บทที่ 1247 เธอก้าวข้ามอุปสรรคภายในใจต่อไปไม่ได้แล้ว
ในสถานการณ์ที่โลหิตอุ่นร้อนพวยพุ่งสู่ยอดศีรษะเช่นนี้ เธอจะทำเรื่องที่ไม่มีเหตุผลออกมาได้ง่ายนัก
เธอนั่งอยู่ตรงนั้นตากลมเย็นๆ อยู่พักหนึ่ง หลังจากโทสะขุ่นเคืองในตอนแรกสุดผ่านพ้นไป เธอก็ค่อยๆ ใคร่ครวญตามปกติอีกครั้ง
ตี้ฝูอีมีความรู้สึกต่อเธอ และเป็นความรู้สึกที่ลึกลํ้านัก นี่ไม่ใช่เรื่องไม่อาจปฏิเสธได้ มิเช่นนั้นตอนที่เธอถูก ‘เย่หงเฟิง’ แทงจนวิญญาณออกจากร่าง
สังขารนั้นฝึกฝนถึงขั้นแปดแล้ว นับว่าบรรลุตามความประสงค์ของตี้ฝูอีแล้ว และตอนที่เธอถูกขังไว้ในวังใต้พิภพของหลงฟั่น ถ้าหากเขาไร้เยื่อใยกับเธอ ก็ไม่จำเป็นต้องเสี่ยงอันตรายที่หนักหนาถึงเพียงนั้นเพื่อไปช่วยเลย สถานการณ์เช่นนั้นมีโอกาสตายมากกว่ารอดจริงๆ ไม่ใช่การเล่นละคร
ถ้าหากเขาไม่ชอบเธอ ก็คงไม่สมัครใจแต่งกับเธอ ให้เธอเป็นนายหญิงของวังคํ้านภา ซํ้ายังตอบรับข้อเรียกร้องสารพัดของเธอ ทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกรักใคร่เอ็นดูเทียมฟ้า เพียงแต่เธอไม่รู้ว่าการกระทำเช่นนี้ของเขาเป็นเพราะชอบเธอจริงๆ หรือเป็นเพราะรู้สึกผิดที่ใช้ประโยชน์จากเธอ ดังนั้นจึงใช้สิ่งนี้มาชดเชยให้ใช่ไหม?
หรือเป็นเพราะทั้งสองอย่างเลย?
ไม่แน่เขาอาจจะรักเธอด้วยใจจริงเหมือนกันกระมัง?
หักใจทำร้ายเธอไม่ลง ด้วยเหตุนี้ถึงให้โอสถลํ้าค่ากับเธอมากมายถึงเพียงนั้น บังคับให้เธอฝึกฝนอย่างบ้าคลั่งก็เพื่อให้ร่างนี้เข้ากับดวงวิญญาณของเธออย่างแท้จริง นี่ก็เป็นการชดเชยอย่างหนึ่งจริงๆ ชดเชยหนึ่งได้ถึงสอง
ไม่แน่ในใจเขาอาจจะอยากเก็บไว้ทั้งสองคนเลยก็ได้ หาร่างคืนชีพให้อดีตคู่หมั่นของเขา และทำให้กู้ซีจิ่วมีร่างกายเป็นของตัวเอง จะคนไหนก็ไม่สูญเสียไปทั้งนั้น เรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบ!
ไอแสบร้อนเคืองพวยพุ่งออกมา โจมตีจมูกเธอให้แสบร้อนอยู่บ้าง กระบอกตาร้อนผะผ่าว เธอยกมือนวดดวงตา เงยหน้ามองฟ้า
คืนนี้เป็นวันชูอู่[1] มีเพียงจันทร์เสี้ยวสลัวเลือนรางแขวนอยู่ตรงขอบฟ้า เธอนวดดวงตาอีกครั้ง อยากจะนวดเอาความแสบเคืองนั้นทิ้งไป
เธอรู้สึกว่าทรวงอกของตนไม่กว้างขวางเลยสักนิด ตี้ฝูอีอยากเก็บเอาไว้ทั้งสองคนเช่นนี้ ทำให้เธอไม่อาจโอนอ่อนผ่อนตามได้ ถึงขั้นที่รับไม่ได้เลยด้วย!
