บทที่ 1213 การสลับร่างที่แสนวุ่นวาย 2

ทั้งสองเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ ทว่าเห็นตี้ฝูอียืนผ่าเผยอยู่ประตูตำหนัก สีหน้าลึกลํ้าดั่งวารี “พวกเจ้าทำอะไรกัน?!”

แรงกดดันของความทรงอานุภาพนัก ทำให้ตำหนักแห่งนี้ที่เดิมทีเหน็บหนาวอยู่แล้ว ราวกับมีสายลมหนาวพัดกรรโชก

กู้ซีจิ่วตะลึง

หลงซือเย่เงียบงัน

อำนาจของตี้ฝูอีแข็งแกร่งเกินไป หลงซือเย่ถูกเขาทำให้ตกใจจนสั่นสะท้านไปหมด เข็มฉีดยาในมือแตกไปแล้วครึ่งหนึ่งก็หล่นลงพื้นเช่นกัน

……

จะอย่างไรกู้ซีจิ่วก็คิดไม่ถึงเลยว่าตี้ฝูอีจะพิโรธปานนี้ เขาปรากฏตัวขึ้นอย่างอึกทึกครึกโครม ไม่พูดพรํ่าทำเพลงอะไรไล่หลงซือเย่ออกไปเลย ซ้ำยัง สั่งการคนเฝ้าประตู ถ้าภายหน้าหลงซือเย่มาให้ปฏิเสธไปเสีย นับจากนี้ไม่อนุญาตให้เขาเข้าเยี่ยมเยือนอีก

กู้ซีจิ่วไม่รู้จริงๆ ว่าสรุปแล้ว นี่ไปล่วงเกินเกล็ดย้อนแผ่นไหนของเขาเข้า สูดลมหายใจแล้ว สูดลมหายใจอีก ถึงระงับเพลิง โทสะในใจลงแล้ว เอ่ยถามเขา “ท่านหมายความว่ายังไง? ครูฝึกหลงแค่คิดจะสลับร่างคืนให้ข้าทำไมต้องไล่เขาไปด้วย?”

เธอถามเขายามที่อยู่แถวๆ ประตูใหญ่ ยามนี้หลงซือเย่เพิ่งถูกเขาโยนออกไปได้ไม่ถึงสองนาทีเลย

พอกู้ซีจิ่วไล่ตามออกมา ประตูใหญ่ก็ปิดลงแล้ว

“กู้ซีจิ่ว เจ้าเชื่อเขาหรือว่าเชื่อข้า?” ตี้ฝูอีดึงมือเธอ กันไม่ให้เธอเปิดประตูออกไปดู

กู้ซีจิ่วเงียบไป

เธอมองตี้ฝูอี ไม่รู้ว่าคำพูดนิยายแบบนี้ออกมาจากปากเขาได้อย่างไร เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับการเชื่อใครเลยมิใช่หรือ?!

“เจ้าติดกับเขาสองครั้งแล้วยังไม่พอหรือ ยังคิดจะมีครั้งที่สามอีกหรือ?”

คำพูดประโยคนี้ค่อนข้างแทงใจ กู้ซีจิ่วสูดลมหายใจอีกคราหนึ่ง

“ท่านก็รู้ว่าครั้งก่อนเป็นเพราะเขาถูกอูอู๋เหยียนผู้นั้นควบคุม ที่ทำร้ายข้ามิใช่เจตนาแต่เดิม อีกอย่างครั้งนี้ที่พวกเราหนีออกมาได้เขา

ก็ลงแรงไปไม่น้อยเหมือนกัน…”

ตี้ฝูอียิ้มเยียบเย็น “เขาแค่ไม่อยากให้เจ้าตกอยู่ในกำมือหลงฟั่นก็เท่านั้น! เจ้าไร้เดียงจนนึกว่าเขาจะไม่มีความคิดอันใดต่อเจ้างั้นหรือ?”

กู้ซีจิ่วนิ่งงัน

“ทักษะวิปริตเหล่านั้นของเขาไม่ด้อยไปกว่าหลงฟั่นเลย เจ้ารู้ได้ยังไงว่าเข็มนั้นที่เขาฉีดให้เจ้าจะเอาชีวิตของเจ้าหรือไม่? จะทำให้ดวงวิญญาณของเจ้าสูญหายไปยังสถานที่ผีสางอันใดอีกครั้งหรือเปล่า? เจ้าอยากให้ข้าคว้านหาตัวเจ้าไปทั่วหล้าอีกหรือ?” ตี้ฝูอีต้อนไปทีละขั้นๆ

กู้ซีจิ่วเคยเห็นด้านต่างๆ ของตี้ฝูอีแล้ว เพียงแต่ไม่เคยเห็นด้านที่ร้อนรนกระวนกระวายเช่นนี้เลย ถ้อยคำที่เขากล่าวเสมือนคมมีดที่กรีดลงบนหัวใจเธอ ใบหน้าพริ้มเพราของเธอซีดขาวเล็กน้อย หันหลังหนีในทันใด ใช้วิชาเคลื่อนย้ายหายไปไม่เห็นเงา

เธอไม่ได้พานโกรธจนหนีออกประตูไป แต่เคลื่อนย้ายมาที่ตำหนักนํ้าแข็งแห่งนั้น ที่นั่นยังมีเข็มฉีดยาแตกๆ อันนั้นอยู่ เธอต้องการดูส่วนประกอบในนํ้ายา…

ค่อยยังชั่ว พื้นของที่นี่คือหยก ในกระบอกเข็มฉีดยายังมีเหลืออยู่นิดหน่อย เธอเก็บส่วนที่เหลืออยู่พวกนั้นขึ้นมาอย่างระมัดระวัง เตรียมตรวจสอบองค์ประกอบของสิ่งนี้ เธอไม่เชื่อว่าหลงซือเย่จะทำร้ายเธออีก!

ดังนั้นจะต้องทำให้กระจ่างว่าสรุปแล้วคืออะไรกัน

จะวิเคราะห์องค์ประกอบของตัวยาจะต้องใช้อุปกรณ์เฉพาะทาง อุปกรณ์ที่กู้ซีจิ่วสร้างขึ้นมาอย่างยากลำบากเหล่านั้นล้วนเก็บไว้ในช่องมิติบนร่างของหยกนภา เธอเดินตรงไปที่ด้านหน้าโลงแก้วผลึก ตบหยกนภาเบาๆ “เสี่ยวชาง เปิดมิติเก็บของหน่อย ข้าจะหยิบของ”

ถึงแม้หยกนภาจะสื่อสารกับเธอไม่ได้ แต่ยังฟังคำพูดของเธอเข้าใจอยู่ มิติเก็บของเปิดออกมาจริงๆ เธอหยิบข้าวของที่จำเป็นด้านในออกมา

พอหันหลังไปก็เห็นตี้ฝูอียืนอยู่ตรงปากประตู เธอชะงักไปเล็กน้อย ยังคงกล่าวอธิบายกับเขาประโยคหนึ่ง “ข้าจะตรวจสอบนํ้ายาให้กระจ่าง ถ้าหากเขาปองร้ายข้าจริงๆ ชั่วชีวิตนี้ข้าจะไม่เชื่อใจผู้อื่นอีกแล้ว!”

พลางเดิน ผ่านข้างกายเขาไป

ตี้ฝูอีคว้าข้อมือของเธอไว้ “ข้าจะวิจัยกับเจ้าด้วย!”