Chapter 9
ระงับบัญชีของท่านนายกฯ
ยามาโตะพูดแล้วก็ดึงซึบาสะไปทางด้านหนึ่ง อากิโอะเดินตามไป เขาไม่กลัวว่ายามาโตะจะทำอะไรเขา คนอยู่เยอะขนาดนี้ ‘ไอ้โรคจิต’ นี่ไม่กล้าทำอะไรเขาให้เป็นข่าวแน่นอน ยามาโตะดึงซึบาสะไปทางห้องๆ หนึ่ง อากิโอะตามไปโดยดี เมื่อเข้าไปในห้องแล้วยามาโตะก็หันไปพูดกับท่านนายกฯ ว่า “คุณทำให้ผมเซอร์ไพร้สมาก คิดไม่ถึงว่าแกะน้อยไร้เดียงสาจะกลายเป็นหมาป่าเจ้าเล่ห์ไปแบบนี้”
“ช่วยไม่ได้ ขืนทำตัวเป็นแกะน้อยอยู่ก็ถูกคุณบีบคั้นจนตายซิ” อากิโอะยักไหล่ ยามาโตะจึงบอกว่า “น่าเสียดายนะวันนี้ผมอุตส่าห์เตรียมของไว้เซอร์ไพร้สคุณ แต่คุณกลับเซอร์ไพร้สผมกลับซะจนผมต้องตามน้ำไปกับคุณด้วย”
“โอ้ เล็กน้อยแค่นี้ขนหน้าแข้งท่านประธานใหญ่ไม่ร่วงหรอก” อากิโอะบอกยิ้มบางๆ ยามาโตะจึงถาม “คุณไม่อยากรู้เหรอว่าผมเตรียมเซอร์ไพร้สอะไรไว้ให้คุณ?”
“ไม่อยากรู้หรอก” อากิโอะบอกอย่างไม่สนใจ แล้วบอกน้ำเสียงดุดันว่า “แต่ถ้าคุณแม่กับคุณยายเป็นอะไรไปแม้แต่ขนเส้นเดียวผมจะให้คุณชดใช้เป็นพันเป็นหมื่นเท่า”
น้ำเสียงดุดันกับแววตาที่แข็งกร้าวมีพลังที่ทำให้คนมองรู้สึกเสียวสันหลังวาบได้ทำให้ยามาโตะรู้สึกเหมือนกำลังเผชิญหน้ากับเสือตัวใหญ่ที่ดุร้าย ความรู้สึกแบบนี้ทำให้เขายิ่งรู้สึกอยากเอาชนะมากขึ้น แกะน้อยที่กลายเป็นเสือคนนี้จะต้องเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว!
เขายิ้มแล้วบอกว่า “สบายใจได้ ทั้งสองคนยังสบายดีอยู่”
“ก็ดี” อากิโอะบอก ยามาโตะยิ้มบางๆ “ผมอุตส่าห์เตรียมกุญแจมือเอาไว้จับคุณล็อคกับเตียงแล้วก็ขนนก ลองคิดซิ มันจะทำให้คุณสยิวขนาดไหน หึๆๆๆ…”
“หึ! โรคจิต” อากิโอะด่า ยามาโตะยิ้มมากขึ้น “ผมโรคจิตกับคุณคนเดียวนี่แหละ คุณรู้ไหมว่าตั้งแต่ผมเจอคุณ ผมก็ไม่เคยแตะต้องคนอื่นเลย เพราะงั้นคุณก็เตรียมตัวเตรียมใจไว้เถอะที่จะรับความรักที่ท่วมท้นของผม”
“แต่ผมไม่อยากได้ความรักของคุณ” อากิโอะบอกอย่างเย็นชา ยามาโตะยังคงยิ้ม “ผมจะทำให้คุณรักผมให้ได้ คุณจะต้องเป็นของผมทั้งกายทั้งใจ จำไว้ซึบาสะคุณไม่อาจรักคนอื่นได้นอกจากผม”
เขายื่นมือไปแตะแก้มซึบาสะ อากิโอะถอยหลังไปทำหน้ารังเกียจ “กลับล่ะ ไม่ต้องส่งนะ”
เขาเดินออกจากห้องไปทันที ยามาโตะมองอย่างมาดหมาย ยิ่งแกะน้อยดิ้นรนขัดขืนเขาก็ยิ่งอยากเอาชนะให้ได้ หึๆๆๆ…
