ตอนที่ 1589

เวลามีจำกัด

แสงระยิบระยับกระจายเต็มอยู่ในกระแสน้ำวน ซึ่งเป็นบ้านของอาณาจักรขุนเขาทะเล ขณะที่ใบหน้าซึ่งดูคุ้นเคยถูกฟื้นคืนชีพมากขึ้นเรื่อยๆ เสียงร้องตะโกนด้วยความดีใจดังก้องไปทั่วทุกที่ เมื่อกลุ่มคนนับไม่ถ้วนที่เคยต่อสู้ในสงครามขุนเขาทะเล กลับมีชีวิตขึ้นมาใหม่ในตอนนี้

ชายชราผู้หนึ่งปรากฏตัวขึ้นมา ซึ่งก็คือฟางจู่ฟู่ (ท่านปู่ฟาง) ในทันทีที่เมิ่งฮ่าวมองเห็นท่าน แรงสั่นสะเทือนก็วิ่งผ่านไปทั่วร่าง รีบพุ่งตรงไปโขกศีรษะด้วยความเคารพในทันที พร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลลงมานองหน้า

ชายชรามองไปรอบๆ ด้วยความสับสน แต่จากนั้นก็มองเห็นเมิ่งฮ่าว และรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า เมื่อหลายปีก่อนท่านได้กระทำภารกิจสุดท้ายที่ได้รับจากสุ่ยตงหลิวจนสำเร็จเสร็จสิ้น ด้วยการแทรกซึมเข้าไปอยู่ในสามสิบสามสวรรค์

และทำให้ดินแดนกว้างใหญ่ของพวกมันต้องกระแทกชนกันเอง นั่นคือตอนที่ท่านได้ตายไปอย่างแท้จริง ท่านหัวเราะเป็นเสียงดังก้องพร้อมกับพยุงร่างหลานรักให้ลุกขึ้นมายืน

ในช่วงเวลาเดียวกันนั้น ใครบางคนก็โผล่ออกมาจากภายในกระแสน้ำวน ในทันทีที่ปรากฏกายขึ้น ผู้คนมากมายก็จดจำนางได้ ครั้งหนึ่งนางเคยเป็นเซิ่งหนี่ว์ (สตรีศักดิ์สิทธิ์) แห่งอาณาจักรท้องทะเลที่เก้า…ฝานตงเอ๋อร์!

อันที่จริงนางไม่ได้ตายไปในช่วงการทำสงคราม ซากศพชุดขาวได้ลากนางลงไปในส่วนลึกมากที่สุดของความว่างเปล่า ตอนนี้นางได้โผล่ออกมาแล้ว มองไปยังเมิ่งฮ่าวด้วยร่างกายที่สั่นสะท้าน และจากนั้นก็มองไปยังคนอื่นๆ ทั้งหมดที่นางรู้จัก รวมทั้งกลุ่มคนที่ฟื้นคืนชีพขึ้นมาใหม่ทั้งปวง หยดน้ำตาไหลลงมาอาบแก้ม

ขณะที่ผู้คนกลับมีชีวิตขึ้นมาใหม่มากขึ้นเรื่อยๆ ผู้ฝึกตนอื่นๆ ก็อธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดเมื่อในอดีตที่ผ่านมานับพันปีด้วยความตื่นเต้น

ในที่สุดหลังจากที่ฟื้นคืนชีพคนทั้งหมดได้แล้ว เมิ่งฮ่าวก็โบกสะบัดมือออกไปอีกครั้ง และกระแสน้ำวนก็เริ่มหมุนวนไปมาเร็วขึ้น ในที่สุดกระแสน้ำวนก็ส่งเสียงหวีดหวิวด้วยความรวดเร็วสูงสุด และดวงตาเมิ่งฮ่าวก็สาดประกายขึ้นด้วยแสงอันทรงพลัง ย้อนกลับไปในตอนที่อยู่ห่างจากอาณาจักรบรรพจารย์แค่ครึ่งก้าวเท่านั้น ก็มีคนผู้หนึ่งที่ตนเองปรารถนาจะฟื้นคืนชีพขึ้นมา แต่ก็ไม่อาจจะทำได้ คนผู้นั้นได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของจิตใจเมิ่งฮ่าวเมื่อนานมาแล้ว

แต่ตอนนี้เขาได้กลืนกินร่างจำแลงของหลัวเทียนเข้าไป และก้าวไปอยู่ในอาณาจักรบรรพจารย์อย่างเต็มรูปแบบแล้ว ถึงแม้ว่าจะยังไม่คุ้นเคยกับ

พลังทั้งหมด แต่ก็มีความแข็งแกร่งเกินกว่าก่อนหน้านี้มากนัก

เมื่อพิจารณาถึงระดับพื้นฐานฝึกตนของเมิ่งฮ่าวในตอนนี้ ก็มีความเป็นไปได้ที่เขาจะฟื้นคืนชีพบุคคลจากสมัยโบราณขึ้นมาได้!

