บทที่ 1004 แม่นางกู้ ขอฝากทุกอย่างไว้ด้วย!

ใบหน้าหล่อเหลาของหรงเช่อเศร้าหมอง “ที่แท้เจ้าสำนักหลงก็ไม่มีวิธีเช่นกัน”

“ขออภัยด้วย” หลงซือเย่กล่าว “เขาเป็นเช่นนี้เกรงว่าไม่อาจประกอบพิธีฝังศพได้ จะต้องหักคอเขา ไม่ให้เขาไปทำร้ายผู้อื่นได้อีก”

หรงเช่อกำหมัด “เสด็จพี่น่าเวทนามากพอแล้ว องค์ชายอย่างข้า จะหักใจหัก…หักคอเขาได้อย่างไร?”

หลงซือเย่กล่าวอย่างเฉยเมยว่า “ข้าบอกไปแล้วไง อันที่จริงเขาตายไปนานแล้ว เป็นเพียงพิษอันโหดร้ายที่ควบคุมเขาไว้เท่านั้น พิษชนิดนี้จะถ่ายทอดผ่านการกัดและข่วนของผู้ป่วย เมื่อเวลาผ่านไปเกรงว่าจะเกิดภัยร้ายขึ้น หากท่านหักใจไม่ลง ข้าจัดการให้ก็ได้”

เขาเป็นหมอ ย่อมไม่ยอมหลงเหลือรากเหง้าแห่งหายนะเช่นนี้ไว้เด็ดขาด ทำได้เพียงสังหารเพื่อตัดปัญหาที่จะตามในภายหลัง

จิ้งจอกดำโง่งมไปแล้ว!

เขาทึ่มทื่ออยู่ครู่หนึ่งค่อยกระโดดผลุงขึ้นมาปกป้องอยู่หน้าเตียงของหรงเจียหลัว อย่างควบคุมอารมณ์ไว้ไม่อยู่ ตะเบ็งเสียงจนหน้าดำหน้าแดง “ผู้ใดก็อย่าหมายจะได้ทำร้ายองค์รัชทายาท!”

หลงซือเย่ไม่พูดอะไร เพียงมองหรงเช่อแวบหนึ่ง

ท้ายที่สุดหรงเช่อยังคงมีสติเข้าใจเหตุผลอยู่ ถอนหายใจยาวๆ เฮือกหนึ่ง “จิ้งจอกดำ หลีกทางเถอะ บัดนี้เขามิใช่องค์รัชทายาทแล้ว เป็นเพียงซากพิษร่างหนึ่ง คาดว่าเสด็จพี่รัชทายาทที่อยู่ในปรโลกก็คงไม่อยากเห็นสังขารตนถูกพิษควบคุมจนไปทำร้ายผู้อื่นเช่นกัน…ยังคง…ยังคงต้องขอให้เจ้าสำนักหลงช่วยปลดปล่อยเขาอย่างสมบูรณ์ด้วยเถิด”

จิ้งจอกดำนํ้าตาไหลอาบหน้า เขายังคงซื่อสัตย์ภักดีต่อผู้เป็นนายอยู่ ทว่ายามนี้ไม่มีหนทางแล้ว เมื่อทึ่มทื่ออยู่ที่เดิมครู่หนึ่ง ก็เปิดทางให้ ก้าวหลบไปด้วยร่างกายที่ส่ายโงนเงน

หลงซือเย่ก้าวเข้าไป หลุบตามองหรงเจียหลัวที่อยู่บนเตียง ถอนหายใจเบาๆ “องค์รัชทายาท ข้าจะปลดปล่อยท่านแล้ว”

ขณะที่กำลังจะลงมือ จู่ๆ กู้ซีจิ่วก็ส่งเสียงขึ้นมา “ช้าก่อน!”

