1110. แดนสวรรค์พิรุณเปิดอีกครั้ง!

“หุบปาก!” หวังหลินขมวดคิ้ว

ฉวี่ลี่กั๋วหยุดพูดทันที แต่ร่างกระบี่สั่นเทาพร้อมกับคิดขึ้นมา ‘จบสิ้นแล้ว จบสิ้นแล้ว ข้าต้องบ้าไปแล้วแน่ๆที่กล้าโจมตีเจ้าอสูรร้ายตนนี้ ฉวี่ลี่กั๋วนะฉวี่ลี่กั๋ว เจ้านี่มันปิศาจเจ้าเล่ห์ เอ็งไปกระตุ้นมันได้ยังไง!?!’

“การหล่อหลอมจบสิ้นแล้ว ตั้งแต่นี้ไปข้าจะได้เห็นประสิทธิภาพของเจ้า หากเจ้ากล้าก่อกบฏอีกครั้ง ข้าจะลบเจ้าไปซะ!” หวังหลินเอ่ยน้ำเสียงเย็นเยียบแต่เหมือนสายลมที่ลบเลือนจิตใจฉวี่ลี่กั๋ว มันรีบพูดขึ้นม

“นายท่านจริงๆแล้วข้า…” หวังหลินโบกแขนไม่รอให้ฉวี่ลี่กั๋วเอ่ยจบ ส่งกระบี่เข้าไปในรอยแยก หวังหลินไม่ต้องการฟังคำพูดเยินยอของฉวี่ลี่กั๋ว

หลังจากนั้นเขาก็ก้าวเท้าหายวับไป

ต้าซานยังคงนั่งบ่มเพาะอยู่บนดาวเคราะห์เซียนไหนสักแห่งภายในสำนักวิหคเพลิง ด้านข้างมีแผ่นหนังอสูรมากมาย เขากำลังผสมผสานพลังของรอยสักเข้าไป

ขณะที่กำลังวาดอยู่ แขนขวาต้าซานสั่นเทาและเงยศีรษะขึ้นมา หวังหลินปรากฏตัวและมองเขาอย่างสงบนิ่ง

ต้าซานขบคิดเล็กน้อยและเอ่ยอย่างขมขื่น “นายท่าน…”

หวังหลินถอนสายตาและมองออกไปไกล ผ่านไปสักพักและเอ่ยขึ้นสงบนิ่ง “เจ้าได้สติกลับมาแล้ว ไม่ต้องเรียกข้าว่านายท่านหรอก”

ต้าซานใบหน้าขมขื่นยิ่งกว่าเดิมและเอ่ยเบาๆ “นายท่านเป็นคนทำให้ข้าอยู่รอดได้จนถึงตอนนี้ ต้าซานไม่มีวันลืม”

หวังหลินถอนหายใจพลางมองต้าซานและเอ่ยถาม “เจ้าจะจากไปเมื่อไหร่?”

ต้าซานมองหวังหลินด้วยร่างกายสั่นเทา เขาเผยรอยยิ้มและเอ่ยออกมา “นายท่านมองข้าออกได้อย่างไร?”

“เจ้าสร้างยันต์เซียนตั้งแต่เจ้าอยู่ที่นี่แล้ว หากเจ้าไม่วางแผนเอาไว้ก็คงไม่ทำ” เป็นครั้งแรกที่หวังหลินพบเจอต้าซานตั้งแต่ออกมา หวังหลินค่อนข้างรู้สึกซับซ้อนกับการมาพบกับอดีตองครักษ์เทพของเขา

ต้าซานพยักหน้าและเอ่ยกระซิบ “ข้าอยากเห็นเผ่าพันธุ์ของข้ากลับไปในดาราจักรทุกชั้นฟ้า นายท่าน นอกจากยันต์เซียนที่ข้าสร้างไว้ให้กับตนเองแล้ว ข้ายังสร้างมันอีกสามชิ้นให้ท่าน มันคือความเร็ว ทำลายและผนึก!” เขานำแผ่นหนังอสูรออกมาสามชิ้นและยื่นส่งมันให้แก่หวังหลินอย่างเคารพ

ยันต์เซียนทั้งสามแผ่นนี้ถูกสร้างขึ้นมาด้วยของหายาก เขาใส่ความพยายามลงไปมากกว่าปกติหลายเท่า

หวังหลินมองต้าซานพลางมองยันต์เซียนสามชิ้น “ตอนนี้ดาราจักรพันธมิตรเซียนตกอยู่ในความโกลาหล ขอให้เจ้าเดินทางด้วยความระมัดระวัง!”

