ตอนที่ 891 จักรพรรดิจินทา ยอมรับผิด

“ด้วยข่าวลือการตายของข้า พวกนั้นก็เริ่มที่จะหาเรื่อง” หลัวเฟิง ถอนหายใจอกมา “นี่น่ะคือนิสัยของคน”

“ตระกูลของเจ้าต้องพึ่งเจ้าในการสนับสนุนพวกเขา ในตอนที่เจ้าตาย

ไป ความแข็งแกร่งของตระกูลเจ้าเองก็จะต้องได้รับเสียหายเป็นธรรมดา” ทรูหยัน จิบไวน์ จากนั้นเขาก็ได้ส่ายหน้าและพูดขึ้น “เผ่าของข้าต้องพึ่งข้าเช่นกัน แม้ว่าข้าจะยังมีชีวิตอยู่แต่เพราะปกติข้าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของมนุษย์ เผ่าของข้าก็ยังโดนรังแก ถ้าเจ้าไม่สั่งสอนบทเรียนพวกนั้น พวกนั้นก็จะหาเรื่องเจ้าอีก”

หลัวเฟิง พยักหน้า “ผู้นำเมืองก็บอกเช่นนี้กับข้า เขาบอกให้ข้าผ่าน การทดสอบ ภูเขาเสียดฟ้า ในระดับห้วงมิติ เพื่อแสดงความแข็งแกร่ง

ของตัวเองและทำให้ทุกคนกลัว”

“ผู้นำเมืองพูดมีเหตุผล” ทรูหยัน พยักหน้า หลังจากนั้นเขาก็ต้อง

ตกใจ  “แต่เจ้าจะผ่าน การทดสอบ ภูเขาเสียดฟ้า ในระดับห้วงมิติ

ได้งั้นรึ?”

“น่าจะ” หลัวเฟิง พยักหน้า

“นั่นต้องมีกฎความเข้าใจระดับ 20” ทรูหยัน พูดขึ้น

หลัวเฟิง ยิ้ม

“ฮ่า ฮ่า เจ้าเด็กนี่” ทรูหยัน อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมา “เจ้าฝึกได้ไม่

นานแต่เจ้ากลับตามศิษย์พี่สามของเจ้าทันแล้ว”

“ข้ามันอัจฉริยะ” หลัวเฟิง พูดอย่างไม่อาย

“ผ่านการทดสอบ ภูเขาเสียดฟ้า จะได้ 1 แสนล้านคะแนน ส่วนที่

เจ้าใช้ไปกับไวน์ในวันนี้แทบไม่มีค่าสำหรับเจ้าเลย” ทรูหยัน หัวเราะ

ออกมา

แม้จะเป็นแบบนั้นแต่พวกเขาก็พูดคุยหยอกล้อกันต่อ

ลึกๆ ในใจ หลัวเฟิง ยังคงลังเลในเรื่องของ จินทา คิดถึงวิธีจัดการกับอีกฝ่าย สำหรับการผ่านการทดสอบ ภูเขาเสียดฟ้า เขาไม่ได้เร่งรีบที่จะทำมัน ในตอนที่เขาจัดการเรื่องต่างๆ ในเขตด้านนอกเสร็จและกลับมา มันจะไม่สายที่จะลองมัน

สำหรับ จินทา แล้ว…

เขาต้องจัดการมันทันที!

แม้ว่าการกระทำ ของ จินทา จะถือว่ายังพออยู่ในการควบคุมแต่เมื่อไม่มีการฆ่า นี่มันก็แค่จุดเริ่มต้น จุดเริ่มต้นในการข่มเหงตระกูลหลัว! ในตอนที่เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น ดีที่สุดที่จะต้องทำ คือรีบกำจัดมันทันทีเพื่อให้ตระกูลอื่นๆ รู้ถึง….ผลที่ตามจากการหยามตระกูลหลัว!