“อี้ฟู่ (ท่านพ่อบุญธรรม)…” เมิ่งฮ่าวกล่าวขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา ชี้นิ้วไปยังกระแสน้ำวน ทำให้กาลเวลาไหลย้อนกลับอยู่ภายในนั้น เกิดเป็นภาพเลื่อนผ่านไปจนกระทั่งสำนักเซียนอสูรโบราณปรากฏขึ้นมา

ไม่มีใครรู้สึกสั่นสะท้านต่อภาพที่เห็นนี้มากไปกว่าเคอจิ่วซือ ซึ่งกำลังสั่นไปทั้งร่างขณะที่มองไปยังกระแสน้ำวนแห่งนั้น ภาพของสำนักเซียนอสูรโบราณ ทำให้ระลอกคลื่นแห่งความรู้สึกบดขยี้ลงไปในจิตใจ เป็นความรู้สึกที่ไม่มีใครเข้าใจได้ ถ้าคนผู้นั้นไม่เคยสูญเสียบิดามาก่อน

“เตีย…” เคอจิ่วซือกล่าวขึ้น ด้วยสุ้มเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึก เมิ่งฮ่าวขยับมือร่ายเวท จากนั้นก็ชี้นิ้วออกไปอีกครั้ง กระแสน้ำวนหยุดชะงักนิ่ง ขณะที่เงารางโบราณผู้หนึ่งปรากฏขึ้นมา ค่อยๆ มองเห็นรูปร่างหน้าตาได้อย่างชัดเจน ซึ่งก็คือ…เคออวิ๋นไห่

เคออวิ๋นไห่ถูกดึงออกมาจากกระแสน้ำวน มาเข้าร่วมกับคนอื่นๆ ทั้งหมดอย่างช้าๆ

เมิ่งฮ่าวย้อนกลับไปในอดีตหลายปีจนนับไม่ถ้วน เพื่อฟื้นคืนชีพให้กับเคออวิ๋นไห่!

ขณะที่เคออวิ๋นไห่ลอยตัวอยู่ที่นั่น สีหน้าก็เต็มไปด้วยความงุนงง เคอจิ่วซือรีบพุ่งตรงไป หยด

น้ำตาไหลลงมานองหน้า คุกเข่าลงไปที่เบื้องหน้าบิดาในทันที

“เตีย!”

เมิ่งฮ่าวก็รีบพุ่งตรงไปด้วยเช่นกัน

สูดหายใจเข้าลึกๆ คุกเข่าลงไปที่เบื้องหน้าเคออวิ๋นไห่

“อี้ฟู่!”

เคออวิ๋นไห่มองไปยังเคอจิ่วซือด้วยความงุนงง จากนั้นก็หลับตาลง หลังจากที่ผ่านไปชั่วขณะ ก็ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง และดูเหมือนว่าจะเข้าใจแล้ว รอยยิ้มอันอบอุ่นปรากฏขึ้น จากนั้นก็มองไปยังเมิ่งฮ่าว และเริ่มหัวเราะออกมา

นี่คือเหตุการณ์ที่แทบจะเป็นไปไม่ได้ ภายในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งอาณาจักรขุนเขาทะเล คนทั้งหมดที่ตายไปในช่วงของการทำสงครามกลับมีชีวิตขึ้นมาใหม่ เมื่อกระทำเสร็จสิ้น ถึงแม้ว่าเมิ่งฮ่าวจะมีพลังที่น่าเหลือเชื่อก็ยังคงรู้สึกเหน็ดเหนื่อยเป็นอย่างมาก

แต่เมื่อมองไปเห็นผู้ฝึกตนแห่งอาณาจักรขุนเขาทะเลมีความสุข เต็มไปด้วยความตื่นเต้น ก็รู้สึกยินดีอยู่ภายในใจ

