บทที่ 952 เรื่องประหลาด

แววตาของทุกคนถูกดึงดูดโดยเสาสัมฤทธิ์เก้าสีนั้น ไม่สามารถจะละสายตาไปได้

มีเพียงจ้าวเฟิงที่ดวงตาซ้ายเป็นประกายประหลาด ด้านบนยังปกคลุมไปด้วยระลอกแสงสีทองอ่อน

ในเวลาเดียวกัน ตราประทับอัสนีเทวะทั้งหมดในวิญญาณจ้าวเฟิงสาดประกายเรืองรอง แสงสมบัติหลากสีที่เพียรพยามจะล่วงล้ำเข้าไปในดวงวิญญาณของเขา ถูกพลังอัสนีเทวะที่เป็นอมตะทำลายล้างจนหมดสิ้น

“เป็นดังคาด!” จ้าวเฟิงเอ่ยพึมพำเสียงเบา

ครั้งนี้เขาอยู่ห่างจากลำแสงเก้าสีใกล้เพียงเท่านี้ จากพลังของดวงตาซ้าย จ้าวเฟิงจึงสามารถมองเห็นมันได้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น องค์ประกอบของแสงมหัศจรรย์ดังกล่าวเป็นพลังวิญญาณ พูดได้ว่า แสงเรืองรองเก้าสีที่ชวนตื่นตะลึง แท้จริงแล้วเป็นแค่ภาพมายาก็เท่านั้น!

ต่อจากนั้น จ้าวเฟิงวางมือข้างหนึ่งลงบนบ่าของตาเฒ่าอิง พลังวิญญาณกลุ่มหนึ่งพร้อมพลังอัสนีเทวะปกคลุมบนวิญญาณของตาเฒ่าอิง

‘ตาเฒ่าอิง อย่าขยับ ข้าไม่ได้มีเจตนาร้าย!’

จ้าวเฟิงส่งเสียงบอกทันที

วูบ แซ่ด! ไม่นานนัก พลังชั่วร้ายและแสงสมบัติหลากสีที่แอบซ่อนอยู่ลึกๆ ในวิญญาณของตาเฒ่าอิงก็ถูกจ้าวเฟิงขจัดไปทีละน้อย

ชั่วขณะนั้น ดวงตาสองข้างของตาเฒ่าอิงแจ่มชัด ก่อนฉายแววหวาดกลัวออกมาอย่างลึกล้ำ

‘ขอบใจเจ้ามาก จ้าวเฟิง!’

ตาเฒ่าอิงสูดหายใจเข้าลึก ส่งเสียงบอกจ้าวเฟิง

“คิดไม่ถึงเลยว่าพวกเราจะตกหลุมพรางตั้งแต่เข้ามาในพื้นที่ต้องห้ามหุบเขาวายุทมิฬแล้ว!”

ในวินาทีที่ตาเฒ่าอิงได้สติขึ้นมาก็วิเคราะห์ทั้งหมดได้ ในใจปลงอนิจจัง

ตั้งแต่เข้ามายังพื้นที่ต้องห้ามหุบเขาวายุทมิฬ การกัดกร่อนอย่างช้าๆ ของลมมืดก็ได้เริ่มขึ้น ทุกคนต่างเปลี่ยนแปลงทีละน้อย ความทะเยอทะยานในส่วนลึกของจิตใจค่อยๆ เพิ่มมากขึ้น ถึงจะเป็นตาเฒ่าอิงก็ยังไม่ทันสังเกต นิสัยของพวกเขาเปลี่ยนแปลงไปจากตัวตนจริงๆ ในตอนแรกเริ่มแล้ว หลังจากนั้นก็เป็นแสงสมบัติวิจิตรตระการที่ทะลุขึ้นฟ้า ชี้นำและดึงดูดคนทั้งหมดให้มาถึงที่นี่ทีละก้าวๆ