…

หลัวเฟิง คุยและดื่มกับอาจารย์ของตน ด้วยความแข็งแกร่งและฐานะ

ใกล้เคียงกัน เป็นธรรมดาที่พวกเขาจะสนิทกันแต่เขาไม่กล้าที่จะทำแบบนี้กับผู้นำเมือง หรืออาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ เขาไม่มีทางเป็นเพื่อนกับพวกนั้นได้ และผู้นำเมืองหรืออาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ ก็ไม่มีทางที่จะทำแบบนี้กับเขาเช่นกัน

“หลัวเฟิง มีจดหมายมา” บาบาต้า มาเตือนเขา “มันเป็นของ จินทา”

“จดหมายมาแล้ว” สายตาของ หลัวเฟิง นิ่งไปทันที

ลูกชายของขา หลัวปิง และภรรยาของเขาได้พูดมาก่อนแล้วว่า จินทา

พยายามที่จะติดต่อกับเขามาก่อนแต่เขาไม่เคยได้รับจดหมายจาก จินทาเลย

เขากดไปที่หน้าจอและได้มีข้อความปรากฏขึ้นมา

ทรูหยัน ที่นั่งตรงข้ามยกแก้วขึ้นและถาม “จินทา ว่ายังไง?”

“เขาบอกว่า” หลัวเฟิง ยิ้ม “เขาจะไปหาข้าที่ที่พักเป็นการส่วนตัวและ

ขอให้ยกโทษให้กับการกระทำของเขา”

“เขาตั้งใจที่จะทำแบบนั้นจริงๆ สินะ” ทรูหยัน เยาะเย้ย “ดู

เหมือนว่าเขาจะรู้ว่านี่เกี่ยวข้องกับชีวิตของเขา”

ในเขตนอกสงคราม มันเป็นเรื่องหวงห้ามที่จะฆ่าพวกที่มาจากกองทัพเดียวกันแต่ภายในหมู่มนุษย์ มันไม่มีกฎแบบนี้ มันเป็นธรรมดาสำหรับนักรบที่จะฆ่ากันเอง

เพราะความแค้นและการต่อสู้และเพื่ออำนาจ

การจัดการของพวกเขานั้นง่ายดายอย่างมาก

มันถือว่าไม่เป็นไรหากมีการฆ่ากันภายใน แต่ถ้าเผ่าพันธุ์อื่นได้บุกเข้ามาฆ่ามนุษย์ด้านใน พวกนั้นก็จะโดนแบบเดียวกัน สำหรับมนุษย์ที่มุ่งหน้าไปยังเขตนอกสงครามเพื่อสู้กับเผ่าพันธุ์อื่นๆ พวกเขาก็ต้องรวมกันเป็นหนึ่ง!

“แค่ท่าทีเพียงอย่างเดียวคงไม่พอ” หลัวเฟิง ยกแก้วตัวเองขึ้น “อาจารย์ ข้าจะดื่มไวน์กับท่านก่อนค่อยกลับไป ตอนนั้นมันคงยังไม่สาย”

“อืม ให้เขาอดทนรอสักหน่อยเถอะ” ทรูหยัน เองก็ยกแก้วตัวเองขึ้น

กริ๊ง

ทั้งคู่ชนแก้วกันก่อนจะคุยกันต่อ หลังจากนั้นสักพักในตอนที่ไวน์หมด

เขาก็ได้กลับไป

*******

ที่หาดเก้าดาว

“ผู้นำตระกูลไม่ได้อยู่ที่นี่ตอนนี้ เจ้าค่อยกลับมาทีหลังหรือไม่ก็รออยู่ที่นี่”

“ข้าไม่รีบ ข้าจะรอที่นี่”

“งั้นข้าขอตัว”