เมิ่งฮ่าวนำอาณาจักรขุนเขาทะเลวางกลับลงไปตรงตำแหน่งเดิม ผู้ที่ถูกฟื้นคืนชีพขึ้นมาต่างก็ถูกคนในครอบครัวและเหล่าสหายพากลับเข้าไปในอาณาจักรขุนเขาทะเล และเริ่มรับรู้เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นนับพันปีหลังจากที่พวกมันตกตายไป

เวลาเลื่อนผ่านไป เมิ่งฮ่าวไม่ได้เดินทางไปทั่วทั้งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว แต่อาศัยอยู่ภายในอาณาจักรขุนเขาทะเลพร้อมกับสวี่ชิง บิดามารดาและเคออวิ๋นไห่

 

อาณาจักรขุนเขาทะเลมีการพัฒนาและก้าวหน้าขึ้นไปอย่างต่อเนื่อง ภายในขุนเขาทะเลที่เก้า ผู้ฝึกตนได้สร้างบ้านใหม่ของตนเองขึ้นมา และฝึกฝนวิชาเวทแห่งพันธมิตรผู้ผนึกอสูรของเมิ่งฮ่าว

ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวเงียบสงบ ผู้ฝึกตนแห่งชางหมางพ่ายกลับไปยังดาวชางหมาง สำหรับสิ่งมีชีวิตอื่นๆ ทั้งหมด พวกมันก็กลับไปยังบ้านเกิดของตนเองด้วยเช่นกัน ผู้ฝึกตนทั้งปวงต่างก็รู้ว่าสถานที่ที่ตนเองอาศัยอยู่ไม่ได้ถูกเรียกว่าความว่างเปล่าไร้ขอบเขตอีกต่อไป แต่เป็นท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งขุนเขาทะเล

เจตจำนงแห่งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวไม่ใช่หลัวเทียน แต่เป็นเมิ่งฮ่าว

เมิ่งฮ่าวคือราชันแห่งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว

เนื่องจากเช่นนั้น อาณาจักรขุนเขาทะเลจึงมีความแข็งแกร่งมากที่สุดอยู่ภายในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว และเป็นเหมือนกับดินแดนศักดิ์สิทธิ์

วันคืนเคลื่อนผ่านไป หลายปีต่อมา น้อยคนนักที่จะได้พบเห็นเมิ่งฮ่าว เขาอาศัยอยู่ในอาณาจักรขุนเขาทะเล บนขุนเขาที่เก้าด้วยวิถีชีวิตที่เรียบง่าย ในชั่วพริบตาก็ผ่านไปห้าร้อยปี

ตลอดช่วงเวลาห้าร้อยปีที่ผ่านมานี้ ดูเหมือนว่าเมิ่งฮ่าวจะสงบนิ่งเยือกเย็น แต่ความเป็นจริงก็คือว่าเขาพยายามครุ่นคิดเกี่ยวกับคำสาปแช่งที่ถูกประกาศออกมาโดยหลัวเทียนอย่างต่อเนื่อง มีอยู่ส่วนหนึ่งที่ทำให้เขาต้องรู้สึกกังวลเป็นอย่างยิ่ง ประทับอยู่ภายในใจอย่างลึกล้ำ และนั่นก็คือตอนที่หลัวเทียนกล่าวว่า “เวลามีจำกัด”

เมิ่งฮ่าวต้องการเปลี่ยนแปลงเรื่องเหล่านี้ ต้องการจะทำลายคำสาปแช่งที่ถูกสร้างขึ้นมาโดยหลัวเทียนในตอนที่มันรุ่งเรืองถึงขีดสุด!

แต่ไม่ว่าเขาพยายามจะใช้วิธีการอะไรออกมา ตลอดช่วงเวลาห้าร้อยปีที่ผ่านมานี้ ก็ไม่อาจจะทำอะไรได้ ถึงแม้ว่าจะอยู่ในอาณาจักรบรรพจารย์ก็ตาม แต่ก็ยังคงห่างไกลจากหลัวเทียนในช่วงที่มันยังคงรุ่งเรืองอยู่

เนื่องจากช่องว่างเช่นนั้น ทำให้คำสาปแช่งนี้…ไม่อาจจะถูกทำลายไปได้

ตลอดช่วงเวลาห้าร้อยปีที่ผ่านไป ผู้ฝึกตนอาณาจักรขุนเขาทะเลรุ่นแล้วรุ่นเล่าถือกำเนิดขึ้นมา เมื่อเวลาเลื่อนผ่านไป เมิ่งฮ่าวก็เริ่มมีความตั้งใจที่จะลบล้างหลักฐานการคงอยู่ของตนเองออกไป เขาห้ามไม่ให้ผู้คนพูดคุยเกี่ยวกับตนเองหรือกระจายเรื่องราวออกไป ด้วยความหวังว่าวิธีการเช่นนี้จะช่วยลดจำนวนผู้คนที่มีกรรมเชื่อมต่อกับตนเองได้บ้าง