เมื่อเข้าไปใต้ดินแล้ว ผลกระทบที่ลมมืดมีต่อทุกคนก็เพิ่มมากขึ้น

ถึงขนาดที่ว่าผู้เฒ่าชุดม่วงลงมือทำร้ายจ้าวเฟิงอย่างฉับพลัน ผู้เฒ่าเคราแพะก็เข้าร่วมวงด้วย ทั้งหมดล้วนแต่เป็นเพราะมีความทะยานอยากมากขึ้น นิสัยที่แสดงออกมาจึงบิดเบี้ยวไป

จิงข่ายที่อยู่ด้านข้างถูกแสงวิจิตรตระการและลมมืดเปลี่ยนให้อ่อนแอ เห็นแก่ตัว ไร้ความรู้สึก จนมีเพียงท่าทางน่าเวทนาอย่างคนที่เห็นแก่สมบัติเท่านั้น

ต้องโทษที่จิตใจของเขาอ่อนแอ ความทะเยอทะยานที่ซุกซ่อนไว้ในใจมีมากเกินไป!

บิดเบี้ยวจนกลายเป็นเช่นนี้ ตาเฒ่าอิงไม่มีหวังที่จะปลุกให้เขาได้สติขึ้นมา

ตาเฒ่าอิงปิดเปลือกตาลงสองข้าง โคจรพลังดวงวิญญาณทันที และใช้พลังทั้งหมดปกป้องวิญญาณเอาไว้ ในเวลาเดียวกันก็รับรู้ถึงแสงสีสันวิจิตรที่เบื้องหน้า

“เป็นถึงพลังวิญญาณที่สูงส่งลึกล้ำเกินจะเปรียบ!”

ในใจของตาเฒ่าอิงตื่นตระหนก ต่อมาจึงมองไปยังคนที่เหลือ

นอกจากเขาและจ้าวเฟิง แววตาของคนทั้งหมดต่างจ้องไปที่เสาหินสัมฤทธิ์ที่เปล่งแสงวูบไหว มองข้ามทุกอย่างไปจนหมดสิ้น

บนใบหน้าของพวกเขาเผยแววกระหายต่อสมบัติออกมาจนไม่มีเหลือ แต่ในความเป็นจริงแล้ว ทั้งหมดนี้ผิดแผกไปจากปกติอย่างมากในสายตาของคนปกติ

“จ้าวเฟิง เหตุใดพวกเราจึงไม่ออกไปจากที่นี่?”

ตาเฒ่าอิงเกิดความหวาดกลัวอย่างมากต่อที่แห่งนี้

“รอก่อน หากสถานการณ์คับขันก็สามารถใช้ค่ายกลใน ‘หยกมังกรคุ้มกัน’ ได้!”

สีหน้าจ้าวเฟิงเรียบเฉย

“เจ้าหนุ่มคนนี้…” ตาเฒ่าอิงมองจ้าวเฟิงไม่ทะลุปรุโปร่งอีกแล้ว

ขอบเขตพลังขั้นราชันรุกคืบเข้าไปในสถานที่นี้ แต่กลับสามารถรักษาสติเอาไว้ได้แจ่มชัด ในช่วงเวลาสำคัญหน้าสิ่วหน้าขวานยังปลุกเขาด้วย

ยามนี้มองแสงอัศจรรย์หลากสีสันกลับเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ในวินาทีนี้ ตาเฒ่าอิงถึงขั้นสงสัยเล็กน้อย จ้าวเฟิงเป็นผู้มากความสามารถชั้นเลิศคนใดกลับมาเกิดหรือไม่

โครม วู้ม วู้ม!

แสงหลากสีบนเสาสัมฤทธิ์เบื้องหน้าค่อยๆ อ่อนแรงลง คมแสงสลายหายไปช้าๆ

เสาสัมฤทธิ์ฟื้นคืนสู่สภาวะเดิม! ในห้องโถงทั้งหมดตกอยู่ในโลกที่มืดมิดอีกครั้ง

คนที่เตรียมจะจากไปในเมื่อครู่ทั้งหมดชะงักฝีเท้า สายตาจดจ้องที่เสาสัมฤทธิ์อย่างไม่ละสายตา

“สมบัติล้ำค่าเช่นนี้ ให้ข้าลองก่อน!”

