บทที่ 300 โลกมนุษย์น่าเบื่อหน่าย สู้ไม่มาเยือนดีกว่า

หมัดที่สิบเอ็ด เร็วอย่างถึงที่สุด

ความแข็งแกร่งที่แท้จริงของปณิธานหมัดกระบวนท่าเทพตีกลองสายฟ้าอยู่ที่ว่า ขอแค่คนที่ออกหมัดสามารถทนรับการไหลเวียนของลมปราณในร่างที่มาพร้อมกับเจ็บปวดแสนสาหัสจนกระทั่งปล่อยหมัดครั้งใหม่ออกไปได้สำเร็จ ถ้าเช่นนั้นก็สามารถทับซ้อนพลังของแต่ละหมัด เขย่าขุนเขาทำลายนครจะไม่ใช่แค่คำพูดเพ้อฝันของคนปัญญาอ่อนอีกแน่นอน!

หมัดนั้นของเฉินผิงอันต่อยให้ขุนเขา ‘จิ๋ว’ ที่ใหญ่เท่าบ้านหนึ่งหลังถอยกลับไปหลายจั้ง

ไม่พูดไม่จาก็กระทืบเท้าอีกครั้ง แล้วปล่อยหมัดขึ้นไปเบื้องบน

ผู้เฒ่าสวมกวานสูงสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นหลายส่วน ไม่คิดจะเล่นสนุกอีกต่อไป ท่องคาถาเงียบๆ พลางประกบสองนิ้วกรีดลงไปบริเวณใกล้เคียงกับกวานห้าขุนเขาอีกสี่ครั้ง

ต่อให้ต้องเผาผลาญปราณวิญญาณไปไม่น้อย และกวานห้าขุนเขาบนศีรษะต้องสูญเสียความศักดิ์สิทธิ์ไปชั่วคราว เขาก็ยังดึงดันที่จะสังหารเด็กหนุ่มที่เข้ามาเกะกะแผนการของเขาให้สำเร็จในรวดเดียว

ในฐานะผู้ฝึกตนอิสระที่ไม่อาจขอร้องใครและไม่มีใครให้พึ่งพา นี่คือสมบัติอาคมเพียงชิ้นเดียวของผู้เฒ่ากวานสูง เขาได้มันมาจากพื้นที่ลับแห่งหนึ่ง เพื่อให้ได้ยึดครองของชิ้นนี้เพียงลำพัง ตอนที่แบ่งของกัน เขาถึงกับลงมือฆ่าคน สังหารพี่น้องคนหนึ่งที่ร่วมเป็นร่วมตายมาด้วยกัน ตอนที่ฝ่ายหลังกำลังจะตายได้ขอร้องให้เขาช่วยดูแลลูกหลานของตัวเองให้ดี รับรองว่าพวกเขาจะได้รับเกียรติยศความรุ่งโรจน์ไปร้อยปี ผู้เฒ่าพยักหน้าตอบรับ เพียงแต่ว่าหลังจากนั้นเขาก็ใช้วิธีการเล็กๆ น้อยๆ ถอนรากถอนโคนคนร้อยกว่าคนในจวนของอีกฝ่ายอย่างเงียบเชียบ

ตอนนั้นถูกคนหนุ่มขอบเขตโอสถทองของไท่ผิงซานไล่ฆ่าไปหมื่นลี้ กวานห้าขุนเขาที่มีมูลค่าควรเมืองชิ้นนี้ก็ยังถูกเก็บรักษาไว้ได้อย่างดี ความเสียหายไม่มากนัก อีกทั้งเมื่อผ่านการซ่อมแซมด้วยระยะเวลาร้อยปีก็กลับคืนสู่ระดับสูงสุดได้อีกครั้ง น่าเสียดายก็แต่ผู้เฒ่าพลิกเปิดตำรามานับไม่ถ้วนก็ยังตามหารากฐานของภาพวาดห้าขุนเขาบนกวานสูงไม่เจอ เป็นเหตุให้อย่างมากผู้เฒ่าก็ได้แค่สำแดงอานุภาพของสมบัติอาคมเพียงครึ่งเดียว ช่างเป็นเรื่องที่น่าเสียดายยิ่งนัก ไม่อย่างนั้นตอนที่เขาได้เจอกับเจ้าตะพาบน้อยของไท่ผิงซานคนนั้น ก็ยังไม่แน่ว่าใครจะไล่ฆ่าใคร

ภูเขาสองลูกทับซ้อนกันบนและล่าง ร่วงดิ่งลงมาอย่างรวดเร็วปานสายฟ้าแลบ

เฉินผิงอันปล่อยหมัดที่สิบสามออกไปอย่างไว แต่ก็ต่อยได้แค่ขุนเขาบูรพาด้านล่างที่ลอยสูงจากพื้นไปจั้งกว่าเท่านั้น

เพียงไม่นานก็มีภูเขาอีกลูกกดทับลงมา

เป็นขุนเขาหนักอึ้งที่ยึดครองความได้เปรียบ หรือวิชาหมัดสูงส่งที่ไร้เทียมทานยิ่งกว่า?

