บทที่ 1257 ข้าไม่อยากเป็นตัวฟาร์มเวล
เจ้าหอยยักษ์กู่ร้องอย่างปรีดา รีบฉวยไหใบหนึ่งมาวางตรงหน้าตน ดื่มสุราชามโต กินเนื้อคำใหญ่ นี่คือชีวิตอันน่าพึงใจที่ชาวยุทธ์ใฝ่หา
ในที่สุดกู้ซีจิ่วก็ปล่อยวางลงมากแล้ว
ป่าทมิฬแห่งนี้ถึงแม้จะอันตรายอย่างยิ่ง แต่มีเจ้าสามตัวนี้อยู่ข้างกาย ต่อให้เธอดื่มจนเมาก็ไม่มีอันตราย
วันนี้เจ้าหอยยักษ์เลื่อมใสผู้เป็นนายยิ่งนัก วันนี้เจ้านายไม่เพียงแต่ดื่มหนักเท่านั้น อาหารก็กินจุยิ่ง กินขาแกะไปแล้วข้างหนึ่ง ปีกไก่ภูเขาคู่หนึ่ง เนื้อสันหลังของหมูป่าตัวหนึ่ง ยามนี้กำลังโอบซี่โครงแกะชิ้นหนึ่งไว้ ซ้ำดื่มสุราไปแล้วหนึ่งไหด้วย…
การที่คนตัวเล็กอย่างนางสามารถกินอาหารมากมายถึงเพียงนี้เข้าไปได้ช่างเป็นเรื่องที่พบเห็นได้ยากโดยแท้ เอวนางขอดกิ่วถึงเพียงนั้น สรุปแล้วอาหารมากมายพวกนั้นนางกินไปไว้ที่ไหนกัน?
ดื่มกันจนกรึ่มๆ แล้ว เจ้าหอยยักษ์เอ่ยถามเธอด้วยดวงตาที่ปรือปรอยเพราะฤทธิ์สุรา “เจ้านายท่านไม่แน่นท้องบ้างหรือ?”
กู้ซีจิ่วชะงักไปครู่หนึ่ง และยามนี้เองเธอถึงรู้สึกว่าอึดอัด เสียดแน่นขึ้นมาจริงๆ อาหารที่กินเข้าไปจุกอยู่ที่คอแล้ว…
แต่บางแห่งในทรวงอกยังคงรู้สึกว่างเปล่าเช่นเดิม ศีรษะก็วิงเวียนอยู่บ้าง แน่นสิ!
เธอแน่นจนอยากร้องไห้แล้ว!
กระบอกตาแสบเคือง เธอกะพริบตา ม่านวารีเริ่มเอ่อคลอขึ้นมาในดวงตา จากนั้นเธอก็อาเจียนออกมา!
อาเจียนจนเวียนหัวลายตา อาเจียนจนนํ้าตาไหลพราก ไม่ง่ายเลยกว่าจะหยุดอาเจียนได้ ทั้งร่างเธอไร้เรี่ยวแรงแล้ว นั่งอยู่ตรงนั้นนึกอยากนอนพิงเจ้าหอยยักษ์
ถึงแม้เจ้าหอยยักษ์จะตัวใหญ่ แต่ปริมาณการดื่มไม่นับว่าดีเท่าไหร่ ดื่มสุราไปไหหนึ่งมันก็เมาแล้ว เพียงแต่มันยังคงพะวงถึงเจ้านายของบ้านตนอยู่ เมื่อเห็นเจ้านายนั่งโงนเงนอยู่ตรงนั้น มันก็อ้าฝาหอยแล้วขยับเข้าไปหา “เจ้านาย ท่านนั่งพิงเปลือกข้าได้นะ”