ในเวลาดังกล่าว ดวงตาสองข้างของอูอวี้เป็นประกายเรืองรอง สีหน้าตื่นเต้นอย่างมาก และค่อยๆ เข้าไปใกล้เสาสัมฤทธิ์!

ทันใดนั้น แววตาของทุกคนเป็นประกาย มองไปที่อูอวี้อย่างมีความหวัง

ตาเฒ่าอิงยืนอยู่ที่ด้านหลัง สีหน้าฉายแววหวาดกลัวขณะที่มองภาพนี้

ทุกคนในห้องโถงแทบจะถูกจูงจมูกเดินเข้าไป

เหตุใดแสงอัศจรรย์หลากสีกลุ่มนี้ถึงเรืองแสงตอนที่ทุกคนกำลังจะจากไปพอดี

ยังมีปากทางแยกเมื่อครู่ อยู่ๆ ก็มีปีศาจลมมืดหลายตัวโผล่ออกมา ความจริงแล้วเป็นการบอกทางพวกเขา อีกทั้งหลังจากที่ปีศาจลมมืดทั้งหมดในห้องโถงเมื่อครู่รวมตัวกรีดร้องแล้ว ทั้งหมดก็ถอยออกไป ทั้งหมดนี้เหมือนมีพลังลี้ลับจัดแจงเอาไว้แล้ว

“จ้าวเฟิง ใต้พื้นนี้ซ่อนอะไรเอาไว้?”

ตาเฒ่าอิงส่งเสียงเอ่ยถาม

“อาจจะเป็นสมบัติหรือไม่ก็ของอย่างอื่น!”

ดวงตาซ้ายของจ้าวเฟิงเองก็มองไม่เห็นปลายทาง

เขาอยากจะรู้ความลับของที่แห่งนี้เช่นกัน ดังนั้นหลังจากที่ทุกคนค่อยๆ รุกคืบเข้าไป มองดูทุกคนสูญเสียความเป็นตัวเองทีละน้อย จนสุดท้ายแล้วจึงมาถึงห้องโถงแห่งนี้

“จ้าวเฟิง พวกเราควรจะขัดขวางอูอวี้หรือไม่!”

ตาเฒ่าอิงมองอูอวี้ค่อยๆ เดินไปยังค่ายกลลวดลายขาวทองที่ลึกลับซับซ้อน

“ไม่จำเป็น ต่อให้ครั้งนี้ข้าขัดขวาง ก็คงยังมีคนเดินทางมาที่นี่ไม่หยุด พวกเขาก็สามารถมาถึงห้องโถงแห่งนี้เช่นกัน อีกอย่าง การทดสอบคัดเลือกรัชทายาทครั้งต่อไปก็จะมีคนมาที่นี่อีก หรือว่าจะให้ข้าอยู่เฝ้าที่นี่ คอยห้ามทุกคนตลอด?”

คำตอบของจ้าวเฟิงทำให้ตาเฒ่าอิงพูดไม่ออก

อันที่จริงแล้ว ตาเฒ่าอิงก็อยากจะรู้ความลับของสถานที่แห่งนี้เช่นกัน

“เช่นนั้นก็ปล่อยไปตามเวรตามกรรมเถอะ!”

