ตอนที่ 542
ความฉลาดของอ๋าวเฉี่ยน
ขณะที่เขาเผชิญหน้ากับแรงกดดัน จากขอบเขตหนึ่งร้อยจ้าง เมิ่งฮ่าวก็ส่งพลังทั้งหมดของพื้นฐานฝึกตนวิญญาณดวงที่หกเข้าไปในสองมือ เขายกมือทั้งสองข้างขึ้นมา และจากนั้นก็ทำท่าตัดเฉือนลงไป
ด้วยการตอบรับท่าตัดเฉือนนั้น อากาศที่เบื้องหน้าเขาบิดเบี้ยวไปมา และเสียงแตกหักก็ได้ยินมา ราวกับว่ามีบางสิ่งที่ไร้รูปร่างซึ่งเป็นสิ่งกีดขวางกั้นอยู่ ทันใดนั้นก็ฉีกขาดไป ร่างเมิ่งฮ่าวจู่ๆ ก็เริ่มผ่อนคลายมากขึ้น ราวกับว่าแรงกดดันที่มองไม่เห็นฉับพลันนั้นก็หายไป
“อ๋าวเฉี่ยน!” เมิ่งฮ่าวกล่าว พุ่งตรงไป อ๋าวเฉี่ยนส่งเสียงคำราม ทำให้ขอบเขตเจ็ดสิบจ้างของมัน ไปห้อมล้อมอยู่รอบๆ เมิ่งฮ่าว ติดตามเขาไปขณะที่พุ่งตรงไปยังปรมาจารย์ฮูเหยียน
นี่เป็นครั้งที่สอง ที่สีหน้าของปรมาจารย์ฮูเหยียนเปลี่ยนไป อันเนื่องมาจากเมิ่งฮ่าว
มันแค่นเสียงเย็นชาออกมา ขณะที่เมิ่งฮ่าวและอ๋าวเฉี่ยนเข้าไปใกล้ มันยกมือขวาขึ้นและโบกสะบัดชายแขนเสื้อออกไปที่เบื้องหน้า ไม่มีอาวุธเวทหรือพลังเวทใดๆ ปรากฏขึ้น แขนเสื้อนั้นแค่โบกสะบัดตามธรรมดา แต่สำหรับปรมาจารย์ตัดวิญญาณ แค่โบกสะบัดชายแขนเสื้ออย่างเรียบง่าย ก็ทำให้เกิดเป็นพลังอันน่าเหลือเชื่อระเบิดออกไป
ขอบเขตหนึ่งร้อยจ้างหดเล็กลง เหลือเพียงแค่ห้าสิบจ้างเท่านั้น ทำให้มันมีความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า ขอบเขตนั้นกดทับทุกสิ่งทุกอย่างด้วยแรงกดดันอันน่าเหลือเชื่อ ซึ่งสามารถสะกดข่มความสามารถศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมดได้ เสียงกระหึ่มดังเต็มอยู่ในอากาศ ขณะที่มันกระแทกลงไปยังเมิ่งฮ่าวและอ๋าวเฉี่ยน และพื้นที่ในขอบเขตห้าสิบจ้างทั้งหมด
เสียงระเบิดพุ่งขึ้นไปในท้องฟ้า มือขวาเมิ่งฮ่าวกำเป็นหมัด และต่อยลงไป เสียงกระหึ่มเต็มอยู่ในร่าง ราวกับว่าหมัดนี้สามารถทำให้ภูเขาสั่นสะเทือนได้ โลหิตไหลซึมออกมาจากมุมปาก แต่ดวงตาสาดประกายด้วยแสงเย็นเยียบ ต้องขอบคุณการต่อสู้ในครั้งนี้ ทำให้เขาเริ่มเข้าใจตัดวิญญาณได้มากขึ้นกว่าเดิม
ทั่วทั้งร่างอ๋าวเฉี่ยนสั่นสะท้าน ขณะที่มันระเบิดความดุร้ายเพิ่มมากขึ้น แสงสีโลหิตกระจายออกมาจากความดุร้ายของมัน เข้าไปในขอบเขตห้าสิบจ้าง เพื่อไปห้อมล้อมอยู่รอบๆ เมิ่งฮ่าวด้วยเช่นกันก่อตัวเป็นพลังอันยิ่งใหญ่ ช่วยให้เขามุ่งหน้าต่อไปพร้อมกับพลังที่ยากจะต่อต้าน
เมิ่งฮ่าวพุ่งตรงไปยังปรมาจารย์ฮูเหยียน เขาจะพุ่งผ่านขอบเขตห้าสิบจ้างต่อไป จนกระทั่งไปอยู่ใกล้กับปรมาจารย์ฮูเหยียน!
