1579. หายนะของจ้าวดินแดนปิดผนึก

อวกาศด้านนอกดาวซูซาคุไม่ได้มืดมิดแต่มีแสงสีฟ้าห่อหุ้มรอบๆ ทั่วทั้งท้องฟ้าเป็นสีฟ้าไปหมด!

ราวกับม่านท้องฟ้า!

หรือจะพูดได้ว่ามีท้องฟ้าปรากฏขึ้นนอกดาวซูซาคุก็ว่าได้!

เดิมทีมันเป็นไปไม่ได้แต่ตอนนี้กลับเป็นความจริงไปแล้ว! นอกดาวซูซาคุจะมีท้องฟ้าไปได้อย่างไร? มันราวกับอาณาเขตแห่งนี้ถูกห่อหุ้มด้วยวิชาเต๋าสั่นสะเทือนสวรรค์ที่สามารถลากไปสู่โลกอีกใบได้ในทีเดียว!

โลกแห่งนี้กลายเป็นสีฟ้า! แทนที่ดาราจักร!

ใต้ท้องฟ้าสีครามแห่งนี้ไม่มีสิ่งใดนอกจากดาวเคราะห์เพียงดวงเดียว และนั่นคือดาวซูซาคุ!

ท่าทีของหวังหลินเปลี่ยนไปมหาศาล ดวงตาเย็นเยียบรุนแรง สัมผัสวิญญาณแผ่กระจายข้ามผ่านดาวซูซาคุและยิ่งมีสีหน้ามืดมนขึ้น วินาทีนี้ไม่มีสิ่งชีวิตใดเหลืออยู่บนดาวซูซาคุ!

ไม่เพียงแค่เซียนเท่านั้น แม้กระทั่งคนธรรมดา ใบไม้ใบหญ้าและอสูรทั้งหมดหายไปอย่างสิ้นเชิง! ตอนนี้หวังหลินเป็นเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่บนดาวซูซาคุ!

ไม่ใช่ว่าสิ่งมีชีวิตทั้งหมดบนดาวซูซาคุจะเพิ่งหายหรือตายจากไป แต่คนที่หายไปนั้นคือหวังหลิน!

ดาวซูซาคุยังอยู่ดินแดนชั้นในที่เดิม สิ่งมีชีวิตนับไม่ถ้วนยังอยู่ทำกิจกรรมแต่ละวันของตัวเองเหมือนเดิม โจวหวู่ไท่ยังคงนั่งดื่มบนรูปปั้น เหล่าเซียนยังตื่นเต้นกับการกลับมาของจ้าวดินแดนปิดผนึก

บนดาวซูซาคุ บนภูเขาที่หวังหลินเคยนั่งอยู่ ไม่มีใครอยู่ที่นั่น ท้องฟ้าเป็นสีครามและสงบนิ่ง ไร้ก้อนเมฆสีดำ

ดาวซูซาคุดวงนี้ดูเหมือนสะท้อนกับกระจกและแบ่งออกเป็นสองดวง หนึ่งนั้นอยู่ในดินแดนชั้นในที่มีทุกอย่าง อีกหนึ่งไร้สิ่งมีชีวิตและมีหวังหลินคนเดียวพร้อมกับกลิ่นอายความตาย

เป็นภูเขาลูกเดิมแต่เต็มไปด้วยแสงแดดจ้า

หวังหลินยืนอยู่บนยอดเขา แต่กลับถูกล้อมรอบด้วยก้อนเมฆสีดำม้วนตัวเข้ามา เสียงสายฟ้าดังคำรามและฝนกำลังตก

วิชาแห่งนี้เสมือนผนึกจากสวรรค์! หวังหลินก้าวไปข้างหน้าและพุ่งทะยานผ่านก้อนเมฆสีดำด้วยท่าทีมืดมน เขาออกมาจากดาวซูซาคุ!

วินาทีที่ก้าวออกมา เขาเห็นแสงแพรวพราวออกมาจากโลกด้านนอก แสงสีฟ้า ไร้ขอบเขตดูเหมือนสามารถเจาะทะลวงอวกาศได้ทีเดียว

หวังหลินยืนอยู่ในโลกนี้ ด้านหลังเขาคือซูซาคุที่ตายซาก ส่วนด้านหน้าคือโลก อันกว้างใหญ่จนมองไม่เห็นขอบ แม้แต่สัมผัสวิญญาณก็ไม่สามารถครอบคลุมที่แห่งนี้ได้หมด มันเหมือนอวกาศไร้ขอบเขตของจริง

พื้นดินไม่ใช่พื้นดินแต่เป็นผิวน้ำสงบนิ่ง มันไม่มีระลอกคลื่นดังนั้นจึงสะท้อน สีครามในท้องฟ้าได้อย่างสมบูรณ์

มองไกลๆ แล้วสถานที่อันกว้างใหญ่ที่หวังหลินอยู่ในตอนนี้เสมือนบ่อน้ำไร้ก้นบึ้ง บ่อน้ำที่ขยายออกไปได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด!!

