ตอนที่ 1406

เพื่อความหวัง

ครั้งนี้สะพานได้ระเบิดออกไปจริงๆ จากการที่เมิ่งฮ่าวบังคับมันให้ถูกกำจัดออกไปจากเต๋าของตนเอง พลังอันน่าตกใจระเบิดออกไป ทำให้สีหน้าของสามชายชราต้องสลดลง พวกมันยกเลิกความคิดที่จะมุ่งหน้าต่อไปในทันที และพุ่งถอยไปทางด้านหลังแทน

ถ้าไม่รวมบุรุษร่างกำยำผู้นั้นแล้ว กองกำลังของอาณาจักรมารมีผู้ฝึกตนระดับเก้าแก่นแท้อยู่สามคน หนึ่งเป็นสตรี และอีกสองเป็นบุรุษ หนึ่งในบุรุษและสตรีอยู่ในวัยกลางคน พร้อมด้วยอีกคนที่เป็นชายชรา ซึ่งสวมใส่ชุดหลวมโคร่งและถือไม้เท้ากระดูกอยู่ในมือ ผู้ยิ่งใหญ่เก้าแก่นแท้ทั้งสามพุ่งตรงไปยังผีเสื้อ ด้วยความรวดเร็วทั้งหมดเท่าที่พวกมันสามารถจะรวบรวมขึ้นมาได้

“ไม่มีใครผ่านข้าไปได้!” เมิ่งฮ่าวร้องตวาดขึ้น ยกมือขวาขึ้นมา และคันธนูก็ปรากฏขึ้น ไม่สนใจอาการบาดเจ็บสาหัสที่สตรีเย็นชาจะโจมตีมา เมิ่งฮ่าวถอยไปทางด้านหลัง ไม่ยอมเสียเวลาแม้แต่จะปาดเช็ดโลหิตออกมาจากมุมปาก ยิงลูกธนูออกไปสิบดอกด้วยความรวดเร็วติดต่อกัน!

ลำแสงอันน่าตกใจสิบสายพุ่งตรงไปยังกลุ่มของหนึ่งสตรีและสองบุรุษนั้น

เสียงระเบิดขนาดใหญ่ดังก้องออกมา ธนูทั้งสิบดอกเหล่านั้นเต็มไปด้วยพลังชีวิตของเมิ่งฮ่าว และเมื่อพวกมันระเบิดออก พลังระเบิดอันแข็งแกร่งก็บังคับให้กลุ่มคนทั้งสามต้องถอยไปทางด้านหลังเพื่อหลบเลี่ยง เช่นเดียวกับสามชายชราจากอาณาจักรเทพ

เวลาเดียวกันนั้นก็มีลำแสงพุ่งออกมาจากอาณาจักรเทพหนึ่งสาย พุ่งตรงมายังเมิ่งฮ่าวด้วยความเจิดจ้า โจมตีมาในช่วงที่เมิ่งฮ่าวเพิ่งจะยิงธนูออกไปสิบดอก ทำให้ไม่มีเวลาที่จะป้องกันหรือหลบเลี่ยงได้

เกิดเป็นเสียงกระหึ่มดังก้องขึ้น เมื่อแสงนั้นปกคลุมไปทั่วร่างเมิ่งฮ่าว

โลหิตพุ่งกระจายออกมาจากบาดแผลที่เกิดขึ้นอยู่ทั่วร่าง และลอยละลิ่วปลิวไปทางด้านหลังราวกับเป็นว่าวที่ถูกตัดสายป่าน กลิ่นอายอ่อนแอลงไป แต่ขณะที่แสงนั้นจางหายไป เมิ่งฮ่าวก็เคลื่อนย้ายทางไกลเข้าไปในกลุ่มฝูงชนของฝ่ายศัตรู เส้นผมยุ่งเหยิงเป็นกระเซิง และหน้าอกก็กลายเป็นก้อนเนื้อเลอะเลือน แต่ขณะที่ถอยโซเซไปหยุดอยู่กับที่ ก็เริ่มหัวเราะออกมา เป็นเสียงหัวเราะที่แหลมเล็กจนแทบจะเหมือนกับเสียงร้องไห้