ตูม!
โลหิตกระจายออกมาจากปากปรมาจารย์ฮูเหยียน และมันก็ถูกบังคับให้ต้องถอยไปด้านหลังสองสามก้าว แสงเจิดจ้าในดวงตาเริ่มเข้มข้นมากขึ้น ขอบเขตห้าสิบจ้างของมันทันใดนั้นก็หดตัวลงไป ภายใต้พลังการโจมตีจากเมิ่งฮ่าวและอ๋าวเฉี่ยน หดตัวลงเป็นขอบเขตยี่สิบห้าจ้าง ก่อนที่สุดท้ายจะหยุดลง
“สัตว์อสูรเซียนตัวนี้ช่างเจ้าเล่ห์อย่างน่าเหลือเชื่อนัก! จริงๆ แล้วมันได้ปกปิดพลังที่แท้จริงไว้!!” ดวงตาปรมาจารย์ฮูเหยียนสาดประกายด้วยรังสีสังหาร สีหน้ามันค่อยๆ เยือกเย็นลงอีกครั้ง แต่ถึงแม้มันจะมีท่าทางเรียบเฉย ภายในใจกลับสั่นสะท้าน การที่ต้องมาต่อสู้กับผู้ฝึกตนวิญญาณแรกก่อตั้ง ซึ่งสามารถทำให้ขอบเขตตัดวิญญาณของมันต้องสั่นสะเทือนเช่นนี้ ทำให้มันมีความต้องการสังหารเมิ่งฮ่าวรุนแรงมากขึ้น ก่อนที่เมิ่งฮ่าวจะทันได้ถอยไปด้านหลัง ปรมาจารย์ฮูเหยียนก็พุ่งตรงไปที่เขา ตามติดมาด้วยขอบเขตยี่สิบห้าจ้างของมัน
“หลังจากที่สังหารเจ้า ข้าจะแล่เนื้อเลาะกระดูกของสัตว์อสูรเซียนตัวนี้!” มันกล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ถึงแม้คำพูดของมันจะไม่มีระลอกคลื่นของพลังกระจายออกมา แต่ก็เห็นได้ชัดถึงความต้องการสังหารอันเข้มข้นอยู่ภายในคำพูดนั้น
ขอบเขตยี่สิบห้าจ้างเหมือนกับเป็นเขตหวงห้าม การเข้าไปในขอบเขตนั้นก็จะทำให้ได้รับบาดเจ็บในทันที ขณะที่มันเคลื่อนที่ตรงมา อากาศก็สั่นเป็นระลอกคลื่น เมื่อมองเห็นว่ามันใกล้จะมาถึงเมิ่งฮ่าวแล้ว อ๋าวเฉี่ยนก็ส่งเสียงคำรามออกมา และดวงตามันเต็มไปด้วยแสงอันดุร้าย มันเติบโตขึ้นมาพร้อมกับเมิ่งฮ่าว ดังนั้นในแง่ของเล่ห์เหลี่ยม ก็กล่าวได้ว่า มันได้รับสืบทอดความสามารถนี้มาจากเจ้านายของมันเอง
ขอบเขตของมันหดตัวลง และจากนั้นก็พุ่งออกไป อุ้งเท้ามันยกขึ้นไปในอากาศ ขณะที่พุ่งตรงไปโจมตีอย่างดุร้าย
กรงเล็บมันแหลมคมอย่างน่าเหลือเชื่อ กรีดเฉือนผ่านอากาศตรงไปยังขอบเขตของปรมาจารย์ฮูเหยียน เสียงระเบิดดังเต็มอยู่ในอากาศ ทั่วทั้งร่างปรมาจารย์ฮูเหยียนสั่นสะเทือน ฉับพลันนั้นมันก็หยุดนิ่งชะงัก ในเวลาเดียวกันนั้น อ๋าวเฉี่ยนโลหิตก็สั่นสะท้าน และกระอักปราณชีวิตออกมา จากนั้นโดยไม่หวาดกลัวต่อความตายแม้แต่น้อย มันพุ่งตรงไปอีกครั้ง
ครั้งนี้ มันไม่ได้โจมตีด้วยกรงเล็บ ไม่ได้ใช้ฟันของมันด้วยเช่นกัน แต่มันใช้ศีรษะพุ่งชนเข้าไปอย่างรุนแรง นี่ก็คืออ๋าวเฉี่ยนของเมิ่งฮ่าว ถึงแม้มันจะต้องตกตายไป มันก็จะต้องปกป้องเมิ่งฮ่าว และสังหารศัตรูของเขาให้ได้!