อากิโอะเดินออกไป เจอพวกรองนายกฯ คณะรัฐมนตรี นักข่าวทั้งหลาย คนพวกนั้นก็รุมล้อมเขาทันที
“ท่านประธานยามาโตะสนับสนุนโครงการนั้นจริงๆ เหรอครับ?” ทาคุยะกระซิบถาม อากิโอะกระซิบตอบ “คุณก็เห็นแล้วนี่ว่าท่านประธานตอบรับจริงๆ”
คนอื่นๆ ก็ถามคนละประโยคสองประโยค อากิโอะก็ตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม นักข่าวก็สัมภาษณ์กันรัวๆ อากิโอะตอบคำถามนักข่าวอยู่พักใหญ่แล้วจึงกล่าวว่า “นี่ก็ดึกมากแล้ว รบกวนท่านประธานมาซะนาน ควรกลับกันเสียที”
“อ่า…ครับ”
อากิโอะยิ้มแล้วเดินออกไป ทิ้งคนเหล่านั้นไว้ในห้องโถง เขาขับรถกลับบ้านพัก คนอื่นๆ เห็นว่าท่านนายกฯ กลับไปแล้วพวกเขาจึงลาประธานยามาโตะแล้วแยกย้ายกันกลับไปเช่นกัน ยามาโตะยืนส่งแขกด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
เมื่อแขกกลับไปหมดแล้ว ไคโตะก็ถามว่า “ท่านจะลดราคาแผงโซล่าเซลล์ 10% จริงๆ เหรอครับ?”
“ก็ต้องลดซิ ออกข่าวไปแล้วนี่ ขืนไม่ลดก็เสียชื่อเสียงซิ หึๆๆๆ…แกะน้อยของผมกลายเป็นหมาป่าเจ้าเล่ห์แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่นะ?” ยามาโตะถามยิ้มๆ ไคโตะตอบไม่ได้จึงยืนเงียบ แล้วยามาโตะก็สั่งว่า “ให้คนดูแล 2 คนนั่นให้ดีๆ”
“ครับท่าน” ไคโตะรับคำสั่ง ยามาโตะจึงขึ้นห้องนอนไป เขามองกุญแจมือที่มีสายโซ่ยาวกับขนนกอันใหญ่หลายอัน เขาแตะขนนกแล้วเอ่ยว่า “ไว้ใช้คราวหน้าก็ได้ หึๆๆๆ…”
ซึบาสะที่นั่งอยู่ในรถข้างๆ อากิโอะจู่ๆ ก็รู้สึกขนลุกซู่ๆ ขึ้นมา เขาลูบๆ แขนตัวเอง “ผมขนลุกอีกแล้ว”
“ตอนนี้คุณก็ไม่ได้อยู่ห่างจากร่างซะหน่อย ทำไมเป็นแบบนี้อีกแล้วล่ะ?” อากิโอะเหลือบมองซึบาสะพลางขับรถไปด้วย ซึบาสะส่ายหน้า “ไม่รู้ซิครับ”
“นอกจากขนลุกแล้วคุณเจ็บตรงไหนรึเปล่า?” อากิโอะถามอย่างเป็นห่วง เขาตัวติดกับซึบาสะมาสักพักจึงเกิดความรู้สึกผูกพันขึ้นมา ซึบาสะส่ายหน้า “ไม่นะ แค่ขนลุกน่ะ”
“งั้นก็ดี” อากิโอะบอก ซึบาสะมองอากิโอะแล้วเอ่ยว่า “เขาถูกคุณมัดมือชกแบบนี้เขาคงโกรธมากแน่ๆ เลย เขาต้องเอาคืนคุณแน่ๆ”
“หึ! น้ำมาเอาดินกลบ ข้าศึกมาใช้ทหารต้าน” อากิโอะพูดสุภาษิตจีนออกมา ซึบาสะจึงบอกอย่างเป็นห่วงว่า “เขาร้ายกาจกว่าที่คุณรู้มากนัก เขาไม่ยอมง่ายๆ แน่”
“หึ! ผมก็ไม่ยอมให้เขาทำอะไรผมได้หรอกน่า” อากิโอะแค่นเสียง ซึบาสะเอ่ยอย่างกังวลว่า “ไม่รู้ว่าคุณแม่กับคุณยายเป็นยังไงบ้าง?”