แต่ก็ยากที่จะทำได้สำเร็จ นอกจากนั้นส่วนที่เลวร้ายมากที่สุดของคำสาปแช่งนี้ก็คือว่า มันไม่ได้เพียงแต่จะมีผลกระทบกับผู้คนที่มีการเชื่อมต่อกับเมิ่งฮ่าวด้วยกรรมเท่านั้น แต่ยังได้มีผลกระทบต่อบุคคลที่มีความสัมพันธ์กับกลุ่มคนที่มีกรรมเชื่อมต่อกับเมิ่งฮ่าวด้วยเช่นกัน และเป็นเช่นนี้ไปเรื่อยๆ

ผลกระทบนี้กระจายออกไปไกลและเป็นวงกว้าง ไม่อาจจะลบล้างได้

ตลอดช่วงห้าร้อยปีที่ผ่านมา อาณาจักรขุนเขาทะเลเจริญก้าวหน้าขึ้นอย่างต่อเนื่อง แต่ก็มีเรื่องแปลกๆ เกิดขึ้นด้วยเช่นกัน เป็นเรื่องที่ไม่อาจจะละเลยไปได้ ยกตัวอย่างเช่น…ตามปกติแล้วผู้ฝึกตนขั้นวิญญาณแรกก่อตั้ง จะต้องมีชีวิตอยู่ประมาณสี่ร้อยถึงห้าร้อยปี แต่ตอนนี้ตัวเลขนั้นได้ลดลงไปจนเหลือประมาณสองร้อยปีเท่านั้น

นอกจากนั้นผู้ฝึกตนบางคนที่เห็นได้ชัดว่าน่าจะมีชีวิตอยู่ได้นานกว่านี้ ก็ค่อยๆ อ่อนแอลงไป อายุขัยเริ่มหายไป และในที่สุด…ผู้คนก็เริ่มตกตายไป

แต่การเติบโตและขยายตัวโดยทั่วไปของอาณาจักรก็ทำให้เรื่องเช่นนี้ยากที่จะสังเกตพบเห็นได้ ยกเว้นเมิ่งฮ่าวที่คอยสังเกตดูอยู่ตลอดเวลา

เมื่อไหร่ก็ตามที่ผู้คนตายไปด้วยเรื่องเช่นนี้ เขาก็จะไปปรากฏกายขึ้นตรงซากศพของคนเหล่านั้น อายุขัยของซากศพทั้งหมดถูกตัดไปด้วยร่องรอยแห่งคำสาปแช่ง

 

“เวลา…มีจำกัด” เมิ่งฮ่าวครุ่นคิดด้วยความขมขื่น ในที่สุดก็ถึงวันที่กลุ่มผู้คนเริ่มรับรู้จากสัญญาณของอายุที่ลดน้อยลงไป ในตอนนี้เมิ่งฮ่าวกำลังวิตกเป็นอย่างยิ่ง

เขาพยายามทำทุกวิถีทางเท่าที่สามารถจะคิดได้ ใช้วิชาเวทสร้างกฎธรรมชาติแบบใหม่ขึ้นมานับไม่ถ้วน ทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้เพื่อทำให้พลังของ

คำสาปแช่งอ่อนแอลงไป แต่ก็ไม่อาจจะทำลายมันไปได้

เนื่องจากสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ เขายังได้ออกไปตรงด้านนอกความว่างเปล่าไร้ขอบเขตอีกด้วย เมื่อคำสาปแช่งนี้ถูกสร้างขึ้นมาโดยหลัวเทียน ถ้าเช่นนั้นหลัวเทียนก็น่าจะสามารถทำลายมันไปได้ แต่หลังจากที่ใช้พลังจากสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมดออกมา ก็ยังคงไม่อาจจะค้นหาร่างจริงของหลัวเทียนได้

เห็นได้ชัดว่ามันกำลังหลบซ่อนตัวอยู่ ไม่ต้องการจะต่อสู้กับเมิ่งฮ่าวเป็นครั้งสุดท้าย ถึงแม้ว่าร่างจริงของมันจะอ่อนแอเนื่องจากเรื่องนี้ด้วยเช่นกัน แต่ก็ยังคงไม่ยอมปรากฏตัวขึ้นมา