ภายในศาลาที่มีให้เพื่อรับแขก ยักษ์เกราะทองกว่าสูงกว่า 8 ม.ยืนอยู่ตรงนั้น

พื้นที่แขกของ หลัวเฟิง เองก็แบ่งเป็นระดับ

ที่นี่สำหรับแขกทั่วไป การให้จักรพรรดิมารออยู่ที่นี่ถือว่าเป็นการดูถูก

“ดูเหมือนว่า หลัวเฟิง จะโกรธข้าอย่างมาก” จินทา ทำจมูกฟุดฟิด ตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวล “หากไม่มีคำสั่งของเขา ตระกูลหลัวจะกล้าปฏิบัติกับระดับอมตะอย่างนี้ได้ยังไง? ยิ่งกว่านั้นข้าเป็นถึงจักรพรรดิ! ไม่มีใครมารอข้าสักคน มีแค่ทาสที่นำทางข้ามาที่นี่และที่นี่ยังเป็นที่ธรรมดา แม้แต่ชาก็ยังเย็นจืดชืด”

“รอ”

“ข้าต้องรอจนกว่า หลัวเฟิง จะปรากฏตัว” เขายกชาเย็นชืด ขึ้นมาจิบ

เหมือนกับไม่รู้สึกอะไรกับการดูแลและสภาพแวดล้อมแบบนี้

…

พวกชนชั้นสูงของตระกูลหลัวได้ไปรวมกันด้านในที่พัก

“จินทา มาที่นี่งั้นรึ? เขารออยู่ที่ศาลาน้ำชางั้นรึ?” กงซินหลาน อด

ไม่ได้ที่จะกังวล “ยังไงซะนั่นก็เป็นถึงจักรพรรดิ เขาปฏิบัติต่อเขาแบบ

นี้ไม่ได้”

“คุณแม่” สวีซิน ยิ้มออกมา “ไม่มีปัญหา นี่คือคำสั่งของ หลัวเฟิง ที่สั่งให้เราทำ”

“อ่า แม่ไม่เข้าใจเอง” กงซินหลาน พยักหน้าแล้วถอนหายใจออกมา

“แม่รู้สึกแค่ว่าจักรพรรดินั้นเป็นตัวตนที่มีอำนาจ ในจักรวรรดิ

แกนวู ของเรานั้นไม่ได้มีจักรพรรดิด้วยซ้ำ”

“เขาไม่ได้บ่นกับการถูกพาไปที่นั่นด้วยซ้ำ” หลัวปิง หัวเราะออกมา

“เพราะ…”

เสียงหนึ่งดังขึ้นมาพร้อมกับมีบางคนเดินเข้ามา มันคือ หลัวเฟิง “เขาไม่อยากที่จะตาย!”

“พ่อ” หลัวปิง และ หลัวไฮ่ ลุกขึ้นยืน

“คุณกลับมาแล้ว” สวีซิน เองก็เดินเข้ามาด้วย

“พี่” หลัวฮว๋า ตะโกนออกมาอย่างดีใจ

หลัวเฟิง พยักหน้าและมองไปที่พ่อแม่ของเขา “พ่อ แม่”

“ดีแล้วที่เจ้ากลับมา” ทั้งสองคนได้พยักหน้า

“ผมจะไปจัดการกับ จินทาก่อน เราจะกลับมากินข้าวเย็นด้วยกันทีหลัง” หลัวเฟิง พูดขึ้น หลังจากที่จากไปนาน เขาเคารพธรรมเนียมของจีนมากกว่าแต่ก่อน เพราะเมื่อไหร่ก็ตามที่ออกไปฝึก มันจะกินเวลาไปหลายสิบปี ดังนั้นทุกครั้งที่เขากลับมา มันจะถือเป็นช่วงเวลาที่ดีที่ได้กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง

“ไปสิ”

“ได้”