“เขายังไม่ทำอะไรทั้งสองคนนั่นหรอก ไพ่ชั้นดีที่จะทำให้คุณยอมเขาแบบนี้เขาไม่มีทางปล่อยให้เป็นอะไรไปได้หรอก” อากิโอะปลอบใจ ซึบาสะพยักหน้าพยายามคิดในแง่ดีเข้าไว้
จนกระทั่งถึงบ้านพัก อากิโอะจอดรถแล้วเปิดประตูลงจากรถ จากนั้นก็เดินเข้าบ้านไป พวกบอดี้การ์ดรีบโทรรายงาน “คุณไคโตะครับ ท่านนายกฯ กลับมาถึงแล้วครับ”
“อืม” ไคโตะรับรู้แล้วตัดสายไป เขาไปรายงานเจ้านายว่า “คุณซึบาสะกลับถึงบ้านแล้วครับ”
“อืม” ยามาโตะพยักหน้ารับรู้แล้วโบกมือไล่ ไคโตะจึงถอยออกไป
เซรินรีบเดินไปดักหน้าท่านนายกฯ ทันที “นี่มันอะไรกันคะ? คุณควรมีคำอธิบายอะไรหน่อยไหม? ฉันจะได้รู้สถานการณ์บ้าง ไม่ใช่ว่าถูกใครฆ่าเอาศพไปโบกปูนก็ยังไม่รู้เลยว่าถูกฆ่าตายเพราะอะไร”
“ตามผมมา” อากิโอะเดินนำไปที่สนามหญ้า เซรินเดินตามไป พวกบอดี้การ์ดทำท่าจะตามไปอากิโอะจึงสั่งน้ำเสียงดุดันว่า “ไม่ต้องตามมา ใครเข้าใกล้ผมเกินกว่า 20 เมตร ผมจะยิงให้ขาพิการเลย!”
เขาเอาปืน 9 ม.ม. ออกมาถือไว้ พวกบอดี้การ์ดชะงักไป “เอ่อ…ท่าน…”
อากิโอะเดินไปหยุดตรงกลางสนามหญ้า เซรินเดินตามไปยืนตรงหน้าเขา มองดูท่านนายกฯ ที่ตัวสูงกว่าเธอแค่นิดเดียวเท่านั้น อากิโอะมองหน้าเซรินแล้วบอกว่า “คุณก็เห็นแล้วว่าคนพวกนั้นไม่ใช่คนของผมซักคน พวกเขาเป็นคนของยามาโตะ ฟังคำสั่งยามาโตะ ผมต้องการคนที่ไว้ใจได้ ดังนั้นผมถึงได้ชวนคุณมาทำงานให้ผม”
“คุณคิดจะทำอะไร? แตกหักกับยามาโตะเหรอ?” เซรินถาม อากิโอะบอก “ก็ประมาณนั้นแหละ”
“อ่อ” เซรินพยักหน้ารับรู้ “ผัวเมียทะเลาะกัน เลยดึงคนอื่นมาเป็นพวกงั้นซินะ”
“ผมไม่เคยมีความสัมพันธ์กับเขาแบบนั้นนะ!” ซึบาสะตะโกนอยู่ข้างๆ อากิโอะ
อากิโอะรีบบอก “ผมเป็นผู้ชายทั้งแท่ง ไม่มีรสนิยมชอบผู้ชายด้วยกัน”
เซรินฟังแล้วมองคนตรงหน้าขึ้นๆ ลงๆ ลงๆ ขึ้นๆ หลายรอบ สายตาเธอมองตรงเป้ากางเกงเขาซะจนอากิโอะรู้สึกทำหน้าหนาต่อไปไม่ไหว จึงถามว่า “คุณจะพิสูจน์ไหมล่ะ?”
“ไม่ล่ะ” เซรินโบกมือ “ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว”
อากิโอะอึ้งไปเมื่อได้ยินเธอบอกแบบนั้น “ใคร?”
