ตอนที่ 1057 ความในใจ

ฟู่เซวียนพลันรู้สึกดังฟ้าฟาดกลางกระหม่อม มีแต่ความคิดถึงวิธีการตายแสนน่ากลัวต่างๆ นานา

หากรัชทายาทรู้ว่าเขาประคองฟู่หลิน แล้วทำฟู่หลินตกลงในทะเลสาบ รัชทายาทจะคิดว่าเขาทำร้ายฟู่หลินหรือไม่

ฮือ ฮือ เขาคงไม่ถูกนางส่งคนมารุมตีตายกระมัง ไม่เอาน้า

ฟู่เซวียนตกใจอย่างที่สุด ฮูหยินฟู่ไม่ทันได้สนใจเขา รีบส่งเสียงเรียกให้คนไปตามใต้เท้าฟู่กลับมา ให้ใต้เท้าฟู่เข้าวังไปตามหมอหลวงฉีมา

ฟู่หลินดูเหมือนไม่ค่อยดีแล้ว

ครั้งนี้ไม่ค่อยดีจริงๆ

ก่อนหน้านี้สมองเสื่อมปัญญาอ่อนไปหลายปี สุขภาพเดิมก็ไม่ค่อยดี ต่อมาถูกรุมทำร้ายบาดเจ็บ แม้ไม่ถึงแก่ชีวิต แต่ก็ทำลายสุขภาพ ตอนนี้ถึงกับตกทะเลสาบ ทำให้ร่างกายได้รับไอเย็นอีก ฮูหยินฟู่เห็นบุตรชายเช่นนี้ก็ตกใจร่ำไห้

ใต้เท้าฟู่ไม่กล้ารอช้า รีบไปวังหลวงเชิญหมอหลวงฉีมา เพราะเขามีตราประทับรัชทายาท ดังนั้นทหารยามหน้าประตูวังจึงรีบไปรายงานรัชทายาทก่อน

เซียวหวงกำลังคุยอยู่กับฮองเฮา และต้อนรับบรรดาฮูหยินชนชั้นสูงศักดิ์กับคุณชายหลายท่าน

ได้ยินชิงฉางกระซิบรายงาน สีหน้านางพลันแปรเปลี่ยน ผุดลุกขึ้นเดินออกไปทันที แต่เดินไปได้สองสามก้าวก็คิดถึงงานสำคัญในวันนี้ขึ้นมาได้ นางหันหลังเดินไปหาเสด็จแม่ตน รีบกล่าวว่า “เสด็จแม่ หม่อมฉันมีธุระขอออกจากวังหลวงก่อน รบกวนเสด็จแม่ต้อนรับทุกคนด้วย”

ซั่งกวนอวิ๋นเยี่ยนอยู่ใกล้ย่อมได้ยินชิงฉางรายงาน รู้ว่าคุณชายตระกูลฟู่ผู้นั้นเกิดเรื่อง คล้ายว่าไม่ได้การแล้ว

ซั่งกวนอวิ๋นเยี่ยนเลี้ยงดูเซียวหวงมาจนเติบใหญ่ มองออกว่าแววตาเซียวหวงร้อนใจ ซั่งกวนอวิ๋นเยี่ยน อดเป็นห่วงไม่ได้ หากฟู่หลินเกิดเหตุอันใด เกรงว่าจะทำให้หวงเอ๋อร์สะเทือนใจไม่น้อย

คุณชายตระกูลฟู่ผู้นี้แท้จริงอย่างไรกันแน่ เหตุใดจึงเกิดเรื่องครั้งแล้วครั้งเล่า

ซั่งกวนอวิ๋นเยี่ยนคิดไปก็พยักหน้าบอกให้เซียวหวงไปได้

ท้องพระโรง ฮูหยินชนชั้นสูงศักดิ์กับบรรดาคุณชายต่างไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอันใด เห็นเพียงรัชทายาทรีบร้อนออกไป

ในจำนวนคนเหล่านี้ ฮูหยินใต้เท้าเจียงอดเอ่ยขึ้นไม่ได้ว่า “รัชทายาท มีเรื่องอันใดหรือ”

ซั่งกวนอวิ๋นเยี่ยนอมยิ้มกล่าวว่า “ทางสำนักหงเหวินก่วนมีคนมาสอบ ดังนั้นนางจึงร้อนใจ”

คนในเมืองหลวงต่างรู้ว่ารัชทายาทจัดตั้งสำนักหงเหวินก่วน จึงไม่ได้เอ่ยอันใดต่อ

เซียวหวงนำคนออกจากวังหลวง ไปที่หน้าประตูพบใต้เท้าฟู่ ถามถึงฟู่หลิน “ก่อนหน้านี้ก็ดีๆ อยู่ไม่ใช่หรือ เกิดเรื่องอันใดขึ้น”