ดูเหมือนว่าเมิ่งฮ่าวจะเผชิญหน้ากับกลุ่มผู้ฝึกตนที่ไร้จุดสิ้นสุด รวมทั้งผู้แข็งแกร่งเก้าแก่นแท้อย่างน้อยก็แปดคน พวกมันทั้งหมดทรงพลังอย่างน่าเหลือเชื่อ และถึงแม้ว่าจะไม่มีใครอยู่ในจุดสูงสุดของระดับเก้าแก่นแท้ก็ตามที แต่ถึงแม้ว่าจะอยู่แค่ในระดับเก้าแก่นแท้ ก็มีคุณสมบัติที่จะกวาดล้างไปทั่วทั้งความว่างเปล่าอันไร้ขอบเขตได้อย่างแท้จริง

แทบจะในทันทีที่เมิ่งฮ่าวเคลื่อนย้ายทางไกลออกไปจากตำแหน่งเดิม ผู้ฝึกตนเก้าแก่นแท้ทั้งแปดก็มุ่งหน้ามายังทิศทางของเขาในทันที ด้านหลังพวกมันเป็นสองดินแดนอันกว้างใหญ่ อีกครั้งที่ลำแสงพุ่งออกมาจากอาณาจักรเทพ และเวลาเดียวกันนั้นเสียงแผดร้องก็ดังก้องออกมาจากอาณาจักรมาร ขณะที่มังกรโลกันต์โบราณปรากฏขึ้น

เมิ่งฮ่าวกำลังสั่นสะท้าน แต่ก็ยังคงหัวเราะเหมือนเช่นเคย ยกมือขวาขึ้นมาอีกครั้ง และคันธนูแสงอาทิตย์ก็เริ่มกระจายเป็นแสงเจิดจ้าอันไร้ขอบเขตออกมา ราวกับว่ามันคือดวงตะวัน!

“ไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้วในตอนนี้…ระเบิดขึ้น!” เสียงหัวเราะของเมิ่งฮ่าวดังก้องออกมา ขณะที่คันธนู ซึ่งเป็นของวิเศษอันล้ำค่าที่ถูกสร้างขึ้นมาโดยจิ่วเฟิงเอง กระจายเป็นแสงอันเจิดจ้าออกไป จากนั้นก็หยุดนิ่งอยู่ชั่วขณะก่อนที่จะ…ระเบิดออกไป!

คันธนูกลายเป็นระลอกคลื่นอันคมกล้าอย่างไร้ที่สิ้นสุด ระเบิดออกไปในทั่วทุกทิศทาง เมิ่งฮ่าวควบคุมทิศทางการระเบิดนั้นด้วยพลังจากพื้นฐานฝึกตน ส่งผลให้ทะเลคู่ต่อสู้ฉีกขาดออกไป

พลังอันบ้าคลั่งอย่างไร้ขอบเขตพุ่งกระจายออกไปในทั่วทุกทิศทาง แม้แต่ผู้แข็งแกร่งเก้าแก่นแท้ก็ยังไม่อาจจะทำอะไรได้ ต่างก็หยุดชะงักนิ่งไปโดยสิ้นเชิง

เมื่อเกิดขึ้นเช่นนี้เมิ่งฮ่าวก็กลายเป็นวิหคยักษ์สีฟ้าพุ่งตรงไป ชั่วขณะต่อมาวิหคยักษ์ก็ถูกทำลายไป เมิ่งฮ่าวกลับคืนสู่ร่างเดิมกระอักโลหิตออกมา แต่ก็สามารถจะทำร้ายชายชราจากอาณาจักรเทพจนได้รับบาดเจ็บอย่างสาหัสได้ผู้หนึ่งด้วยเช่นกัน

