1129. ผู้ยิ่งใหญ่

‘ด่านปฐพี!’ หวังหลินดวงตาส่องสว่างและพุ่งเข้าหาวังวนโดยไม่ลังเล โลกแห่งทรายปรากฏเบื้องหน้า ฉากเหตุการณ์อันคุ้นเคยทำให้เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก

หวังหลินหวาดกลัวจื่อเฉียงมาก หากพบมันอีกครั้งคงต้องยอมยกเลิกการตรวจสอบพลังต้าเสินอย่างไม่มีทางเลือก ยอมแพ้ต่อร่างอวตารนี้และรีบหนีอย่างรวดเร็วด้วยร่างเดิม

แม้หวังหลินจะคุ้นเคยกับด่านปฐพี เขายังคงระมัดระวัง หลบเลี่ยงจุดอันตรายที่พบก่อนหน้านี้และใช้เวลาวันเดียวหาทางเข้าสู่ด่านถัดไป และจึงก้าวเข้าไปข้างใน

ระหว่างทางหวังหลินยึดมั่นในหลักการระมัดระวัง ผ่านพื้นที่อันคุ้ยเคยเข้าไปสู่ส่วนลึกของเทพโบราณ ทั้งยังเจอเซียนจำนวนมากระหว่างทางด้วย

พอวันที่ห้า หวังหลินจึงมาถึงด่านสุดท้ายของดินแดนเทพโบราณซึ่งเป็นมิติว่าง วินาทีที่เขาเข้าไป หวังหลินสัมผัสการใช้วิชาเซียนขึ้นมาทั้งยังมีเสียงสมบัติปะทะกัน จึงรีบถอยโดยไม่ลังเล

ข้างในมิติว่างมีเซียนจำนวนมาก ห่างจากหวังหลินไม่ไกลมีอยู่ประมาณสิบคนกำลังต่อสู้กับชายชราชุดแดง!

ชายชราดูแก่มาก เขาไม่จำเป็นต้องใช้ผนึกอันใด แค่สะบัดมือก็สร้างวิชาได้แล้ว วิชาทั้งหมดของเขาไม่เคยเห็นมาก่อนและแฝงร่องรอยแห่งการเวลา

เมื่อหวังหลินเห็นชายชรา พลันหรี่ตาแคบ จดจำได้อย่างเลือนลางว่าเขาเป็นเซียนฉีโบราณที่อยู่ในทะเลโลหิตของต้าเสิน ชายชราคนนี้ทรงพลังเท่ากับเซียนขั้นชำระสวรรค์ระดับปลาย

เหล่าเซียนที่กำลังต่อสู้กับชายชรามีโลงศพอยู่รอบตัวทั้งหมด โลงศพเปิดออกไปแล้วและเหล่าหุ่นเชิดคือกองกำลังหลักในการโจมตี

แม้ชายชราจะอยู่คนเดียว ทว่าการต่อสู้นั้นรุนแรงยิ่ง มีร่างคนตายมากกว่าสิบคนลอยอยู่รอบๆ

เหล่าเซียนประมาณเจ็ดถึงแปดคนกำลังยืนอยู่รอบๆการต่อสู้ พวกเขาคือศิษย์ของสำนักซากศพ มีชายหนุ่มชุดดำกำลังเป็นผู้นำ ยืนจ้องชายชรา บางครั้งก็ชี้นิ้วสั่งการให้หุ่นเชิดซากศพที่กำลังโจมตีให้เปลี่ยนค่ายกล

การปรากฏตัวของหวังหลินทำให้ทั้งสองฝ่ายสนใจทันที เมื่อชายชราเห็นหวังหลิน ดวงตาพลันเรืองแสงเปล่งประกายสีแดง

ผู้คนของสำนักซากศพสังเกตหวังหลินได้แต่ไม่รู้ว่าหวังหลินเป็นใคร ชายหนุ่มชุดดำมองหวังหลินและสะบัดแขน ศิษย์สำนักซากศพสองคนลอยเข้าหาหวังหลินทันที

หนึ่งในนั้นคำนับฝ่ามือและรีบเอ่ย “สหายเซียน สำนักซากศพเราเป็นกลุ่มแรกที่โจมตีเซียนฉีโบราณคนนี้ โปรดไปที่อื่น!”

แม้คำพูดดูสุภาพ สายตากลับไม่เป็นมิตรอย่างยิ่ง คนข้างๆเขาก็มีสายตาเย็นเยียบเช่นเดียวกัน

หวังหลินพยักหน้าและลอยไปด้านข้าง เมื่อคนของสำนักซากศพเห็นหวังหลินจากไปจึงไม่ให้ความสนใจเขาอีก ชายหนุ่มชุดดำไม่แม้แต่มองหวังหลิน เขาเพียงมองชายชราชุดแดง ดวงตาเต็มไปด้วยความโลภ

‘ข้าต้องได้ร่างและวิญญาณของเซียนโบราณคนนี้!’