ปัง!
โลหิตไหลซึมออกมาจากปากปรมาจารย์ฮูเหยียนมากขึ้น มันถูกบังคับให้ถอยไปด้านหลังอีกครั้ง มองไปยังอ๋าวเฉี่ยนที่มีความดุร้ายเพิ่มมากขึ้น รังสีสังหารของมันพุ่งทะยานขึ้นไปจนถึงสรวงสวรรค์ ตอนนี้มันรู้สึกอิจฉาต่อเมิ่งฮ่าวอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
“เจ้าสัตว์อสูรเซียนบัดซบ!! มัน…มันยังได้แอบซ่อนพลังไว้มากกว่าก่อนหน้านี้อีก!! สัตว์อสูรเซียนที่เจ้าเล่ห์เช่นนี้ยากที่จะพบเห็นนัก!”
ขณะที่ปรมาจารย์ฮูเหยียนต้องป้องกันตัวเองอีกครั้ง เสียงอันเย็นชาของเมิ่งฮ่าวฉับพลันนั้นก็ดังขึ้น
“วิญญาณดวงที่เจ็ด!”
ตูม!
ร่างเมิ่งฮ่าวสูงใหญ่อย่างรวดเร็วขึ้นอีกครั้ง สายลมอันรุนแรงกระจายออกไปรอบๆ ตัว ท้องฟ้าสลัวเลือนลาง และทุกสิ่งทุกอย่างสั่นสะเทือน กายเนื้อเขามีความแข็งแกร่งเพิ่มมากขึ้น จนถึงระดับที่น่าตกใจ ตอนนี้เขามีพลังมากกว่าสามสิบสองวงจรอันยิ่งใหญ่ขั้นวิญญาณแรกก่อตั้ง เขามีทั้งหมด…หกสิบสี่!
ผู้ฝึกตนวิญญาณแรกก่อตั้งเช่นนี้ ไม่มีผู้ใดเสมอเหมือนในประวัติศาสตร์ที่ผ่านมา และจะไม่มีใครเป็นเช่นนี้ในอนาคตด้วยเช่นกัน เส้นผมเมิ่งฮ่าวพริ้วไสวไปมา ตอนนี้เขามีรูปร่างสูงใหญ่อย่างน่าเหลือเชื่อ ราวกับเป็นเซียนปีศาจ ประกอบด้วยความแข็งแกร่งของกายเนื้อ พลังการต่อสู้อันยิ่งใหญ่ และกลิ่นอายอันน่าเหลือเชื่อที่สามารถทำให้สวรรค์สะท้านปฐพีสะเทือน
ในตอนนี้ เขาเป็นผู้ฝึกตนวิญญาณแรกก่อตั้งที่แข็งแกร่งมากที่สุด เป็นคนที่สามารถต่อสู้กับขั้นตัดวิญญาณได้!
