1637. วิชายับยั้งดับสูญ

หวังหลินเปลี่ยนกลายเป็นลำแสงสายฟ้า พุ่งใส่ร่างที่กระแทกลงบนพื้น ขณะที่หวังหลินเข้าไปใกล้ เสียงคำรามอู้อี้ดังออกมาจากในหลุม

สิ่งที่ปรากฏพร้อมกับเสียงคำรามคือลำแสงสีทองหลายเส้น ลำแสงนี้หมองหม่นและแฝงสีม่วงราวกับไม่บริสุทธิ์ วินาทีที่แสงปรากฏ พลังแข็งแกร่งติดตามออกมา

ราวกับมีพายุพังทลายอยู่ในหลุม พลังสายนั้นระเบิดขึ้นอยู่ข้างใน ขณะที่หวังหลินเข้าไปใกล้ แสงสีทองคล้ำระเบิดขึ้นจนเส้นผมและเสื้อผ้าพลิ้วไหว ราวกับแสงสีทองพยายามปัดเป่าหวังหลินให้สิ้นชีพ

“เจ้ากล้าโจมตีข้า? เจ้าล่วงเกินอำนาจแห่งทวยเทพ เจ้าต้องตาย!!” เสียงคำรามเต็มไปด้วยความโกรธแค้นพร้อมกับลำแสงสีทองสายหนึ่งลอยออกมา ร่างผอมบางนั้นยังคงเลือนลาง มองเห็นแต่เพียงแสงสีทองคล้ำแพรวพราวรอบตัว

หวังหลินพ่นลมหายใจ เขาทะลวงประตูดับสูญจนบรรลุขั้นวิญญาณดับสูญระดับกลาง แม้แต่เหล่าเทพทั่วไปก็ไม่ใช่คู่ต่อกร

ขณะที่ร่างผอมบางนั้นพุ่งออกมา หวังหลินก้าวไปข้างหน้าและยื่นมือออกไปอย่างลวกๆ โลกพลันเปลี่ยนสีสัน กฎนับไม่ถ้วนถูกหวังหลินไขว่คว้าและเกิดการบิดเบือน ราวกับฝ่ามือได้ห่อหุ้มกฎแห่งโลกนี้เอาไว้ ทุกอย่างต้องเชื่อฟังเขา

ร่างผอมบางต้องการดิ้นรน แต่ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนก็ไร้ประโยชน์ ท้ายที่สุดจึงส่งเสียงกรีดร้องอย่างหวาดกลัว หวังหลินคว้าลำคอของร่างนั้นได้ในทันที

หวังหลินบีบรัดอย่างโหดเหี้ยมจนเกิดเสียงดังลั่นออกมาจากร่างผอมบางราวกับเขากำลังแตกสลาย อย่างไรก็ตามมีเพียงหมอกโลหิตระเบิดออกมาเท่านั้น ร่างกายไม่ได้แตกดับไปด้วย

หวังหลินประหลาดใจ ในสายตาเขา ร่างผอมบางนี้เป็นชายชราผู้ดูเหมือนไม่มี สิ่งใดพิเศษ หากจะมีอะไรพิเศษก็คงเป็นร่างเขาที่มีโลหิตเทพอยู่ เขาดูอ่อนแอมาก แต่ความแข็งแกร่งทางร่างกายได้ทำให้หวังหลินประหลาดใจ

“เจ้า ไอ้เซียนชั้นต่ำ กล้าดีอย่างไรถึงโจมตีเทพ? ทำไมเจ้ายังไม่ปล่อยเทพไปอีก?! อย่าคิดว่าเจ้าทรงพลังนักนะ ถ้าไม่ใช่เพราะข้าบาดเจ็บจากในอดีต ข้าสามารถสังหารเจ้าเพียงแค่ดีดนิ้ว…” ชายชรารีบคำราม เผยใบหน้าจองหองที่มักจะเผยออกมาตอนที่เรียกเหล่าเซียนชั้นต่ำกว่า

หวังหลินมีท่าทีสงบนิ่ง แต่หลังจากได้ยินคำพูดของชายชรา แววตาจึงเย็นเยียบ โยนชายชราขึ้นไปในอากาศ จากนั้นสร้างผนึก ประทับฝ่ามือใส่ในทันที

ยามที่ประทับฝ่ามือกดลงใส่ชายชรา ท้องฟ้าเปลี่ยนสีสัน แดนสวรรค์ส่งเสียงดังสนั่น ประทับฝ่ามือยักษ์ปรากฏขึ้นและเริ่มดูดซับพลังจากดินแดน มันพุ่งมาจากท้องฟ้า

ราวกับมันกำลังทำลายท้องฟ้าและเปิดหลุมขึ้นมา ชายชราสีหน้าเปลี่ยนไปและไม่เชื่อสายตาตัวเอง เขากรีดร้องโหยหวนพลางตะเกียกตะกายหลบหนี แต่ประทับ ฝ่ามือกวาดผ่านร่างของชายชราในทันที