ศิลาดวงดาวเปล่งแสงระยิบระยับอยู่ในดวงตาเมิ่งฮ่าว เปลี่ยนร่างเขาให้กลายเป็นอุกกาบาต แต่ก็แตกกระจายออกเป็นเสี่ยงๆ แทบจะในทันที อย่างไรก็ตามผลที่ได้ก็คือเขาสามารถจะกัดลงไปบนศีรษะของผู้ยิ่งใหญ่สตรีเย็นชานางนั้นได้

นางกรีดร้องเป็นเสียงแหลมเล็กออกมา และผลักเมิ่งฮ่าวให้กระเด็นออกไป แต่หนังศีรษะก็หลุดติดไปด้วยจนโลหิตพุ่งกระจายออกมา ด้วยการเสียโฉมเช่นนั้นทำให้นางต้องมีโทสะพุ่งขึ้นไปมากกว่าเดิม

เมิ่งฮ่าวกำลังกระอักโลหิตออกมา และอวัยวะภายในก็ถูกทำลายไปด้วย แต่ก็ยังคงหมุนคว้างไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อทำการสังหารต่อไป ทุกหนทุกแห่งที่เขาพุ่งผ่านไป ทำให้ศัตรูต้องตกตายไปนับไม่ถ้วน กระถางสายฟ้าที่อยู่เหนือศีรษะแวบประกายขึ้น รูปแบบการสลับร่างย้ายตำแหน่งช่วยให้เมิ่งฮ่าวสามารถขัดขวางการมุ่งหน้าเข้ามาของกองกำลังศัตรูได้

เห็นได้ชัดว่าเหมือนกับที่ตนเองเคยบอกไว้ จะไม่ปล่อยให้ใครผ่านไปได้!

ในตอนนี้ผีเสื้อแทบจะผ่านเข้าไปในกระแสน้ำวนแล้ว เกิดเป็นเสียงกระหึ่มดังก้องขึ้น เมื่อลำแสงจากอาณาจักรเทพใกล้เข้ามา พุ่งผ่านเมิ่งฮ่าวเพื่อโจมตีไปยังผีเสื้อ เวลาเดียวกันนั้นมังกรโลกันต์จากอาณาจักรมารก็แผดร้องคำราม

กระจายเป็นกลิ่นอายแห่งความตายอันน่ากลัวอย่างไร้ขอบเขตออกมา เหมือนกับเป็นสายลมจากโลกันต์ที่ปกคลุมไปทั่วร่างเมิ่งฮ่าว จนทำให้เกิดการเน่าเปื่อยไปทั่วทั้งร่าง

อีกครั้งที่เมิ่งฮ่าวแวบร่างหายไป เมื่อปรากฏขึ้นอีกครั้ง ก็ไปอยู่ที่เบื้องหน้าของลำแสง ใช้กายเนื้อของตนเองขัดขวางมันไว้ เสียงระเบิดดังก้องขึ้น และโลหิตก็พุ่งกระจายออกมาจากบาดแผลทั่วร่างเมิ่งฮ่าว เจ็บปวดจนแทบจะสิ้นสติไป แต่ดวงตาก็ยังคงแดงจ้า และเริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่งออกมา

“พวกเจ้าทำลายอาณาจักรขุนเขาทะเลของข้า ทำลายบ้านเกิดของข้า ทำลายตระกูลข้า และทำลายผู้คนไปนับไม่ถ้วน…”

“สักวันหนึ่ง ข้าจะสนองคืนจนครบ ให้พวกเจ้ารู้สึกเจ็บปวดเช่นเดียวกับข้า!”

เมื่อคำพูดที่เต็มไปด้วยความขมขื่นเหล่านี้ดังก้องออกมา ผู้แข็งแกร่งเก้าแก่นแท้ทั้งแปดต่างก็มีปฏิกิริยาที่แตกต่างกันออกไป บางคนก็ถอนหายใจ บางคนก็เงียบขรึม บางคนก็ยิ่งมีความอาฆาตมากขึ้นกว่าเดิม คนอื่นๆ มีความรู้สึกที่ซับซ้อน แต่ไม่มีใครที่จะหยุดโจมตีมา พวกมันจะไม่ปล่อยให้เมิ่งฮ่าวมีชีวิตรอด หรือปล่อยให้ผีเสื้อหลบหนีจากไปได้

สงครามนี้เกิดขึ้นมานานหลายปีแล้ว ผู้เสียชีวิตในครั้งแรกเกิดขึ้นเมื่อแสนปีก่อน ดังนั้นจึงไม่มีทางที่พวกมันจะยอมปล่อยให้ศัตรูหลบหนีจากไปได้!

