ตอนที่ 1405

กำจัดสุดยอดสะพานออกไปจากเต๋า

เมื่อเสียงของเงาร่างสีเขียวนั้นจางหายไป จิตใจเมิ่งฮ่าวก็สั่นสะท้านขึ้นมา เวลาเดียวกันนั้นผีเสื้อก็ระเบิดเป็นความเร็วพุ่งออกไปจากภายในเวทข้ามกาลเวลา!

ราวกับว่าพลังอันมหาศาลถูกสะสมมาเป็นเวลานาน ขณะที่อาณาเขตแห่งนั้นพังทลายลงไป คล้ายกับได้รับการประสาทพรจากห้วงกาลเวลา จนสามารถจะพุ่งออกไปด้วยความรวดเร็วอย่างน่าเหลือเชื่อ

เกิดเป็นเสียงกระหึ่มดังก้องขึ้น ขณะที่ผีเสื้อพุ่งตรงไปด้วยความรวดเร็วอย่างที่ยากจะอธิบายออกมาได้ เร่งความเร็วผ่านท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวเพื่อไปปรากฏขึ้น…เหนือกระแสน้ำวนที่ไห่เมิ่งจื้อจุนตัดสินใจที่จะฝากความหวังไว้!

ผีเสื้อไปอยู่ที่นั่นตรงด้านบนจุดศูนย์กลางของกระแสน้ำวน ซึ่งเป็นจุดรวมพลังของมันทั้งหมด!

พลังของกระแสน้ำวนทำให้ปราณอสูรของเมิ่งฮ่าวต้องกระจัดกระจายออกไป ทันใดนั้นก็เปิดเผยร่องรอยของผีเสื้อให้กับเวทค้นหาของอาณาจักรเทพและอาณาจักรมารในทันที

เนื่องจากพลังที่พุ่งขึ้นมาอย่างกะทันหันนี้ ทำให้อาณาจักรเทพและอาณาจักรมารต่างก็เริ่มสั่นสะท้านขึ้นมาในทันที และภาพทับซ้อนก็เกิดขึ้นมาอยู่รอบๆ พวกมัน เมื่อพลังการเคลื่อนย้ายทางไกลถูกปลดปล่อยออกมา จากนั้นพวกมันก็หายลับตาไป

จิตใจเมิ่งฮ่าวสั่นสะท้าน ขณะที่เวทข้ามกาลเวลาพุ่งขึ้นมาอยู่รอบๆ ผีเสื้อ ผลักดันให้มันพุ่งตรงไปยังความปั่นป่วนวุ่นวายของกระแสน้ำวนนั้น เมื่อเทียบตัวผีเสื้อกับกระแสน้ำวนแล้ว มันช่างดูเล็กกระจ้อยร่อยเป็นอย่างยิ่ง

ภาพที่เห็นนี้ทำให้ม่านตาเมิ่งฮ่าวต้องหรี่เล็กลง เมื่อยืนอยู่บนหลังผีเสื้อก็อดที่จะคิดไปถึงคำพูดของเงาร่างสีเขียวเมื่อครู่นี้ไม่ได้

แต่ก็ไม่มีเวลาที่จะมาครุ่นคิดถึงเรื่องนี้ให้ลึกซึ้ง สายฟ้าฟาดลงมาอย่างไม่รู้จบอยู่ภายในความปั่นป่วนวุ่นวายของกระแสน้ำวน เมื่อผีเสื้อเข้าไปใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ

ด้านล่างลงไปตรงจุดศูนย์กลางของกระแสน้ำวน ปรากฏเป็นหลุมดำที่เต็มไปด้วยรอยแตกนับไม่ถ้วน ภายในแต่ละรอยแตกเหล่านั้นเป็นอีกโลกหนึ่ง

ตรงส่วนที่อยู่ลึกมากที่สุดของหลุมดำคือ…โลงศพสีเขียวโลงหนึ่ง เมื่อรวมเข้ากับสีดำและสีขาวแล้ว ก็ทำให้กระแสน้ำวนนั้นมีทั้งหมดสามสี!

