1278. ร้อยกำปั้น
แสงสีแดงปีศาจล้อมรอบไปทั้งร่างหวังหลิน แสงนี้ออกมาจากโลหิตที่ผสานกับวิญญาณดั้งเดิม ด้วยพลังอำนาจของโลหิตประหลาดนี้ หวังหลินจึงสามารถฟื้นคืนร่างขึ้นมาใหม่ในพริบตาหลังจากพังทลายลงไป
หวังหลินไม่มีเวลาคิดถึงการเปลี่ยนแปลงฉับพลันนี้ เขารู้สึกชัดเจนว่าพลังจากโลหิตกำลังหายไปอย่างรวดเร็ว
ใช้เวลาไม่นานพลังของโลหิตก็หายไปอย่างสมบูรณ์
แต่หวังหลินไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องนั้นแล้ว ตอนนี้ร่างเขาฟื้นคืนกลับมาใหม่ ในใจเกิดความคิดบ้าๆขึ้นมา เขามองฉุยต้าวและพุ่งออกไป
ขณะนั้นร่างกายเปลี่ยนกลายเป็นเทพโบราณสูงหลายพันฟุต! ดวงดาวหกดวงตรงกลางหน้าผากหมุนติ้วอย่างรวดเร็วและปรากฏดวงดาวแห่งกฎขึ้นมาด้วย เพียงชำเลืองมองจึงดูเหมือนเขาเป็นเทพโบราณเจ็ดดาว!
กลิ่นอายบ้าคลั่งโผล่ออกมาจากร่างเทพโบราณ ตอนนี้ราวกับหวังหลินได้กลืนกินผลทะยานสวรรค์ไปมากมายนับไม่ถ้วน!
เขาไม่อาจตายได้ เขาต้องไม่ตาย เขาต้องฆ่าทุกสิ่ง ฆ่าทุกอย่างไม่ว่าจะเสียอะไรไปก็ตาม!
กรรรร!
หวังหลินร้องคำรามเหมือนจิตวิญญาณอันโหดเหี้ยมจากยุคบรรพกาล แขนซ้ายกำหมัดและกระหน่ำลงใส่ฉุยต้าว ขณะเดียวกันส่งเสียงร่ายซับซ้อนออกมาจากปาก!
เผ่าเทพโบราณไม่มีวิชามากนัก แต่ละวิชานั้นทรงพลังยิ่งยวดและไม่ใช่สิ่งที่เซียนจะเข้าใจได้ ขณะที่หวังหลินเอ่ยเสียงดังกึกก้อง พลังชีวิตอันรุนแรงระเบิดออกมาจากในร่าง! ในโลกนี้ไม่มีสิ่งใดจะเทียบกับพลังชีวิตของเทพโบราณได้!
“วิชาเทพโบราณ แลกเปลี่ยนชีวิต!”
หวังหลินร้องคำรามและโยนกำปั้นออกไป กำปั้นนี้ทำให้อากาศเบื้องหน้าสั่นสะเทือนก่อนที่จะพังทลายไปทันที หวังหลินสูญเสียพลังชีวิตไปอย่างรวดเร็ว แรงกระแทกในกำปั้นนั้นพุ่งตรงเข้าหาฉุยต้าว
เกิดเสียงดังปังและทั้งเขตระดับห้ากำลังล่มสลาย กำปั้นของหวังหลินปะทะกับฝ่ามือขวาของฉุยต้าว! ปัง! หวังหลินกระอักโลหิต ร่างกระเด็นกระดอนกลับไป แต่เขาหยุดตัวเองได้หลังจากลอยไปหมื่นฟุต หวังหลินเผยใบหน้าบ้าคลั่งและพุ่งเข้าหาอีกครั้ง
สีหน้าของฉุยต้าวไม่เปลี่ยนแปลง แต่ด้านขวารู้สึกชาเล็กน้อย เขากำลังใช้วิชาทั้งหมดเพื่อต่อต้านลิ่มเจ็ดสีและแบ่งพลังออกมาเล็ดน้อยเท่านั้น แต่ฝ่ามือนั่นก็มากพอจะทำลายเซียนขั้นทลายสวรรค์ระดับสูงสุดได้แล้ว
“แลกเปลี่ยนชีวิตกับพลังอำนาจ นี่มันแค่เพิ่มขึ้นมาชั่วคราวเท่านั้น ข้าอยากจะเห็นว่าเจ้าจะโยนหมัดออกมาได้สักกี่ครั้ง!”