พวกเขาต่างก็พูดขึ้นมา ยังไงซะเมื่ออยู่ต่อหน้าจักรพรรดิแค่ความกดดันเพียงอย่างเดียวก็สามารถทำให้คนธรรมดาระดับต่ำกว่า ระดับอมตะต้องยอมสยบ นอกเสียจากว่าจะมีจิตใจและความคิดที่แข็งแกร่ง สำหรับหลัวเฟิง จิตใจของเขาเพียงอย่างเดียวก็เข้มแข็งยิ่งกว่าอัศวินหลายคนและเขายังเป็นผู้นำของเผ่าโลก เขายังรอดมาได้จากการสืบทอดความเป็นความตาย

…

ชาเย็นๆ กับวิวแย่ๆ โดยไม่มีคนคอยตอนรับ

จินทา นั่งรออยู่เงียบๆ

เงาหนึ่งได้เดินเข้ามาจากที่ไกลๆ นี่ทำให้ จินทา หันกลับไปมอง เขายิ้มออกมาทันทีและยืนขึ้นที่ทางเข้าเพื่อต้อนรับ หลัวเฟิง ทันทีที่ หลัวเฟิง เข้ามาใกล้ เขาถึงโค้งให้ “นายท่านหลัวเฟิง เรื่องทั้งหมดนี้เป็นความผิดของฝั่งตระกูล ลูซี่ ข้ามาที่นี่เพื่อขออภัย”

“ขออภัย?” หลัวเฟิง มองไปที่อีกฝ่าย หากเจอนักรบแบบนี้ที่เขตด้าน

นอกสงคราม หลัวเฟิง สามารถกำจัดได้ง่ายๆ ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว

ตอนนั้นเขามีความสามารถที่จะกำจัดจักรพรรดิได้ ด้วยความแข็งแกร่งของเขาที่เพิ่มมากกว่าเดิมในตอนนี้และมุมมองที่สูงขึ้นกว่าแต่ก่อน แม้แต่เจ็ดดาบ หรือดาล๊อง หรือพวกนักรบที่มีชื่อเสียงในเผ่าพันธุ์เป็นล้านล้าน หลัวเฟิง ก็ไม่ได้กลัวพวกนั้น แล้วสำหรับ จินทา นี้ล่ะ?

เขาเป็นใคร?

จินทำได้พูดขึ้นมา “นายท่านหลัวเฟิง ข้ามาที่นี่เพื่อขอให้ยกโทษให้แต่ให้ข้าบอกท่านอย่างหนึ่ง”

“พูดมา” หลัวเฟิง นั่งลงที่เก้าอี้หิน

“ข้าเชื่อว่าท่านรู้ดีว่าข้าได้ก่อตั้งตระกูลมานานแล้วและได้หมกมุ่นอยู่

กับการฝึกฝน ดังนั้นข้าจึงไม่ได้จัดการเรื่องราวในตระกูลมากนัก” เขา

พูดขึ้น “ตระกูลไหนๆ ต่างก็ต้องมีผู้จัดการ และผู้ก่อตั้งที่แท้จริงนั้น

ปกติแล้วจะยุ่งอยู่กับการฝึกฝนและยากที่จะเข้ามายุ่งกับเรื่องต่างๆ”

“ตอนนี้หลานชายรุ่นที่เจ็ดของข้านั้นคือหนึ่งในผู้จัดการตระกูล เขา

ค่อนข้างแข็งแกร่งและมีความสามารถในการจัดการ เขาเป็น ระดับ

อมตะ” จินทา พูดขึ้น “ตอนนั้นในตอนที่ตระกูลของข้ามีเรื่องกับ

ตระกูลท่าน ในตอนที่มันเกิดเรื่องขึ้นมา…ทีมเจรจาและทุกอย่างล้วนแต่มีเขาเป็นคนจัดการ”

“เขาปกปิดทุกอย่างจากข้า”

จินทา ส่ายหน้าและถอนหายใจออกมา “ในตอนที่ท่านปรากฏตัวและ

พูดออกมา ท่านก็ทำให้ทั้งตระกูลกลัว จากนั้นลูกหลานของข้าจึงได้ส่งจดหมายมาให้ข้าและถามข้าถึงวิธีจัดการเรื่องนี้ ข้าเพิ่งรู้ตอนนั้นเอง…ว่าพวกเขากล้าที่จะคุกคามตระกูลของท่าน! ข้าตกใจอย่างมาก เจ้าบ้านั่นกล้าที่จะคุกคามตระกูลของท่านจริงๆ เขาพยายามที่จะทำลายทั้งตระกูล ลูซี่ อย่างนั้นรึ?”