เมื่อศัตรูทั้งแปดเข้ามาใกล้ ตามติดมาด้วยอุทกภัยที่ม้วนกวาดมาของผู้ฝึกตนธรรมดาทั่วไป เมิ่งฮ่าวก็ยกมือที่สั่นระริกขึ้นมา จากนั้นก็กวาดออกเป็นวงกว้าง

“เวทรุ่นแปด เวทผนึกร่างกายวิญญาณ!”

“เวทรุ่นเจ็ด เวทผนึกกรรม!”

“เวทรุ่นหก เวทเป็นตาย!”

“เวทรุ่นห้า…”

“เวทรุ่นสี่…เวทรุ่นสาม…เวทรุ่นสอง…เวทรุ่นหนึ่ง!” เครื่องหมายอันเจิดจ้าแปดชิ้นปรากฏขึ้นบนหน้าผากเมิ่งฮ่าว จากนั้นก็เริ่มหมุนวนเข้าด้วยกันเพื่อกลายเป็นภาพๆ หนึ่ง

“แปดเวท…หลอมรวม!” เมิ่งฮ่าวแผดร้องคำราม ขณะที่เวทผนึกทั้งแปดปรากฏขึ้นอยู่รอบตัว หลอมรวมเข้าด้วยกัน และจากนั้นก็กลายเป็นกระแสน้ำวนขนาดใหญ่ หมุนวนไปมาและมีขนาดใหญ่มากขึ้นไปเรื่อยๆ ส่งเสียงดังกระหึ่มพุ่งตรงไปยังคู่ต่อสู้ทั้งแปด

สีหน้าพวกมันสลดลงขณะที่ปลดปล่อยความสามารถศักดิ์สิทธิ์ที่แตกต่างกันออกไป ความว่างเปล่ารอบๆ ตัวพวกมันแตกกระจายไป และท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวก็สั่นสะท้าน เมื่อกลิ่นอายแห่งการทำลายล้างที่สมบูรณ์แบบระเบิดออกไป

เมิ่งฮ่าวถอยโซเซไปทางด้านหลัง กระอักโลหิตออกมา แต่คู่ต่อสู้ทั้งแปดก็เป็นเช่นเดียวกัน พวกมันได้รับบาดเจ็บแตกต่างกันออกไป ด้านหลังเมิ่งฮ่าว ผีเสื้อเริ่มผ่านเข้าไปในหลุมดำแล้ว แต่แทนที่จะผ่านเข้าไปในรอยแตกใดๆ มันกลับมุ่งหน้าตรงไปยังอาณาเขตส่วนลึกมากที่สุด ซึ่งก็คือโลงศพสีเขียวนั้น

ในช่วงเวลาเดียวกันนั้นเสียงถอนหายใจก็ดังก้องออกมาจากอาณาจักรมาร เป็นเสียงถอนหายใจที่เก่าแก่โบราณของใครบางคนซึ่งคงอยู่มานานหลายปีจนนับไม่ถ้วน

“เหล่าฟูไม่ต้องการจะลงมือ…มีอยู่หลายคนที่ไม่เห็นด้วยกับสงครามครั้งนี้ ดังนั้น…เหล่าฟูจึงต้องนิ่งเฉย แต่ตอนนี้ไม่ว่าใครจะเป็นฝ่ายผิดหรือถูก เมื่อเหตุการณ์ดำเนินมาจนถึงจุดนี้แล้ว…ก็จำเป็นต้องทำอะไรบางอย่างบ้าง” เมื่อเสียงนั้นดังก้องออกไป หัตถ์ยักษ์ก็พุ่งออกมาจากอาณาจักรมาร ซึ่งดูเหมือนว่าจะสามารถฉุดดึงท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวทั้งหมดลงมาได้ เป้าหมายของมันก็คือผีเสื้อ ซึ่งตอนนี้กำลังผ่านเข้าไปในหลุมดำแล้ว