หวังหลินโผล่ออกมาอีกครั้งและโยนกำปั้นที่สอง พลังชีวิตส่วนหนึ่งหายไป เดิมทีเส้นผมเป็นสีขาว ตอนนี้เป็นสีเทาและดวงดาวตรงกลางหน้าผากหมองหม่นขึ้น
กำปั้นที่สองมาถึงแล้ว! ยามที่ปะทะกับฝ่ามือของฉุยต้าว หวังหลินอดทนต่อความเจ็บปวดในร่างและเผยรอยยิ้มขมขื่น ถึงแม้เขาจะเจ็บปวดแต่ก็โยนกำปั้นที่สาม กำปั้นที่สี่ กำปั้นที่ห้า กำปั้นที่หก…พริบตาเดียวหวังหลินโยนออกไปสิบกำปั้น!
กำปั้นทั้งสิบนี้สูญเสียพลังชีวิตมากเกินไป เมื่อร่อนลงจึงเกิดคลื่นกระแทกแพร่กระจายและทำให้ทั้งเขตระดับห้าล่มสลาย!
รอยแยกอวกาศนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นในเขตระดับห้า สายลมเย็นพัดผ่านทั้งเขต เส้นผมหวังหลินหลุดร่วง ปรากฏริ้วรอยเหี่ยวย่นและเขาก็แก่ขึ้นทันที
อย่างไรก็ตามแววตายังคงแดงฉานและเปล่งเจตนาต่อสู้อันบ้าคลั่งออกมา!
เสียงดังคะนองกึกก้องกัมปนาทพร้อมกับเหล่ากำปั้นลอยเข้าหาฉุยต้าวอย่างต่อเนื่อง ฉุยต้าวยังมีสีหน้าเหมือนเดิมหลังจากกำปั้นที่สอง แต่พอถึงกำปั้นที่หกเขาก็ถึงแขนกลับ ถอยไปหลายก้าวและพ่นสายหมอออกมา
เขาใช้สายหมอกนี้เพื่อต่อต้านกำปั้นที่เหลือของหวังหลิน!
“ถึงแม้เจ้าจะมีร่างเทพโบราณ เจ้าก็ไม่สามารถทนต่อวิชาใช้พลังชีวิตแบบนี้ได้ การจะสู้กับข้าด้วยวิชานี้ช่างน่าขัน!” ฉุยต้าวเหยียดยิ้ม เขาสามารถรั้งลิ่มเจ็ดสีตรงกลางหน้าผากได้ ไม่ว่ามันจะพยายามเจาะลงไปมากแค่ไหนก็ไม่สามารถเข้าไปถึงกะโหลกได้ แต่ความเจ็บปวดถึงหัวใจยังอยู่เหมือนเดิม
‘ลิ่มเทพเจ็ดสีของราชันย์ช่างประหลาดเกินไป โชคดีที่เจ้าเด็กนี่ไม่รู้วิธีใช้งานมันอย่างถูกต้อง อย่างไรก็ตาม ป้องกันสิ่งไม่คาดฝันไว้จะดีที่สุด!’ ฉุยต้าวส่งเสียงคำรามพร้อมระเบิดระดับบ่มเพาะทั้งหมดเพื่อบังคับให้ลิ่มเจ็ดสีหลุดออกไป!
พลังชีวิตส่วนใหญ่ของหวังหลินหายไปจากร่างกาย เขาเป็นเหมือนชายชราใกล้ตายและปลดปล่อยกลิ่นอายแห่งความตาย ดวงดาวตรงกลางหน้าผากหมองหม่นและมีริ้วรอยเหี่ยวย่นเต็มทั่วร่าง ดูเหมือนร่างกำลังแก่ชราอย่างรวดเร็ว
อย่างไรก็ตามเปลวเพลิงในแววตานั้นแข็งแกร่งยิ่งขึ้น เขาส่งเสียงคำรามโดดเดี่ยวและพุ่งออกไปราวกับแมลงเม่าบินเข้ากองไฟ จะมีสักกี่คนที่รู้ว่าแมลงเม่าบินเข้ากองไฟไม่ใช่อยากเข้าหาแสงไฟ แต่มุ่งมั่นเพื่อดับไฟ!
แขนขวาหวังหลินกำหมัดและสะบัด เสียงดังปังทับกับเสียงทุกอย่างในโลก เขาโยนกำปั้นที่สิบเอ็ด สิบสอง สิบสาม…จนกระทั่งสิบเก้าให้ระเบิดในทันที
ทุกกำปั้นคือระดับบ่มเพาะสูงสุดของหวังหลิน พลังอันแข็งแกร่งจากเทพโบราณ แลกเปลี่ยนทั้งหมดกับพลังชีวิต!