หวังหลินเหาะเหินผ่างมิติว่างและเห็นเหล่าเซียนจำนวนมาก ทั้งหมดเกาะเป็นกลุ่มเล็กๆประมาณสามถึงห้าคน บางคนอยู่ตัวคนเดียวราวกับกำลังมองหาอะไรบางอย่าง

หวังหลินเห็นเซียนโบราณจากทะเลโลหิตของต้าเสินเช่นเดียวกัน และทั้งหมดก็ถูกล้อมรอบด้วยเซียนจำนวนมาก ทุกครั้งที่หวังหลินเข้าไปใกล้จะถูกหยุดเหมือนกับสำนักซากศพ แม้พวกเขาจะพูดสุภาพ แต่หากหวังหลินก้าวไปอีกก้าวคงเกิดความขัดแย้งแน่

หวังหลินท่าทางสงบนิ่งแต่มีสายตาดูถูก ทุกครั้งที่เขาเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้จะเลือกจากมา

‘เหล่าเซียนฉีโบราณพวกนี้เป็นสิ่งล่อใจพอจะทำให้พวกเขาเกิดความโลภ สิ่งที่จะได้มาคือวิถึการฝึกและวิชาของเซียนโบราณพวกนี้!’

แม้เซียนโบราณทั้งหมดจะมีระดับบ่มเพาะแตกต่างกัน ทั้งหมดกลับใช้วิชาทรงพลัง บ่อยครั้งที่มันทรงพลังพอจนฆ่าเซียนหลายคนที่ต่อสู้ด้วย

เซียนโบราณทั้งหมดที่หวังหลินเห็นเป็นกลุ่มที่อ่อนแอในทะเลโลหิต หวังหลินยังไม่เจอเซียนโบราณที่แข็งแกร่งเลยสักคน

‘ข้าสงสัยว่าปรมาจารย์จงเฉินและกลุ่มเซียนทรงพลังของสำนักซากศพพวกนั้นเลือกจะไปไหน!’ หวังหลินแพร่กระจายสัมผัสวิญญาณออกมามอง มิติว่างแห่งนี้กว้างใหญ่เกินกว่าจะปกคลุมด้วยสัมผัสวิญญาณ พอวันที่แปดหวังหลินก็พลันหยุดลงและมองตรงไปข้างหน้า

เขาเห็นแสงโลหิตสีแดงปรากฏขึ้นมาไกล ยามที่แสงแพร่กระจายออกมามีเสียงดังสนั่นกึกก้องออกมาด้วย มันแพร่กระจายมาไม่รู้นานแค่ไหนก่อนที่จะปรากฏเบื้องหน้าดวงตาหวังหลิน

มองด้านหลังมัน แสงสีแดงโลหิตถูกผลักมาได้ไกลแล้ว หวังหลินดวงตาส่องสว่างพลางพุ่งออกไปและเคลื่อนที่ไปยังจุดที่ระลอกคลื่นโผล่ออกมา

ระลอกคลื่นโลหิตนี้เป็นจุดที่ทำให้เกิดพลังดั้งเดิมผันผวนรุนแรง มีเพียงเซียนที่แข็งแกร่งเท่านั้นที่จะสร้างคลื่นกระแทกได้ทรงพลังเพียงนี้

ปรมาจารย์จงเฉินหน้าซีดพลางจ้องชายชราชุดแดง ชายชราคนนี้สีแดงไปทั้งตัว แม้แต่ดวงตาก็ยังสีแดงเข้ม ทว่าไร้สัมผัสความบ้าคลั่ง มีเพียงความสงบนิ่งเยือกเย็น

ระลอกคลื่นวิชาเกิดความผันผวนรอบๆทั้งสองคน สองฝ่ายต่างล่าถอยและไม่ได้กล่าวอะไร ชายชราโบกแขนเสื้อปรากฏทะเลโลหิตและเปลี่ยนกลายเป็นมังกรพุ่งเข้าหาปรมาจารย์จงเฉินพร้อมเสียงคำราม

เจ้ามังกรสร้างขึ้นมาอีกแปดหัว กลายเป็นมังกรโลหิตเก้าเศียร ส่งเสียงคำรามสั่นสะเทือนสวรรค์และเข้าไปใกล้ปรมาจารย์จงเฉิน

‘กลลวงอีกแล้ว!’ ปรมาจารย์จงเฉินรีบถอยพลางใช้ฝ่ามือสร้างผนึกแตะบนหน้าผาก ลูกปัดเผาไหม้ปรากฏขึ้นตรงนั้น เขาชี้นิ้วเปลี่ยนมันให้กลายเป็นทะเลเพลิงลอยเข้าหามังกรเก้าเศียร

เสียงดังสนั่นคับฟ้า ชายชราชุดแดงเคลื่อนไปข้างหน้าดุจสายฟ้าพุ่งผ่านมังกรโลหิตและทะเลเพลิง ปรากฏตัวเบื้องหน้าปรมาจารย์จงเฉิน จากนั้นยกแขนขวาขึ้นมาสับลงไปอย่างโหดเหี้ยม!

ปรมาจารย์จงเฉินระมัดระวังไว้อยู่แล้ว เขาถอยอีกครั้งและพ่นบางอย่างออกมา มันคือชิ้นส่วนแดนสวรรค์ที่ขยายตัวออกอย่างรวดเร็ว

ปัง!