ถึงแม้จะดูเหมือนว่าโลงศพนั้นไม่ได้อยู่ห่างไกลมากนัก แต่ความจริงก็คือว่าหลังจากที่ผ่านเข้ามาในกระแสน้ำวน มันก็ยังคงอยู่ห่างไกลมากเป็นอย่างยิ่งจนยากที่จะคาดคิดได้

“กองกำลังของศัตรูจะมายังที่แห่งนี้ได้แทบทุกเมื่อ!” เมิ่งฮ่าวคิดดวงตาสาดประกายขึ้น ส่งพลังการฝึกตนเข้าไปในตัวผีเสื้อ เมื่อปีกของมันกระพือขึ้นลง ก็มุ่งหน้าเข้าไปในกระแสน้ำวนอย่างรวดเร็ว

แทบจะในเวลาเดียวกันนั้น ที่ห่างออกไปไม่ไกลมากนัก ความว่างเปล่าเกิดเป็นระลอกคลื่นขึ้น และจากนั้นรอยแตกก็เปิดออกอย่างเงียบๆ สิ่งที่โผล่ออกมาไม่ใช่อาณาจักรเทพ แต่กลับเป็นกลุ่มหมอกสีดำที่พลุ่งพล่านปั่นป่วน เมื่อกลุ่มหมอกกระจายตัวออกไป ดินแดนอันกว้างใหญ่ที่มีขนาดใหญ่โตเท่ากับอาณาจักรเทพก็ปรากฏขึ้น กระจายเป็นแรงกดดันอันน่ากลัวออกมา

ตรงด้านหน้าของดินแดนอันกว้างใหญ่เป็นผีเสื้อหลากสีหลายตัว มีขนาดใหญ่โตเท่ากับดินแดนแห่งนั้น มองเห็นโลงศพขนาดใหญ่ด้วยเช่นกัน ถูกห้อมล้อมด้วยกลุ่มผู้ฝึกตนนับไม่ถ้วนที่กำลังกราบกรานสักการะอยู่ ผู้ฝึกตนเหล่านั้นค่อยๆ มองขึ้นมาอย่างช้าๆ มองออกไปจากดินแดนอันกว้างใหญ่…ตรงไปยังเมิ่งฮ่าวและผีเสื้อ!

“อาณาจักรมาร!” เมิ่งฮ่าวกล่าวขึ้นสั่นสะท้านอยู่ภายในใจ ก่อนที่ช่วงเวลาจะผ่านไป ความว่างเปล่าอีกทิศทางหนึ่งก็ฉีกขาดออก และอาณาจักรเทพก็ปรากฏขึ้น

รังสีสังหารอันไร้ขอบเขตตรึงแน่นมาบนร่างเมิ่งฮ่าว รวมทั้งตัวผีเสื้อด้วยเช่นกัน

ในตอนนี้วิกฤตอันร้ายแรงกำลังเกิดขึ้นมา ซึ่งเกี่ยวข้องกับเมิ่งฮ่าว กับผีเสื้อ และสิ่งมีชีวิตแห่งอาณาจักรขุนเขาทะเลทั้งปวง

ผู้ฝึกตนนับไม่ถ้วนเริ่มหลั่งไหลออกมาจากอาณาจักรเทพ และผู้นำของพวกมันก็คือบุคคลคนเดียวกับที่เมิ่งฮ่าวเคยต่อสู้ด้วยมาก่อน…ผู้ยิ่งใหญ่เก้าแก่นแท้ทั้งสี่ “ครั้งนี้ เจ้าไม่อาจจะหลบนีได้แล้ว!”