หัตถ์ยักษ์นั้นคว้าจับไปบนร่างผีเสื้ออย่างแผ่วเบา ทำให้ยากที่จะมุ่งหน้าต่อไปได้ ในขณะที่ผีเสื้อกำลังดิ้นรนอยู่นั้น ก็ค่อยๆ เริ่มถูกลากกลับออกมาจากหลุมดำอย่างช้าๆ

กลิ่นอายที่สูงเกินกว่าผู้ฝึกตนเก้าแก่นแท้คนอื่นๆ ทั้งหมดปะทุออกมา แต่ก็เป็นกลิ่นอายของเก้าแก่นแท้ด้วยเช่นกัน และคนอื่นๆ ก็ไม่อาจจะเทียบได้แม้แต่น้อย ถ้าแบ่งระดับเก้าแก่นแท้ออกเป็นขั้นต้น, ขั้นกลางและขั้นสูงสุดแล้วละก็ เห็นได้ชัดว่าชายชราผู้นี้อยู่ในขั้นสูงสุดของระดับเก้าแก่นแท้!

เมื่อได้เห็นผีเสื้อตกอยู่ในอันตรายเช่นนั้น ก็ทำให้เมิ่งฮ่าวต้องยิ้มอย่างขมขื่นออกมา จากนั้นดวงตาก็ลุกโชนขึ้นด้วยความมุ่งมั่น และฟาดฝ่ามือทั้งสองข้างออกไป เรียกอาณาจักรขุนเขาทะเลที่ประกอบด้วยเก้าขุนเขาแปดทะเลออกมา

“เต๋าอยู่ในจิตใจ!”

“เจตจำนงอยู่ในดวงตา!”

“ข้าจะครอบครองขุนเขาทะเล…เวทผนึกสวรรค์!” พร้อมกับเสียงแผดร้องคำรามนี้ เมิ่งฮ่าวโบกสะบัดมือ และเก้าขุนเขาก็พุ่งตรงไป แปดทะเลระเบิดเป็นความเคลื่อนไหวขึ้นมา พลังอันมหาศาลพุ่งกระจายออกไป บางส่วนก็ตรงไปยังแปดคู่ต่อสู้ที่เมิ่งฮ่าวกำลังต่อสู้อยู่ด้วย และบางส่วนก็พุ่งตรงไปยังหัตถ์ยักษ์จากอาณาจักรมาร ซึ่งกำลังคว้าจับไปบนตัวผีเสื้อ

เสียงถอนหายใจดังก้องออกมาจากอาณาจักรมาร และหัตถ์ยักษ์นั้นก็ฟาดฝ่ามือตรงไปยังเก้าขุนเขาแปดทะเล เมื่อใกล้เข้ามาหัตถ์ยักษ์ก็เริ่มขยายใหญ่ขึ้นอย่างคาดไม่ถึง จนมีขนาดใหญ่เท่ากับอาณาจักรขุนเขาทะเลทั้งปวง เมื่อกระแทกลงไป ขุนเขาพังทลายทะเลแตกกระจายไป จากนั้นก็ถูกทำลายไปอย่างรวดเร็ว!