หลงซือเย่หยุดการเคลื่อนไหว เหลียวมองเธอ

กู้ซีจิ่วสูดลมหายใจเข้าไปเล็กน้อย ก้าวเข้าไปสองก้าว “หางตาเขามีน้ำตา บางทีสมองอาจยังไม่ตาย ข้ามองเห็น”

หลงซือเย่หลุบตามองแวบหนึ่ง เห็นว่าตรงหางตาของหรงเจียหลัวมีคราบนํ้าตาอยู่จริงๆ…

เขาขมวดคิ้วนิดๆ “คราบนํ้าตาไม่อาจแสดงให้เห็นสิ่งใดได้… ”

กู้ซีจิ่วเอ่ยขึ้นว่า “ข้าเห็นว่าคราบนํ้าตานี้ของเขาคล้ายเพิ่งหลั่งออกมาไม่นาน ตรงจอนผมเขายังค่อนข้างชื้อยู่ บางทีเขาอาจหลงเหลือสติสัมปชัญญะอยู่บ้าง ไม่แน่อาจยังมีทางช่วยอยู่…”

หลงซือเย่กล่าวด้วยเสียงหนัก “ซีจิ่ว ข้าและเจ้าล้วนทราบดี ผู้ที่ถูกพิษชนิดนี้โดยทั่วไปไม่มีหนทางช่วยเหลือแล้ว…พวกเราไม่มียาแก้ ต่อให้เขายัง มีสติครบถ้วนก็ยังไม่แน่ว่าจะมีวิธีช่วยชีวิตเขา นับประสาอะไรกับเขาที่ใกล้เข้าขั้นสมองตายแล้วแบบนี้ บางทีนํ้าตาของเขาอาจไหลออกมาตามสัญชาตญาณภายใต้การควบคุมของพิษก็ได้”

กู้ซีจิ่วสูดหายใจเฮือกหนึ่ง “ถ้าเขายังมีสติอยู่ ไม่แน่ข้าอาจช่วยชีวิตเขาได้ ข้ามีหนทางรักษาพิษผีดิบชนิดนี้”

หลงซือเย่นิ่งงัน

หรงเช่อที่อยู่ด้านข้างก็เลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจเช่นกัน

มุมปากตี้ฝูอีหยักเป็นรอยยิ้มบางๆ แวบหนึ่ง เขารู้ว่าเสี่ยวซีจิ่วของเขาทำให้ผู้อื่นประหลาดใจได้เสมอ!

จิ้งจอกดำที่สูญเสียจิตวิญญาณไปแล้ว ปานถูกฉีดด้วยเลือดไก่ ดวงตาเปล่งประกายทันที!

เขาถลาเข้ามาอีกครั้ง โขกศีรษะให้หลงซือเย่กับหรงหรงเช่อในทันใด “เจ้าสำนักหลง องค์ชายแปด ให้แม่นางกู้ลองดูเถอะ! ให้นางลองหน่อยเถิด!”

เขามองหน้ากู้ซีจิ่วด้วยสายตาอันแรงกล้า “แม่นางกู้ ขอฝากทุกอย่างไว้ด้วย!”

จากนั้นก็โขกศีรษะกับพื้นอีกครั้ง เลือดไหลออกมาจากหน้าผากที่แตก นํ้าเสียงก็ค่อนข้างสั่น

ถึงยามนี้หลงซือเย่กับหรงเช่อย่อมมิอาจกล่าวเป็นอื่นได้ ทว่าเย่หงเฟิงที่อยู่ด้านข้างกลับทนไม่ได้อยู่บ้าง “นี่แม่นางกู้เจตนาจะประชันกับอาจารย์ของข้าหรือ? อาจารย์ของข้าเป็นแพทย์อันดับหนึ่งของแผ่นดินนี้ แม้แต่เขายังไม่มีวิธีเลย แล้วเจ้าจะมีได้อย่างไร?! วิชาแพทย์ของเจ้าเหนือลํ้ากว่าเขางั้นหรือ? หรือว่าเจ้าทำเช่นนี้เพียงเพราะอยากได้ความสนใจจากผู้อื่นเท่านั้น?”