ขณะที่เกิดขึ้นเช่นนั้น เสียงแค่นเย็นชาก็ดังก้องออกมาจากอาณาจักรมาร เมื่อบุรุษท่าทางหยาบกร้านร่างกายกำยำปรากฏกายขึ้น นำกลุ่มผู้ฝึกตนอาณาจักรมารนับไม่ถ้วนมาด้วย

ยังมีลำแสงพุ่งออกมาอีกสามสายด้วยเช่นกัน กระจายเป็นพลังที่ทำให้สวรรค์ต้องสะท้านปฐพีต้องสะเทือนออกมา เมิ่งฮ่าวมองเห็นยักษ์ตนหนึ่งกำลังพุ่งขึ้นมาจากดินแดนอันกว้างใหญ่ ประกอบไปด้วยกลิ่นอายที่ไร้ผู้ต่อต้านและคุกคามผู้คนเป็นอย่างยิ่ง

เมิ่งฮ่าวจมอยู่ในความเงียบมากขึ้น เมื่อมองเห็นกลุ่มผู้ฝึกตนที่ดูเหมือนว่าจะไร้จุดสิ้นสุด ภาพของดินแดนอันกว้างใหญ่ทั้งสองแห่งนี้กำลังบดขยี้กดทับลงมาในจิตใจ

เมิ่งฮ่าวมองขึ้นไปยังกองกำลังอันมากมายของศัตรู จากนั้นก็กล่าวขึ้นมาเป็นเสียงดัง “เพราะอะไร…? พวกเจ้าต้องการสิ่งใด? พวกเจ้าไม่อยากให้มีเซียนเกิดขึ้น? ตอนนี้ก็ไม่มีเซียนอีกต่อไปแล้ว พวกเจ้ากำลังค้นหาสิ่งของบางอย่าง? อยู่ที่ข้าเอง! ข้าจะอยู่ที่นี่ ปล่อยให้ผู้ฝึกตนอาณาจักรขุนเขาทะเลจากไป!”

ผู้ที่กล่าวตอบเมิ่งฮ่าวเป็นผู้ยิ่งใหญ่สตรีที่เย็นชา “ใครบอกว่าไม่มีเซียน? ตราบเท่าที่สายโลหิตของผู้ฝึกตนขุนเขาทะเลยังไม่ถูกผนึก พื้นฐานการเป็นเซียนก็จะคงอยู่ตลอดไป!”

“สำหรับของสิ่งนั้น…พวกเรารู้ว่าเจ้าครอบครองอยู่อย่างแน่นอน!”

จากน้ำเสียงของนาง ดูเหมือนว่าไม่สนใจที่จะพูดคุยกับเมิ่งฮ่าว นางโบกสะบัดมือพุ่งตรงไปด้วยความรวดเร็วสูงสุด ติดตามมาด้วยชายชราอีกสามคน ขณะที่พวกมันใกล้เข้ามา บุรุษร่างกายกำยำแห่งอาณาจักรมาร ก็มองไปด้วยแววตาที่แวบประกายขึ้นมา เพียงชั่วขณะมันก็รวบรวมชิ้นส่วนที่เพิ่งจะเกิดขึ้นนี้เข้าด้วยกัน จากนั้นก็เริ่มมุ่งหน้าตรงไปยังเมิ่งฮ่าวด้วยเช่นกัน

เกิดเป็นเสียงกระหึ่มดังก้องขึ้น เมื่อผู้แข็งแกร่งที่ทรงพลังมากมาย และผู้ฝึกตนอื่นๆ อีกนับไม่ถ้วนพุ่งตรงไปยังเมิ่งฮ่าว พวกมันคล้ายกับเป็นระลอกคลื่น พร้อมกับพลังทำลายล้างที่สามารถจะทำลายทุกสรรพสิ่งได้อย่างง่ายดาย

สีหน้าเมิ่งฮ่าวสลดลงและกัดฟันแน่น จากนั้นก็ยื่นมือผลักออกไปยังผีเสื้อ ส่งพลังให้มันมีความรวดเร็วเพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อย พุ่งตรงไปยังหลุมดำที่อยู่ตรงจุดศูนย์กลางของกระแสน้ำวน เมิ่งฮ่าวพุ่งออกมาจากหลังผีเสื้อโดยไม่ลังเล ลอยตัวอยู่ที่นั่นตามลำพัง เพื่อเผชิญหน้ากับกองกำลังที่แข็งแกร่งทั้งสองซึ่งกำลังใกล้เข้ามา