“ข้าได้เดินทางมาที่นี่ผ่านทางจักรวรรดิเทพทันที ในตอนที่ข้าเห็นเขา

เขาแค่มองมาที่ข้าด้วยรอยยิ้มก่อนที่จะระเบิดตัวเองไป” เขาพูดขึ้น

หลัวเฟิง นั่งเงียบและคอยฟัง

“เจ้าพูดจบรึยัง?” หลัวเฟิง มองไปที่อีกฝ่าย

“นายท่าน ข้าไม่ได้มีข้อห้ามในการจัดการเรื่องในตระกูลและนี่เป็น

ผลลัพธ์ของมันแต่….เรื่องนี้ ข้าเพิ่งได้เป็นจักรพรรดิ ข้าไม่กล้าพอที่จะดูหมิ่นท่าน” จินทา พูดขึ้น

“เจ้าถูกกล่าวหาอย่างนั้นรึ?” หลัวเฟิง มองไปที่อีกฝ่าย

“ข้ามีความผิดแต่นี่ไม่ใช่เรื่องที่ข้าสั่งลงไป” เขาพูดขึ้น “ข้ารู้ว่ามี

หลายเผ่าพันธุ์ตามหาท่านและสำหรับจักรพรรดิผู้นี้ ข้าไม่กล้าที่จะทำเช่นนั้น แม้ว่าเผ่าพันธุ์อื่นๆ จะส่งสายลับเข้ามาในตระกูลข้าแต่พวกนั้นก็ไม่กล้าที่จะใช้สายลับพวกนั้นแต่การควบคุมพวก ระดับอมตะ ในตระกูลของข้าและการใช้เขาเพื่อตรวจสอบตระกูลของท่าน นี่น่ะทำให้พวกเขาเสียหายเพียงเล็กน้อย”

“แต่ไม่ว่ายังไงข้าก็ยังคงมีความผิด”

“ข้ามาที่นี่เพื่อขอให้ท่านยกโทษให้” เขาพลิกมือขึ้นมาและวางของ

บนโต๊ะด้วยท่าทีเคารพ

หลัวเฟิง มองไปที่มัน

มันคือรายชื่อของ ของที่นำมาให้ มันถือว่าใจกว้างอย่างมาก

“ฮึ่ม” หลัวเฟิง ฮึดฮัดอย่างเย็นชา“เจ้าพูดจบรึยัง”

เขาช็อกและรีบพูดขึ้น “พูดได้เลยนายท่าน”

“ข้าไม่สนว่าเกิดอะไรกับตระกูลของเจ้า มันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับ

ข้า” หลัวเฟิง มองไปที่อีกฝ่ายอย่างเย็นชา “ข้ารู้แค่ว่าตระกูลของเจ้านั้นได้ทำการคุกคามตระกูลของข้า อย่าโทษข้าและอย่าบอกให้ข้าปล่อยให้เจ้ามีชีวิตต่อ จักรวาลนั้นมักจะให้โอกาสรอด ข้าเองก็จะให้โอกาสนั้น ตกลงซะ…และเจ้าจะรอด!”

หลัวเฟิง โยนบางอย่างออกมาอย่างเย็นชา

เขาเตรียมรายชื่อนี้มาตั้งแต่แรกแล้ว จินทา หน้าซีดในตอนที่ได้ยินคำพูดของ หลัวเฟิง ในตอนที่เขามองไปที่รายชื่อเหล่านั้น…ตาของเขาก็ได้เบิกกว้างทันที