“ทำไมฉันต้องบอกคุณด้วยล่ะ” เซรินบอกแล้วโบกๆ มือ “เอาล่ะ ฉันไปนอนล่ะ”
เธอพูดแล้วก็เดินกลับไปที่บ้าน อากิโอะมองตาม ในใจเขาอยากรู้เหลือเกินว่าคนที่เธอชอบเป็นใคร? แล้วทำไมเขาต้องสนใจด้วยล่ะ อืม คงเพราะเขาเห็นเธอเป็นเหมือนน้องสาวล่ะมั้งก็เลยสนใจว่าเธอไปรักชอบใคร เขาคิดเองแล้วตอบเองอยู่ในใจเสร็จสรรพ จากนั้นเขาจึงเดินเข้าบ้านไป ตรงเข้าห้องนอน ถอดเสื้อผ้าออกอาบน้ำแล้วแช่น้ำอุ่นในอ่าง
ซึบาสะไม่ได้ตามเข้าไปในห้องน้ำด้วย เขานั่งอยู่บนเตียงสีหน้ายังคงกังวลว่าคุณแม่คุณยายจะเป็นยังไงบ้าง?
ตอนที่ไปบ้านยามาโตะ เขาก็แยกจากอากิโอะไปตามหาคุณแม่คุณยายในบ้านหลังนั้น เขาหาจนทั่วบ้านแต่ก็ไม่เจอเลย น่าจะถูกพาตัวไปไว้ที่อื่นแน่ๆ
หลังจากแช่น้ำอุ่นแล้วอากิโอะก็ลุกขึ้นมาเช็ดตัวแล้วสวมเสื้อคลุมผ้าไหม จากนั้นก็เข้านอน เขาตั้งนาฬิกาปลุกเอาไว้ตอน 7 โมงเช้า
เสียงนาฬิกาปลุกดัง ปี๊บๆๆๆๆ—
อากิโอะลืมตาขึ้น เขาลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำ อาบน้ำแล้วแต่งตัว จากนั้นก็ลงไปที่ห้องทานอาหาร เขาดื่มกาแฟพลางดูหน้าจอมือถือไปด้วย เซรินเดินเข้าไปในห้องทานอาหารเห็นท่านนายกฯ นั่งอยู่ก่อนแล้วเธอจึงบอกคนรับใช้ว่า “ขอกาแฟแก้วนึงค่ะ”
“ค่ะคุณเซริน” คนรับใช้รับคำแล้วจัดแจงชงกาแฟให้ เซรินเดินไปนั่งที่โต๊ะอีกตัว อากิโอะจึงบอก “มานั่งด้วยกันก็ได้”
“อ่อ ค่ะ” เซรินลุกไปนั่งร่วมโต๊ะกับท่านนายกฯ เธอนั่งตรงข้ามเขา หยิบมือถือมาเปิดดูข่าวสาร คนรับใช้ก็ยกกาแฟไปเสิร์ฟ “กาแฟค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ” เซรินยิ้มให้ คนรับใช้ถอยออกไป สักพักบอดี้การ์ดก็เดินเข้าไปรายงานว่า “มีพัสดุมาส่งครับ คนส่งยืนยันว่าต้องให้ท่านเซ็นรับด้วยตัวเองครับ”
“อ่อ มาถึงแล้วเหรอ รีบให้เข้ามาเลย” อากิโอะบอก บอดี้การ์ดจึงถอยออกไป ครู่ต่อมาบอดี้การ์ดก็กลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมกับชายใส่ชุดสูทสีเทาคนหนึ่งเดินตามบอดี้การ์ดเข้ามาด้วย ชายชุดสูทสีเทามองคนในห้องแล้วก้าวไปหาท่านนายกฯ ที่นั่งอยู่ เขาทักทายเป็นภาษาอังกฤษว่า “สวัสดีครับท่าน”
“สวัสดีครับ” อากิโอะลุกขึ้นทักทายยื่นมือไปเช็กแฮนด์ด้วย ชายชุดสูทสีเทาเปิดกระเป๋าที่ถือมาออกแล้วหยิบไอแพดส่งให้ “เชิญท่านสแกนลายนิ้วมือด้วยครับ”