ชายชรากระอักโลหิต ร่างกายเกิดเสียงดังปัง แขนซ้ายสั่นเทาและกลายเป็นกองเนื้อ ชายชราหวาดกลัวทั้งยังสับสนเล็กน้อย ในความทรงจำของเขานั้นตนเองบาดเจ็บสาหัสระหว่างสงคราม ท้ายที่สุดจึงเลือกเข้าไปในร่างเทพโบราณแปดดาวครึ่งและใช้พลังของมันเพื่อฟื้นฟูตัวเองจนรอดชีวิตได้ในยามนี้ ตลอดหลายปีที่ผ่านมาอาการบาดเจ็บของเขาดีขึ้นกว่าเดิม พอรู้ตัวว่าเทพโบราณที่เขากำลังใช้ฟื้นฟูอยู่ได้ถูกทำลาย จึงตื่นขึ้นมาด้วยความโกรธเกรี้ยว ทันใดนั้นยิ่งมารู้ว่าหวังหลินไม่ใช่เทพแต่เป็นมดแมลงที่ถือกำเนิดในดินแดนถ้ำอีก

ในฐานะหนึ่งในองครักษ์อมตะของราชันย์เทพ เขาสามารถระบายความโกรธแค้นใส่มดแมลงชั้นต่ำได้ตามที่ต้องการ ซึ่งเป็นจิตสำนึกฝังลึกในการต้องการระบายความโกรธและสังหารหวังหลินก่อนหน้านี้ แต่ก่อนที่เขาจะได้โจมตี หวังหลินกลับใช้พลังอันแข็งแกร่งเข้าคว้าเขาและดึงไปบนพื้น

การโยนนี้ทำให้ชายชราเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แต่เขาก็ไม่ได้ตื่นรู้อย่างเต็มที่ เขาเพียงแค่โกรธมากยิ่งขึ้น จนหวังหลินบีบคอและบดขยี้แขนซ้ายเขาได้จึงเกิดความหวาดกลัว ตอนนี้พอตื่นเต็มที่จึงรู้ว่าคนผู้นี้แตกต่างจากมดแมลงชั้นต่ำที่มักจะคุกเข่าเบื้องหน้าเหล่าเทพเสมอ!

“เซียนฝืนลิขิตฟ้า เจ้าคือเซียนฝืนลิขิตฟ้าแห่งดินแดนชั้นต่ำ!!” น้ำเสียงยังเจือปนไปด้วยความไม่เชื่อ ร่างกายสั่นเทาและรีบถอย

หวังหลินสะบัดแขนเสื้อพลางก้าวเดินไปข้างหน้าด้วยท่าทีสงบนิ่ง เขามาถึงเบื้องหน้าอีกฝ่ายตรงๆ จากนั้นกระแทกฝ่ามือลงไป

ชายชราส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนก่อนจะกระอักโลหิต เขาบาดเจ็บสาหัสอีกครั้ง ร่างกายกระเด็นถอยหลัง แววตาหวาดกลัวถึงขีดสุด

“เป็นไปไม่ได้ ตอนนั้นนายท่านได้วางทัณฑ์สวรรค์เพื่อป้องกันการปรากฏตัวของพวกเซียนฝืนลิขิตฟ้าแล้ว ด้วยทัณฑ์สวรรค์นั้นแม้แต่เซียนฝืนลิขิตฟ้าขั้นที่สามก็มิอาจปรากฏได้ นี่มันเป็นไปไม่ได้!!”

“อย่าว่าแต่นายท่านเลย แม้แต่แผ่นดินเซียนดาราทั้งหมดก็ไม่เคยมีมดแมลงตัวไหนของดินแดนชั้นต่ำที่สามารถบรรลุขั้นที่สามในฐานะเซียนฝืนลิขิตฟ้าได้ นี่มัน…”

ชายชราปาดคราบโลหิตและหันกลับไปด้วยรอยยิ้มเวทนา ในแววตาเกิดความบ้าคลั่ง เขาคือเทพ ดังนั้นจึงมีวิธีช่วยตัวเองในสภาวะย่ำแย่ เขาคือคนที่ผ่านมหาสงครามในครั้งนั้น ใครที่รอดการรบมาได้ไม่ใช่คนอ่อนแอ!

ฝ่ามือสร้างผนึก กัดปลายลิ้นพ่นโลหิตสีทองออกไป ทว่าขณะนั้นหวังหลินดวงตาส่องสว่าง ยกแขนขวาขึ้นและชี้ใส่ชายชราอย่างนิ่งเฉย

“หยุด!”

ชายชราสั่นเทา โลหิตแข็งค้างในอากาศเบื้องหน้า ร่างกายสูญเสียการเคลื่อนไหวทั้งหมด แม้แต่การไหลของเวลายังถูกหยุดในร่างกาย

อย่างไรก็ตามชายชราผู้นี้คือเทพ วินาทีที่เขาถูกแช่แข็ง ความคิดสั่นไหวจนถึงวิญญาณ

‘วิชายับยั้งดับสูญ!!! นี่มันสุดยอดวิชาของท่านราชันย์เทพ วิชายับยั้งดับสูญ!! เขารู้จักวิชานี้ได้อย่างไร เขาเรียนรู้มันได้อย่างไร ใครเป็นคนส่งต่อมันให้เขา?’

ความคิดของเขาถูกหยุดเมื่อโดนเข้ากับวิชายับยั้ง หวังหลินมาถึงเบื้องหน้า ชายชราที่ดูหวาดกลัว จากนั้นยกแขนขวาขึ้นมาวางใส่หน้าผากอีกฝ่าย

“จงให้ข้าดูว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อตอนนั้น!”