ตอนนี้เขามีความสูงมากกว่าคนทั่วไปถึงครึ่งจ้าง (1 จ้างประมาณ 3 เมตร) มีไหล่ที่กว้างใหญ่ รูปร่างผึ่งผายตั้งตรง ดูคล้ายกับเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ปีศาจ กระจายกลิ่นอายที่สามารถทำให้ใครก็ตาม ต้องหอบหายใจด้วยความตื่นตระหนกออกมา ดวงตาเย็นเยียบและแหลมคม ทำให้ดูราวกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างในพื้นที่แถบนั้นจะต้องจับตัวเป็นน้ำแข็งอย่างแน่นอน
“เป็นไปไม่ได้!” สีหน้าปรมาจารย์ฮูเหยียนสลดลง ในตอนนี้ เมิ่งฮ่าวกำลังกระจายแรงกดดันอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เป็นบางสิ่งที่ปรมาจารย์ฮูเหยียนเคยพบเห็น ในตอนที่ต้องเผชิญหน้ากับใครบางคนที่อยู่ในขั้นเดียวกันกับมันเท่านั้น!
ในเวลาเดียวกับที่ขอบเขตยี่สิบห้าจ้างของปรมาจารย์ฮูเหยียนเข้ามาใกล้เมิ่งฮ่าว เขาก็พุ่งตรงไปโดยไม่ลังเล โดยการพึ่งพาความแข็งแกร่งของกายเนื้อเขาเพียงอย่างเดียว พุ่งตรงเข้าไปในขอบเขตยี่สิบห้าจ้างนั้น
ปัง!
ระลอกคลื่นอันบิดเบี้ยวกระจายออกมาจากขอบเขตยี่สิบห้าจ้าง มันหดตัวลงเหลืออยู่เพียงแค่สิบจ้าง ภาพสิ่งศักดิ์สิทธิ์ปีศาจของเมิ่งฮ่าวเริ่มหายไป ทันใดนั้นก็ไปปรากฏขึ้นห่างจากปรมาจารย์ฮูเหยียนแค่สิบจ้าง กำมือเป็นหมัดต่อยออกไป
นี่ไม่ใช่ความสามารถศักดิ์สิทธิ์หรือวิชาเวท ไม่มีอาวุธเวทมาเกี่ยวข้อง นี่เป็นเพียงพลังอันน่ากลัวของกายเนื้อเขาเท่านั้น พลังการต่อสู้ของหกสิบสี่วงจรอันยิ่งใหญ่ขั้นวิญญาณแรกก่อตั้ง หลอมรวมเข้าด้วยกัน ก่อตัวเป็น…กำปั้นอันน่าตกใจ ซึ่งไม่เคยพบเห็นมาก่อนในขั้นวิญญาณแรกก่อตั้ง ในโลกแห่งการฝึกตนนี้!
ตูมมมมมม!
หมัดเมิ่งฮ่าวทำให้ขอบเขตสิบจ้างสลายหายไปโดยสิ้นเชิง ทำให้มันแตกกระจายออกเป็นชิ้นๆ นับไม่ถ้วน ซึ่งระเบิดออกไปทั่วทุกทิศทาง ขอบเขตตัดวิญญาณ แตกออกเป็นเสี่ยงๆ!
ในช่วงเวลาเดียวกันนั้น อ๋าวเฉี่ยนก็ส่งเสียงคำราม และพุ่งตรงมาราวกับเป็นสายฟ้า ขณะที่ขอบเขตตัดวิญญาณพังทลายไป มันก็พุ่งไปยังปรมาจารย์ฮูเหยียน คมเขี้ยวอันแหลมคมน่ากลัวของมัน กัดลงไปอย่างโหดเหี้ยม
ปัง!