“อืม” อากิโอะรับไอแพดเครื่องนั้นมา เขาวางมือบนหน้าจอ เครื่องก็สแกนลายนิ้วมือ จากนั้นเขาก็ยื่นไอแพดคืนให้ชายชุดสูทสีเทาคนนั้น ชายคนนั้นรับไอแพดคืนไป เขาดูหน้าจอเห็นข้อมูลยืนยันว่าใช่ผู้รับก็เก็บไอแพดแล้วเปิดชั้นในกระเป๋าที่มีรหัสล็อคอีกชั้นหนึ่งออก เขาเปิดชั้นนั้นออกแล้วหยิบซองสีดำออกมาจากกระเป๋ายื่นให้ “นี่ครับของที่ท่านสั่ง”
“ขอบคุณมาก” อากิโอะรับซองสีดำนั้นมาพลางยิ้มให้คนส่งพัสดุ
คนส่งพัสดุปิดกระเป๋าแล้วเอ่ยลาทันที “ส่งของเรียบร้อยแล้ว ผมขอตัวกลับก่อนล่ะครับ”
“อืม เดินทางปลอดภัยนะ” อากิโอะบอก คนส่งพัสดุจึงเดินออกไป บอดี้การ์ดมองซองสีดำนั้นอย่างอยากรู้อยากเห็น อากิโอะจึงไล่ “มองอะไร ไปได้แล้ว”
“ครับ” บอดี้การ์ดถอยออกไป เซรินมองซองสีดำนั้นแล้วถามอย่างอยากรู้ว่า “นั่นอะไรเหรอ?”
“ความลับ” อากิโอะบอก เซรินทำหน้าเซ็ง “เฮอะ!”
คนรับใช้ก็ยกอาหารไปเสิร์ฟ “เช้านี้มี………”
“อืม ขอบคุณมาก” อากิโอะบอก คนรับใช้ยิ้มแล้วถอยออกไป อากิโอะมองอาหารที่จัดมาชุดเดียว เขาจึงหันไปสั่งว่า “ทำของคุณเซรินมาด้วยซิ”
“ค่ะท่าน” คนรับใช้รับคำสั่งแล้วถามว่า “คุณเซรินจะทานอะไรคะ?”
“อืม เอาเป็น…….ล่ะกัน” เซรินบอก คนรับใช้รับคำ “ค่ะ รอสักครู่ค่ะ”
จากนั้นเชฟก็ลงมือทำอาหารอีกชุดหนึ่งให้คุณเลขาเซริน อากิโอะยังไม่ทานอาหารเขารอให้อาหารของเซรินยกมาเสิร์ฟแล้วจะได้ทานพร้อมกัน บอดี้การ์ดเดินเข้ามาอีกครั้ง รายงานว่า “มีชายต่างชาติสองคนชื่อโรแลน สมิทกับเจสัน สมิทมาพบท่านครับ พวกเขาบอกว่าท่านนัดไว้ครับ”
“อ่อ มาแล้วรึ? รีบให้เข้ามาซิ” อากิโอะบอก บอดี้การ์ดจึงถอยออกไป สักพักใหญ่บอดี้การ์ดก็กลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมกับชายต่างชาติ 2 คนเดินตามเข้ามาด้วย อากิโอะลุกขึ้นยืนทักทาย “สวัสดีครับ”
“สวัสดีครับ” โรแลนยื่นมือไปเช็คแฮนด์ก่อน ตามด้วยเจสัน “สวัสดีครับ”
“เชิญนั่งก่อน” อากิโอะบอกแล้วหันไปสั่งคนรับใช้ว่า “ทำอาหารเพิ่มให้คุณ 2 คนนี้ด้วย”
“ค่ะท่าน” คนรับใช้รับคำสั่งแล้วเดินไปบอกเชฟในห้องครัว โรแลนกับเจสันก็นั่งลงตามคำเชิญ บอดี้การ์ดยืนเฝ้าไม่ไปไหน อากิโอะจึงบอกว่า “คุณออกไปเถอะ พวกเขาเป็นคนของผมเอง”
“เอ่อ…” บอดี้การ์ดอึกอัก อากิโอะจึงสั่งเจสันว่า “คุณเจสัน โยนเขาออกไปที”
“ครับท่าน” เจสันรับคำสั่งแล้วยืนขึ้น เขามองบอดี้การ์ดคนนั้นแล้วหักนิ้วมือดังกร๊อบๆ จากนั้นก็เตะผ่าหมาก ผั๊วะ!