กวานห้าขุนเขาบนศีรษะของผู้เฒ่าหม่นหมองไร้ประกายแสง ไม่มีเสียงต้นสนถูกใบไม้พัดและเสียงนกกระเรียนร้องดังลอยมาให้ได้ยินแว่วๆ อีกแล้ว

เลือดลมของเฉินผิงอันพลุ่งพล่าน ยังไม่มีวี่แววว่าพลังจะถดถอย แต่เฉินผิงอันไม่อยากถูกกักตัวด้วยขุนเขาสามลูกนี้ สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าผู้เฒ่ากวานสูงยังมีเวทคาถาบนภูเขาอะไรอีกหรือไม่ ฉวยโอกาสที่ปณิธานหมัดของกระบวนท่าเทพตีกลองสายฟ้าถูกชักนำ ยังเหลือเส้นใยไว้เชื่อมโยงกันได้ต่อ จึงเตรียมจะย้ายออกจากสนามฝึกยุทธ์ เปลี่ยนสนามต่อสู้ใหม่ จากนั้นก็รีบปล่อยหมัดที่สิบสี่ออกไป

แต่เฉินผิงอันที่เตรียมยันต์ย่อพื้นที่ไว้นานแล้วกลับต้องค้นพบด้วยความตกตะลึงว่า เมื่ออยู่ใต้เงาของภูเขาที่กดทับลงมาก็เหมือนอยู่ใน ‘สถานที่ไร้อาคม’ ที่ลู่ไถเคยพูดถึง ยันต์ย่อพื้นที่ที่เคยสร้างคุณูปการน่าตื่นตกใจในการต่อสู้หลายครั้ง เวลานี้กลับไม่มีความเคลื่อนไหวแม้แต่น้อย

ความจำเป็นบีบบังคับ กระบี่บินสองเล่มอย่างชูอีกับสืออู่ที่อยู่ในน้ำเต้าเลี้ยงกระบี่จึงแยกกันไปหนึ่งซ้ายหนึ่งขวา พุ่งสูงขึ้นไปยังทะเลเมฆ

ส่วนเฉินผิงอันก็ได้แต่ออกหมัดใหม่อีกครั้ง ต่อยให้ขุนเขาที่ร่วงลงมาหยุดชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็พุ่งตัวไปข้างหน้า พยายามจะออกไปจากพื้นที่ที่ถูกเงามืดของภูเขาปกคลุมให้ได้

ผู้เฒ่ากวานสูงหัวเราะฮ่าๆ “คิดจะหนีรึ?!”

กดฝ่ามือหนึ่งลงไป ภูเขาลูกที่สี่ก็กระแทกตามไปติดๆ

ภูเขาสี่ลูกทับซ้อนกันกระแทกลงเหนือศีรษะของเฉินผิงอัน อีกทั้งสนามประลองยุทธ์ที่เป็น ‘ตีนเขา’ ยังถูกปราณวิญญาณมหาศาลกดทับ เป็นเหตุให้ร่างที่ขยับเคลื่อนไปด้านหน้าของเฉินผิงอันช้าลงกว่าเดิมหลายส่วน

ในที่สุดเด็กหนุ่มชุดทองที่มีวิชาหมัดน่าตะลึงก็ถูกขุนเขากดกำราบสำเร็จ

หลังจากสมใจปรารถนา ผู้เฒ่ากวาดสูงกลับตกตะลึงเล็กน้อย “ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผู้ฝึกยุทธ์เต็มตัวสามารถบังคับกระบี่บินแห่งชะตาชีวิตได้ด้วย?”

ภูเขาสูงมักจะมาพร้อมสายน้ำไหลรินเสมอ

ผู้เฒ่าสัมผัสได้ถึงกระบี่บินสองเล่มที่ทะยานมาถึงจึง ‘ปลด’ แม่น้ำสองสายลงมาจากห้าขุนเขา หลังจากที่ปรากฎตัวก็กลายร่างเป็นสายน้ำที่เล็กบางเหมือนเอวคอดของหญิงสาว เส้นหนึ่งเป็นสีเหลืองขุ่นมัว อีกเส้นหนึ่งเป็นสีเขียวใสกระจ่าง ไหลระริกล้อมวนอยู่รอบเบาะที่นั่งของผู้เฒ่า คอยต้านทานการโจมตีที่ดุดันครั้งแล้วครั้งเล่าจากกระบี่บินสองเล่ม สะเก็ดน้ำแตกกระจาย ทำให้ปริมาณน้ำในสายน้ำลดลงไปไม่น้อย

