บทที่ 1052 ให้ข้าพันแผลให้เจ้าสักหน่อยดีไหม
กู้ซีจิ่วไร้ซึ่งวาจาแล้ว เย่หงเฟิงมองเธอ “เมื่อครู่อาจารย์ของข้ากับสัตว์ร้ายเทพสัชฌะสู้กันอยู่ที่พื้นที่โล่งแห่งนั้นอยู่ดีๆ ทำไมเจ้าต้องปล่อยวัวตัวนั้นออกมาล่อให้มันมาทางนี้อีก?”
กู้ซีจิ่วตอบอย่างเย็นชา “หากข้าไม่ปล่อยวัวตัวนั้นออกมาสัตว์ร้ายเทพสัชฌะตัวนั้นจะเรียกพรรคพวกมันมา!”
กู้ซีจิ่วไม่คิดจะพูดจาไร้สาระกับเย่หงเฟิงอีก หันหลังคิดจะร่อนลงไปช่วยหลงซือเย่ ตอนนี้เธอมองจุดอ่อนของสัตว์ร้ายเทพสัชฌะตัวนี้ออกบ้างแล้ว ถ้าเธอคอยช่วยจากด้านข้าง จะสังหารสัตว์ร้ายตัวนั้นได้เร็วยิ่งขึ้น
“เจ้าอย่าไปนะ…” ยามนี้เย่หงเฟิงกลับมีปฏิกิริยาตอบสนองว่องไวนัก จับแขนเสื้อของเธอไว้ทันที “ข้ากลัว!”
กู้ซีจิ่วเหนื่อยหน่ายใจ “…คุณหนูใหญ่ เจ้ากลัวอะไร?”
“ข้ากลัวมาที่นี่จะมีตัวอะไรเลื้อยขึ้นมาอีก…ในป่านี้มีสัตว์ร้ายมากมายนัก!”
กู้ซีจิ่วปวดประสาทแล้ว “เจ้ามีพลังวิญญาณขั้นห้าแล้วมิใช่หรือ? สัตว์ป่าธรรมดาจะทำอะไรเจ้าได้”
“ข้า…ข้ายัง ไม่เคยฆ่าสัตว์ ไม่เคยต่อสู้จริง ข้ากลัวการอยู่ที่นี่เพียงลำพังมากจริงๆ เจ้าอยู่เป็นเพื่อนข้าที่นี่ได้หรือไม่? อาจารย์ข้าก็ให้เจ้าอยู่เป็นเพื่อนข้า ปกป้องข้าเหมือนกันนี่ หากว่าเกิดอุบัติเหตุขึ้น…” เย่หงเฟิงยึดแขนเสื้อกู้ซีจิ่วแน่นไม่ยอมปล่อย
กู้ซีจิ่วจนปัญญาแล้ว
ถึงแม้เธอจะไม่ชอบเย่หงเฟิง แต่ถึงอย่างไรเย่หงเฟิงก็เป็นศิษย์ของหลงซือเย่ ซํ้ายังเป็นศิษย์ที่ได้รับความสำคัญยิ่งนัก ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่คืนชีพให้เธอ ไม่รับเธอเป็นศิษย์ ไม่ดีกับเธอถึงขนาดนี้…
ถึงแม้เขาจะมีความสัมพันธ์กับเย่หงเฟิงเพราะความเมามาย แต่ถ้าหากเขาไม่เต็มใจเลยสักนิดก็คงไม่เกิดขึ้นกระมัง?