ใต้เท้าฟู่ตกใจหวาดกลัว เอ่ยขึ้นว่า“สองวันนี้ฟู่หลินพักรักษาตัวมาตลอด แต่วันนี้สุขภาพดีขึ้นบ้าง จึงได้ให้ฟู่เซวียนประคองเขาออกไปเดินเล่น ผู้ใดจะรู้ว่าเดินไปถึงริมทะเลสาบ ฟู่หลินก็ลื่นตกลงไปในทะเลสาบ ตอนนี้อากาศหนาว สุขภาพฟู่หลินเองก็ไม่ค่อยดี ทนรับไม่ไหว ตอนนี้ดูท่าทางไม่ค่อยดีเท่าไร”

เซียวหวงพอได้ฟังก็รู้สึกได้ทันที แน่ใจว่าฟู่เซวียนต้องทำอันใดฟู่หลิน นางจำได้ว่าคุณชายรองตระกูลฟู่ผู้นี้คิดแต่งกับนาง หรือว่าคนผู้นี้เล่นอุบายชั่วร้ายอันใด

“ใต้เท้าฟู่ คุณชายรองฟู่ไม่เป็นอันใดกระมัง”

ยามนี้แววตานางเย็นเยียบไม่อาจบรรยาย

ใต้เท้าฟู่ตกใจจนหลั่งเหงื่อเย็นท่วมหน้าผาก เขาเองก็สงสัยว่าบุตรชายรองผลักฟู่หลินตกน้ำหรือไม่ อย่างไรบุตรชายรองก็อยากเป็นราชบุตรเขยมาตลอด น่าเสียดายรัชทายาทไม่แลเขา

ตอนนี้เขาเห็นพี่ชายได้รับความเมตตาจากรัชทายาท ไม่แน่อาจมีความคิดนอกลู่นอกทางก็เป็นได้

ทว่าแม้ว่าใต้เท้าฟู่สงสัยเช่นกัน แต่ก็ไม่มีทางยอมรับเรื่องนี้ออกมา

“รัชทายาท เรื่องนี้ต้องรอให้ฟู่หลินฟื้นขึ้นมา จึงจะรู้ได้ แต่ตอนนี้ช่วยฟู่หลินสำคัญกว่า”

เขาเพิ่งกล่าวจบ ฉีเหล่ยพาทั้งสองคนออกมา ใต้เท้าฟู่รีบเชิญเขาขึ้นรถม้า “หมอหลวงฉี เชิญ เชิญ”

เซียวหวงเองก็นำคนไปตระกูลฟู่ ฟู่หลินอาการไม่ดีจริงๆ

เซียวหวงเห็นแล้วก็ปวดใจ กุมมือเขาแน่นเอ่ยเรียกเขาให้ฟื้น “ฟู่หลิน เจ้าฟื้นสิ เจ้าฟื้นสิ”

ฉีเหล่ยตรวจดูอาการแล้วก็รีบฝังเข็มให้ฟู่หลิน ยังจ่ายยาแช่ตัวให้เขาอาบ สุดท้ายจึงได้เรียกให้รัชทายาทออกไป รายงานว่า “รัชทายาท หากคุณชายฟู่เกิดเหตุเช่นนี้อีก เกรงว่าก็คงไม่อาจมีชีวิตยืนยาวต่อไปแล้ว”

พอเอ่ยเช่นนี้ ในใจเซียวหวงก็กระตุกรุนแรง สีหน้าซีดเผือด สองมือกำแน่นขึ้นมาทันที

หมอหลวงฉีเห็นสีหน้าเซียวหวงก็นึกแปลกใจอยู่บ้าง รัชทายาทเหมือนให้ความสำคัญกับคุณชายใหญ่ตระกูลฟู่ผู้นี้มากเป็นพิเศษ

หมอหลวงฉีอดเอ่ยเตือนไม่ได้ “แม้วันหน้าไม่เกิดเหตุ สุขภาพเช่นนี้อย่างน้อยที่สุดก็ต้องพักรักษาตัวครึ่งปีจึงจะหายดีได้”

พอเซียวหวงคิดถึงว่าฟู่หลินจะไปจากตนเองก็รู้สึกคาดไม่ถึง ตอนนี้นางอยากให้ฟู่หลินอยู่ข้างกายนาง นางจะได้ดูแลเขา แต่นางเป็นรัชทายาทแคว้นต้าโจว ฟู่หลินเป็นบุตรชายขุนนางระดับห้า นางจะทำเช่นไรจึงจะทำให้เขาอยู่ข้างกายนางได้ ไปทูลเสด็จพ่อเสด็จแม่ว่าจะรับฟู่หลินเป็นน้องชายบุญธรรม ก็เป็นไปไม่ได้ ที่จะให้ฟู่หลินได้อยู่ข้างกายนาง

