บทที่ 747 นี่…นี่ก็เป็นของปลอมใช่ไหม?
เธอกลอกตามองรอบข้าง ไม่เห็นมีบุคคลที่สองอยู่ในห้องนี้ ดูเหมือนตี้ฝูอีจะยังมีขีดจำกัดล่างอยู่บ้าง ไม่ได้ฉวยโอกาสตอนที่เธอ
สลบนอนร่วมห้องกับเธอเพื่อทำลายชื่อเสียงความผุดผ่องของเธอ สถานที่แห่งนี้เธอไม่อยากรั้งอยู่นาน อยู่นานๆ ไม่รู้ว่าคนผู้นั้้นจะเล่นลวดลายอันใดอีก!
ดังนั้นหลังจากกู้ซีจิ่วตั้งสติได้ ก็คิดจะลงจากเตียงทันที วางแผนว่าจะกลับไปอยู่ในห้องพักที่สงบเงียบแห่งนั้น หากว่ากลับไปเช้าหน่อย ไม่แน่จิ้งจอกน้อยอาจจะยังไม่ตื่น …
กู้ซีจิ่วยื่นมือไปเลิกม่านเตียง ทว่าในวินาทีที่มองเห็นมือตนก็ทึ่มทื่อไป!
มือข้างนั้นงดงามเรียวยาวกระจ่าง นิ้วหัวแม่มือสวมแหวนหยกสำหรับน้าวธนูไว้ ยามที่ยื่นมือออกไปคล้ายจะสามารถทำให้โลกาปั่นป่วนได้
กู้ซีจิ่วคุ้นเคยกับมือนี้ยิ่งนัก เนื่องเคยถูกมันเกาะกุมมาหลายหน…
นี่คือ…มือของตี้ฝูอี!
สายตากู้ซีจิ่วจับจ้องมือตนอยู่ครู่หนึ่ง แล้วรีบก้มมองร่างกายตนทันที จากนั้นทั้งร่างก็แข็งค้างปานถูกฟ้าผ่าใส่!
ร่างกายเธอสวมเสื้อคลุมสีม่วง หน้าอกเรียบแบน เนินเขาแฝดที่เคยภาคภูมิใจหายไปแล้ว…
นี่…นี่คล้ายว่าจะเป็นร่างกายของตี้ฝูอี!
หรือว่าเธอจะเข้าสิงสู่ร่างของตี้ฝูอีเสียแล้ว?!
เป็นไปไม่ได้กระมัง?!
หรือว่าตี้ฝูอีจะเล่นพิเรนทร์ด้วยการแปลงโฉมให้เธอ?
เจตนาจะทำให้เธอตกใจ?
ด้วยนิสัยของคนผู้นั้น เรื่องตํ่าทรามประเภทนี้เขาย่อมทำได้!
ต้องถูกแปลงโฉมแน่ๆ!
เธอตัดสินใจได้โดยพลัน แกะสาบเสื้อตรงอกตนออก จากนั้นก็มองแผ่นอกเปลือยเปล่า
แผ่นอกนี้มีร่องลายชัดเจนปานแผ่นหินอ่อน เม็ดทับทิมทั้งสองก็รูปร่างสมบูรณ์งดงาม หน้าอกของร่างนี้ก็งดงามมากเช่นกัน
นี่ไม่ใช่ของจริงแน่ๆ!
มารดามันเถอะ หน้าอกนี้ทำได้สมจริงเหลือเกิน!
กู้ซีจิ่วยื่นมือไปลูบคลำดู จากนั้นก็ชะงักงันดั่งถูกไฟฟ้าช็อต
มีความรู้สึก!
แถมยังรู้สึกได้ชัดเจนนัก
กู้ซีจิ่วมือสั่น แหวกเสื้อคลุมออกทันที มองเห็นกล้ามท้องหกลอนอันทรงพลังของตน จึงลองหยิกดู เจ็บเหลือเกิน เป็นความรู้สึกของเนื้อที่ถูกหยิก
นี่…นี่ก็เป็นของปลอมใช่ไหม?
ความรู้สึกสมจริงเกินไปแล้ว!
กู้ซีจิ่วก็แตกฉานในศาสตร์การแปลงโฉม แถมรูปร่างภายนอกก็ดูแนบเนียนสมจริง แต่ ‘เนื้อหนัง’ ที่ติดอยู่บนร่างเหล่านั้นไม่ว่าจะหยิกหรือสัมผัสก็ไม่รู้สึกอะไร เป็นแค่ซิลิโคนเกรดสูงที่ทำขึ้นเฉพาะเท่านั้น
แต่ยามนี้สิ่งที่เธอเห็นเหล่านี้ไม่แตกต่างจากเนื้อหนังของจริงเลย ความรู้สึกของสัมผัส ตลอดจนร่างกายก็ไม่มีจุดแตกต่าง สิ่งเหล่านี้สามารถปลอมขึ้นได้ แต่คงไม่อาจปลอมส่วนนั้นได้กระมัง?!
กู้ซีจิ่วคลายกางเกง ยื่นมือเข้าไปสัมผัสดู…
จากนั้นก็รีบร้อนหดมือกลับมาทันที!
ของจริง!
‘ส่วนนั้น’ เป็นของจริง!
ยามที่เธอสัมผัสด้วยตัวเอง สามารถรับรู้ได้ว่าสิ่งนั้นเป็นของจริง ถึงขั้นมีความรู้สึกต่อสัมผัสนั้นยิ่งนัก
กู้ซีจิ่วบื้อใบ้อยู่บนเตียงครู่หนึ่ง ในที่สุดก็ลุกขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อลงจากเตียงก็เห็นว่าบนโต๊ะมีกระจกอยู่ จึงรีบฉวยกระจกมาส่องทันที สิ่งที่สะท้อนอยู่ในกระจกคือใบหน้าที่หล่อเหลาเลิศลํ้าจนฟ้าเคืองมนุษย์ขุ่นของตี้ฝูอี…
‘เคร้ง!’ กระจกร่วงลงพื้น
กู้ซีจิ่วทรุดลงบนเก้าอี้เสียงดังตึง!
เธอเข้าร่างตี้ฝูอีจริงๆ!
ตอนที่เธอล้มลงไม่เพียงแต่สลบไปเท่านั้นยังฉกฉวยสังขารของตี้ฝูอีมาด้วยใช่หรือไม่?
นี่ไม่เป็นวิทยาศาสตร์เกินไปแล้ว!
คราวก่อนมิใช่ตี้ฝูอีกล่าวกับหลงซือเย่ไว้หรอกหรือ ว่าเธอไม่สามารถเปลี่ยนร่างได้อีกแล้ว?
เมื่อเธอตายวิญญาณจะแตกสลายไปจริงๆ แล้ว ทำไมเธอถึงแล่นเข้ามาอยู่ในร่างตี้ฝูอีได้ล่ะ?!
แถมตี้ฝูอีก็เคยบอกเอาไว้ ร่างกายของเขาแตกต่างจากคนทั่วไป ไม่มีใครสามารถฉกชิงได้ แล้วทำไมเธอถึงฉกชิงมาได้แบบงงๆ เล่า?
เธอกลายเป็นตี้ฝูอีไปแล้ว!
เช่นนั้นดวงวิญญาณของตี้ฝูอีล่ะ?
ไปอยู่ที่ไหนเสีย?
แล้วร่างนั้นของเธอล่ะ?
คงมิใช่ว่าสิ้นชีพไปแล้วกระมัง?!