ความสนใจส่วนใหญ่ของผู้เฒ่ายังอยู่ที่สนามฝึกยุทธ์ด้านล่าง

เวลานี้ทะเลเมฆอยู่ห่างจากพื้นไม่ถึงยี่สิบจั้งแล้ว

เบาะที่ผู้เฒ่านั่งอยู่แทบจะติดกับยอดเขาของภูเขาลูกที่สี่แล้ว การมองเห็นจึงถูกบดบัง ผู้เฒ่ากวานสูงยื่นนิ้วข้างหนึ่งเคาะลงตรงหว่างคิ้วของตัวเองพร้อมท่องคาถา เมื่อลืมตาขึ้น ในดวงตาเขากลายเป็นสีดำสนิทก่อน จากนั้นถึงเหมือนม่านรัตติกาลที่ก้อนเมฆสลายหายไปแล้วเผยให้เห็นดวงจันทร์กระจ่าง ฟ้าดินสว่างแจ่มชัด สายตาของผู้เฒ่ามองทะลุภูเขาสี่ลูกที่ทับซ้อนกัน มองไปเห็นเงาร่างของเด็กหนุ่มชุดคลุมสีทองคนนั้น

เจ้าตัวดี ลื่นไหลอย่างกับปลาหนีชิว คิดจะหนีงั้นรึ!

เด็กหนุ่มคนนั้นก้มหน้าลง ใช้ไหล่แบกภูเขาแล้ววิ่งตะบึงไปด้านหน้าก่อน เมื่อภูเขาใหญ่สี่ลูกกดทับลงมา เด็กหนุ่มก็เปลี่ยนมาค้อมเอว ใช้หลังแบกภูเขาเอาไว้แทน ชุดคลุมอาคมสีทองบนร่างของเขาสำแดงประสิทธิภาพแบบที่ทำให้ผู้เฒ่าต้องตกตะลึง มันช่วยให้เด็กหนุ่มช่วงชิงระยะเวลาสำคัญในชั่วเส้นยาแดงผ่าแปด เป็นเหตุให้ในขณะที่ภูเขาอยู่ห่างจากพื้นของสนามฝึกยุทธ์อีกแค่สี่ฉื่อ เด็กหนุ่มก็สามารถม้วนตัวหลบพ้นจุดจบที่จะถูกภูเขาใหญ่บดขยี้ไปได้อย่างหวุดหวิด

ผู้เฒ่ากวานสูงแค่นหัวเราะหยันในใจไม่หยุด เต๋าสูงหนึ่งฉื่อ อธรรมสูงหนึ่งจั้ง ข้าก็กำลังรอนาทีที่เจ้าเข้าใจผิดคิดว่าตัวเองหนีรอดนี่แหละ

ภูเขาลูกที่ห้าที่เตรียมพร้อมรอลงมืออยู่ตลอดเวลานี้ก็คือขุนเขาแดนกลางที่มีสถานะสูงส่งมากที่สุด พอจะมองเห็นรูปลักษณ์ที่แท้จริงได้ว่าเป็นภูเขาสูงชันที่อันตรายมากแห่งหนึ่ง

เด็กหนุ่มสามารถต้านทานภูเขาใหญ่สี่ลูกได้ก็ถือว่าอยู่เหนือการคาดการณ์ของผู้เฒ่ากวานสูงแล้ว เดิมทีนึกว่าแค่ภูเขาสามลูกทับซ้อนกันก็สามารถกดทับเจ้าเด็กนี่ให้ตายได้แล้ว

วิชาหมัดที่อานุภาพเพิ่มพูนราวกับไม่มีที่สิ้นสุดนั้น แปลกประหลาดมากจริงๆ !

หากเด็กหนุ่มตายไปแล้วทิ้งตำราลับของวิชาหมัดนี้ไว้ ก็อาจจะไม่เป็นรองชุดคลุมอาคมสีทองชุดนั้นเลย

ผู้เฒ่าตวาดเบาๆ หนึ่งครั้ง “ไป!”