ต้าซานมองหวังหลินและพยักหน้า

“หากเจ้าเจอศิษย์ที่ข้าพาไปบนดาวฉิงหลิน เมื่อนั้นโปรดช่วยข้าดูแลเขาด้วย” หวังหลินมองต้าซานอีกครั้งก่อนจะจากไป

จนกระทั่งหวังหลินจากไปต้าซานจึงคุกเข่าลงอย่างเงียบๆและโขกคำนับให้แก่หวังหลินหนึ่งครั้ง จากนั้นเก็บหนังอสูรทั้งหมด สูดหายใจลึกและลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า

ซือถูหนานต้องเดินทางไปแดนสวรรค์พิรุณเพื่อช่วยจักรพรรดิมังกรฟ้าครั้งนี้ด้วย พิษในร่างกายเขาไม่ได้ถูกบังคับให้ออกอย่างหมดจด หากไม่มียาแก้พิษ ก็ต้องแก้ปัญหาไปทีหลัง

ซือถูหนานมาถึงจุดที่สามสิบห้าผู้อาวุโสอยู่แล้วและยืนอยู่ข้างๆหนึ่งในนั้น ซึ่งคือผู้อาวุโสที่ช่วยซือถูหนานขับพิษ

ซือถูหนานนั่งด้วยสีหน้าเคร่งขรึม แต่ก็คิดขึ้นมาในใจไว้แล้ว หากเขาลบล้างพิษออกไปได้ เขาจะลากหวังหลินไปที่ดาวเฟิ่งลวนเพื่อไปแก้แค้น! เขาจะเอาคืนความทรมานที่เขาได้รับมาจากเหล่าเซียนสตรีบนดาวเฟิ่งหลวน!

ณ ดาวเคราะห์ร้างแห่งหนึ่งในสำนักวิหคเพลิงที่ไม่เหมาะสมให้คนอาศัยอยู่ ที่นี่เต็มไปด้วยแก๊สพิษ เปลวเพลิงยิ่งทำให้พิษหนาแน่นยิ่งกว่าเดิม

หวังหลินปรากฏตัวขึ้นบนหนึ่งในดาวเคราะห์ร้าง ที่นี่ไม่มีต้นไม้ เกือบทุกชีวิต้องดับสูญ เหลือแต่เพียงทะเลทรายสีดำส่งความร้อนหนาแน่น

ยามที่ยืนอยู่บนทะเลทรายสีดำจะรู้สึกถึงร่องรอยของพิษที่ผสมผสานในความร้อนนี้ด้วย ทะเลทรายสีดำไม่ได้ราบเรียบ มันมีขึ้นลงและมีกระทั่งภูเขา

เบื้องหน้าหวังหลินมีภูเขาหนึ่งสีดำสนิท คลื่นความร้อนทำให้เส้นผมสีขาวของหวังหลินพริ้วไหวในสายลม

หวังหลินคำนับฝ่ามือและเอ่ยออกมา “หวังหลินขอคารวะผู้อาวุโสคู่รักเซียนเทพเมฆา!”

ปราณกระบี่สายหนึ่งโผล่ออกมาจากภูเขา พุ่งเข้าหาหวังหลิน หวังหลินไม่ได้หลบหนีแต่ยิ้มออกมามองปราณกระบี่

ปราณกระบี่เข้ามาใกล้และเปลี่ยนกลายเป็นคนผู้หนึ่ง เขาดูอายุวัยกลางคน หน้าตาสมสง่าแต่ซีดเผือดเล็กน้อย เมื่อเห็นหวังหลินจึงเผยรอยยิ้ม

“หวังหลิน สองผู้อาวุโสรู้ว่าเจ้ามาแล้ว เช่นนั้นตามข้ามา” ชายคนนี้คือโจวยี่!

ไม่จำเป็นต้องพูดเรื่องความสัมพันธ์กันอีกแล้ว ทั้งสองก้าวเข้าไปในภูเขาและจมลงไป

ภูเขานี้ลึกมาก คลื่นความร้อนผุดออกมาจากภายใน หวังหลินไม่ได้สนใจอะไรและมองโจวยี่ซึ่งดูปกติดี “ตอนที่ข้ามาที่นี่ครั้งแรก ข้าไม่คุ้นกับมันจริงๆ แต่ตอนนี้ไม่มีปัญหาแล้ว” โจวยี่ลังเลเล็กน้อยแต่ก็ยังเอ่ยถาม “หวังหลิน…เจ้า…ข้าได้ยินว่าเจ้ามาครั้งนี้เนื่องจากต้องการช่วยจักรพรรดิมังกรฟ้าใช่ไหม”

หวังหลินส่ายศีรษะมองโจวยี่ด้วยท่าทีเคารพ “นอกจากการช่วยจักรพรรดิมังกรฟ้าแล้ว ยังมีอีกเรื่องที่เกี่ยวข้องกับจักรพรรดิฉิงหลิน มีเพียงฉิงหลินตื่นมาเท่านั้นจึงจะสามารถช่วยขุนนางเทพฉิงซวงให้ฟื้นคืนชีพได้”

หลังจากโจวยี่ได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น เขามองหวังหลินและค่อยๆเอ่ยขึ้น “ขอบคุณ!”

