกัน พลังสะท้อนแข็งแกร่งโผล่ออกมาผลักกระบี่ทั้งสี่ให้ถอยไปและสั่นสะท้านรุนแรง

ฉากเหตุการณ์นี้ทำให้เด็กหัวโตตกตะลึง เขามองร่างหวังหลินที่ทั้งคุ้นเคยและไม่คุ้นเคยด้วยสายตาหวาดกลัว

“นี่มัน…กระบี่เหินก็ไม่สามารถทำร้ายร่างเขาได้!”

เด็กหัวโตไม่ใช่คนเดียวที่ตกใจ ยังมียู่เฟยด้วยอีกคน เป็นครั้งแรกที่ใบหน้าเขาเปลี่ยนสีและเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่! ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเร็วเกินไปและไม่ทันให้เขาได้เตรียมตัว พริบตาเดียวร่างอวตารของเขาสองคนก็แตกสลาย เกิดคลื่นรุนแรงพัดอยู่ในใจ

เขากำลังจะพุ่งออกไปแต่หวังหลินหันกลับมาร้องคำราม!

กรร!!!

เสียงคำรามนี้คือเสียงคำรามของเทพโบราณ เสียงของเทพโบราณคงอยู่มานานนับตั้งแต่ครั้งอดีต ตอนนี้มันปรากฏขึ้นอีกครั้งราวกับเป็นเสียงที่สามารถแยกสวรรค์ได้จริงๆ

เบื้องหน้าเสียงคำรามของเทพโบราณ แม้กระทั่งสายฟ้าแห่งสวรรค์ยังต้องสั่นเทา ท้องฟ้าดวงดารายังต้องโค้งคำนับเพราะเขาคือเทพโบราณ! ครั้งอดีต โลกใบนี้เต็มไปด้วยเหล่าเทพโบราณ!

เสียงคำรามของเทพโบราณได้ปลดปล่อยกลิ่นอายโบราณเข้าไปในโลก สิ่งมีชีวิตทั้งหมดต้องยอมจำนนต่อเสียงคำรามของเทพโบราณ พลังทั้งหมดจะต้องสลายตัว!

เสียงคำรามนี้รุนแรงมากกว่าสายฟ้าหลายเท่า แล้วสายฟ้าเบื้องหน้าจะเกิดอะไรขึ้นเล่า!? เสียงคำรามเต็มไปด้วยพลังอันไร้ที่สิ้นสุด ก่อตัวเป็นพายุกวาดไปทั่วบริเวณ

ตอนที่เสียงคำรามเทพโบราณปะทะใส่ยู่เฟย เขาพึ่งจะยกเท้าขึ้นมา พลังนั้นทำให้ความคิดเขาต้องสั่นสะท้านและรีบถอยหนี ราวกับเขาจะถูกฉีกกระชากหากไม่ยอมถอย

ใบหน้าซีดเซียว ในแววตาเขาแล้วหวังหลินดุจอสูรร้ายโกรธเกรี้ยวที่ส่งกลิ่นอายทรงพลังจนเขาต้องถอย พลังดั้งเดิมในร่างกายโคจรอย่างรวดเร็วโดยไร้การควบคุม หากมันหยุดเขาคงตายและแตกสลายในทันที!

วินาทีนั้นสองหูพลันอื้ออึงและแยกตัวออกมาจากโลก เขาได้ยินแต่เพียงเสียงหัวใจตัวเองกำลังเต้นรัวอยู่ในหู

ท้ายที่สุด หัวใจเต้นรัวเร็วจนเสียงเชื่อมต่อกัน สายตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวจากดวงวิญญาณ หวาดกลัวต่อเทพโบราณ!

เป็นครั้งแรกที่ยู่เฟยรู้สึกหวาดกลัว ตอนแรกเพียงแค่เศษเสี้ยวเท่านั้น แต่วินาทีถัดมามันก็เต็มไปทั่วจิตใจ

เด็กหัวโตใบหน้าซีด ความคิดสั่นสะท้านภายใต้เสียงคำรามของเทพโบราณ ตอนนี้เขามีต้นกำเนิดเทพจึงเป็นเทพ แต่วินาทีนั้นเขาก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นแค่มดแมลง

เล่ยจีร่างกายสั่นสะท้านเช่นกัน เสียงคำรามนั้นคงอยู่ในใจเล่ยจี ราวกับคนรับใช้พบเจอนายเหนือหัวที่แท้จริง เขาอดไม่ได้ที่จะคุกเข่าลงและฟังคำสั่งหวังหลินอย่างเชื่อฟัง

เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกแบบนี้ แม้เขาจะรู้สึกตกตะลึงแต่ไม่ได้ปฏิเสธมัน ค่อนข้างสัมผัสความคุ้นเคยเสียด้วย

หากพวกเขารู้สึกเช่นนี้ คงไม่ต้องกล่าวถึงกระบี่เหินสี่เล่มใกล้หวังหลิน แรงกระทบจากเสียงคำรามจนทำให้โลกเปลี่ยนสี มิติพังทลายด้วยตัวเอง กระบี่เหินสี่เล่มระเบิดไปทั้งหมด!

ขณะแตกสลาย เศษเสี้ยวนับไม่ถ้วนถูกผลักกลับไปและเปลี่ยนกลายเป็นร่างอวตารทั้งสี่ แต่ละร่างคือขั้นส่องสวรรค์ วินาทีที่พวกมันปรากฏร่างขึ้นมาก็ถูกแรงกระแทกจากเสียงคำรามเทพโบราณอีกครั้ง

ราวกับสายลมรุนแรงแฝงพลังทำลายล้างพัดผ่านไป ร่างอวตารทั้งสี่พังทลายและแตกสลายในทันที พวกมันตายอย่างสมบูรณ์!

หวังหลินก้าวเท้า ปรากฏระลอกคลื่นและหายตัวไป ปรากฏตัวอีกครั้งข้างต้าซานผู้เผชิญหน้ากับร่างอวตารตัวสุดท้ายของยู่เฟย ร่างอวตารตัวนั้นตกตะลึงเช่นเดียวกันจึงหยุดโจมตีและกำลังล่าถอย แต่มันจะเทียบกับหวังหลินได้อย่างไร? วินาทีที่หวังหลินปรากฏตัว สองดัชนีทำเป็นรูปกระบี่และกดลงไป สายฟ้าทรงอำนาจไร้ก้นบึ้งโผล่ออกมาจากทุกทิศทางและยังมีปลาหยินหยางด้วย เมื่อดัชนีหวังหลินประทับลงไป ร่างอวตารตัวสุดท้ายก็ระเบิด

หวังหลินใช้เวลาไม่กี่ลมหายใจเท่านั้นเพื่อสังหารร่างอวตารเจ็ดตัวทีละหนึ่ง เพียงแค่นี้เขาก็เหนือจินตนาการได้แล้ว!

หวังหลินมองใบหน้าซีดเผือดของยู่เฟยด้วยท่าทีเย็นชา พลางเอ่ยขึ้น “นี่คือปาฏิหาริย์ของข้า เจ้าพอใจหรือยัง!?”