ขุนเขาแดนกลางกระแทกลงโดนเฉินผิงอันที่กลิ้งตัวอยู่บนพื้นพอดี

ขณะเดียวกันขุนเขาทั้งสี่ก่อนหน้านี้ก็แยกย้ายกันออกไปบินรอบขุนเขากลาง ก่อนจะพากัน ‘ลงหลักปักฐาน’ บ้างก็บดขยี้บ้านเรือนของสนามประลองยุทธ์ บ้างก็หล่นทับกำแพงสูง บ้างหล่นลงบนถนนนอกสนามฝึก หรือไม่ก็กระแทกลงบนเรือนพักส่วนตัวหลังหนึ่งที่อยู่ติดกับสนามประลอง

หากภูเขาทั้งสี่สัมผัสกับพื้น บวกกับมีขุนเขาแดนกลางคอยบัญชาการณ์อยู่ตรงกลาง ก็จะกลายมาเป็นค่ายกลใหญ่ตามธรรมชาติอย่างหนึ่ง

กระบี่บินสองเล่มเหนือทะเลเมฆเหมือนว่าจะมีจิตเชื่อมโยงกับเด็กหนุ่มที่ตกอยู่ในทางตันจึงยิ่งจู่โจมสัจธรรมแห่งสายน้ำสองเส้นนั้นดุดันมากขึ้น

ผู้เฒ่ากวานสูงหัวเราะเสียงดังอย่างสาแก่ใจ “กลัวเจ้าตัวน้อยอย่างพวกเจ้าทั้งสองแล้ว ได้ๆๆ ข้าผู้อาวุโสจะเล่นแมวจับหนูกับพวกเจ้าก็แล้วกัน หลังจากนี้หากเจ้านายของพวกเจ้าตายไป ดูสิว่าพวกเจ้าจะทำยังไง”

ผู้เฒ่ายื่นมือสองข้างออกไปสองฝั่งซ้ายขวา คว้าเอากลุ่มเมฆสีดำมาสองกลุ่ม จากนั้นก็ตบมือสองข้างเข้าด้วยกันแรงๆ เมฆหมอกบินล้อมวน ร่างของผู้เฒ่าหายวับไป

เฉินผิงอันที่ถูกภูเขาทั้งห้ากักตัวไว้อยู่ระหว่างเส้นความเป็นและความตาย

แม้ว่าชูอีกับสืออู่จะมีปราณกระบี่ที่เฉียบคม แต่กลับทำอะไรผู้เฒ่าที่หลบซ่อนตัวไปแล้วไม่ได้ จึงได้แต่พยายามลดทอนกำลังของทะเลเมฆสีดำ

แม้ว่าเฉินผิงอันจะเรียกเชือกพันธนาการปีศาจที่ทำมาจากหนวดสองเส้นของเจียวหลงออกมาจนแสงสีทองส่องสว่าง เชือกพลันขยายใหญ่เหมือนเจียวหลงสีทองตัวหนึ่งที่ขดตัวรอบขุนเขากลาง ดันให้มันสูงขึ้นจากพื้นไปหลายจั้ง ไม่อาจร่วงลงมาเชื่อมติดกับพื้นดินได้ในรวดเดียว เป็นเหตุให้ค่ายกลใหญ่ห้าขุนเขายังไม่เป็นรูปเป็นร่าง ทว่าต่อให้เชือกพันธนาการปีศาจจะหดรัดตัวบีบให้เศษหินของขุนเขากลางปริแตกร่วงกราวลงมาอย่างต่อเนื่อง แต่ขุนเขากลางนี้กลับยังคงลดตัวลงต่ำเรื่อยๆ

ส่วนทะเลเมฆที่อยู่เหนือป้อมอินทรีบินก็อยู่ห่างจากพื้นไม่ถึงสิบจั้ง

หากมีคนยืนอยู่บนดาดฟ้าของหอหลักแล้วกวาดสายตามองไปรอบด้าน จะรู้สึกเหมือนตัวเองอยู่บนยอดเขาใหญ่ที่สูงจากพื้นมานับพันนับร้อยจั้ง ยิ่งใหญ่ตระการตา กระแสลมพัดกระพือฮือโหม คลื่นยักษ์ซัดกระทบชายฝั่ง

ในหอหลักของป้อมอินทรีบิน บุรุษพกแส้ปัดฝุ่นที่โดนกักขังถูกกระบี่บินแห่งชะตาชีวิตสองเล่มไล่กวดจนเหนื่อยล้าหมดแรง

คนสกุลหลวนของป้อมอินทรีบินต่างก็ได้เห็นวิธีการที่ตระการตาของเทพเซียนบนภูเขากับตาตัวเอง

นอกจากที่ทุกคนจะรู้สึกดีใจที่รอดชีวิตมาได้แล้ว ยังอดสิ้นหวังกับชีวิตไม่ได้ ผู้ฝึกยุทธ์ในยุทธภพอย่างเราๆ เมื่อเผชิญหน้ากับเซียนซือบนภูเขาที่มีเวทอภินิหารยิ่งใหญ่เช่นนี้ ก็ช่างต่ำต้อยจนไม่มีค่าพอให้พูดถึง