เสียงดังสนั่นกึกก้องทั่วโลก โลหิตไหลย้อมออกมาจากทวารทั้งหมดและเขาตกอยู่ปากเหวแห่งความตาย ทว่ากำปั้นเหล่านั้นไม่หยุด แม้แต่ฉุยต้าวยังต้องขยับ!
หมอกของฉุยต้าวต่อต้านไว้ได้หมด ไม่เพียงแต่มันจะไม่พังทลาย มันกำลังจะกลืนกินหวังหลินไปด้วย
“น่าเสียดาย หากเจ้าสามารถส่งออกมาได้มากกว่าร้อยกำปั้น เจ้าอาจจะทำให้ข้าบาดเจ็บโดยที่ข้ากำลังต่อต้านลิ่มเจ็ดสีอยู่ก็ได้ แต่สิบเก้ากำปั้นเป็นขีดจำกัดของเจ้าแล้วและพลังชีวิตทั้งหมดในร่างเจ้าก็พังทลาย แม้ข้าจะไม่ได้ฆ่าเจ้า เจ้าก็จะตายในไม่กี่อึดใจ!”
น้ำเสียงไม่แยแสของฉุยต้าวดังออกมา แต่หวังหลินไม่ได้ยินมันอีกต่ไป หูของเขาเต็มไปด้วยเลือดและไม่ได้ยินชัดนัก
หวังหลินเหน็ดเหนื่อย กลิ่นอายแห่งความตายเต็มไปทั่วร่าง สัมผัสแห่งจุดจบเต็มอยู่ทั่วหัวใจคล้ายกับต้องการจะพรากเขาให้จากไป ให้ห่างไกลจากโลกแห่งเซียนอันโหดเหี้ยม ให้ห่างไกลจากความเจ็บปวดทั้งหมดนี้
แม้แสงสีแดงในตาจะหมองลง มันกลับไม่ไร้แสงไฟ
ในขณะที่สายหมอกผลักหาหวังหลิน เขาพลันยกศีรษะขึ้นมา ดวงตาที่หม่นหมองกลับส่องประกายเจิดจ้า!
‘เซียนเช่นเราไม่เคยหวาดกลัวการต่อสู้!! ข้าเข้าใจแล้ว! การต่อสู้นี้ไม่ใช่เจตนาแห่งการต่อสู้แต่เป็นความมุ่งมั่นเข้าต่อต้านแม้จะรู้ว่าความตายกำลังมาเยือน!’ หวังหลินเผยรอยยิ้มน่าสังเวชพลางก้าวไปข้างหน้าโยนไปอีกกำปั้น!
กำปั้นที่ยี่สิบ!
หลังกำปั้นนั้น โลหิตสีดำทะลักออกมาจากมุมปากหวังหลิน เขาเริ่มหัวเราะ เสียงหัวเราะเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจในจิตวิญญาณไม่ย่อท้อซึ่งครอบครองเหนือสิ่งมีชีวิตทุกสิ่ง!
“ข้าหวังหลิน เริ่มฝึกเซียนตั้งแต่อายุสิบหก!” กำปั้นที่ยี่สิบเอ็ดโยนออกไป! สายหมอกไม่หยุดแค่นั้นและพุ่งหาหวังหลิน
“ข้าเข้าสำนักเหิงยั่ว…ฆ่าเถิงลี่!” กำปั้นยี่สิบสองส่งออกไป สายหมอกพลันหยุดชะงัก
“ข้าหนีไปทะเลปีศาจและสร้างแกนพลังสีทอง!” กำปั้นที่ยี่สิบสาม! สายหมอกหดลงและส่งเสียงคำรามแหลม
“บรรลุขั้นวิญญาณแรกกำเนิด กวาดล้างตระกูลเถิง ดาวซูซาคุตกตะลึง กลายเป็นศิษย์ของเทียนหยุน!” หวังหลินก้าวไปข้างหน้าต่อไปพร้อมกับคล้ายจะพึมพำกับตนเองและหัวเราะไปด้วย กำปั้นส่งกระหน่ำออกไปอย่างบ้าคลั่ง ครั้งที่ยี่สิบสี่ ยี่สิบห้าและยี่สิบหก! สายหมอกระเบิดออกและถูกดันกลับไปสามสิบฟุต!