ด้วยเหตุนี้กู้ซีจิ่วจึงนั่งพิงฝาของมัน อันที่จริงเธอนั่งไม่อยู่แล้ว การพิงนี้เป็นการพิงกับขอบฝาของเจ้าหอยยักษ์ ร่างเธอส่ายโอนเอนคราหนึ่ง ไหลเข้า ไปในเปลือกของมัน ในเปลือกของเจ้าหอยยักษ์ถึงแม้จะมีพื้นที่ไม่กว้าง แต่ก็เหมือนห้องเล็กๆ ห้องหนึ่ง รองรับมนุษย์คนหนึ่งได้เหลือเฟือ อีกทั้งในเปลือกของมันก็นุ่มนิ่ม กู้ซีจิ่วนอนอยู่ด้านในแล้วเสมือนอนอยู่บนเตียงวารี เธอพลิกตัวอยู่ด้านในคราหนึ่ง รู้สึกว่าสบายเหลือเกิน จึงไม่ออกมาเสียเลย กอดเนื้อนุ่มนิ่มส่วนหนึ่งในเปลือกของเจ้าหอยยักษ์แล้วหลับไป
เจ้าหอยยักษ์รู้สึกไม่สบายเท่าไหร่ ถึงแม้ในเปลือกของมันจะบรรจุเหยื่อไว้ได้ แต่เหยื่อเหล่านั้นล้วนตายไปแล้ว มันให้พวกมันอยู่ตรงนั้นพวกมันก็อยู่ตรงนั้น แต่กู้ซีจิ่วยังมีชีวิตอยู่ กำลังเหยียดแข้งเหยียดขาอยู่ในเปลือกของมันซํ้ายังกอดรยางค์ของมันนอนด้วย ลมหายใจอุ่นร้อนนั้นเป่ารดใส่รยางค์ที่เป็นฝ่าเท้าของมัน ทำให้มันรู้สึกคันยุบยิบ หนูน้อยที่อยู่ในเปลือกหอยทนไม่ไหวคิดแบกเธอออกไป แต่กู้ซีจิ่วที่เมาจนเลอะเลือนกลับกอดรยางค์ของมันไว้ไม่ยอมปล่อยมือ มันดึงออกไม่ได้ชั่วขณะ
“ไม่เอา…ทำไมล่ะ…ข้าไม่อยากเป็นตัวฟาร์มเวล…ข้าทรมานมาก…” ปากน้อยๆ ของเธอบ่นงึมงำ นํ้าเสียงสะอึกสะอื้นอยู่บ้าง
“ข้าเจ็บปวดมาก…” หัวคิ้วเธอขมวดอยู่ ดวงตาปิดแน่น มีน้ำตาไหลออกมาจากหางตา
เจ้าหอยยักษ์ใจอ่อนแล้ว มันค้อมตัวลง ยื่นมือน้อยๆ ทั้งสองออกไปหมายจะโอบกอดเจ้านาย อยากปลอบประโลมเธอ แต่อย่างไรเสียมันก็ดื่มมากไป ขณะที่ยื่นมือน้อยๆ ออกไปก็อ้าปากออกด้วย…
ปากของมันเขมือบคนอย่างไม่ปรึกษาหารือเลยเสมอมา หากกู้ซีจิ่วถูกมันเขมือบเข้าไปต้องจบเห่แน่!
ในยามวิกฤตยังมีเพรียกวายุที่ดื่มสุราไปไม่เท่าไหร่อยู่ใกล้ๆ มัน สาวเท้าโผเข้ามาทันที ใช้เขาบนหัวดันปากเจ้าหอยยักษ์ ปากก็คำรามคล้ายจะข่มขู่
ลู่อู๋ก็ทะยานเข้ามาเหมือนกัน เดิมทีมันคิดจะนอนในอ้อมกอดของเจ้านาย แต่พอเห็นเจ้าหอยยักษ์อ้าปาก สัญชาตญาณของมันก็สัมผัสถึงอันตรายได้ หางทั้งหลายโบกสะบัดพร้อมกัน ฟาดลงบนปากใหญ่โตของเจ้าหอยยักษ์ที่อ้าแยกอยู่ด้านล่าง