ลู่ไถไม่ได้สังเกตการณ์อยู่เฉยๆ แล้วก็ไม่ได้ให้กระบี่บินอย่างเจินเจียนและม่ายกวางที่มีระดับขั้นสูงอย่างถึงที่สุดค่อยๆ เผาผลาญพลังของผู้ฝึกลมปราณขอบเขตชมมหาสมุทรให้ตาย แต่ดึงเอาสมบัติอาคมหลายชิ้นออกมาจากเข็มขัดหลากสีเส้นนั้น ขว้างพวกมันเข้าไปตามรอยแยกที่กระบี่บินฟันเอาไว้ แล้วลอบโจมตีพวกงูขาวที่จำแลงมาจากเส้นใยของแส้ปัดฝุ่น สำหรับผู้ฝึกตนคนนั้นแล้ว นี่ไม่ต่างจากการเพิ่มน้ำค้างแข็งลงบนหิมะ ลำเค็ญจนแทบพูดไม่ออก

ทีแรกชายร่างสูงใหญ่ก็พูดอ้อนวอน ขอร้องลู่ไถว่ามีอะไรก็คุยกันดีๆ ก่อน ขอแค่ลู่ไถยอมหยุดมือ เขาก็ยินดีจะมอบทรัพย์สมบัติทั้งหมดให้ อีกทั้งยังยอมให้ลู่ไถจัดการกับจิตวิญญาณของเขา

เห็นว่าลู่ไถไม่สะทกสะท้าน บุรุษที่ในมือเหลือแค่ด้ามของแส้ปัดฝุ่นก็เริ่มข่มขู่อย่างอำมหิต บอกว่าจะทำให้กระบี่บินแห่งชะตาชีวิตสองเล่มของลู่ไถต้องพินาศไปพร้อมกัน จะต้องให้จิตวิญญาณของลู่ไถได้รับบาดเจ็บ ชาตินี้ไม่มีหวังว่าตบะจะพัฒนาได้อีก

ลู่ไถเอนกายพิงเก้าอี้ของฮูหยินเจ้าปราสาท มือโบกพัดพับ ไม่สนใจผู้ฝึกตนขอบเขตชมมหาสมุทรที่เข้าตาจนแม้แต่น้อย ประตูใหญ่ของห้องโถงถูกเขาบังคับเปิดไว้แล้ว ดังนั้นภาพเหตุการณ์ทั้งหมดด้านนอกล้วนปรากฏอยู่ในสายตา

ฟ้าดินมืดสลัว

เชื่อว่าคนหลายร้อยคนของป้อมอินทรีบินคงไม่อาจลืมภาพเหตุการณ์ในวันนี้ไปได้ชั่วชีวิต ความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงให้ต่อต้านเช่นนั้นจะต้องสลักลึกลงไปถึงกระดูกของพวกเขา

และผลกระทบเช่นนี้จะดำรงอยู่ไปอย่างยาวนาน ขอแค่คนเหล่านี้รอดชีวิตไปได้ เรื่องราวที่เทพเซียนตีกันมนุษย์ธรรมดาต้องรับเคราะห์อย่างในวันนี้ก็จะต้องถูกบอกเล่าสืบต่อไปชั่วลูกชั่วหลาน

หากเก้าทวีปใหญ่ของใต้หล้าไพศาลไร้ข้อห้ามไร้กฎเกณฑ์เช่นนี้ เกรงว่าคงโกลาหลวุ่นวายจนวุ่นวายไปมากกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว

ดังนั้นถึงได้มีการปรากฏตัวของสถานศึกษาใหญ่สามแห่งและสำนักศึกษาเจ็ดสิบสองแห่งของลัทธิขงจื๊อ

ก็เพื่อป้องกันไม่ให้เทพเซียนบนภูเขาใช้หมัดเดียวต่อยภูเขาและแม่น้ำพังพินาศ แค่สมบัติอาคมชิ้นเดียวก็ทุบทำลายโลกมนุษย์เละเทะได้ตามใจชอบ

ถึงอย่างไรคนบนภูเขาก็มาจากโลกมนุษย์

โลกมนุษย์ไม่มีแล้ว จะยังมีบนภูเขาอีกได้อย่างไร?