เสียงบางเบาดังออกมาจากท้องฟ้าและเข้าสู่หูของหวังหลิน

หวังหลินขบคิดเงียบๆและมองขึ้นไปบนท้องฟ้า รูม่านตาหดลงและสูดหายใจลึก ร่างกายส่งเสียงปะทุและปลดปล่อยแสงสีทองบางๆ เพื่อกระตุ้นระดับบ่มเพาะสูงสุด

ในท้องฟ้าสีคราม แสงสีฟ้าค่อยๆควบแน่นเป็นร่างสีฟ้าผู้หนึ่ง ร่างนี้สวมชุดสีฟ้าและเป็นชายวัยกลางคน เขามองหวังหลินด้วยสายตาซับซ้อนและถอนหายใจ

หวังหลินคำนับฝ่ามือและเอ่ยอย่างสงบนิ่ง “หวังหลินขอคารวะปรมาจารย์เต๋า”

ปรมาจารย์เต๋าความฝันมองหวังหลินอย่างเงียบๆ ผ่านไปสักพักแววตาซับซ้อนจึงหายไปและถูกแทนที่ด้วยความมุ่งมั่น จากนั้นจึงเอ่ยขึ้น

“ครั้งล่าสุดที่จ้าวดินแดนปิดผนึกตาย ข้าไม่ได้มีส่วนร่วม…ครั้งนี้ข้าจะไม่โจมตีเจ้าเช่นกัน โลกแห่งนี้ถูกสร้างขึ้นจากเซียนขั้นแก่นแท้ดับสูญทั้งหมดร่วมมือกันในดินแดนชั้นนอก นางสนมจักรพรรดิเทพก็เข้าช่วยด้วยจึงสามารถทำลายมิติและกักขังเจ้าไว้ที่นี่โดยไม่ให้ใครคนอื่นในดินแดนชั้นในสังเกตเห็น…”

“โลกแห่งนี้สามารถคงอยู่ได้สามชั่วโมง…ในระหว่างสามชั่วโมงนี้…เจ้าจะพบว่าการหนีตายเป็นเรื่องยากยิ่ง!”

“ข้ารู้จักเจ้า ดังนั้นข้าจึงมาบอกเจ้า หากเจ้าอยากจะดุด่าสิ่งใดก็จงดุด่าว่าเจ้าคือ…จ้าวดินแดนปิดผนึก! จ้าวดินแดนปิดผนึกต้องตาย!” ปรมาจารย์เต๋าความฝัน ถอนหายใจ ร่างกายเปลี่ยนเป็นละอองแสงสีฟ้าจางหายไปในอวกาศ

เมื่อเขาหายไปจึงปรากฏระลอกคลื่นรุนแรงในท้องฟ้า คนผู้หนึ่งก้าวเดินออกมาจากระลอกคลื่น คนผู้นี้พร่ามัวและบอกได้เพียงว่าเป็นชายชราสวมชุดสีเทา

ชายชรามีสายตาดุจสายฟ้าและแฝงจิตสังหาร วินาทีนั้นเขายกแขนขวาขึ้นมาและชี้ใส่หวังหลิน!

“แม้ข้าจะไม่สามารถใช้ระดับบ่มเพาะทั้งหมดได้ แม้จะเป็นเพียงขั้นวิญญาณดับสูญระดับกลาง เจ้าก็จะต้องตายเหมือนจ้าวดินแดนปิดผนึกในอดีต!”

เพียงแค่ชี้นิ้ว โลกพลันเปลี่ยนสีสัน สายลมกรรโชกพัดผ่านในโลก ปรากฏเส้น สีเทาขึ้นมาและเปลี่ยนเป็นมังกรสีเทาในเวลาไม่นาน มันพุ่งใส่หวังหลินอย่างดุร้ายด้วยความเร็วเกินคาดคิด

สิ่งที่น่าตกตะลึงยิ่งกว่าก็คือเจ้ามังกรตัวนี้มีเพลิงนรกานต์ ขณะที่เพลิงควบแน่น เกิดเสียงร้องครวญครางและน่าตกตะลึงดังออกมาจากมังกรสีเทา

หวังหลินดวงตาส่องสว่างและมีท่าทีเคร่งเครียดยิ่ง วินาทีนี้เขาไม่คิดว่าเป็นหายนะแห่งชีวิตและความตายอีกแล้ว ครั้งนี้เขาจะต้องผ่านมันให้ได้ แม้เขาจะตายก็ยังต้องผ่านให้ได้!