เซียวหวงคิดจนปวดหัวก็หาทางไม่ได้ ได้แต่บอกกับหมอหลวงฉีว่า “ท่านดูแลบำรุงสุขภาพเขาไปก่อน เรื่องนี้ไว้ค่อยหารือกันต่อ”

“พ่ะย่ะค่ะ”

เซียวหวงเดินเข้าไปด้านใน คุณชายรองตระกูลฟู่เดินออกมาพอดี สีหน้าเซียวหวงดุดันขึ้นมาทันที ก่อนหน้านี้เอาแต่เป็นห่วงฟู่หลิน ลืมสนใจคุณชายรองตระกูลฟู่ผู้นี้ ตอนนี้อยากถามเขาสักหน่อยว่า ฟู่หลินอยู่ดีๆ ลื่นตกลงไปในทะเลสาบได้อย่างไร

ฟู่เซวียนเห็นสีหน้าเซียวหวง ก็ตกใจเข่าอ่อนลงคุกเข่าร่ำไห้ทันที “รัชทายาท กระหม่อมไม่ได้ผลักพี่ใหญ่ตกทะเลสาบ เขาลื่นลงไปเองพ่ะย่ะค่ะ เชื่อกระหม่อม กระหม่อมไม่ได้ทำอันใดเขาจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ พี่ใหญ่ตกลงไปเพราะอุบัติเหตุพ่ะย่ะค่ะ อย่าสังหารกระหม่อมนะ ฮือ ฮือ”

เซียวหวงเห็นท่าทางขี้ขลาดของฟู่เซวียนเช่นนี้ก็รู้สึกว่าเขาน่าจะไม่กล้าทำอันใดฟู่หลิน เช่นนั้นก็คือฟู่หลินเกิดอุบัติเหตุลื่นตกลงไปในทะเลสาบเองจริงๆ หรือ

เซียวหวงมองฟู่เซวียน กล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “ดีที่สุดก็ขอให้เป็นเช่นนี้ หากให้ข้ารู้ว่าเจ้าทำอันใดฟู่หลิน เจ้าก็รอคนมาถลกหนักได้เลย”

เซียวหวงกล่าวจบก็ก้าวเข้าไปด้านใน ฟู่เซวียนหน้าซีดอธิษฐานขอให้พี่ใหญ่รีบฟื้นขึ้นมา อย่าได้ลืมบอกรัชทายาทว่าพี่ลื่นลงไปเอง อย่าได้บอกว่าข้าผลักพี่ลงไปนะ ไม่เช่นนั้นข้าต้องถูกถลกหนังทิ้งเป็นแน่ น่ากลัวมาก

ฟู่หลินแช่ตัวด้วยน้ำผสมตัวยาเสร็จ ก็ถูกกรอกยาลงไปต่อ ยามนี้สีหน้าพลันดีขึ้น ฟื้นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

เขาจ้องมองเซียวหวงที่อยู่ในห้องตอนนี้ ไม่รอให้เซียวหวงเอ่ยอันใด ก็เอ่ยขึ้นก่อนอย่างอ่อนแรงว่า “อาหวง วันหน้าเจ้าไม่ต้องมาแล้ว”

กล่าวจบก็หอบหายใจท่าทางอ่อนแรง ราวกับออกแรงเพียงนิดก็จะสิ้นลมไปเสียอย่างนั้น

เซียวหวงเห็นแล้วก็ปวดใจ ยื่นมือไปกุมมือเขาไว้ “เจ้าไม่ต้องเอ่ยอันใดแล้ว พักผ่อนให้ดีๆ ข้าจะมาอยู่เป็นเพื่อนเจ้า”

ฟู่หลินกลับดึงดันว่า “เจ้าไปเถอะ เจ้าเป็นรัชทายาทแห่งแคว้นต้าโจว มีงานมากมายต้องทำ อย่าได้เสียเวลากับคนไร้ค่าเช่นข้าเลย”

ได้ยินเขากล่าวเช่นนี้ ในใจเซียวหวงพลันแหลกสลาย ขอบตาเริ่มแดงขึ้นมาอย่างไม่อาจระงับ “ฟู่หลิน เจ้าจะเป็นคนไร้ค่าได้อย่างไร เจ้าเป็นน้องชายข้า”

ฟู่หลินรีบรับคำกล่าวว่า “แต่พวกเราไม่ใช่พี่น้องกันแท้จริง ข้าเองก็ไม่คิดอยากเป็นน้องชายเจ้า”

เซียวหวงรีบรับคำด้วยสัญชาตญาณทันที “เช่นนั้นเจ้าอยากเป็นอันใด”

ยามนี้ฟู่หลินเงยหน้า จ้องมองเซียวหวงอย่างกล้าหาญ แววตาเปล่งประกายไฟลุกโชน แววตาเช่นนี้เป็นแววตาที่มองสตรีอันเป็นที่รัก ไม่ใช่แววตาน้องชายมองพี่สาว