หวังหลินส่ายศีรษะและมีสีหน้าซับซ้อน โจวยี่ตกตะลึงและคิดถึงบางอย่างได้ทันที สีหน้าท่าทีมืดมน เขาถอยกลับมาคู่หวังหลินและเอ่ยขึ้น “เจ้าและข้าเหมือนกันมาก…แต่ข้ามีเรื่องให้เจ้าช่วย ขณะที่เจ้าไม่มีใครให้ช่วย…พี่ใหญ่โจวไร้พลังอำนาจจะช่วยเจ้า”

หวังหลินขบคิดและไม่พูดอะไรอีก

หลังจากนั้นไม่นานทั้งสองก็มาถึงด้านล่าง ด้านล่างนี้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงจากคนที่มีวิชาอันทรงพลัง ที่นี่ราวกับเป็นโลกอีกใบเสมือนสวนสวรรค์

สายน้ำเล็กๆไหลเอื่อยไปที่ไหนสักที่ กระท่อมไม้หลายหลังวางอยู่ข้างกัน ทั้งยังมีดอกไม้เบ่งบานบนสนามสีเขียว

หวังเว่ยนั่งอยู่ด้านข้างแม่น้ำ ยิ้มให้แก่คนรักของตนเองที่อยู่บนอีกด้าน ฮู่จวนเหมือนเด็กเหยียบย่ำไปบนแม่น้ำ บางครั้งก็เตะขึ้นมาเป็นคลื่น

หลังจากหวังหลินและโจวยี่เข้ามาในม่านพลัง หวังหลินคำนับฝ่ามือและเอ่ยอย่างเคารพ “ผู้น้อยหวังหลินขอคารวะสองผู้อาวุโส”

หวังเว่ยมองหวังหลินและเผยรอยยิ้ม “บอกเหตุผลที่เจ้าขอให้ข้าลอบโจมตีลี่หยุนจื่อมา ไม่เช่นนั้นข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปง่ายๆ!”

ฮู่จวนอยู่อีกฝั่งของแม่น้ำพลันลูบผมตนเองและเอ่ยขึ้นมา “หวังหลิน เขาห่วงเรื่องนี้มาก เขารู้สึกว่ามันน่าอายที่ไปลอบโจมตีเด็กน้อยด้วยสถานะตนเองที่เป็นผู้อาวุโส”

หวังหลินยิ้ม หวังเว่ยและฮู่จวนใกล้ชิดกับเขามากหลังจากเกิดเรื่องที่ดินแดนวิญญาณปิศาจ พวกเขาไม่ถือว่าเป็นคนนอกอีกแล้ว หวังเว่ยอาจจะไม่สนใจเรื่องการลอบโจมตีลี่หยุนจื่อมากนัก

แต่เมื่อถูกถามมาหวังหลินจึงอธิบายเล็กน้อย หวังเว่ยไม่สนใจหลังจากฟังเหตุผลอีก

“ตอนที่อยู่ในดินแดนวิญญาณปิศาจ ผู้น้อยได้ยินคำพูดสุดท้ายของจักรพรรดิฉิงหลิน อารามแดนสวรรค์พิรุณ ผลึกวิญญาณดั้งเดิมและร่างของฉิงซวง ผู้น้อยมีอยู่สอง แต่อารามแดนสวรรค์พิรุณนั้น…” หวังหลินหยุดชะงักลงและมองหวังเว่ย

หวังเว่ยท่าทางเคร่งขรึมและพยักหน้า “หลายปีมานี้ข้าคิดไว้แล้วและมีอารามอยู่จริงๆ! มันคือตำแหน่งที่อาจารย์กลายเป็นจักรพรรดิเทพ ข้าบอกเจ้าเรื่องนี้ไว้ก่อนแล้ว ดังนั้นการที่เจ้ามาที่นี่หมายความว่า…” หวังเว่ยมองหวังหลิน

หวังหลินขบคิดเงียบๆก่อนจะบอกเรื่องที่ว่าจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์คนเก่าไปเอาผลึกแดนสวรรค์พิรุณมาได้อย่างไร หวังเว่ยเคร่งเครียดหลังจากได้ยินเช่นนี้ แม้กระทั่งฮู่จวนก็หยุดเล่นน้ำ นางสวมรองเท้ามาอยู่ข้างหวังเว่ย

ทั้งสองมองหน้ากันเอง หวังเว่ยเอ่ยขึ้นมา “เราสองคนจะจดจำความเมตตาของจักรพรรดิวิหคเพลิงเอาไว้ หากจักรพรรดิมังกรฟ้าถูกขังไว้ในแดนสวรรค์พิรุณจริงๆ เราสองคนจะช่วยเหลือเขาเพื่อตอบแทนบุญคุณที่จักรพรรดิวิหคเพลิงคนเก่านำผลึกแดนสวรรค์พิรุณมาให้”