นี่คือหายนะของจ้าวดินแดนปิดผนึก! จ้าวดินแดนปิดผนึกคนเก่าสิ้นชีพจากการโดนเซียนขั้นที่สามหลายคนของดินแดนชั้นนอกเข้าล้อมกรอบ เป็นเหมือนวัฏจักรและหายนะครั้งนี้กลับมาปรากฏอีกครั้งสำหรับหวังหลินในวันนี้!

สามชั่วโมง!

มังกรเทาเข้ามาใกล้ หวังหลินก้าวออกไปโดยไม่ลังเลและชี้ใส่ท้องฟ้า วิชาเรียกขานสายลมปรากฏขึ้นในโลกสีครามและเปลี่ยนกลายเป็นมังกรดำทรงพลังยิ่งทั้งสิบสามตัว เหล่ามังกรดำร้องคำรามและเรืองแสงสีทองเบาบางขณะพุ่งออกไปหามังกรเทา

“สีทอง?” ชายชราชุดเทาหรี่ตาแคบลง

พวกมันปะทะกันในเสี้ยวพริบตา เสียงดังสนั่นกึกก้องรุนแรง มังกรเทาบิดไปมาเนื่องจากพัวพันกับมังกรดำสิบสามตัว เสียงคำรามสั่นสะเทือนฟ้าดิน

ภายใต้แรงกระแทกนี้ เส้นผมหวังหลินพลิ้วสะบัดและเขาถอยไปหลายฟุต ใบหน้าซีดเซียวและยกหมัดขวาขึ้นมา หวังหลินไม่ได้โจมตีไปข้างหน้าแต่หันกลับมาและส่งกำปั้นออกไป

ขณะที่หันกลับมา ระลอกคลื่นส่งเสียงดังก้อง หญิงชราผู้หนึ่งปรากฏตัวขึ้นด้วยร่างพร่ามัว นางยกแขนขวาเหี่ยวแห้งขึ้นด้วยท่าทีมืดมนและชี้ใส่หลังของหวังหลิน

ทว่าสิ่งที่ต้อนรับนางกลับเป็นกำปั้นของหวังหลิน!

กำปั้นและนิ้วมือเข้าปะทะกันพริบตาต่อมา ร่างหวังหลินสั่นเทาและกระอักโลหิตจนหวังหลินกระเด็นไปข้างๆ หญิงชราตัวสั่น เล็บบนนิ้วชี้แตกสลาย แววตาของนางกะพริบแสงเย็นเยียบและก้าวเดินไปหาหวังหลิน

“เจ้าพอมีวิชาอยู่บ้าง!”

โลหิตหวังหลินไหลย้อยออกมาจากมุมปาก แต่สายตาสงบนิ่ง เขารู้ว่าหายนะในวันนี้ยากจะผ่านไปได้และเวลาสามชั่วโมงตรงหน้าเขาเสมือนลำห้วยลึก อย่างไรก็ตามการให้เขายอมรับความตายถือว่าไม่อาจยอมได้

‘ไม่มีใครสามารถควบคุมชะตาของข้าได้ แม้แต่หายนะแห่งชีวิตและความตายก็ตาม!’

วินาทีนี้ขณะที่ล่าถอย แขนขวาชี้ใส่ท้องฟ้า แสงสีทองผุดออกมาจากอากาศ เบาบางและควบแน่นเป็นประทับฝ่ามือ

“แสงสีทองอีกแล้ว!” ชายชราชุดเทาหรี่สายตา แม้แต่หญิงชราก็ด้วย

อย่างไรก็ตามขณะที่ประทับฝ่ามือปรากฏขึ้นมา ปราณกระบี่อันน่าตกตะลึงผุดขึ้นด้านหลังหวังหลิน ปราณกระบี่นี้เย็นเยียบเป็นอย่างยิ่งและก่อตัวเป็นเสาน้ำแข็งด้านหลังเขา!

เสาน้ำแข็งโผล่ออกมาจากความว่างเปล่าและพุ่งเข้าหาหวังหลิน ระหว่างทางส่งเสียงแตกร้าว ด้านหน้าเสาน้ำแข็งคือกระบี่สั้นสีฟ้า!

กระบี่เล่มนี้รวดเร็วเกินไป มันปรากฏขึ้นตอนที่หวังหลินใช้ประทับวิญญาณสงคราม น้ำแข็งแห่งฟ้าดินพุ่งใส่หวังหลินเข้าแล้ว!