ตาเฒ่าอิงทอดถอนใจเงียบๆ ในเวลาเดียวกันก็เตรียมพร้อมใช้หยกมังกรคุ้มกัน

ด้านหน้าเสาสัมฤทธิ์! อูอวี้ปิดดวงตา ปลดปล่อยพลังวิญญาณ รับรู้ถึงโครงสร้างค่ายกลในห้องโถง

ไม่นานนัก! พลังวิญญาณของอูอวี้ก็ค่อยๆ หลอมรวมเข้าไปในค่ายกลและโคจรไปตามค่ายกลขาวอมทอง ทันใดนั้น คราบเลือดไหลออกมาจากมุมปากของอูอวี้ เห็นได้ชัดว่าใช้จิตวิญญาณมากเกินไป แต่ทุกคนไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้นัก พวกเขาเพียงแต่หวังว่าอูอวี้จะสามารถทำลายค่ายกลแห่งนี้ ถึงแม้จะเป็นรอยร้าวเล็กๆ เท่านั้น

ทุกคนเริ่มกระวนกระวายตามเวลาที่หมุนเวียนไปช้าๆ

สตินึกคิดและวิญญาณทั้งหมดของอูอวี้ตกลงไปในค่ายกลแห่งนี้แล้ว ถึงขั้นที่ตัวเขายังไม่รู้ว่าตนกระอักเลือดสดออกมาหลายครั้ง!

ฉับพลันทันใด!

วายุเพลิงทมิฬก็หลั่งทะลักเข้ามาจากอุโมงค์ทางเดินอีกฟาก

ฟิ้ว! เห็นเพียงปีศาจลมมืดจำนวนนับไม่ถ้วนหลั่งไหลเข้ามาในห้องโถงแห่งนี้พร้อมกับลมมืด

“แย่แล้ว เป็นพวกปีศาจลมมืดที่ถอยไปเมื่อครู่!”

ผู้เฒ่าเคราแพะตะโกนอย่างแตกตื่น

“เช่นนั้นก็ลงมือสังหารทั้งหมด อย่าให้พวกมันรบกวนปรมาจารย์อูอวี้ทำลายค่ายกล!”

สีหน้าของเจียงฮ่าวเยือกเย็น เตรียมตัวจะลงมือ

“เจียงฮ่าว ช้าก่อน!”

สมาชิกคนหนึ่งในกลุ่มเจียงฮ่าวขัดขวางเขาที่กำลังจะลงมือ

“เจ้าดูสิ พวกมันกำลังช่วยเราทำลายค่ายกล!”

ผู้เฒ่าคนนี้ตะโกนออกมาด้วยสีหน้ายินดี

มองเห็นได้ว่าปีศาจลมมืดมากมาย มีทั้งราชันและจักรพรรดิ ผลัดกันบุกเข้าไปในจุดใดจุดหนึ่งของค่ายกล

ตู้ม! ปีศาจลมมืดตัวหนึ่งพุ่งทะยานเข้าไป และถูกดีดสะท้อนออกมาในทันใด ร่างกายแตกสลาย

ผลัวะ! ปีศาจลมมืดตัวที่สองโจมตีฉีกทึ้งเข้าไป

โครม! ปีศาจลมมืดตัวนี้ถูกพลังสะท้อนกลับกระแทกจนตาย!

ตัวที่สาม…ตัวที่สี่…

สีหน้าของตาเฒ่าอิงค้างแข็งเมื่อมองสถานการณ์เบื้องหน้านี้ รู้สึกเพียงหวาดกลัวจับขั้วหัวใจ ถอยร่นไปหลายก้าวอย่างไม่รู้ตัว

“ดี พวกมันกำลังช่วยเราทำลายค่ายกล!”

ดวงตาสองข้างของจิงข่ายเป็นประกาย ตะโกนออกมาอย่างตกใจ

“ดูไปแล้วปีศาจลมมืดเหล่านี้ยังอยากจะช่วยให้พวกเราได้สมบัติ!”

ผู้เฒ่าเคราแพะลูบเคราหัวเราะลั่น

ทันใดนั้น! ใบหน้าอูอวี้ซีดขาว กระอักเลือดสดออกมา แล้วร่างกายก็ทรุดลงบนพื้น แต่จิตสำนึกและวิญญาณของเขาหลอมรวมเข้าไปในค่ายกล ซึ่งเป็นจุดที่ปีศาจลมมืดเข้าโจมตีจนตัวตาย

วูบ แซ่ด! รอยปริร้าวเล็กๆ ปรากฏขึ้นบนค่ายกลขาวทอง!