ย้อนกลับไปยังผีเสื้อ สวี่ชิงร้องไห้ออกมา และตี้จ้างก็ยืนอยู่ที่นั่นพร้อมกับกำหมดจนแน่น เจ้าอ้วนร้องตะโกนออกมาด้วยโทสะ และคนทั้งหมดกำลังสั่นสะท้าน บุคคลเหล่านี้เคยเห็นสุ่ยตงหลิวตายไป เคยเห็นไห่เมิ่งจื้อจุนตายไป และตอนนี้คนทั้งหมดกำลังมองดูเมิ่งฮ่าวกระทำเรื่องเดียวกันกับสุ่ยตงหลิว เขากำลังยืนอยู่ที่นั่นเพียงลำพังเพื่อปกป้องคุ้มครองคนทั้งหมด

“จงมีชีวิตอยู่ต่อไป…ข้าจะยังไม่ตายไป สักวันหนึ่งข้าจะกลับมาหาพวกท่านทั้งหมด…ครอบครัวข้า, คนรักข้า, ตระกูลข้า, สหายข้า, อาณาจักรขุนเขาทะเลของข้า!” พร้อมกับเสียงแผดร้องคำราม เมิ่งฮ่าวยกมือขวาขึ้นมา จากนั้นก็ฟาดลงไปบนศีรษะตนเอง ทันใดนั้นของวิเศษอันล้ำค่าซึ่งก็คืออาณาจักรขุนเขาทะเลก็ปรากฏขึ้น

เกิดเป็นเสียงกระหึ่มดังก้องออกมา ขณะที่โล่ยิ่งใหญ่อาณาจักรขุนเขาทะเลปรากฏขึ้น ปกคลุมไปทั่วทั้งบริเวณนั้น

เส้นผมเมิ่งฮ่าวลอยพลิ้วไปมาอยู่รอบๆ ตัว พลังพุ่งทะยานขึ้นไป ปราณอสูรหมุนวนอยู่รอบๆ ร่าง ขณะที่เริ่มต่อสู้กับศัตรูเพียงลำพัง

ทั้งหมดนั้นก็เพื่อถ่วงเวลาให้กับผีเสื้อ นำผู้ฝึกตนอาณาจักรขุนเขาทะเลทั้งปวงเข้าไปในหลุมดำ ซึ่งไห่เมิ่งจื้อจุนบ่งชี้ว่า…มีความหวังอยู่ในที่แห่งนั้น

“ตาย!” เมิ่งฮ่าวแหงนหน้าขึ้นและร้องตวาดออกไป ดวงตากลายเป็นสีแดงจ้า ตรงด้านหลังมองเห็นภาพของอสูรขนาดใหญ่ปรากฏขึ้น และกำลังร้องตวาดออกมาด้วยเช่นกัน ในชั่วพริบตาเมิ่งฮ่าวก็พุ่งกระแทกเข้าไปยังสตรีเย็นชาแห่งอาณาจักรเทพ

เกิดเป็นเสียงระเบิดดังก้องขึ้น พร้อมกับโลหิตที่พ่นกระจายออกมาจากปาก

เมิ่งฮ่าว แต่ก็ยังคงพุ่งศีรษะกระแทกออกไป ทำให้สีหน้าของสตรีเย็นชาสลดลง และรีบถอยไปทางด้านหลังอย่างรวดเร็ว แต่ในช่วงเวลาเดียวกันนั้น มือขวาของเมิ่งฮ่าวก็ทำท่าคว้าจับออกไป และอาวุธสงครามก็ปรากฏขึ้น ภายในเป็นนกแก้วที่เงียบขรึม ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้พูดเป็นเสียงดังออกมานานแล้ว แต่เมื่ออยู่ในอาวุธสงคราม ก็ดูเหมือนว่าจะบ้าคลั่งไปโดยสิ้นเชิง