แสงมากมายรวมกันรอบหวังหลิน เงาแสงขนาดยักษ์ปรากฏขึ้นรอบตัวเขาในขณะที่กระบี่สีฟ้าเข้าใกล้ กระบี่สีฟ้าจึงปะทะเข้ากับเงาแสงทันที

โล่เงาแสงกลายเป็นรูปปั้นน้ำแข็งแกะสลักและมีเสียงแตกร้าวดังระนาว!

กระบี่เย็นเยียบแทงทะลุผ่านรูปปั้นน้ำแข็งและพุ่งใส่หวังหลินพร้อมจิตสังหารมหึมา

ปัง!

ประทับจิตวิญญาณของหวังหลินถูกขัดขวาง เขากระอักโลหิตอีกครั้ง ร่างกายถูกโยนกระเด็นไปข้างหน้า ด้านหลังเป็นเสาน้ำแข็งที่ไล่ตามมา

หวังหลินมีสีหน้ามืดมน ในฝ่ามือมีแสงโลหิตกะพริบวาบ เขาสะบัดแขนส่งกระบี่โลหิตพุ่งใส่กระบี่สีฟ้าเล่มนั้น

มองไกลๆ เป็นภาพที่น่าตกตะลึงยิ่ง นี่เป็นการเผชิญหน้ากันระหว่างแสงโลหิตและน้ำแข็งอันเย็นเยียบ เป็นการเผชิญหน้าระหว่างการเอาชีวิตรอดและจิตสังหาร พริบตาเดียวสองกระบี่ก็เข้าปะทะกัน

เสียงดังสนั่นไปทั่วโลก เสียงกรีดร้องโหยหวนดังออกมาจากสองกระบี่ กระบี่เย็นเยียบสั่นสะท้านพร้อมกับถูกแบ่งออกเป็นสองส่วนและถูกกระเด็นกลับไป

กระบี่โลหิตสั่นเทา แสงโลหิตพังทลาย หวังหลินคว้ากระบี่โลหิตเอาไว้และจ้องมองไปข้างหน้า

ชายชุดขาวค่อยๆ ก้าวเดินออกมาด้านข้างกระบี่เย็นเยียบที่ถูกตัดขาดเป็นสองท่อน เขามองหวังหลินด้วยสายตาเลือดเย็น

“รีบจบการต่อสู้เถอะ!” คำพูดของเขาเย็นชาเหมือนภาพลักษณ์ ขณะที่ทะยานไปข้างหน้า ชายชราชุดเทาและหญิงชราชุดดำจึงได้พุ่งใส่หวังหลิน

หวังหลินรีบถอย แม้ระดับบ่มเพาะของแต่ละคนจะถูกระงับเอาไว้ แต่เซียน ขั้นวิญญาณดับสูญระดับกลางจำนวนสามคนก็ไม่ใช่สิ่งที่หวังหลินจะต่อต้านได้!

ขณะถอยไป หวังหลินชี้ไปที่ท้องฟ้า ประทับวิญญาณสงครามที่ถูกขัดขวางจึงปรากฏขึ้นอีกครั้ง หวังหลินเผยแววตาเรืองแสงสีทองและปลดปล่อยเจตนาต่อสู้อันรุนแรง

“ในเมื่อเจ้าอยากต่อสู้ ก็จงมาต่อสู้กัน!!” หวังหลินเอ่ยน้ำเสียงสงบนิ่ง ยิ่งอันตรายเขายิ่งบ้าคลั่งแต่จิตใจสงบนิ่งไปด้วย นี่คือนิสัยที่เขาพัฒนามาระหว่างช่วงการต่อสู้ฝึกฝนตลอดสองพันปี

วินาทีนั้นพลันโบกสะบัดใส่ท้องฟ้า โลกมีแสงสีทองส่องประกาย ประทับฝ่ามือยักษ์เรืองแสงสีทองและตกลงมา ก่อนที่ประทับฝ่ามือจะได้เข้าใกล้ แรงกดดันทรงพลังยิ่งกว่าได้ลงมาถึงก่อน

นี่คือประทับวิญญาณสงครามที่แท้จริง ขณะที่มันกระแทกลงมา ในประทับฝ่ามือมีลายมือคล้ายเทือกเขาสลับซับซ้อนแฝงอยู่ด้วย

‘แสงสีทองนี่มันอะไรกัน? ทำให้ข้ารู้สึกหวาดหวั่น!’ ชายชราชุดเทาจ้องมองแสงสีทองที่โผล่ออกมาจากประทับวิญญาณสงคราม