หวังหลินพยักหน้า หวังเว่ยและฮู่จวนทำความสะอาดเล็กน้อย ตามหวังหลินจากไปพร้อมกับโจวยี่

ส่วนร่างฉิงหลินนั้นหวังเว่ยเป็นคนเก็บเอาไว้

ณ ค่ายกลบนดาววิหคเพลิง ทุกคนกำลังรออยู่อย่างเงียบๆ จังหวะนี้ลำแสงสี่สายเข้ามาใกล้และมาถึงค่ายกล เผยออกมาเป็นหวังหลิน หวังเว่ยและพรรคพวก

หวังหลินก้าวเข้าไปใจกลางค่ายกล นั่งลงโดยไม่รอให้เสียเวลา ดวงตาเปล่งประกายและร้องตะโกน “เปิดค่ายกล!” สิ้นคำนั้น แขนขวายื่นเข้าใส่ความว่างเปล่า ปรากฏรอยแตกร้าว ผลึกที่เต็มไปด้วยพลังปราณสวรรค์ลอยออกมา!

ขณะเดียวกันเหล่าสมาชิกนับหมื่นคนลืมตาขึ้น พลังดั้งเดิมเข้าไปในค่ายกลด้านล่างและเริ่มเกิดแสงกระพริบ

เมื่อแสงกระพริบส่องสว่างถึงระดับหนึ่ง มันเริ่มรวมกันอยู่ใต้ผู้อาวุโสสามสิบห้าคน ผู้อาวุโสทั้งหมดสร้างผนึกและกระตุ้นพลังของตนเองอย่างบ้าคลั่ง พลังดั้งเดิมจากเหล่าศิษย์ถูกแบ่งออกเป็นสามสิบห้าส่วนและเคลื่อนตรงเข้าหาผลึกเบื้องหน้าหวังหลินใจกลางค่ายกล

ผลึกส่องสว่างเจิดจ้าในเสี้ยววินาที ปราณสวรรค์จำนวนมหาศาลเต็มไปทั่วบริเวณ เสาปราณสวรรค์พุ่งเข้าสู่ท้องฟ้า ระลอกคลื่นแพร่กระจายทุกทิศทาง

ประตูแดนสวรรค์ค่อยๆปรากฏขึ้นเหนือดาวเคราะห์วิหคเพลิง! นาทีนี้เซียนทั้งหมดที่บรรลุระดับบ่มเพาะถึงระดับนึงพลันรู้สึกถึงความผันผวน คนที่คุ้นเคยจะบอกได้ว่าแดนสวรรค์พิรุณกำลังจะเปิด!

ขณะเดียวกัน เตาหลอมพิรุณปรากฏขึ้นไปทั่วดาราจักรพันธมิตรเซียน อย่างไรก็ตาม ฝ่ายทุกชั้นฟ้า สำนักซากศพและกองกำลังพันธมิตรเซียนได้รวมตัวกันอยู่บนดาวซูซาคุแล้ว แม้พวกเขาจะตกตะลึงแต่ก็ไม่มีเวลามากังวล

“คนที่มีระดับบ่มเพาะเช่นเราจะทำให้แดนสวรรค์พิรุณไม่มั่นคงและล่มสลายกว้างใหญ่ เราต้องรีบช่วยเหลือจักรพรรดิมังกรฟ้า!!!” หลังหวังหลินเอ่ยขึ้นมา เขาจึงพุ่งเข้าหาประตูแดนสวรรค์พิรุณ! เบื้องหลังคือผู้อาวุโสสามสิบห้าคน ซือถูหนาน หวังเว่ย ฮู่จวนและคนอื่นๆทั้งหมดที่ตามมา

อีกคนที่หวังหลินยุ่งเกินกว่าจะสนใจก็เข้ามาแดนสวรรค์พิรุณเช่นเดียวกัน! คนผู้นั้นคือสตรีร่างศพเงิน!

ขณะเดียวกันห่างออกไปไกลบนดาวเคราะห์ร่างทางฝั่งเหนือของพันธมิตรเซียน ดาวเคราะห์สั่นไหวรุนแรงและแบ่งเปิดขึ้นมา ชายชราผมขาวลอยออกมาด้วยเรือนผมปกคลุมใบหน้า แสงผลึกกระพริบเป็นเตาหลอมพิรุณ

“หวังหลิน…เจ้าไม่อาจพ้นการคำนวณข้าไปได้!”

นาทีนี้สายลมกรรโชกพัดผ่านเส้นผมยุ่งเหยิงบนใบหน้าขึ้นมา เผยตัวตนเขาเป็น…

เทียนหยุน!