ดังนั้นจึงใช้สิ่งนี้เป็นเส้นแบ่งเขต มีความต่างระหว่างธรรมะและอธรรม มีความต่างระหว่างความดีและความชั่ว

มีผู้ฝึกลมปราณบางคนที่แสวงหาอิสระเสรีบนมหามรรคาแห่งความเป็นอมตะของข้า ในเมื่อยืนอยู่บนภูเขาแล้ว ยังจะสนใจอีกหรือว่าโลกมนุษย์ของเจ้าจะเป็นหรือตาย

ผู้ฝึกลมปราณบางคน หากไม่จิตใจสงบไร้ความปรารถนา ไม่สนใจเรื่องบนโลกมนุษย์ ก็รักษากฎเกณฑ์ ยินดีทำเพื่อความสงบสุขของใต้หล้า ไม่แสวงหาไขว่คว้าอิสระเสรีที่แท้จริง ตัวเองจึงไม่ได้มีชีวิตที่สุขสบายนัก

บนโลกมนุษย์มีผู้คนสารพัดรูปแบบ ต่างคนต่างก็มีความต้องการเป็นของตัวเอง ใช่ไม่ใช่ ผิดหรือถูก ผสมรวมกันเหมือนก้อนแป้งเปียก

เพราะมีคนมากมายเหลือเกินที่พูดเหตุผลให้คนอื่นฟังอย่างเดียว โดยที่ไม่ได้ใช้มันมาพันธนาการจิตใจดั้งเดิมของตน

ทั้งบนและล่างภูเขาล้วนเป็นเช่นนี้

ลู่ไถคือลูกหลานสกุลลู่สำนักหยินหยาง จึงเข้าใจสันดานมนุษย์เป็นอย่างดี

อีกอย่างไม่ว่าจะเป็นชาติกำเนิดหรือตัวเขาเองต่างก็พิเศษมาก เขาไม่เพียงแต่ไม่ได้เป็นผู้ฝึกกระบี่ แต่กลับสามารถฟูมฟักกระบี่บินแห่งชะตาชีวิตสองเล่มออกมาได้ง่ายๆ ถึงขั้นที่ว่าตอนยังเด็กไปเล่นสนุกอยู่ในศาลบรรพชนตระกูล แต่กลับได้เข็มขัดหลากสีที่ประหลาดเส้นนั้นมา

การดำรงอยู่ของลู่ไถในสกุลลู่ทวีปแดนเทพแผ่นดินกลางมีความหมายในทำนองของสิ่งต้องห้าม สำหรับบรรพบุรุษสกุลลู่ที่พูดน้อยและแก่ชรามากแล้วท่านนั้น เด็กรุ่นหลังคนนี้ทำให้คน ‘อึดอัดใจ’ เกินไป แต่ขณะเดียวกันก็ทำให้คนตกตะลึงได้มากกว่าเป็นเท่าตัว ราวกับว่าเกิดมาสอดคล้องกับมรรคา แทบไม่เคยมีปรากฏมาก่อนในประวัติศาสตร์ ดังนั้นท่าทีที่คนสกุลลู่ตระกูลใหญ่โตมีต่อลู่ไถจึงคลุมเครือไม่ชัดเจนมาโดยตลอด

อริยะปราชญ์เคยกล่าวไว้ว่า ‘ผู้นำรู้จักพลิกแพลงตามสถานการณ์ราวกับมีสัญชาติญาณของพยัคฆ์ ชนชั้นสามัญปรับเปลี่ยนเพียงพฤติกรรมอันผิวเผิน ปราชญ์รู้จักเปลี่ยนแปลงอย่างมีลำดับขั้นตอนเช่นเดียวกับพัฒนาการของเสือดาว’

เรือนกายที่เป็นเนื้อหนังมังสานี้ของลู่ไถ เดิมทีก็เป็นเหมือนสมบัติอาคมชิ้นหนึ่ง ถึงขั้นที่ว่าเมื่อเทียบกับเปลือกนอกที่ถูกลอกคราบทิ้งไว้ซึ่งเด็กหนุ่มชุยฉาน ‘ลูกศิษย์’ ของเฉินผิงอันคนนั้นไปช่วงชิงมา ก็มีแต่จะมหัศจรรย์จนไม่อาจบรรยายได้ยิ่งกว่า

ลู่ไถสังเกตมองทะเลเมฆที่อยู่นอกหอหลักเพราะกำลังมองหาโอกาสที่ดีที่สุดในการลงมือ

ภาพเหตุการณ์ในหอหลักแห่งนี้ถูกอำพรางไว้นานแล้ว บุรุษถือแส้ปัดฝุ่นคิดจะส่งข้อความออกไปก็ยากยิ่งกว่าเดินขึ้นสวรรค์

ฮูหยินเจ้าปราสาทเอ่ยขึ้นว่า “เซียนซือ ข้าคิดได้แล้ว”

ลู่ไถก้มหน้าลงมองด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย “คิดได้ว่าไง?”

ใบหน้าของสตรีแต่งงานแล้วเศร้าอาดูร แต่กลับเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว นางยื่นมือไปกุมหัวใจ ถามว่า “เขาจะมีชีวิตรอดไหม?”