ปรมาจารย์ฮูเหยียนโบกสะบัดสองมือไปด้านหน้าเพื่อสกัดกั้น ร่างมันสั่นสะท้านอย่างรุนแรง และลอยละลิ่วปลิวไปด้านหลัง ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อและตกตะลึงอย่างถึงที่สุด มันไม่เคยคาดคิดว่า ขอบเขตตัดวิญญาณของมัน จะแตกกระจายกลายเป็นชิ้นๆ ด้วยผู้ฝึกตนวิญญาณแรกก่อตั้ง
แม้จะเกิดขึ้นเช่นนี้ มันก็ยังคงไม่อยากจะเชื่อ ตอนนี้ ความต้องการสังหารเมิ่งฮ่าวของมันพุ่งขึ้นจนถึงจุดสูงสุด จริงๆ แล้ว ลึกลงไปในจิตใจ มันเริ่มรู้สึกเสียใจที่มาตอแยเมิ่งฮ่าว
ผู้แข็งแกร่งอันทรงพลังเช่นนี้ เป็นใครบางคนจากขั้นวิญญาณแรกก่อตั้ง ที่สามารถต่อสู้กับขั้นตัดวิญญาณ ราวกับเป็นฝันร้ายของผู้ฝึกตนทุกคน ถ้าเขาไม่ถูกสังหารไป ก็จะกลายเป็นหายนะที่จะมาทำลายล้างชนเผ่าของมันทั้งหมดไป
“วันนี้เจ้าต้องตาย!” ปรมาจารย์ฮูเหยียนแผดร้องออกมา ดวงตาหดเล็กลง ขณะที่มันมองไปยังเมิ่งฮ่าว ซึ่งอยู่ที่ด้านหลังอ๋าวเฉี่ยนในตอนนี้ รูปร่างอันองอาจของเมิ่งฮ่าว ทำให้ปรมาจารย์ฮูเหยียนหยุดชะงักไปชั่วขณะ ขณะที่ความรู้สึกอิจฉาพุ่งขึ้นมาในจิตใจ ทันใดนั้นมันก็ใช้มือขวาขยับร่ายเวท ทำให้ภาพกงล้อขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นที่เบื้องหน้ามันในทันที
ในตอนนี้เองที่เมิ่งฮ่าว พุ่งฝ่าอากาศตรงมาพร้อมกับหมัดอีกครั้ง
เพียงชั่วพริบตา เขาก็เข้ามาใกล้ปรมาจารย์ฮูเหยียน…
“กงล้อแห่งเวลา, จักรวาลแห่งความตาย! หมุนครั้งแรก, ทำลายกาลเวลา!” มันร่ายเวทเป็นครั้งสุดท้าย จากนั้นก็ผลักมือตรงไปข้างหน้า ภาพลวงตาที่เบื้องหน้ามันทันใดนั้นก็เริ่มเห็นได้ชัดเจนมากขึ้น มันก็คือล้อรถศึกสีดำ!
มันกระจายความรู้สึกแห่งเวลาอันเก่าแก่โบราณออกมา และถูกประทับด้วยสัญลักษณ์เวทมากมายนับไม่ถ้วน สัญลักษณ์เวทเหล่านั้นเปล่งแสงออกมา ขณะที่กงล้อจู่ๆ ก็เริ่มหมุนวนหมัดเมิ่งฮ่าวกระแทกลงไป และขณะที่กำลังจะปะทะกับกงล้อ ทันใดนั้นความรู้สึกอันรุนแรงก็เต็มอยู่ในจิตใจ อ๋าวเฉี่ยนสัมผัสได้ถึงความรู้สึกนี้รวดเร็วกว่าเล็กน้อย ฉับพลันนั้นมันก็ใช้ปากคาบเขาไว้ และพุ่งถอยไปด้านหลังพร้อมกับเขาในทันที
เวลาเดียวกันนั้น พลังแห่งเวลาอันไร้ขอบเขตระเบิดออกมาจากกงล้อ นี่เป็นพลังที่แตกต่างไปจากพลังที่เมิ่งฮ่าวเคยใช้ออกมา เป็นพลังที่ตรงกันข้ามกับของเขา เมิ่งฮ่าวประหลาดใจเมื่อมองเห็นในขณะที่ล่าถอยออกไป ขอบเขตที่เขาเพิ่งจะทำลายไปกำลังฟื้นฟูกลับคืนมา หลังจากที่ถอยหลังออกไปมากกว่ายี่สิบจ้าง วิญญาณดวงที่เจ็ดของเมิ่งฮ่าวก็เริ่มหายไป