“ขั้นหยินและหยาง สามขอบเขตสวรรค์! ข้าเผชิญวิกฤตมาทั้งชีวิต ไม่มีวันยอมแพ้และฆ่าคนไปมากมายนับไม่ถ้วน!” กำปั้นที่ยี่สิบเจ็ด ยี่สิบแปด ยี่สิบเก้าและสามสิบ! สายหมอกถอยกรูดพลางคำรามรุนแรงยิ่งขึ้น มันหวาดกลัวและถอยกลับไปอย่างตื่นตระหนก
“ข้าฆ่าคนไปมากมายนับตั้งแต่นั้น ข้าใช้เวลามากกว่าสองพันปีเพื่อบรรลุถึงจุดที่ข้าเป็นตอนนี้!” กำปั้นที่สามสิบเอ็ด…สามสิบเก้า!
“ข้าต่อสู้กับสวรรค์ กับฟ้าดิน และมาวันนี้ ข้าต่อสู้กับเซียนขั้นที่สาม! ข้าตายแล้วอย่างไรเล่า!?” กำปั้นที่ยี่สิบ สี่สิบเอ็ด สี่สิบสอง…ห้าสิบสาม!
“ความเสียใจเดียวคือข้าไม่สามารถชุบชีวิตคนรักของข้าได้ ตั้งแต่นั้นข้าจะตายไปกับนาง แต่แล้วยังไงเล่า!?” กำปั้นที่ห้าสิบสี่ ห้าสิบห้า ห้าสิบหก…หกสิบสี่! สายหมอกนั้นถูกกระเด็นหายวับไปในอากาศ
“ถึงแม้ข้าจะใช้พลังชีวิตทั้งหมดของข้าไป แล้วยังไงเล่า!?” หกสิบห้า หกสิบหก หกสิบเจ็ด…เจ็ดสิบห้า!
โลหิตย้อมไปทั่วร่างกาย ตอนนี้มีแต่เลือดเต็มไปหมด ร่างหวังหลินหดลงและเริ่มมีอายุเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ร่างกายเริ่มฝืด อวัยวะภายในทรุดโทรมและพลังชีวิตหมดสิ้น!
ความจริงในหมัดที่ยี่สิบสาม พลังชีวิตเขาใช้ไปหมดแล้ว กำปั้นที่เหลืออยู่ทั้งหมดมาจากพลังจากโลหิตที่ผสานกับวิญญาณดั้งเดิม!
“ข้าเดินผ่านโลกอย่างซื่อตรง หากข้าตายในการต่อสู้ แล้วอย่างไรเล่า!?” น้ำเสียงหวังหลินแหบพร่า ราวกับมีเลือดฝาดในลำคอ ทำให้ใครต่อใครที่ได้ยินยินต้องสั่นไหว!
กำปั้นที่เจ็ดสิบหก เจ็ดสิบเจ็ด เจ็ดสิบแปด…แปดสิบสี่!
“พลังชีวิตข้าร่อยหรอและข้ากำลังจะตาย แต่กำปั้นจากวิชานี้ยังไม่จบ ห้วงเวลา ย้อนคืนเวลาห้าพันปี! ส่งพลังชีวิตห้าพันปีมาให้ข้า!” หวังหลินมองขึ้นไปและยิ้มออกมา หลังจากกำปั้นที่แปดสิบสี่ เขาก้าวเดินไปข้างหน้าต่อไปราวกับเทพแห่งสงครามที่กำลังเดินหาศัตรูด้วยความมุ่งมั่นพร้อมตาย!
ไม่มีสิ่งใดเบื้องหน้าจะหยุดเขาได้!
ในแววตาของฉุยต้าวเผยความเคร่งเครียดที่หาได้ยาก เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าประสบการณ์ของคนผู้นี้ไม่ใช่ของธรรมดา!
ขณะที่หวังหลินพูดออกมา อากาศที่ล่มสลายรอบตัวเขาเปลี่ยนกลายเป็นทะเล จากนั้นประตูยักษ์ปรากฏขึ้นมา กลิ่นอายโดดเดี่ยวแพร่กระจายและห่อหุ้มหวังหลิน!
กำปั้นที่แปดสิบห้า แปดสิบหก แปดสิบเจ็ด…หนึ่งร้อย!!
ในช่วงระยะเวลาสั้นๆ หวังหลินใช้พลังของโลหิตทั้งหมด พลังชีวิตในร่างทั้งหมดและใช้วิชาห้วงเวลาเพื่อให้ได้พลังชีวิตอีกห้าร้อยปีเพื่อทำให้กำปั้นครบร้อยครั้ง!
มันคือร้อยกำปั้นที่แข็งแกร่งที่สุดของหวังหลิน มันคือทั้งหมด…ในชีวิต!
…………………………….