ครืน! ทั้งห้องโถงสั่นอย่างรุนแรงอีกครั้ง

พู่ว ตู้ม!

กลุ่มหมอกควันประหลาดที่มืดดำดั่งหมึกล้อมรอบเสาสัมฤทธิ์ หอบเอากลิ่นอายมหาศาลที่ทำให้คนหวาดกลัวทะลุขึ้นบนฟ้า ทั้งห้องโถงเหมือนตกลงไปในนรกภูมิทันที กลิ่นอายปีศาจที่หนาวเหน็บน่าพรั่นพรึงกดดันจนหายใจไม่ออก

เปรี๊ยะ ฟึ่บ! ในทันใดนั้น ควันดำที่แปลกประหลาดทะลักออกมาตามรอยแตกร้าวเล็กๆ เหล่านั้น

วูบ วูบ! กลุ่มหมอกควันสีดำกลายเป็นหัวสัตว์อสูรดุร้าย กลืนร่างของอูอวี้ไปทันที หลังจากนั้นก็กลับเข้าไปในหมอกควันจากรอยร้าวของค่ายกล

“เรื่องอะไรกัน?”

“แสงอัศจรรย์ทำไมกลายเป็นควันดำที่น่ากลัวเช่นนี้ได้?”

“ผู้อาวุโสอูอวี้ถูกควันดำกลืนกินเข้าไปแล้ว!”

ต่อให้ทุกคนโง่เง่าขนาดไหน แต่กลิ่นอายน่ากลัวที่แรงกล้าขนาดนี้ และยังต้องเผชิญภัยอันตรายต่อชีวิต ก็สามารถปลุกความหวาดกลัวขึ้นในใจ ทำให้พวกเขาได้สติขึ้นมาเล็กน้อย

“วิ่ง เฒ่าอิง!” จ้าวเฟิงรีบส่งเสียงไป

พู่ว! หลังจากที่ร่างกายของอูอวี้หายไปแล้ว หัวสัตว์อสูรน่าสะพรึงจากกลุ่มควันสีดำเพิ่มขนาดใหญ่ขึ้นหลายส่วน และพลันบีบเข้ามาที่กลุ่มคน จนทำให้เกิดแรงดึงดูดมหาศาลจากในปากของกลุ่มควันหัวอสูร

“อ๊าก! ช่วยข่าด้วย!”

จักรพรรดิรุ่นเยาว์กลุ่มเหลยทงได้รับผลกระทบจากที่แห่งนี้อย่างมาก ถูกดูดเข้าไปในควันดำทันที

จ้าวเฟิงและตาเฒ่าอิงสำแดงเคล็ดวิชาความเร็วทันที และหายตัวไปที่อุโมงค์ทางเดินก่อน

ในขณะที่ตาเฒ่าอิงหนีไปยังลากจิงข่ายไปด้วย หลังจากนั้น คนอื่นที่เหลือเพิ่งจะรู้ตัว จึงหมุนตัวหนีไป

“อ๊าก นี่มันอะไรกัน?”

ปฐมเซียนผู้หนึ่งในกลุ่มผู้เฒ่าเคราแพะถูกดูดเข้าไปในกลุ่มควันดำ

“หยก…หยกมังกรคุ้มกัน!”