ผีโต้งปรากฏขึ้นและกลายเป็นชุดเกราะนักรบ เวลาเดียวกันนั้นอ๋าวเฉี่ยนก็แผดร้องคำรามออกมา กลายเป็นผ้าคลุมสีแดงจ้า ชุดเกราะเป็นสีขาว และอาวุธสงครามก็กระจายความบ้าคลั่งออกมา พร้อมกับภาพของอสูรซึ่งมีดวงตาสีแดงจ้า และขณะที่เมิ่งฮ่าวลอยตัวอยู่ที่นั่น เส้นผมก็พลิ้วไสวไปมาอยู่รอบๆ ร่าง สร้างเป็นบรรยากาศอันน่ากลัวปกคลุมอยู่รอบๆ ตัว

เมื่อเมิ่งฮ่าวปะทะกับกองกำลังจากอาณาจักรเทพ อาวุธสงครามก็เกิดความเสียหายในทุกครั้งที่กรีดเฉือนออกไป จากนั้นบุรุษหยาบกร้านร่างกายกำยำจากอาณาจักรมารก็เริ่มเดินตรงมา หนึ่งก้าว สองก้าว สามก้าว…

มันเดินมาทั้งหมดเจ็ดก้าว และในแต่ละก้าวนั้น พลังของมันก็พุ่งสูงมากขึ้นไปเรื่อยๆ คล้ายกับเป็นเทพแห่งการต่อสู้ แผดร้องคำรามขึ้นขณะที่เข้ามาใกล้เมิ่งฮ่าวพร้อมกับหมัดที่ต่อยออกมา

“เจ็ดก้าวเทพ!” มันร้องตะโกนขึ้น

เมิ่งฮ่าวหมุนคว้าง กำมือซ้ายเป็นหมัดต่อยหมัดสังหารเทพออกไป

เสียงระเบิดขนาดใหญ่ดังก้องไปทั่วทุกทิศทาง เมื่อคนทั้งสองปะทะกัน โลหิตพ่นกระจายออกมาจากปากเมิ่งฮ่าว สำหรับบุรุษร่างกำยำ มันก็ล่าถอยออกไปด้วยเช่นกัน โลหิตไหลซึมออกมาจากมุมปาก มันกำลังจะเข้ามาใกล้เพื่อโจมตีไปอีกครั้ง แต่ก็ตระหนักว่าเมิ่งฮ่าวได้หมุนตัวออกไป และกำลังโจมตีไปยังกองกำลังอาณาจักรเทพ

บุรุษผู้นั้นขมวดคิ้ว จากนั้นก็แค่นเสียงเย็นชา ต่อมากองกำลังของอาณาจักรมารก็พุ่งตรงมา เข้าร่วมกับกองกำลังอาณาจักรเทพเพื่อโจมตีไปยังเมิ่งฮ่าว

การต่อสู้ที่โกลาหลวุ่นวายปะทุขึ้นมาในทันที ทุกที่ที่เมิ่งฮ่าวพุ่งผ่านไปก็จะมีแต่ความตายเกิดขึ้น เขาเคลื่อนที่ไปด้วยความรวดเร็วอย่างน่าเหลือเชื่อ กลิ่นอายเปลี่ยนไปมาอย่างต่อเนื่อง ชั่วขณะหนึ่งเป็นกลิ่นอายที่สะกดข่ม แต่จากนั้นก็กลายเป็นโหดเหี้ยมดุร้าย คว้าจับไปยังผู้ฝึกตนอาณาจักรเทพและกัดกินมันลงไปอย่างน่ากลัว ตอนนี้เขากลายเป็นอสูรไปแล้ว เวทยิ่งใหญ่อสูรโลหิตจึงมีประสิทธิภาพและระเบิดเป็นพลังออกมามากขึ้นกว่าเดิม