ปรมาจารย์ฮูเหยียนยิ้มอย่างเย็นชา ดวงตามันสาดประกายด้วยความดูแคลนอันเย็นเยียบ จู่ๆ มันก็หายตัวไป จากนั้นก็มาปรากฏขึ้นอีกครั้งที่ด้านหลังเมิ่งฮ่าวอย่างน่าตกใจ ยื่นมือออกขยับนิ้วตรงมา อ๋าวเฉี่ยนส่งเสียงคำราม และแสงสีแดงก็ขยายตัวออกไป ขณะที่มันพุ่งตรงไปสกัดการโจมตีของดรรชนีนั้น
ปรมาจารย์ฮูเหยียนขมวดคิ้ว และก่นด่าสาปแช่งอยู่ในใจ ขณะที่มันบังคับให้การโจมตีต้องสิ้นสุดลง เสียงระเบิดได้ยินมาขณะที่แสงสีแดงแตกกระจาย โดยไม่สนใจการพุ่งเข้ามาของอ๋าวเฉี่ยนโลหิตและปากที่อ้ากว้างของมัน ปรมาจารย์ฮูเหยียนทิ่มนิ้วตรงไปที่แผ่นหลังของเมิ่งฮ่าวต่อไป
ดรรชนีโจมตีลงไป และเสียงกระหึ่มกึกก้องก็ได้ยินมา แต่สิ่งที่มันโจมตีไปเป็นชั้นเส้นใยของดักแด้ไร้ตา! เส้นใยนั้นป้องกันพลังที่ระเบิดออกมา จากการโจมตีไปที่เมิ่งฮ่าวได้ถึงเก้าในสิบส่วน
ที่หลงเหลืออยู่หนึ่งส่วนกระแทกเข้าไปในร่างเมิ่งฮ่าว ทำให้โลหิตพุ่งออกมาจากปาก ขณะที่ร่างเขาสั่นสะท้านลอยไปข้างหน้า ปรมาจารย์ฮูเหยียนกำลังจะไล่ติดตามไป แต่อ๋าวเฉี่ยนก็กัดลงมา ปรมาจารย์ฮูเหยียนสั่นสะท้านอย่างรุนแรง และพ่นโลหิตออกมาจากปาก มันถูกบังคับให้ต้องถอยไปด้านหลังสองสามก้าว และต้องล้มเลิกการไล่ตามเมิ่งฮ่าวไป
“เจ้าสัตว์หน้าขน!” ปรมาจารย์ฮูเหยียนกล่าวผ่านร่องฟัน มันได้แต่มองดูตอนที่เมิ่งฮ่าวพุ่งไกลออกไป ขณะที่มันถูกจัดการโดยอ๋าวเฉี่ยนสีแดงเข้มอันบ้าคลั่ง ไม่อาจจะไล่ตามไปได้ ได้แต่แค่นเสียงอย่างเย็นชาออกมา มันรู้ว่าพลังแห่งกาลเวลายังคงปกคลุมเมิ่งฮ่าวอยู่ และเขาก็ไม่อาจจะหลบหนีจากไปได้
“เมื่อเป็นเช่นนี้” ปรมาจารย์ฮูเหยียนกล่าว ขยับมือร่ายเวท “ข้าก็จะสังหารเจ้าสัตว์หน้าขนของเจ้าก่อน!” เสียงระเบิดดังเต็มอยู่ในอากาศ และอ๋าวเฉี่ยนก็คำรามออกมา ขณะที่ขอบเขตของมันแตกกระจายไป แต่แสงสีแดงที่เปล่งออกมาจากร่างมัน จู่ๆ ก็กลายเป็นหอกสีแดงนับไม่ถ้วน พุ่งตรงไปยังปรมาจารย์ฮูเหยียน การต่อสู้ระหว่างทั้งสองระเบิดขึ้นในทันที ในเวลาเดียวกันนั้น ดวงตาปรมาจารย์ฮูเหยียนก็สาดประกาย ขณะที่มันค้นหาโอกาสที่จะสังหารเมิ่งฮ่าวอย่างต่อเนื่อง
สิ่งทั้งหมดเหล่านี้เกิดขึ้นในช่วงเวลาเพียงแค่จุดประกายไฟเท่านั้น โลหิตที่กระจายออกมาจากปากเมิ่งฮ่าว ขณะที่ลอยละลิ่วออกไป ทันใดนั้นก็ดูเหมือนว่ามันกำลังจะกลับเข้าไปในปากเขา