ในขณะที่สมาชิกคนหนึ่งสั่นสะท้าน ก็กระตุ้นหยกมังกรคุ้มกัน เมฆแสงลายมังกรกลุ่มหนึ่งพร้อมกับเงาค่ายกลพลันแผ่กระจายออกมา

สวบ! แต่ในวินาทีต่อมา สมาชิกผู้นี้ที่ยังไม่ทันถูกส่งออกไป ก็ถูกหัวอสูรควันดำกลืนกิน

โครม! หัวอสูรควันดำกลุ่มนี้แยกออกเป็นควันสีดำหลายกลุ่มทันที และรวมตัวกันเป็นหัวขนาดเล็กอีกครั้ง ก่อนไล่ตามไปกลืนกินทุกคนที่กำลังหนี

จ้าวเฟิงใช้ปีกอัสนีหนีไปพลาง ใช้ดวงตาซ้ายคอยดูสถานการณ์เบื้องหลังไปพลาง

“คนที่ถูกควันอสูรกลืนกินไป คิดไม่ถึงว่าจะเข้าไปในค่ายกลผ่านทางรอยร้าวขนาดเล็กได้!”

จ้าวเฟิงตื่นตะลึง

นี่เป็นกลวิธีประเภทใดกัน? ทำให้คนที่สูงหกเจ็ดฉื่อหดเล็กลงจนสามารถทะลวงผ่านรอยร้าวเล็กๆ ได้!

“แย่ล่ะ!” จ้าวเฟิงค้นพบว่ามีหัวอสูรควันดำหัวหนึ่งตรงดิ่งมาจะกลืนกินเขา

พรึ่บ! จ้าวเฟิงไม่สังเกตด้านล่างอีกต่อไป กางปีกอัสนีสยายออกแล้วหนีไปในทันที

ฟุ่บ!

วินาทีที่ออกมาจากทางเข้าชั้นใต้ดิน จ้าวเฟิงรู้ว่าภัยอันตรายที่นั่นก็หายไป!

ยามนี้ ทั่วทั้งพื้นที่ต้องห้ามหุบเขาวายุทมิฬยังสั่นสะเทือนอยู่

‘ดูไปแล้วควันดำกลุ่มนี้ยังไม่สามารถปรากฏบนพื้นดินได้!’

จ้าวเฟิงคาดเดาในใจ

“จ้าวเฟิง รีบหนีออกไปจากที่นี่กันเถิด บางทีอาจจะยังช่วยจิงข่ายได้!”

ตาเฒ่าอิงมองจิงข่ายที่สลบไสลไปแล้ว กังวลอยู่เล็กน้อย อย่างไรสมาชิกขององค์ชายเก้าก็มีเพียงเจ็ดคน จำนวนคนไม่สามารถน้อยไปมากกว่านี้ได้แล้ว แต่ในเวลานี้ ลมมืดในพื้นที่ต้องห้ามหุบเขาวายุทมิฬค่อยๆ หนาแน่นขึ้นมา เหมือนกลับไปที่สภาวะแรกเริ่มสุด

“ได้!” คลื่นแสงสีทองบนดวงตาซ้ายของจ้าวเฟิงค่อยๆ อับแสงลงไป

คนที่ควรจะหนีไปต่างก็หนีไปหมดแล้ว ใต้ดินก็กลับสู่สภาวะสงบ! แต่คนทั้งสองบินไปได้ไม่ไกลเท่าไหร่นัก! กำแพงหินด้านข้างก็แตกร้าวออก ลมพายุทำลายล้างจากพลังมิติส่วนตัวทะลักออกไปทั่วทิศทาง พายุหมุนดำมืดตลบออกมาจากใต้โลกมิติส่วนตัว!

ผลัวะ! พายุหมุนสีดำกลุ่มนี้กลายเป็นปีศาจลมมืดร่างใหญ่ยักษ์ตนหนึ่งพุ่งมาหาจ้าวเฟิง

“แย่แล้ว โลกมิติมรดกของเซียนแห่งนั้นแหลกละเอียดไปแล้ว นี่คือพลังเซียนที่ถูกลมมืดแปดเปื้อน!”

ดวงตาของตาเฒ่าอิงมองไปเบื้องหน้า พลังวิญญาณที่ยังไม่ได้เปลี่ยนเป็นปีศาจลมมืดโดยสมบูรณ์ตัวหนึ่ง หอบเอาพลังวิญญาณเพลิงมืดมากมายกดดันเข้ามา