กระถางสายฟ้าปรากฏขึ้น และเมิ่งฮ่าวก็เคลื่อนย้ายทางไกลไปยังตำแหน่งอื่นอย่างรวดเร็ว ตรงกลุ่มผู้ฝึกตนขนาดใหญ่ที่กำลังไล่ตามผีเสื้อไป เมิ่งฮ่าวมีสีหน้าดุร้ายขึ้น ขณะที่โบกสะบัดชายแขนเสื้อออกไป ทำให้ผู้ฝึกตนเหล่านั้นกระอักโลหิตออกมา บางคนก็ถูกสังหารและกลายเป็นเถ้าธุลีไปในทันที

เมิ่งฮ่าวเปียกชุ่มไปด้วยโลหิต แต่กำลังหัวเราะออกมา เป็นเสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความบ้าคลั่งและความต้องการจะสังหาร

จากตอนที่ผีเสื้อเริ่มจะบินเข้าไปในกระแสน้ำวนจนกระทั่งถึงตอนนี้ เวลาผ่านไปเพียงแค่สิบกว่าอึดใจเท่านั้น อย่างไรก็ตามตลอดทั้งช่วงเวลานั้น เมิ่งฮ่าวได้ตรึงกองกำลังของศัตรูไว้เพียงลำพังทั้งหมด เพื่อให้มั่นใจว่าผีเสื้อจะสามารถเข้าไปใกล้หลุมดำได้มากขึ้น

“เจ้ากำลังรนหาที่ตาย!?” สตรีเย็นชาจากอาณาจักรเทพแผดร้องตะโกนออกมา กลิ่นอายอันน่ากลัวของนางหมุนวนไปมา ขณะที่เข้ามาใกล้เมิ่งฮ่าว รวมกำลังกับสหายเก้าแก่นแท้ของนางทั้งสามคนโจมตีมา

ดวงตาเมิ่งฮ่าวสาดประกายขึ้นด้วยแสงสีแดงจ้า โบกสะบัดมือขวาออกไปโดยไม่ลังเลใดๆ ทำให้ภูเขาจำนวนมากตกลงมา เวทแก่นแท้ก็ถูกปลดปล่อยเพื่อโจมตีกลับไปด้วยเช่นกัน

เวลาเดียวกันนั้นสามชายชราก็มุ่งหน้าตรงไป เห็นได้ชัดว่าไม่ได้พุ่งมายังเมิ่งฮ่าว แต่เป็นผีเสื้อ

อย่างไรก็ตาม ขณะที่พวกมันพยายามจะผ่านร่างเมิ่งฮ่าวไป เขาก็หัวเราะเป็นเสียงดังก้อง จากนั้นก็ฟาดมือขวาออกไปด้วยพลังอันรุนแรง

ความว่างเปล่าสั่นสะท้าน และทุกสรรพสิ่งก็สั่นสะเทือน สุดยอดสะพานปรากฏขึ้น กระตุ้นให้เกิดปฏิกิริยาจากสตรีเย็นชาและสหายทั้งสามของนางในทันที ใบหน้าพวกมันเต็มไปด้วยความรู้สึกอันซับซ้อน แต่ก็ไม่หยุดชะงักนิ่งแม้แต่น้อย เมิ่งฮ่าวเริ่มหัวเราะเป็นเสียงดังก้อง

“ตอนนี้ ข้าจะกำจัดสุดยอดสะพานออกไปจากเต๋าของข้าตลอดกาล…ระเบิดขึ้น!” เสียงหัวเราะของเมิ่งฮ่าวดังก้องออกไป ขณะที่สุดยอดสะพานสั่นสะท้าน รอยแตกร้าวกระจายออกไปทั่วทั้งพื้นผิวของมัน ปลดปล่อยแสงอันเจิดจ้าออกไป จากนั้นสะพานก็ระเบิดออก!