ชายชราชุดแดงกระแทกฝ่ามือใส่บนชิ้นส่วนแดนสวรรค์จนส่งเสียงปังดังสนั่น และถูกผลักกลับไป จากนั้นมองปรมาจารย์จงเฉินอย่างใจเย็นและใช้ฝ่ามือสร้างผนึก โบกแขนขวาเผยท่าทางเจ็บปวด ใบหน้าปูดโปนฟองโลหิตขึ้นมามากมาย ภาพเหตุการณ์นี้น่าตกตะลึงจนทำให้จิตใจหนาวเหน็บ

ปรมาจารย์จงเฉินต่อสู้กับเซียนโบราณคนนี้มาหนึ่งวันแล้ว แต่พวกเขาก็ยังยื้อกันเอาไว้ พอเห็นผิวหนังอีกฝ่ายพลันเปลี่ยนเป็นแบบนั้น ปรมาจารย์จงเฉินตกตะลึงเล็กน้อยและเฝ้าระวังทันที ยื่นแขนขวานำพัดออกมาจากมิติเก็บของ

พัดเป็นสีขาวล้วนราวกับสร้างขึ้นจากหินหยก

ทันใดนั้นฟองโลหิตทั้งหมดบนตัวชายชราพลันแตกโพละ ตกอยู่ในกองเลือด เขาปลดปล่อยเสียงคำรามดุจอสูร ร่างกายปูดโปนทันที โลหิตบนร่างพองตัวและเขาไม่เหมือนมนุษย์อีกแล้ว

ร่างกระพริบวูบวาบพุ่งใส่ปรมาจารย์จงเฉินทันที ปรมาจารย์จงเฉินถอยร่นและกำลังจะใช้พัดโจมตีแต่ก็ต้องหยุดชะงักลง เผยท่าทางเคารพและเก็บพัดกลับไป

แขนแก่ชราข้างนึงปรากฏขึ้นเบื้องหน้าชายชราที่กำลังพุ่งมาอย่างเงียบเชียบ นิ้วชี้ค่อยๆบรรจงชี้ไป

แค่การชี้อย่างลวกๆนี้ดูเหมือนทำให้ชายชราชุดแดงแตกสลายด้วยตัวเอง ดัชนีพลันร่อนลงตรงกลางหน้าผากชายชรา

ร่างกายสั่นเทา ดัชนีแทงทะลุกะโหลกราวกับทะลุผ่านเศษกระดาษ

ศีรษะชายชราชุดแดงระเบิดกลายเป็นแสงโลหิตแพร่กระจายอย่างบ้าคลั่งในทุกทิศทาง แม้แต่ร่างกายก็แตกสลาย

ชายชราชุดดำก้าวเดินออกมาจากความว่างเปล่า สีหน้าสงบนิ่งแฝงความเศร้าเล็กๆ

“ข้าไม่คิดว่าเขาจะซ่อนตัวอยู่ที่นี่จริงๆ…”

ปรมาจารย์จงเฉินเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเคารพยิ่ง “ขอคารวะ ท่านผู้ยิ่งใหญ่”

ชายชราชุดดำขมวดคิ้วและพึมพำกับตัวเอง “การเคลื่อนไหวครั้งใหญ่นี้ไม่อาจทำให้ข้าปรากฏตัวขึ้นได้ เป้าหมายของเขาคืออะไรกันแน่…”

“ท่านผู้ยิ่งใหญ่…ด้านนอกดาวซูซาาคุก่อนนี้ สมบัตินั่น…คำพูดพวกนั้น…” ปรมาจารย์จงเฉินไม่ยอมเข้ามาที่นี่แต่ด้วยคำสั่งของคนตรงหน้าเขาจึงไม่มีพลังอำนาจจะปฏิเสธอะไรได้ พลางชี้จุดตัวตนอันน่าหวาดกลัว

ชายชราขบคิดเงียบๆ หลังจากนั้นสักพักจึงส่ายศีรษะและถอนหายใจ

‘ปรมาจารย์หวู่จี เจ้าพยายามจะทำอะไรกันแน่…’

ขณะเดียวกันในทะเลโลหิตบนเสาหินแท่งใหญ่ ต้าเสินยืนขึ้นมองไปยังท้องฟ้าสีแดงโลหิตและเผยรอยยิ้มชั่วร้าย

‘ครั้งนี้ข้าสามารถฆ่าได้ตามที่พอใจ!!’ ต้าเสินหัวเราะพลางก้าวเท้ายื่นแขนเข้าฉีกท้องฟ้า ปรากฏรอยแยกขึ้นมาในทะเลโลหิต ซึ่งปลายทางเป็นด้านนอกตรงจุดที่เซียนส่วนใหญ่ตั้งอยู่!

เหล่าเซียนหลายร้อยที่กำลังนั่งอยู่ด้านล่างทะเลโลหิต ทั้งหมดพลันลืมตาขึ้นและลอยขึ้นไปในอากาศ!