ยิ่งไปกว่านั้นคือหนนี้เขายังพาเย่หงเฟิงมาด้วยเป็นกรณีพิเศษ หนึ่งคือเพื่อหลีกเลี่ยงการอยู่ตามลำพังกับตัวเธอกู้ซีจิ่ว สองคือเนื่องจากเย่หงเฟิงต้องการหินเล็กๆ ชนิดหนึ่งบนเขาสัชฌะเทวะแห่งนี้ หินชนิดนั้นค่อนข้างคล้ายคลึงกับหินสีอวี่ฮวา[1] เย่หงเฟิงอยากเก็บกลับไปสักหน่อย ดังนั้นหลงซือเย่จึงพาเธอมาด้วยเสียเลย
ไม่ว่าสุดท้ายแล้วหลงซือเย่กับเย่หงเฟิงจะได้ครองคู่กันหรือไม่ เย่หงเฟิงผู้นี้ก็เป็นคนที่หลงซือเย่ใส่ใจมากจริงๆ ในเมื่อเป็นคนที่หลงซือเย่ใส่ใจ กู้ซีจิ่วย่อมปล่อยให้เธอเกิดอุบัติเหตุไม่ได้ ด้วยเหตุนี้สุดท้ายเธอจึงรั้งอยู่บนต้นไม้
“อุ้ย แขนเจ้าเลือดไหลแล้ว” จู่ๆ เย่หงเฟิงก็เอ่ยขึ้น
“ไม่เป็นไร บาดแผลเล็กน้อยเท่านั้น” กู้ซีจิ่วกลับไม่เก็บมาใส่ใจ ถึงขึ้นที่คร้านจะจัดการด้วยซํ้า
“ให้ข้าพันแผลให้เจ้าสักหน่อยดีไหม?”
กู้ซีจิ่วส่ายหน้า “ไม่ต้องหรอก เลือดไหลนิดเดียวไม่ถึงตาย อีกอย่างประเดี๋ยวข้าต้องใช้เลือดข้าเลาะเอ็นสัตว์ร้ายเทพสัชฌะ พอดีเลยข้าจะได้ไม่ต้องกรีดนิ้วตัวเองเพื่อเอาเลือด”
เย่หงเฟิงจึงเงียบไป
กู้ซีจิ่วมองไปยังทิศทางที่หลงซือเย่ต่อสู้กับสัตว์ร้ายตัวนั้นอยู่ตลอด เมื่อเห็นเขาเป็นฝ่ายกุมความได้เปรียบไว้เบ็ดเสร็จแล้วจึงวางใจได้ในที่สุด
ผ่านไปประมาณหนึ่งเค่อกว่าๆ ในที่สุดหลงซือเย่ก็ฟันสัตว์ร้ายเทพสัชฌะตัวนั้นล้มลงบนพื้นได้…
กู้ซีจิ่วถอนหายใจด้วยความโล่งอก ยังนับว่าราบรื่นอยู่ งานใหญ่ลุล่วงแล้ว!
เธอมองดูแขนที่ชุ่มไปด้วยเลือดของตน คาดว่ายามไปที่นั่นจะใช้พลังวิญญาณสะกิดปากแผลอีกครั้ง เมื่อถึงเวลาเลือดจะได้ไหลออกมามากพอ
เธอปีติยินดีอยู่ในใจขณะที่กำลังจะกระโดดลงไป เย่หงเฟิงก็รีบคว้าเธอไว้ “ซีจิ่ว พาข้าไปด้วย”
กู้ซีจิ่วในยามนี้อารมณ์ดียิ่งนัก รีบให้เย่หงเฟิงเกาะหลังแล้วทำการเคลื่อนย้ายทันที…
วิชาเคลื่อนย้ายครั้งนี้เธอดำเนินการไปได้เพียงครึ่งเดียวเท่านั้น เนื่องจากแผ่นหลังของเธอเจ็บแปลบขึ้นมาในทันใด!
เย่หงเฟิงที่อยู่ด้านหลังใช้มีดสั้นที่เฉียบคมเล่มหนึ่งแทงเข้าด้านหลังหัวใจของเธอ!
ด้วยหนนี้อยู่ใกล้ชิดกันยิ่งนัก ซํ้าเธอไม่ได้ระแวดระวังเลยแม้แต่น้อย จึงถูกเย่หงเฟิงลงมือโจมตี…
——————————————————————
[1] หินสีอวี่ฮวา เป็นหินสีชนิดพิเศษที่พบได้ในเมือหนานจิง เนื่องจากลักษณะพิเศษทางธรณีวิทยาทำให้ในหินประกอบด้วยแร่ธาตุต่างๆ มีสีสันสวยงามคละเคล้ากัน ไป