เธอรู้สึกว่าเธอต้องค่อยเป็นค่อยไป ต้องพิจารณาให้ดีๆ ว่าควรจะทำยังไงต่อไป
ตอนที่เธอโกรธเคืองขึ้นมาเมื่อครู่นี้ ปฏิกิริยาแรกก็คืออยากพุ่งออกไปทำลายร่างเดิมทิ้งซะ!
ต่อให้เธอใช้ไม่ได้ก็ไม่คิดจะให้ผู้อื่นได้ไปง่ายๆ อีก!
เธออยากทำให้ตี้ฝูอีรวมถึงชาวเงือกสองตนนั้นคว้านํ้าเหลวทั้งสองทาง…
คิดจะหลอกใช้เธอเป็นตัวฟาร์มเวลใช่ไหม?
พอฝึกฝนจนบรรลุขั้นสูงแล้วก็คิดจะถีบหัวส่งเธอใช่ไหม?
ในเมื่อไม่มีหนทางแล้วงั้นเธอจะกำจัดทิ้งซะ!
แต่หลังจากใจเย็นลง เธอก็นึกถึงเรื่องที่ตี้ฝูอีปฏิบัติต่อเธอเป็นอย่างดี เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายสารพัดเพื่อเธอ หลายครั้งที่ช่วยเธอกลับมาจากประตูยมโลก ถึงขั้นที่อยากแต่งกับเธอ…
ถึงแม้เขาจะใช้เธอเป็นตัวฟาร์มเวล แต่ก็ชดใช้ให้เธอไปด้วยในขณะเดียวกัน เมื่อพบว่าเธอมีไอดีรอง[2] แถมไอดีรองนี้ยังมีศักยภาพสูงด้วย ดังนั้นเขาจึงทุ่มเทกายใจช่วยเธอฝึกฝนไอดีรองอันนี้ให้กลายเป็นไอดีที่เก่งกาจ ไม่ด้อยไปกว่าไอดีเก่าเลย ดูเหมือนจะปฏิบัติเธออย่างเหมาะสมยิ่งนัก
หากมิใช่เพราะเขา ไม่แน่ว่าเธออาจจะผสมผสานเข้ากับร่างนี้ไม่ได้เลย ตอนนี้ที่เธอสามารถใช้ชีวิตอย่างราบรื่นถึงเพียงนี้ได้เป็นความดีความชอบของเขาไปแล้วกว่าครึ่ง…
เขาทุ่มเทอย่างหนักกว่าจะสร้างสังขารที่น่าพอใจเช่นนั้นออกมาได้ หากว่าเธอทำลายทิ้งไปเช่นนี้ดูเหมือนจะใจแคบไปหน่อย…
เธอหลับตาลงเล็กน้อย หัวเราะขื่นๆ คราหนึ่ง เอาเถอะ!
อันที่จริงก็นับว่าเขาไม่ลืมบุญคุณของเธอแล้ว เช่นนั้นเธอก็ไม่ควรจะทำเกินเหตุไป เธอจะประเคนสังขารนั้นให้ผู้อื่นก็แล้วกัน!
เป็นการชดใช้หนี้นํ้าใจของเขา เพียงแต่งานแต่งนี้เธอรู้สึกว่าไม่อาจจัดได้แล้ว…
วินาทีที่ได้รู้ความจริง เธอก็ก้าวข้ามอุปสรรคภายในใจต่อไปไม่ได้แล้ว เธอนวดคลึงหว่างคิ้ว รู้สึกว่าตนน่าสมเพชยิ่งนักจริงๆ ชาติก่อนเป็นแหล่งสำรองอวัยวะของผู้อื่น เป็นอาวุธสังหาร หลงซีเข้าใกล้เธอเพื่อเย่หงเฟิง