“อุบ!” บอดี้การ์ดถูกเล่นงานไม่ทันตั้งตัว เขาจุกจนหน้าเขียวหน้าเหลืองทรุดลงไปนั่งกุมเป้าคุดคู้อยู่บนพื้น เจสันซึ่งตัวใหญ่กว่าบอดี้การ์ดคนนั้นจึงก้าวไปยกตัวบอดี้การ์ดคนนั้นออกไป บอดี้การ์ดคนอื่นๆ ตกตะลึง “เฮ้ย! ไรวะ!?”
พวกบอดี้การ์ดกรูกันเข้าไปล้อมชายต่างชาติคนนั้นทันที “ปล่อยเพื่อนเรานะ!”
เจสันปล่อยตัวบอดี้การ์ดคนนั้นลงแล้วผลักไปให้พวกบอดี้การ์ดพวกนั้น พลั่ก!
พวกบอดี้การ์ดรับเพื่อนร่วมงานเอาไว้ เจสันจึงบอกเป็นภาษาอังกฤษว่า “เป็นคำสั่งท่านนายกฯ ให้โยนคนๆ นี้ออกไป”
“ท่านนายกฯ!?” พวกบอดี้การ์ดงงๆ อากิโอะจึงเดินไปบอกว่า “นี่คือคุณเจสัน ส่วนนั่นคุณโรแลน พวกเขามาทำงานให้ผม ส่วนพวกคุณถ้าไม่ทำตามคำสั่งผม ก็จะถูกโยนออกไปแบบนี้แหละ”
“ท่าน!?” พวกบอดี้การ์ดงงๆ มึนตึบกันไปหมด พวกเขามองท่านนายกฯ ที่เดินกลับเข้าห้องทานอาหารไป เจสันมองด้วยสายตาดุดัน พลางยืดไหล่เหมือนยักษ์ปักหลั่น ประมาณว่า ‘ใครไม่พอใจก็เข้ามาซิ ผมพร้อมไฟว์!’
พวกบอดี้การ์ดมองหน้ามองตากันเอง จากนั้นก็มองเจสันด้วยสายตาไม่เป็นมิตร แล้วบอดี้การ์ดคนหนึ่งก็โทรรายงานไคโตะทันที “คุณไคโตะครับ ท่านนายกฯ จ้างชาวต่างชาติมาทำงานครับ”
“ทำงาน?” ไคโตะเลิกคิ้วขึ้น บอดี้การ์ดรีบรายงานต่อ “ดูเหมือนว่าจะจ้างมาเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวครับ”
“บอดี้การ์ดส่วนตัว?” ไคโตะยิ่งเลิกคิ้วขึ้นสูง บอดี้การ์ดจึงใช้มือถือถ่ายคลิปชาวต่างชาติทั้งสองคนแล้วส่งไปให้ไคโตะดู ไคโตะเปิดคลิปดูแล้วยิ่งขมวดคิ้วมุ่น “คนพวกนี้เป็นใครมาจากไหน รีบสืบประวัติเร็ว”
“ครับท่าน” บอดี้การ์ดรับคำสั่งแล้วส่งข้อมูลพาสปอร์ตของชายต่างชาติ 2 คนนั้นไปตรวจสอบทันที ไคโตะก็รอการตรวจสอบอยู่
“มีอะไรรึ?” ยามาโตะเดินลงบันได เห็นไคโตะทำหน้านิ่วคิ้วขมวดจึงมองอย่างสงสัย ไคโตะรีบรายงานว่า “บอดี้การ์ดโทรมารายงานว่าคุณซึบาสะจ้างชาวต่างชาติ 2 คนมาเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวครับ”
“หือ?” ยามาโตะเลิกคิ้วขึ้น ไคโตะจึงเปิดคลิปที่ลูกน้องส่งมาให้ๆ เจ้านายดู ยามาโตะดูคลิปแล้วเอามือถือออกมาเปิดดูกล้องในบ้านพักนายกฯ เขาเห็นชายต่างชาติ 2 คนนั่งร่วมโต๊ะกับซึบาสะ มียัยเลขาจอมเสือกนั่นร่วมโต๊ะอยู่ด้วย เขามองภาพแล้วคิดๆ “หรือว่า 2 คนนี่จะเป็นคนที่ยัยเลขานั่นหามาให้ซึบาสะ?”