ระลอกคลื่นขนาดใหญ่ระเบิดออกไปจนแม้แต่ผู้แข็งแกร่งเก้าแก่นแท้ทั้งแปดคนก็ยังต้องหวาดกลัว แต่พวกมันก็ไม่หยุดชะงักนิ่งแม้แต่น้อย ยังคงพุ่งตรงมายังเมิ่งฮ่าวที่กำลังกระอักโลหิตออกมาอย่างต่อเนื่อง

อาณาจักรขุนเขาทะเลถูกทำลายไปด้วยการฟาดฝ่ามือแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ไม่ใช่เพราะว่าอาณาจักรขุนเขาทะเลเองไม่แข็งแกร่ง

แต่เป็นเพราะว่าพื้นฐานฝึกตนของเมิ่งฮ่าวไม่เพียงพอที่จะปลดปล่อยพลังออกไปอย่างเต็มกำลัง

“อาณาจักรขุนเขาทะเลของข้า…ถ้าข้า, เมิ่งฮ่าวมีชีวิตอยู่ได้นานพอ เมื่อวันนั้นมาถึงข้าจะสร้างขุนเขาทะเลขึ้นมาใหม่ ถ้าข้าไม่อาจจะสร้างขุนเขาได้เพียงพอ ข้าก็จะนำขุนเขามาจากอาณาจักรเทพและมาร ถ้าข้าไม่อาจจะสร้างทะเลได้มากพอ ข้าก็จะใช้โลหิตของพวกเจ้าแทน!”

“ดังนั้น…อาณาจักรขุนเขาทะเล ระเบิดขึ้น!!” โลหิตพ่นกระจายออกมาจากปากเมิ่งฮ่าว ขณะที่คำพูดอันขมขื่นดังก้องออกไป เวลาเดียวกันนั้นหยดน้ำตาก็เอ่อล้นอยู่ในดวงตา อาณาจักรขุนเขาทะเลคือของวิเศษอันล้ำค่าอย่างแน่นอน แต่มันก็เป็นบ้านเกิดของตนเองด้วยเช่นกัน

เขากำลังทำลายบ้านเกิดของตนเองไปเพื่อกลบฝังเหล่าศัตรู เพื่อทำให้มั่นใจว่าคนที่ตนเองรักจะสามารถมีชีวิตอยู่ได้ต่อไป…

ตูม!

เกิดเป็นเสียงดังก้องขึ้นจนยากที่จะอธิบายออกมาได้ ราวกับว่าโลกทั้งหมดกำลังแผดร้องคำรามออกมาด้วยโทสะ ในขณะที่มันกำลังตกตายไป ขุนเขาแห่งอาณาจักรขุนเขาทะเลถูกทำลายไป!

ทะเลแห่งอาณาจักรขุนเขาทะเลแตกกระจาย!

นี่คือการพังทลายลงไปอย่างแท้จริง การระเบิดขึ้นมาจริงๆ!

ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวในกระแสน้ำวนถูกฉีกกระชากออก และตัวกระแสน้ำวนเองก็ดูเหมือนว่าจะหยุดหมุนวนไปมาอยู่ชั่วครู่

พลังทำลายล้างอันน่ากลัวของขุนเขาทะเลที่ถูกปลดปล่อยออมา ม้วนกวาดออกไปทั่วทั้งความว่างเปล่าอันไร้ขอบเขต ชายชราที่เพิ่งจะพูดออกมาจากอาณาจักรมารร้องตะโกนขึ้นมาด้วยโทสะและตกใจ แต่จากนั้นเสียงของมันก็ถูกกลบไปโดยสิ้นเชิง

ผู้ฝึกตนนับไม่ถ้วนจากอาณาจักรเทพและอาณาจักรมารกลายเป็นเถ้าธุลีไปในทันที แม้แต่ผู้แข็งแกร่งเก้าแก่นแท้ทั้งแปด ต่างก็กระอักโลหิตออกมา และปลดปล่อยความสามารถศักดิ์สิทธิ์ช่วยชีวิตออกมาเพื่อปกป้องตนเอง

สำหรับผีเสื้อ ขณะที่อาณาจักรขุนเขาทะเลระเบิดขึ้น มันก็กระพือปีกขึ้นลง และพุ่งผ่านเข้าไปในหลุมดำ นำพาผู้ฝึกตนขุนเขาทะเลตรงไปยังต้นกำเนิดแห่งความหวัง ซึ่งก็คือโลงสีเขียว!