แม้ว่าหญิงสาวจะไม่ใช่ผู้ฝึกตน แต่ความผิดปกติในหัวใจเกิดขึ้นมานานหลายปีแล้ว นางไม่ใช่คนปัญญาอ่อน เมื่อนำมาเชื่อมโยงเข้ากับหายนะที่มาเยือนป้อมอินทรีบิน รวมไปถึงบทสนทนาระหว่างบุรุษถือแส้และลู่ไถ ย่อมพอจะเดาออกเจ็ดแปดส่วน

ลู่ไถส่ายหน้า “เจ้าเด็กนี่เกิดมาก็ผิดต่อหลักมหามรรคา นิสัยโหดเหี้ยมอำมหิต กระหายเลือด ต่อให้เจ้าตาย มันมีชีวิตอยู่ วันหน้าก็ยังเป็นภัยร้ายต่อผู้คนอยู่ดี ถึงเวลานั้นป้อมอินทรีบินเล็กๆ แห่งนี้จะไม่มีแม้แต่คุณสมบัติให้ตายไปพร้อมกับมันด้วยซ้ำ แต่คนที่ตายอาจเป็นทั้งแคว้นเฉินเซียง…”

สตรีแต่งงานแล้วหลั่งน้ำตาอย่างน่าสงสาร “แต่ข้าอยากให้เขามีชีวิตอยู่ต่อ ข้าสามารถสัมผัสได้ถึงการดำรงอยู่ของเขา ถึงอย่างไรเขาก็เป็นเหมือนบุตรของข้า…”

ลู่ไถทั้งไม่ได้รู้สึกซาบซึ้ง แล้วก็ไม่ได้รู้สึกดูแคลน เขาเพียงคลี่ยิ้มอย่างเฉยชา ช่วยอธิบายความจริงให้กับสตรีที่น่าสงสารผู้นี้ฟังว่า “ถ้าอย่างนั้นเจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้าตัวน้อยมีสติปัญญาเป็นของตัวเองแล้ว มันถึงได้จงใจถ่ายทอดความรู้สึกจอมปลอมมาให้เจ้า มันยังถึงขั้นอาศัยสัญชาตญาณแอบสร้างอิทธิพลต่อความคิดและจิตใจของเจ้าของร่างอย่างเจ้า ไม่อย่างนั้นเหตุใดทั้งๆ ที่เจ้ารู้ดีถึงความผิดปกติของร่างกายตัวเอง แต่ไม่ยอมเล่าเรื่องนี้ให้สามีของตัวเองฟัง?”

สตรีแต่งงานแล้วใช้มือข้างหนึ่งขยุ้มหัวใจตัวเองอย่างแรง มือหนึ่งรีบยกขึ้นปิดปาก ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด นางไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี ได้แต่ส่ายหน้าให้ลู่ไถ

สตรีแต่งงานแล้วทนรับความรู้สึกเจ็บปวดราวหัวใจถูกเค้นเอาไว้ ใช้สายตาที่เปี่ยมไปด้วยแวววิงวอนมองลู่ไถ

ลู่ไถถอนหายใจหนึ่งที “เจ้าจะทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร? หรือเจ้ายอมสละหลายร้อยชีวิตในป้อมอินทรีบินได้จริงๆ ? เจ้าลองนึกถึงสามีหลวนหยาง บุตรชายบุตรสาวอย่างหลวนฉางหลวนซู แล้วก็ป้อมอินทรีบินแห่งนี้ที่ให้กำเนิดเจ้าเลี้ยงดูเจ้า เจ้าจะไม่สนใจจริงๆ รึ? เพียงแค่เพื่อสิ่งสกปรกที่ยังไม่ทันถือกำเนิดก็ยืนอยู่ฝ่ายลัทธิมารนอกรีตแล้วน่ะหรือ?”

สตรีแต่งงานแล้วเอาแต่ส่ายหน้าน้ำตาคลอ พอวางมือลง เลือดที่อั้นอยู่เต็มปากก็ทะลักออกมาทันที ล้วนเป็นสีดำสนิท มองดูแล้วน่ากลัวอย่างถึงที่สุด สตรีแต่งงานแล้วไม่สนหน้าตาของเจ้าบ้านฝ่ายหญิงอะไรทั้งนั้น สติของนางเลือนหาย สายตาเลื่อนลอย เปิดปากขอร้องลู่ไถว่า “ให้เขามีชีวิตอยู่ต่อเถอะ ขอร้องเซียนซือล่ะ เขาทำผิดอะไร? ตอนนี้เขาก็แค่ฆ่ามารดาแท้ๆ ตายไปคนเดียวเท่านั้น ข้าไม่โทษเขา ไม่โทษเขาเลยสักนิดเดียว หลังจากนี้เซียนซือสามารถสั่งสอนเขาได้ ชี้นำเขาไปในทางที่ดี อย่าให้เขาเดินทางผิด เซียนซือมีวิชาอภินิหารค้ำฟ้า ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้ ต้องทำได้แน่นอน ลูกของข้าคนนี้ต้องเป็นคนดีได้แน่…”