ไคโตะตอบไม่ได้จึงเงียบอยู่ ยามาโตะถาม “ตรวจสอบประวัติ 2 คนนี่รึยัง?”
“กำลังตรวจสอบครับ อีกไม่นานคงได้ข้อมูลครับ” ไคโตะบอก ยามาโตะเหยียดมุมปากคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม “หึ! แกะน้อยชักจะดื้อเกินไปหน่อยแล้ว ถ้างั้นก็ตัดเงินซะ”
“ครับท่าน” ไคโตะรับคำสั่งแล้วโทรบอกผู้จัดการใหญ่ธนาคารทันที ให้จัดการระงับบัตรทุกใบและบัญชีการเงินของซึบาสะ ผู้จัดการใหญ่รับคำสั่งแล้วก็ทำตาม ให้ลูกน้องรีบระงับบัตรและบัญชีของท่านนายกฯ เอาไว้ พวกเขาไม่รู้ว่าเบื้องบนสั่งอย่างนี้ทำไม พวกเขาแค่ทำตามคำสั่งก็พอ หลังจากระงับบัตรและบัญชีแล้วผู้จัดการใหญ่ก็รีบโทรรายงาน “คุณไคโตะครับ ผมจัดการระงับบัตรและบัญชีของท่านนายกฯ แล้วครับ”
“ดี” ไคโตะบอกแล้วตัดสายไป ยามาโตะยิ้มบางๆ “แกะน้อยไม่มีเงินใช้จะเป็นยังไงนะ? อีกเดี๋ยวคงต้องรีบมาหาผมแน่นอน”
เขาเดาว่าซึบาสะคงมาหาเขาแล้วโยนบัตรที่ใช้งานไม่ได้เหล่านั้นใส่หน้าเขาแล้วก็ทำหน้าบึ้งจากไป ไม่แม้แต่จะอ้อนวอนเขาหรอก หึๆๆๆ แกะน้อยของเขาก็เป็นแบบนั้นแหละ เพราะเป็นแบบนั้นไง เขาถึงได้ถูกใจนักหนา
ไคโตะเงียบไม่พูดอะไร ยามาโตะเดินไปนั่งที่โต๊ะทานอาหาร ไคโตะเดินตามไปคอยรับใช้อยู่ข้างๆ
เวลาต่อมา ไคโตะก็ได้รับข้อมูลเกี่ยวกับชาวต่างชาติ 2 คนนั้น เขาเอาข้อมูลให้เจ้านายดู ยามาโตะดูแล้วเหยียดยิ้ม “ก็แค่นักมวยไร้ชื่อกระจอกๆ 2 คนจากอเมริกา หึ! ถ้าซึบาสะไม่มีเงินจ้างพวกมัน เดี๋ยวพวกมันก็รีบแจ้นกลับประเทศไปเองแหละ”
“ครับ” ไคโตะตอบพลางเก็บมือถือมา ยามาโตะก็ทานอาหารเช้าอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง เขารอคอยให้ซึบาสะมาหาเขา หึๆๆๆ…
หลังจากทานอาหารเช้าอิ่มแล้ว อากิโอะก็บอกกับโรแลน เจสันและเซรินว่า “เอาล่ะ ไปกันเถอะ”
“ค่ะ” เซรินรับคำแล้วลุกขึ้นเดินออกไปหยิบกระเป๋าโน๊ตบุ๊คของเธอมา อากิโอะก็ถือซองสีดำเดินไปที่ห้องนอน เอาซองนั้นใส่กระเป๋าโน๊ตบุ๊คแล้วหิ้วกระเป๋าลงไปข้างล่าง โรแลนกับเจสันเดินตามประกบไม่ห่าง อากิโอะก้าวไปนั่งในรถ โรแลนก็เปิดประตูรถฝั่งคนขับแล้วดึงคนขับรถออกไป “ลงมา ผมขับเอง”
“หา!” คนขับรถตกใจ เขาหันไปมองท่านนายกฯ “ท่านครับ!?”