บทที่ 816 ความรู้สึกที่เลี่ยนเอียน

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ในที่สุดยามที่เขาผละจากเธอ

ทั้งสองล้วนหอบหายใจแล้ว

เขาไม่ได้ผละออกจากเธอจริงๆ หน้าผากยังแนบกับหน้าผากเธออยู่ ปลายจมูกแทบจะสัมผัสถูกปลายจมูกเธอ เอ่ยด้วยนํ้าเสียงแหบพร่า “ซีจิ่ว รักคือการหักห้ามใจไว้ไม่อยู่ ก็เหมือนยามที่ข้าอยู่กับเจ้า ปรารถนาจะโอบกอดเจ้าไว้ตลอด ปรารถนาจะจุมพิตเจ้า ปรารถนาจะกักเจ้าไว้ในอ้อมแขน ปรารถนาจะคุ้มครองอยู่ข้างกายเจ้า ถึงขั้นที่ว่าปรารถนาจะเป็นหนึ่งเดียวกับเจ้าแทบใจจะขาด ยามที่ไม่เห็นเจ้า ก็อยากพบเจ้ายิ่งนัก หลังจากพบเจ้าก็ไม่อยากปล่อยเจ้าไป รู้อยู่ชัดเจนว่าเจ้าไม่มีข้าอยู่ในใจ ข้าก็ยังคงหาข้ออ้างสารพัดเพื่อมาพบเจ้า…เจ้าว่าความรู้สึกที่ข้ามีต่อเจ้าคืออะไร?

เป็นรัก? หรือว่าชอบ? เจ้ามีความรู้สึกต่อหลงซือเย่เป็นเช่นเดียวกับที่ข้ามีต่อเจ้าหรือไม่? มีไหม?”

เป็นครั้งแรกที่เขาสารภาพรักกับเธอยาวเหยียดถึงเพียงนี้ กู้ซีจิ่วทึ่มทื่อไปทันที เนื่องจากสมองขาดอ็อกซิเจนจึงส่งเสียงดังหึ่งๆ คิดอะไรไม่ออกชั่วขณะ ถึงขั้นลืมผลักเขาออก…

ฝ่ามือร้อนผ่าวของเขาทาบลงเหนือหัวใจเธอ “ซีจิ่ว เจ้าก็มีความรู้สึกต่อข้าเหมือนกัน หัวใจเจ้าเต้นเร็วและแรงมากมิใช่หรือ? ตอนข้าตกอยู่ในอันตรายเจ้าร้อนใจอย่างยิ่ง เจ้ากลัวว่าข้าจะตาย กลัวว่าข้าจะเกิดเรื่อง…ซีจิ่ว ใจเจ้ามีข้าแล้ว…”

ราวกับสิ่งที่อำพรางไว้อย่างดีมาตลอดถูกผู้อื่นเปิดโปงออกมาต่อหน้า เสมือนสะเก็ดแผลที่เรียบเนียนแล้ว กลับถูกคนแกะออกอย่างไร้ความปรานี!

ใบหน้าพริ้มเพราของกู้ซีจิ่วซีดขาวก่อนแล้วค่อยแดงกํ่าขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากเธอแข็งทื่อไปหลายวินาที จู่ๆ ก็ผลักเขาออกทันที!