สตรีแต่งงานแล้วเหมือนแผ่นกระเบื้องที่เต็มไปด้วยรูโหว่นับร้อยนับพัน เมื่อหัวใจสั่นสะท้านอย่างรุนแรง ในที่สุดทานทนไม่ไหวก็แหลกสลาย

แต่นางกลับจับจ้องดวงหน้าของลู่ไถอยู่ตลอดเวลา

ลู่ไถยิ้มบางๆ พยักหน้ารับ “ก็ได้ มันสามารถมีชีวิตอยู่ต่อ”

เมื่อได้ฟังคำตอบนี้ มุมปากของสตรีแต่งงานแล้วก็กระตุก หลับตาลงช้าๆ เลือดสดสีดำน่าสยดสยองยังคงหลั่งใหลลงมาจากกรอบดวงตาของนาง ที่แท้ดวงตาของนางก็ปริแตกไปแล้ว ลูกตาสองลูกกลิ้งตกลงมาเบื้องหน้า จากนั้นก็กลิ้งจากเสื้อผ้าลงมาบนพื้น กลิ้งหลุนๆ ไปอยู่ด้านหลังของเก้าอี้

ในห้องโถงใหญ่เงียบสนิท ไม่มีใครกล้าส่งเสียง มีเพียงหลวนหยางเจ้าปราสาทที่ถูกผนึกความรู้สึกทั้งห้า ถูกพันธนาการอยู่บนเก้าอี้ที่ดวงตาแดงก่ำ แค้นเคืองคนที่นอนเคียงหมอนอย่างถึงที่สุด

เหตุใดนางถึงได้เห็นแก่ตัวขนาดนี้!

นางต้องถูกผีลวงใจ ถูกมารเข้าสิงอย่างแน่นอน!

นางสมควรตายแล้ว สมควรตายไปพร้อมกับเจ้าเศษสวะ ตัวประหลาดที่ถือกำเนิดในหัวใจนางตัวนั้นนั่นแหละ!

ลู่ไถเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าสตรีที่ตายไปแล้ว ก้มตัวลงจ้องมองตรงหัวใจที่มีเลือดสดหลั่งทะลักออกมาแล้วพึมพำว่า “มารดาของเจ้าทุ่มเทเพื่อเจ้ามากขนาดนี้ ไม่ว่าอะไรก็ล้วนมอบให้เจ้าได้หมด แม้แต่มโนธรรมในความเป็นคนก็ยังไม่ต้องการ แล้วเจ้าล่ะ? เหตุใดถึงยังดูดดึงเอาปราณวิญญาณและจิตวิญญาณในร่างของนางไปอย่างบ้าคลั่ง ตอนที่นางยังมีชีวิตอยู่ เจ้าก็ทรมานนางมามากพอแล้ว ตอนนี้นางตายไปแล้ว เจ้าจะให้นางจากไปอย่างสงบสักชั่วครู่ไม่ได้เลยหรือ?”

หัวใจที่ขยับขึ้นลงไม่หยุดนิ่งของสตรีแต่งงานแล้วพลันหยุดชะงัก จากนั้นก็เหมือนมีเสียงร้องไห้คร่ำครวญที่แผ่วเบาอย่างถึงที่สุดส่งมายังโลกมนุษย์ ดั่งเสียงของทารกทุกคนที่ดังขึ้นเมื่อมาเยือนโลกใบนี้

“สายไปแล้ว”

พัดไม้ไผ่ในมือของลู่ไถพลันแทงทะลุหัวใจของสตรีที่แต่งงานแล้วไปปักตรึงอยู่กับพนักเก้าอี้ เขาพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ว่า “โลกมนุษย์น่าเบื่อ สู้ไม่มาเยือนเสียยังดีกว่า”

เสียงหวีดแหลมบาดแก้วหูพลันดังก้องไปทั้งห้องโถง แสงเทียนทั้งหมดดับลง เสาใหญ่หลายต้นส่งเสียงปริแตกไปในเวลาเดียวกัน

จิตใจของทุกคนก็แทบจะปริร้าวตามไปด้วย

มีเพียงหลวนหยางที่รู้สึกโล่งอก แต่หลังจากนั้นก็ใจหาย สายตาว่างเปล่าเหม่อมองไปยังเก้าอี้ที่อยู่ข้างกัน

สตรีผู้อ่อนหวานที่เติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กตายได้อัปลักษณ์ยิ่ง

บุรุษผู้นี้ไม่รู้ตัวเลยว่า เขาที่ในใจแค้นเคืองยากสงบ แท้จริงแล้วน้ำตากลับอาบหน้าอยู่นานแล้ว