เธอยิ้มหยัน “ท่านพูดเหลวไหลอะไร?! ความรู้สึกของข้ากับเขา ท่านจะมารู้ดีได้ยังไง? ท่านไม่รู้อะไรเลยชัดๆ! ความรู้สึกของข้ากับเขาค่อยๆ เล็กน้อยทว่ายั่งยืน และข้าก็ไม่ได้ถือเขาเป็นพี่ชาย! ในอดีตข้าหมายปองเขาเป็นว่าที่สามีในอนาคตมาตลอด! วิธีจัดการความรู้สึกของแต่ละคนไม่เหมือนกัน ทัศนคติด้านความรักก็แตกต่างกัน วาจาจำพวกไม่พบหน้ากันหนึ่งวันดั่งแยกจากกันสามปีเหล่านั้นของท่านเป็นแค่…เป็นแค่การหลอกลวงผู้อื่น และไม่เหมาะกับตัวข้า…พวกเราเป็นนักฆ่าที่ยกได้วางเป็นมาตลอด ไม่ต้องการความรู้สึกหวานแหววเลี่ยนเอียนพวกนั้น…ดังนั้นวาจารักๆ ใคร่ๆ หรือว่าความรู้สึกชื่นชอบที่ท่านกล่าวมานี้ไปพูดให้เด็กสาวคนอื่นฟังเถิด ข้าไม่สนใจ!”

ในอกคล้ายมีกระแสบางอย่างพวยพุ่งขึ้นมา ทำให้เธอปวดแปลบที่หัวใจ ทำให้เธอคับข้องใจ ทำให้ลำคอเธอตีบตัน ทำให้เธออยากร้องไห้ออกมา เธอฝืนสะกดลงไป เชิดหน้าขึ้นดั่งนกกระเรียนจองหองตัวหนึ่ง พยายามทำให้ตัวเองสงบนิ่งสุดกำลัง

“ส่วนความรู้สึกอะไรที่ท่านว่ามานั้น…ขออภัยด้วยข้าไม่มี! ข้าเห็นท่านเป็นสหาย ท่านตกอยู่ในอันตรายข้าย่อมกังวล ต่อให้เป็นพวกเจ้าหอยยักษ์ที่ตกอยู่ในอันตรายข้าก็จะกังวลยิ่งนักเช่นกัน! ความกังวลถึงขั้นมากกว่าที่มีต่อท่านด้วยซํ้า…ข้าไม่ได้รักท่าน ท่านคิดมากไปแล้ว!”

เธอจะรักเขาได้ยังไงกัน?

คนผู้นี้ลึกลับซับซ้อนเหลือเกิน เดี๋ยวเข้าใกล้ เดี๋ยวถอยห่าง เดี๋ยวอบอุ่น เดี๋ยวเย็นชาต่อเธอ บางครั้งคล้ายว่ามีใจบางครั้งก็คล้ายว่าไร้ใจ ซ้ำยังมีความสัมพันธ์ที่คลุมเครือกับอวิ๋นชิงหลัวด้วย ต่อให้หนก่อนเขารับตัวอวิ๋นชิงหลัวไปเพื่อลงทัณฑ์ ทว่าสุดท้ายแล้วในเทศกาลความรักคืนนั้นเขาก็จู๋จี๋อยู่กับผู้อื่นมิใช่หรือ?

เธอเห็นมากับตา!

คืนเทศกาลความรักหวานชื่นอยู่กับผู้อื่น วันต่อมายังเกือบถูกฆ่าเพราะคนผู้นั้นด้วย วินาทีแรกยังอ่อนโยนหวานซึ้งอยู่เลย วินาทีต่อมากลับพลิกโฉมหน้า ไร้ปรานี เย็นชาปานนํ้าแข็ง

เธอไม่ได้เห็นอกเห็นใจอวิ๋นชิงหลัว ว่ากันตามจริงเธอรำคาญอวิ๋นชิงหลัวมาโดยตลอด แต่จากท่าทีที่เขาปฏิบัติต่ออวิ๋นชิงหลัว ก็สามารถคาดเดาท่าทีที่เขาจะปฏิบัติต่อกู้ซีจิ่วในวันหน้าได้แล้ว…

เมื่อได้ครองแล้ว ก็จะเหยียบย่ำตามอำเภอใจ!

เธอยอมรับว่ามีเสน่ห์ยิ่งนัก ยอมรับว่าใจเต้นแรงยามที่ถูกเขาหยอกเย้า แต่แน่ใจว่าไม่ได้รักเขา คนผู้นี้ซับซ้อนเกินไป เป็นคนที่เธอไม่อาจหลงรักได้